Ολυμπιακός: Με οδηγό τη συνέπεια και το small ball
- Με Παπανικολάου αρχηγό «μάλαμα»
- Ο κομβικός ρόλος του Μήτρου Λονγκ
- Το ένστικτο του Ράιτ
- Το σημάδι στον Τεόντοσιτς
Αν ένα πράγμα δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς στον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών είναι η συνέπεια που δείχνει. Η ομάδα των Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου βγάζει μία φανταστική αγωνιστική σιγουριά η οποία φυσικά βασίζεται στον βασικό κορμό που έχει δημιουργήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, μα πάνω από όλα στις ικανότητες των παικτών. Ο Ολυμπιακός διατηρείται πάντα στο κορυφαίο επίπεδο παρά τις όποιες δυσκολίες που ενίοτε (όπως φέτος) εμφανίζονται στο δρόμο του.
Ναι, οι τίτλοι είναι αυτοί που κρίνουν αν μία σεζόν είναι επιτυχημένη ή όχι. Διαφωνώ, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως αυτός είναι ο νόμος του πρωταθλητισμού. Στα δικά μου μάτια ωστόσο, αυτό που κάνουν οι «ερυθρόλευκοι» αποτελεί κάτι σπουδαίο.
Μερικά πράγματα για ορισμένους θεωρούνται δεδομένα, για άλλους όχι. Για παράδειγμα μία αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα όταν αυτός είναι βαθμολογικά αδιάφορος και λόγω της αδερφικής σχέσης με τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Άλλοι βλέπουν «εύκολη νίκη» κι άλλοι όχι.
Άλλο παράδειγμα, η απευθείας πρόκριση στα play offs σε μία από τις πιο δύσκολες και αμφίρροπες Euroleague στην ιστορία. Μερικοί τη θεωρούν δεδομένη, όμως στον Ολυμπιακό «τίκαραν» έναν στόχο στον τοίχο των αποδυτηρίων τους.
Να μου επιτρέψετε να επαναληφθώ. Στον Ολυμπιακό δεν υποτίμησαν ποτέ ούτε μία φετινή νίκη και σίγουρα δεν θα υποτιμήσουν την απευθείας πρόκριση στα play offs. Το γεγονός πως απέφυγαν τη διαδικασία του play in αποτελεί κέρδος. Μπορεί η σεζόν να ξεκίναγε για «Final 4» και «κατάκτηση της Euroleague», αλλά για να φτάσεις εκεί υπάρχουν στάδια νωρίτερα.
Υπάρχουν βραδιές που είναι πιο δύσκολες από τις άλλες. Βραδιές που προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην μοναξιά που δημιουργεί η αμφισβήτηση και στον ενθουσιασμό που προκαλεί μία νίκη. Ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει».
Ο Ολυμπιακός μετρά εννιά νίκες στα δέκα τελευταία παιχνίδια. Αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό κατόρθωμα. Μόνο η Μονακό τρέχει παρόμοιο ρεκόρ. Είναι λίγο διαφορετικό να κλείνεις τόσο εντυπωσιακά τη σεζόν με ένα «9-1» στα μέσα της χρονιάς. Εχει άλλη βαρύτητα.
Με Παπανικολάου αρχηγό «μάλαμα»
Ο αρχηγός κάθε ομάδας δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος παίκτης της. Σίγουρα όμως είναι αυτός που δίνει το καλύτερο παράδειγμα. Στην προπόνηση, στα αποδυτήρια, στον πάγκο. Ο Κώστας Παπανικολάου γνωρίζει καλά τι χρειάζεται να κάνει στη συγκεκριμένη καμπή της σεζόν προκειμένου να βοηθήσει την ομάδα του να πετύχει νίκες και στόχους. Είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι του ζητηθεί.
Η παρουσία του στη θέση «4» δεν είναι πρωτόγνωρη. Μέχρι και σέντερ έχει παίξει δύο φορές στην καριέρα του. Για δεύτερη διαδοχική φορά (πάλι στο Βελιγράδι όπως και με την Παρτιζάν) ο αρχηγός των «ερυθρόλευκων» έδωσε πολλά πράγματα αγωνιζόμενος ως «τεσσάρι». Αν θυμάστε την περασμένη εβδομάδα είχα γράψει πως για τον Μπαρτζώκα αποτελούσε μονόδρομο η μεταφορά του στο «4». Χθες τον «coach B» τον οδήγησε σε αυτή τη συνθήκη ο Ναζ Μήτρου Λονγκ.
Η ουσία παραμένει η ίδια. Ο Παπανικολάου «ξεκλείδωσε» πολλά πράγματα για χάρη της ομάδας και ήταν καταπληκτικός τόσο στις αποφάσεις του όσο και στην εκτέλεση του πλάνου.
Ο κομβικός ρόλος του Μήτρου Λονγκ
Όταν στο τέλος της τρίτης περιόδου ο Μπαρτζώκας έβαλε στο παρκέ τον μοναδικό παίκτη που δεν είχε παίξει μέχρι τότε, παραξενεύτηκα. Δεν αμφισβήτησα την επιλογή του, αλλά με παραξένεψε γιατί δε μας έχει συνηθίσει τόσο αργά στο παιχνίδι να εμπιστεύεται κάποιον που δεν έχει πάρει χρόνο συμμετοχής μέχρι τότε.
Φυσικά και δικαιώθηκε. Ο Ναζ Μήτρου Λονγκ ήταν τόσο καταλυτικός που δε βγήκε ξανά από το παρκέ. Ο Ολυμπιακός έπαιξε με πολύ κοντό σχήμα μέχρι την κόρνα της λήξης. Με Γουόκαπ, Γκος, Λονγκ και Παπανικολάου.
Γιατί συνέβη αυτό; Ο Μπαρτζώκας αναζητούσε χειριστές και όχι παίκτες που θα δυσκολεύονταν στην ένταση της αντίπαλης περιφερειακής άμυνας. Ο Μπαρτζώκας αναζητούσε δημιουργούς και όχι εκτελεστές προκειμένου να κυκλοφορήσει η μπάλα καλύτερα και να φτάσει στα χέρια του Ράιτ που ένιωθε καλά. Ο Μπαρτζώκας αναζητούσε ταχύτητα στην επιθετική του λειτουργία.
Για αυτούς τους τρεις λόγους βασικά έπαιξε με τρεις κοντούς και άφησε τον Λαρεντζάκη στον πάγκο. Ο «Λάρε» είχε ρυθμό, ο Κάνααν ήταν εκτός παιχνιδιού, όμως προσφέρει αυτό το απρόβλεπτο και ίσως ήταν χρήσιμος. Αμφότεροι θυσιάστηκαν και ο προπονητής δικαιώθηκε.
Ο Λονγκ λοιπόν ήταν αυτός που άλλαξε τον ρυθμό, βοήθησε και το εύστοχο τρίποντο μόλις μπήκε και του έδωσε ώθηση να προχωρήσει σε διεισδύσεις που έφεραν ρήγμα στην σερβική άμυνα. Να μην έκανε και 0/2 βολές στο τέλος και όλα θα ήταν τέλεια.
Το ένστικτο του Ράιτ
Ο Μόουζες Ράιτ είναι πολύ άγουρος ψηλός για το κορυφαίο επίπεδο της Euroleague. Ακόμη και για τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται ο Ολυμπιακός, αλλά έχει τεράστια προοπτική. Ο Αμερικανός «ακούει» το ένστικτό του και καλά κάνει. Τουλάχιστον καλά έκανε χθες βράδυ στο Βελιγράδι. Μπορεί στην άμυνα να έχασε μάχες (δεν ήταν ο μόνος), αλλά στην επίθεση έκανε ό,τι ήθελε και για μία ακόμη φορά ανάγκασε τον προπονητή του να τον κρατήσει μέχρι το τέλος του παιχνιδιού.
Ο Ράιτ έκρινε την αναμέτρηση. Ξεκάθαρα. Με 16 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο. Με άριστα τελειώματα κοντά στο καλάθι ύστερα από πάσες των περιφερειακών ή από επιθετικά ριμπάουντ. Όλη η ομάδα έμοιαζε να παίζει για αυτόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύστημα με τα διαδοχικά hand off που κατέληγε σε «Spain Pick N Roll». Να εξηγήσω... ο Γκος έπαιρνε κεντρικό σκριν από τον Ράιτ και ταυτόχρονα ο Γουόκαπ έκανε σκριν στην πλάτη του Ράιτ. Η μπάλα πήγαινε στον Γουόκαπ, αλλά λόγω της προηγούμενης κίνησης η διάταξη μετατρεπόταν σε 4 έξω και τον Ράιτ μέσα. Λόγω των αποστάσεων οι παίκτες του Αστέρα δεν μπορούσαν να δώσουν βοήθεια και έτσι ο «Μωυσής» έπαιζε «ένας εναντίον ενός» ή όταν πήγαινε δεύτερος παίκτης πάνω του, έβγαζε τη μπάλα με πάσα προς τα έξω.
Πάντως σε ορισμένες κατοχές στο τέλος οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως οι αποφάσεις του Ολυμπιακού δεν ήταν αυτές που έπρεπε. Η μπάλα βέβαια μπήκε στο καλάθι και αυτό είναι που μετράει. Ο MVP κινήθηκε λανθασμένα στο χώρο και εδώ κολλάει το «άγουρος» που ανέφερα παραπάνω.
Στο 81-82 ο Γουόκαπ παίζει στα πόδια τον Ίλιτς, ωστόσο ο Ράιτ κινήθηκε λάθος με αποτέλεσμα να πάει τον παίκτη του πάνω στον «Θωμά» και να του κλείσει τον διάδρομο. Ο Ράιτ πήρε την μπάλα μακριά από το καλάθι, αλλά με δύσκολη ενέργεια την έβαλε στο καλάθι.
Στη φάση με το μεγάλο τρίποντο ήταν διαφορετικά. Ο Γκος πήρε τον αριστερό διάδρομο, ο Μπολομπόι βγήκε να βοηθήσει και ο Ράιτ αντί να κινηθεί κοντά στο καλάθι βγήκε στο τρίποντο. Σωστά δημιούργησε την κατάλληλη απόσταση, ο Γκος με πάσα πίσω τον βρήκε και αυτός ευστόχησε.
Τέλος, σωστά έπαιξαν άμυνα στη φάση με το airball του Γκεντράιτις, αλλά κακώς δεν έκαναν φάουλ κι άφησαν τον Νέντοβιτς να εκτελέσει για τρεις με 3'' για τη λήξη.
Το σημάδι στον Τεόντοσιτς
Μία άλλη επιλογή του Μπαρτζώκα ήταν να «σημαδέψει» την άμυνα του Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Σέρβος γκαρντ είναι χαρισματικός επιθετικά, αλλά έχει σημαντική αδυναμία αμυντικά. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους πασέρ στην ιστορία της Euroleague και έναν από τους χειρότερους αμυντικούς της.
Για αυτό και ο Μπαρτζώκας ήθελε να εκμεταλλευτεί τα αργά του πόδια. Τις περισσότερες φορές ο Τεόντοσιτς άλλαζε στο σκριν και έτσι στον Ολυμπιακό το... διάβασαν με αποτέλεσμα τα διαδοχικά pick n roll του Γουόκαπ με τον Ράιτ. Με απλό τρόπο. Ο Ράιτ βρισκόταν ξαφνικά με αντίπαλο τον Τεόντοσιτς κοντά στο καλάθι και τον «τάιζαν» διαρκώς οι συμπαίκτες του.
ΥΓ: Ο Ολυμπιακός έχει ελάχιστες πιθανότητες να πάρει πλεονέκτημα έδρας στα φετινά play offs. Δε βρίσκεται στο χέρι του σε αντίθεση με την 5η θέση η οποία θα έρθει αν επικρατήσει της Φενέρμπαχτσε. Στα δικά μου μάτια, προτιμώ για αντίπαλο την Μπαρτσελόνα παρά τη Μονακό. Οχι, πως είναι εύκολοι οι Καταλανοί, αλλά το physicality και η αθλητικότητα των Γάλλων δεν ταιριάζουν στους Πειραιώτες. Θα έχουμε χρόνο όμως να τα δούμε αυτά.
ΥΓ 2: Δείτε με κάποιον τρόπο το baseline out play του Μπαρτζώκα μετά από τάιμ άουτ με το σκορ στο 71-75. Ο Γκος βρέθηκε κάτω από το καλάθι και σκόραρε σε κρίσιμη επίθεση.
ΥΓ 3: Ο Ερυθρός Αστέρας προς τιμήν του δημιουργεί (σχεδόν) μονίμως προβλήματα στον Ολυμπιακό. Ακόμη και το κοινό δεν είναι φιλικό κάτι που μπορεί να καταλάβει κανείς αν παραβρεθεί στο Βελιγράδι. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό της ατμόσφαιρας στο ΣΕΦ.
ΥΓ 4: Πολλά μπράβο στον Γιάννη Σφαιρόπουλο για το μπάσκετ που παίζει η ομάδα του. Και τι μεγάλη παικτάρα είναι ο Νεμάνια Νέντοβιτς!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
