Παναθηναϊκός: Η «πράσινη» μπαγκέτα
- Με 4/4 αβαντάζ έδρας, no matter what
- Και μια εβδομάδα να έπαιζαν, ο Παναθηναϊκός δεν θα κινδύνευε από τον Αστέρα
- Αλλαγή επιπέδου
- Το περιορισμένο rotation και οι αριθμοί που αποτυπώνουν τη νέα πραγματικότητα
Την περασμένη εβδομάδα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έπεσαν να με φάνε... ζωντανό. Γιατί; Επειδή μετά το ντέρμπι του ΣΕΦ είχα γράψει ότι ο Παναθηναϊκός «έχασε μια ευκαιρία και τίποτε περισσότερο...» Δεν το αναφέρω αυτό για να πω «α, κοιτάξτε! Δικαιώθηκα!» Όχι. Σε καμία περίπτωση. Όμως όλοι όσοι παρακολουθούν επισταμένα την Euroleague, γνωρίζουν καλά ότι ΤΑ ΠΑΝΤΑ, μα ΤΑ ΠΑΝΤΑ, μπορεί να συμβούν από αγωνιστική σε αγωνιστική.
Από το πιο αναμενόμενο αποτέλεσμα, μέχρι το πιο... τρελό. Μα περίμενε κανείς ότι η Αρμάνι θα κέρδιζε την Μονακό μέσα στο Πριγκιπάτο; Ούτε εγώ, ούτε κανείς. Όλοι δεν λέγαμε ότι θα πήγαινε για το 5/5 «κλειδώνοντας» την δεύτερη θέση; Όμως ήρθε το συγκεκριμένο ματς για να μας υπενθυμίσει το πόσο απρόβλεπτη είναι η διοργάνωση και ότι όλοι μπορούν να τους κερδίσουν όλους. Τα πιο απλά και πρόσφατα παραδείγματα: Δεν είδατε τι έπαθε η Εφές στην έδρα της Βιλερμπάν την περασμένη εβδομάδα; Δεν είδατε τι πήγε να πάθει η Ρεάλ στο Βερολίνο;
Με 4/4 αβαντάζ έδρας, no matter what
Το ότι είχε χάσει ο Παναθηναϊκός από το Ολυμπιακό, πραγματικά δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα. Υπήρχε (και υπάρχει) μια... ζωή ακόμα έως το τέλος της regular season. Και ας φαντάζουν λίγα τα τέσσερα εναπομείναντα παιχνίδια. Όπως οι «πράσινοι» ΔΕΝ είχαν χάσει το αβαντάζ της έδρας την περασμένη Πέμπτη στο Φάληρο, έτσι ΔΕΝ το έχουν πάρει μετά και τη νίκη τους στο Βελιγράδι. Απλά άλλαξαν το status τους. Πριν από μια εβδομάδα έπρεπε να περιμένουν και άλλα αποτελέσματα. Πλέον κρατάνε την τύχη στα χέρια τους...
Τα πράγματα είναι απλά: Με 4/4 απέναντι σε Μπαρτσελόνα (εντός), Βίρτους (εκτός), Μπάγερν (εκτός) και Άλμπα (εντός) ο Παναθηναϊκός θα πάει στα play offs έχοντας το αβαντάζ της έδρας. Χωρίς να νοιάζεται τι θα κάνει δίπλα και ο... παραδίπλα του. Απλά θα περιμένει τον αντίπαλό του, έχοντας το πλεονέκτημα του ΟΑΚΑ. Είτε θα έχει τερματίσει 2ος, είτε θα έχει τερματίσει 3ος, είτε θα έχει τερματίσει στην 4η θέση. Μπορεί κάποιος να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι θα τα καταφέρει; Όχι. Είπαμε, Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν από τη μία αγωνιστική στην άλλη.
Το σίγουρο είναι ωστόσο ότι ο Παναθηναϊκός δεν εξαρτάται από άλλους. Τώρα, εάν και εφόσον καταφέρει να εκμεταλλευτεί το «αβαντάζ» που απέκτησε μέχρι το τέλος της regular season, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Να είμαστε καλά και σε λιγότερο από μήνα θα μας έχουν λυθεί ΟΛΕΣ οι απορίες. Απέναντι στην Μπαρτσελόνα ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του, ΜΟΝΟ τη νίκη. Αν έρθει και το +9 θα είναι καλοδεχούμενο καθώς θα έχει το πάνω χέρι στην πιθανότητα της μεταξύ τους ισοβαθμίας. Όμως στην παρούσα φάση δεν είναι και ο αυτοσκοπός.
Και μια εβδομάδα να έπαιζαν, ο Παναθηναϊκός δεν θα κινδύνευε από τον Αστέρα
Στο Βελιγράδι, ο Παναθηναϊκός έκανε το αυτονόητο. Και εδώ είναι το οξύμωρο του πράγματος. Εκεί όπου μέχρι πέρυσι αγκομαχούσε μέχρι να επικρατήσει στις λεπτομέρειες, εκεί όπου την αμέσως προηγούμενη σεζόν είχε δεχθεί την πιο βαριά ήττα της ιστορίας του στην Euroleague με -33 πόντους, να φτάσει στο σημείο να κερδίζει στο... ρελαντί. Γιατί, κακά τα ψέμματα, κέρδισε πολύ εύκολα. Δεν έχασε ποτέ το προβάδισμα στο σκορ, δεν απειλήθηκε ποτέ με ουσιαστικό τρόπο, δεν έδωσε κανένα δικαίωμα στον Ερυθρό Αστέρα να πιστέψει ότι ίσως και να μπορούσε να κάνει τη ζημιά στην ελληνική ομάδα. Ούτε, καν!
«Καθάρισε» χωρίς... πολλά-πολλά και με συνοπτικές διαδικασίες. Ακόμα και τις στιγμές που ο Νταβίντοβατς προσπαθούσε να μειώσει το σκορ (θέλοντας να δείχνει αύριο-μεθαύριο στα παιδιά του και στα εγγόνια του αυτό το ματς και το πόσο καλά έπαιξε), ακόμα και όταν η διαφορά έπεφτε έως και τους 7 πόντους, πάντα υπήρχε άμεση αντίδραση από τον Παναθηναϊκό.
Μια καλή άμυνα, ένα καλάθι στο transition, ένα τρίποντο (από τα πολλά), επανέφεραν τον δείκτη του σκορ σε διψήφια επίπεδα και έδιωχναν μονομιάς τις... όποιες ανησυχίες. Όχι ότι υπήρξαν και ποτέ. Θέλετε επειδή ο Παναθηναϊκός είχε ένα μεγάλο «πρέπει» μετά το ΣΕΦ με αποτέλεσμα να στενέψουν τα περιθώρια; Θέλετε επειδή στον Ερυθρό Αστέρα έχουν αρχίσει να πετάνε... χαρταετό από τη στιγμή που δεν έχουν κανένα κίνητρο στην Euroleague; Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα έχανε το ματς. Είναι αυτό που λένε. Ακόμα και μέχρι την άλλη εβδομάδα να έπαιζαν, ο τελικός νικητής θα ήταν ίδιος.
Αλλαγή επιπέδου
Και είναι δύσκολο για μια ομάδα και για έναν προπονητή να πείσει τους παίκτες του ότι οφείλουν να παίξουν και να είναι στο 100% ανταγωνιστικοί σε παιχνίδια δίχως κανένα σκοπό και κίνητρο. Στον Παναθηναϊκό το ήξεραν αυτό και θέλησαν να «καθαρίσουν» με την υπόθεση της νίκης από πολύ νωρίς. Είχαν διαβάσει καλά το ματς, μπήκαν δυνατά, ήταν εύστοχοι, πήραν τη διαφορά και μετά δεν χρειάστηκε να φορτσάρουν ιδιαίτερα. Ακόμα και όταν ερχόταν η (λογική) χαλάρωση που πρόσφερε η ασφάλεια του +16, με τον Ερυθρό Αστέρα να προσπαθεί να μειώσει, οι «πράσινοι»... χάιδευαν λίγο το γκάζι και αυτό ήταν.
Και εδώ φαίνεται το πόσο πολύ έχει αλλάξει το επίπεδο της ομάδας. Να πηγαίνει σε μια δύσκολη έδρα, να γνωρίζει ότι είναι καλύτερη και να κόβει τον (όποιο) βήχα των αντιπάλων της από νωρίς. Αυτό δείχνει και τους μεγάλους στόχους που μπορεί να έχει μια ομάδα στη διοργάνωση. Φυσικά αυτό είναι κάτι που το οφείλει στην προσωπικότητα των παικτών.
Κώστας Σλούκας: Απολαυστικός. Οι αριθμοί «μιλούν» από μόνοι τους. 17 πόντοι, 10 ασίστ, «μηδέν» λάθη. Στατιστική που αγγίζει την τελειότητα για έναν πλέι μέικερ. Ηγετική παρουσία στο παρκέ, κρατούσε την «πράσινη» μπάγκέτα και έδινε τον ρυθμό. Άλλωστε και η βαθμολογική «μπαγκέτα» έχει χρώμα πράσινο αφού θα διαμορφώσει και την τελική κατάταξη της ομάδας.
Τι θέλω να πω με αυτό; Όσο ο Σλούκας είναι καλά, υγιής και ανεβάζει στροφές, ο Αταμάν μπορεί να νιώθει πολύ πιο άνετα. ΑΥΤΟΝ τον Σλούκα πήρε το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός και ΑΥΤΟΝ τον Σλούκα θέλει να βλέπει έως και το τέλος της σεζόν. Τώρα που θα κριθούν όλα. Εάν ο Έλληνας γκαρντ είναι αυτός που πρέπει (και ξέρει και εκείνος ότι μπορεί να είναι), τότε ο Παναθηναϊκός μπορεί να ονειρεύεται ακόμα καλύτερα πράγματα στη συνέχεια.
Ματίας Λεσόρ: Θωρηκτό. Και είχε ανάγκη την καλή εμφάνιση μετά το μέτριο πρόσωπο (ειδικά στην άμυνα) που είχε παρουσιάσει στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Και προσέξτε τις ομοιότητες με το ματς με τη Ρεάλ. Όπως στη Μαδρίτη, έτσι και στο Βελιγράδι, οι Σλούκας και Λεσόρ ήταν οι καλύτεροι παίκτες του παρκέ. «Τυχαίο; Δεν νομίζω» όπως έλεγε και ένα παλιό διαφημιστικό σλόγκαν. Θυμάστε τι υποστήριζαν οι παλιοί μπασκετικοί; «Δείξε μου τον πλέι μέικερ και τον σέντερ σου, να σου πω τί ομάδα έχεις». E, «Voilà» όπως θα έλεγαν και στο... χωριό του Λεσόρ στην Μαρτινίκα. Υπάρχει πιο εμφατική απάντηση από αυτή ;
Από εκεί και πέρα άλλοι τρεις παίκτες ήταν «διψήφιοι», με τον Ντίνο Μήτογλου να συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό και να είναι επιδραστικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, τον Τζέριαν Γκραντ να αποτελεί την... κλασσική «λίρα εκατό» ο οποίος εάν κάνει κάποιο κακό ματς θα αποτελέσει την είδηση του μήνα και τον Κέντρικ Ναν να αποδεικνύει ότι όσο περισσότερη «οικονομία» κάνει στις προσπάθειες (σ.σ. δηλαδή να μην τις τραβάει από τα μαλλιά) τόσο καλύτερα θα λειτουργεί η ομάδα ως σύνολο.
Φυσικά το στατιστικό το οποίο ξεχώρισε και έκανε την διαφορά είναι η αναλογία ασίστ/λαθών. Ο Παναθηναϊκός είχε 25 τελικές πάσες για 10 λάθη. Ασύλληπτο νούμερο. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον αρχηγό του, ο οποίος «διάβαζε» όλα τα «μις ματς» του Λεσόρ (ή και του Μήτογλου) και έδινε απλόχερα την μπάλα για εύκολους πόντους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όσο ο Παναθηναϊκός θα παίζει το μπάσκετ του Σλούκα (όπως πολύ εύστοχα είχε υπογραμμίσει και ο Αταμάν μετά το ματς με τη Ρεάλ) άλλο τόσο θα αυξάνονται και οι πιθανότητες των νικών και της επιτυχίας.
Το περιορισμένο rotation και οι αριθμοί που αποτυπώνουν τη νέα πραγματικότητα
Πολύ λόγος γίνεται, και όχι άδικα, για το ΠΟΛΥ κλειστό rotation. Στο Βελιγράδι αγωνίστηκαν 6+1 παίκτες. Δεν ξέρω αν φταίνε οι απουσίες των Αντετοκούνμπο και Βιλντόζα που ο Αταμάν δεν το ανοίγει και δεν δίνει περισσότερες ευκαιρίες στον «πάγκο» αλλά το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να μπουν και άλλοι παίκτες στην εξίσωση. Τόσο επειδή εγκυμονεί ο κίνδυνος μην «σκάσουν» οι «πενταδάτοι» (ή αν προτιμάτε αυτοί που εμπιστεύεται ο Τούρκος τεχνικός) σε ένα κρίσιμο σημείο της σεζόν, όσο και επειδή χάνουν ρυθμό και αγωνιστική επαφή όλοι όσοι κληθούν να αγωνιστούν ερχόμενοι από τον πάγκο όντας ανενεργοί τόσο καιρό στην Euroleague.
Και αν για τον Χουάντσο μπορώ να το καταλάβω επειδή μπήκε στο παρκέ για εννέα λεπτά (σ.σ. ήταν ο +1 παίκτης) και τα έκανε λίγο... σαλάτα, θεωρώ ότι ο Μπαλτσερόφσκι δεν άξιζε (ασχέτως εάν αστόχησε σε κάρφωμα ολομόναχος με το καλάθι) να μείνει 02:40 στο παρκέ. Ο Λεσόρ «έγραψε» σχεδόν 37 λεπτά στο παρκέ. Και πολύ φοβάμαι ότι αν το ματς ήταν κλειστό (όπως του ΣΕΦ) ο Παναθηναϊκός θα το πλήρωνε ακριβά στην άμυνα (του). Και μένει να δούμε και πόσο «φρέσκος» θα παρουσιαστεί στο ματς με την Μπαρτσελόνα όπου θα έχει δύσκολα «ματσαρίσματα» με τον Βέσελι και τον Γουίλι Ερνανγκόμεθ.
Ούτε φυσικά έχω κάποια εξήγηση για το DNP του Παπαπέτρου, ο οποίος δεν πρόκειται να βρει ποτέ ρυθμό έτσι. Ειδικά όταν κριθεί αναγκαίο να αγωνιστεί σε κάποιο ματς. Το έχω ξαναπει. Προπονητής δεν είμαι. Στις προπονήσεις δεν βρίσκομαι. Ωστόσο υπογραμμίζω κάποια πραγματάκια, τα οποία είναι άξια αναφοράς και επιφέρουν συζήτησης.
Από την άλλη θα πει κάποιος (επίσης και όχι άδικα) ότι με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο ο Παναθηναϊκός είναι στην 3η θέση της κατάταξης και ότι «φλερτάρει» και με την 2η. Γι' αυτό και κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα στον Τούρκο τεχνικό, ο οποίος πήρε την ομάδα από την προτελευταία θέση της βαθμολογίας και ύστερα από μερικούς (και μόνο) μήνες συζητάμε για το «τι χρειάζεται για το αβαντάζ της έδρας» και τις ελπίδες πρόκρισης στο Final Four. Ποιος να το έλεγε και ποιος να το πίστευε!
Θέλετε και άλλους δύο αριθμούς οι οποίοι αποτυπώνουν τη νέα πραγματικότητα στον φετινό Παναθηναϊκό; 1) Ισοφάρισε το ρεκόρ (19-11 το 2017 και το 2018) με τις περισσότερες νίκες στην Euroleague με το νέο format (αλλά με 30 και όχι 34 αγωνιστικές) και ενώ απομένουν άλλα τέσσερα ματς. 2) Έχει πετύχει επτά εκτός έδρας νίκες, οι οποίες είναι και οι περισσότερες μετά τις έξι τη σεζόν 2017-18. Και στις δύο, αυτές, περιπτώσεις στο τέλος της σεζόν είχε το αβαντάζ της έδρας στα play offs...
ΥΓ: Πολλά μπράβο στην ΚΑΕ για την κίνησή της με τον μικρό Φίλιππο, γιο της Ρούξι Ντουμιτρέσκου και του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, οι οποίοι έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή. Κάθισε δίπλα από τον πάγκο της ομάδας, πήρε τη φανέλα του Λεσόρ, του την υπέγραψε και φωτογραφήθηκε με τους παίκτες. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η ΚΑΕ γι' αυτό το παιδί που έχασε και τους δύο του γονείς...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
