Παναθηναϊκός: Ωρίμασε γρήγορα, αλλά παίζει... κορώνα γράμματα!

Το ότι ο «εξάστερος», από το “non factor” των τριών τελευταίων ετών στην Ευρώπη (με καλύτερη θέση την 13η της σεζόν 2021-22 και με συνολικό ρεκόρ 29-65), μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο και παρ' ότι έκανε ολοκληρωτικό lifting στο ρόστερ, κατάφερε να όχι απλά να επιστρέψει στα play off της Euroleague (σχεδόν δεδομένο), αλλά να μεταμορφωθεί σε ομάδα που δικαιούται να ονειρεύεται το Final 4 και την διεκδίκηση του τίτλου, είναι σίγουρα και έργο Εργκίν Αταμάν!

Σύμφωνοι, ο Παναθηναϊκός προχώρησε σε μία τεράστια επένδυση το περασμένο καλοκαίρι, διπλασιάζοντας το budget του, ωστόσο, η συμβολή του 58χρονου Τούρκου τεχνικού με την προϋπηρεσία των 16 ετών σε πάγκους ομάδων του επιπέδου της Euroleague και φυσικά την εμπειρία από την συμμετοχή του σε πέντε Final 4 (2000, 2001, 2020, 2021 & 2022) και 3 τελικούς και την κατάκτηση δύο διαδοχικών τίτλων με την Αναντολού Εφές (2021 & 2022), στην διαχείριση των προσωπικοτήτων και στην καθοδήγηση της ομάδας, κρίνεται κεφαλαιώδης.

Και προσέξτε, αυτό που έχουν κάνει φέτος οι «πράσινοι» με 12 καινούριους παίκτες και με νέο προπονητή δεν είναι καθόλου εύκολο. Μιλάμε για μία ομάδα, που χτίστηκε από την αρχή, με δύο παίκτες που ήρθαν από το ΝΒΑ (Ναν και Ερνανγκόμεθ) και έπαιξαν για πρώτη φορά στην Euroleague, άλλους δύο που είχαν από ελάχιστες παραστάσεις έως καμία σε αυτό το επίπεδο (Μπαλτσερόφσκι και Γκάι, άσχετα αν ο δεύτερος αποχώρησε), με τον Σλούκα να παίρνει την ψυχοφθόρα απόφαση να φύγει από τον Ολυμπιακό και με τον Ντίνο Μήτογλου να επιστρέφει στην αγωνιστική δράση μετά από ενάμιση χρόνο τιμωρίας και απραξίας!

Κι όλα αυτά, ενώ η ομάδα δεν απέφυγε τους τραυματισμούς και στο πρώτο μισό της σεζόν έχασε διαδοχικά τους Μήτογλου, Παπαπέτρου, Έρνανγκόμεθ, Βιλντόζα, Σλούκα και Κώστα Αντετοκούνμπο, για διάστημα από δύο εβδομάδες έως 2,5 μήνες!

Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, το γεγονός ότι τέσσερις αγωνιστικές πριν από τέλος της κανονικής περιόδου, οι «πράσινοι» δεν έχουν απλά υπερδιπλασιάσει τον νικηφόρο τους απολογισμό (19-11) σε σχέση με το περυσινό ρεκόρ (9-23) και πετύχει τις περισσότερες εκτός έδρας νίκες τους (7) στο νέο format (από την σεζόν 2016-17), αλλά διεκδικούν επί ίσοις όροις το πλεονέκτημα έδρας, κρατώντας την τύχη στα χέρια τους ακόμη και για την 2η θέση, αν μη τι άλλο συνιστά εντυπωσιακό κατόρθωμα! Και φυσικά αξίζει πολύ μεγάλο credit σε όλους τους συντελεστές του εγχειρήματος.

Η επαναφορά του Παναθηναϊκού σε θέση ισχύος, όσον αφορά στον στόχο της 4άδας, μπορεί να επετεύχθη με την βοήθεια και όλων των υπόλοιπων αποτελεσμάτων στους αγώνες της 30ης αγωνιστικής που τον ενδιέφεραν, ωστόσο, σφραγίστηκε, από την δική του επιστροφή στις νίκες μέσα σε μία παραδοσιακά δύσκολη και εχθρική σε αυτόν έδρα (ο Λεσόρ το ένιωσε περισσότερο, γι' αυτό και στο τέλος έστειλε το δικό του μήνυμα) και μέσω μίας πειστικής εμφάνισης, που ενέπνευσε εμπιστοσύνη για την τελική ευθεία και τον απαιτητικό στόχο του 4/4 μέχρι το τέλος της regular season.

Σίγουρα, ο Ερυθρός Αστέρας δεν είναι πλέον η ομάδα που ξεκίνησε την σεζόν με βλέψεις πρόκρισης στα play off και είχε απουσίες (Ντος Σάντος και Λάζιτς), ωστόσο, ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας του Έλληνα προπονητή του (Σφαιρόπουλος) και το κίνητρο που πάντα προκαλεί σε μία υποδεέστερη ομάδα και τους αδελφοποιημένους με τον Ολυμπιακό οπαδούς της (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), η επίσκεψη των έξι φορές πρωταθλητών Ευρώπης, είναι πάντα πολύ υψηλό και πολλές φορές μπορεί να προκαλέσει αυξημένες δυσκολίες.

Όλους αυτούς τους παράγοντες, όμως, ο Παναθηναϊκός τους αντιμετώπισε με μία πολύ ώριμη απόδοση, με την βοήθεια της οποίας διαχειρίστηκε την πίεση για το αποτέλεσμα.

Οι βάσεις μπήκαν από την επίθεση , που αποτέλεσε τον οδηγό για να εδραιώσει μία διαφορά ασφαλείας, που έφτασε στο +14 (20-34 στο 11'), με τους παίκτες του Αταμάν (ο Μήτογλου είχε 12π. με 5/6 σουτ στο πρώτο 7λεπτο) να βλέπουν το αντίπαλο καλάθι σαν... βαρέλι από μακριά (9/13 τριπ. στην 1η περίοδο και 55,5% εντός πεδιάς στο πρώτο μέρος).

Στο δεύτερο μέρος, που τα ποσοστά των φιλοξενουμένων άρχισαν σιγά-σιγά να πέφτουν και οι «ερυθρόλευκοι» πλησίασαν στους επτά πόντους (46-53 στο 23'), στην εξίσωση μπήκε η σκληράδα στην άμυνα (περιόρισαν την έφεση των γηπεδούχων στο επιθετικό ριμπάουντ και τους έριξαν στο 42,8% εντός πεδιάς μετά την ανάπαυλα), η οποία σε συνδυασμό με την δημιουργία και την αξιοποίηση του «θωρηκτού» Λεσόρ (19π., 6ρ., 4ασ., 3κλ. & 2κοψ. με 6/10 σουτ), έκαναν την διαφορά κι έδωσαν την χαριστική βολή (89-76) στον Αστέρα!

Μεγάλη συνεισφορά σε αυτό το κομμάτι, είχε ο Κώστας Σλούκας (17π. & 10ασ. με 3/5 τριπ.), ο οποίος έκανε την καλύτερη εμφάνισή του μετά τον πρόσφατο τραυματισμό που τον ταλαιπώρησε κι έδειξε ότι από παιχνίδι σε παιχνίδι ανεβάζει ρυθμούς και αυξάνοντας την επιρροή του στο παιχνίδι της ομάδας του.

Οι 25 ασίστ σε συνδυασμό με τα μόλις 10 λάθη, που αποτελούν τον δεύτερο καλύτερο εφετινό ευρωπαϊκό απολογισμό του «τριφυλλιού» στην αναλογία τελικών πασών και λαθών (ο πρώτος ήταν στο Βερολίνο με την Άλμπα, με 27 ασίστ και 12 χαμένες μπάλες), «μιλούν» από μόνες τους, λόγω της πίεσης και της βαθμολογικής σημασίας του αγώνα!

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έκανε με πειστικό τρόπο το πρώτο από τα πέντε βήματα, που χρειάζεται για να τελειώσει την κανονική περίοδο με πλεονέκτημα έδρας κι επέστρεψε στην 3η θέση.

Το μεγάλο ερωτηματικό, όμως, είναι το κατά πόσο θα αντέξει να αγωνίζεται στα «κόκκινα» (το επιβάλλουν οι συνθήκες), από την στιγμή που – περιμένοντας την επιστροφή του Βιλντόζα (μπορεί να είναι διαθέσιμος με την Μπαρτσελόνα) και του Κώστα Αντετοκοκούνμπο (αργεί λίγο ακόμη) – εξακολουθεί να βασίζεται ουσιαστικά σε 6 παίκτες!

Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση για την εμπειρία που έχει ένας coach σαν τον Αταμάν, είναι τόσο ο ελάχιστος χρόνος συμμετοχής του Ερνανγκόμεθ (8'47”) και τα «μπινελίκια» στον Μπαλτσερόσφκι μετά το χαμένο κάρφωμα (πέραν του ότι τον «πέταξε έξω» μετά από 2'40” στο παρκέ και τον «έψελνε» για τουλάχιστον πέντε λεπτά ακόμη), όσο και η μη χρησιμοποίηση των Παπαπέτρου και Καλαϊτζάκη (έπαιξε 24”), σε ένα ματς που η διαφορά ήταν σε διψήφιο αριθμό πόντων σχεδόν από το τέλος της 1ης περιόδου μέχρι την λήξη του αγώνα.

Με την σεζόν να έχει ήδη μπει στην τελική της ευθεία και την διαφορά να την κάνουν τα μεγάλα ρόστερ, απορώ πως ο Τούρκος coach κάνει «ό,τι χρειάζεται» για να «καταρρακώσει» την ψυχολογία των αναπληρωματικών του (αντί να τους την τονώσει) που αποδεδειγμένα μπορούν να τον βοηθήσουν και να ξεκουράσουν τους άκρως βεβαρημένους βασικούς του.

Το ότι ο Λεσόρ, ο Ναν, ο Μήτογλου και ο Γκραντ κατά κύριο λόγο που έπαιξαν από 30 έως 38 λεπτά και δευτερευόντως οι Σλούκας και Γκριγκόνις (27 και 25 αντίστοιχα), θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος ενός ακόμη πιο δύσκολου “do ro die” αγώνα μέσα σε 48 ώρες κι ενώ όλη την χρονιά παίζουν σε φουλ ρυθμούς και χωρίς ανάσες, αποτελεί μία εξίσωση στην οποία ο Αταμάν παίζει κορώνα γράμματα. Και αν αποτύχει (έχουμε ακόμη μπροστά μας περίπου 3 μήνες για το τέλος της σεζόν), κανείς δεν θα τον αντιμετωπίσει με συμπάθεια κα κατανόηση...