To κατά Ιωάννη ευαγγέλιο

Για ένα δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός βολόδερνε κάπου ανάμεσα σε διαμαρτυρίες, συνωμοσιολογία και μανία καταδίωξης, αλλά η απειλή ενός ξεγυρισμένου 0-2 αφύπνισε τους κοιμώμενους και ξανάφερε το μυαλό στη θέση του, ανάμεσα στα αυτιά και όχι στις διαμαρτυρίες και τις δικαιολογίες κάποιου πρόωρου αποκλεισμού. Δεν ήταν ανέτοιμη η ομάδα, απλά αποπροσανατολισμένη.

Οι πρώτοι που κατάλαβαν τον κίνδυνο και φρόντισαν να ταρακουνήσουν τη λοιπή συντροφιά ήταν εκείνοι που περπάτησαν αυτά τα κατατόπια ξανά και ξανά και ξανά, με όλες τις πιθανές και απίθανες φανέλες εντός και εκτός συνόρων: ο φυσικός ηγέτης Κώστας Σλούκας, που πλησιάζει τους 50 αγώνες καριέρας playoffs και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, παραγκωνισμένος σε προηγούμενους αγώνες και «αναγκαστικά» ντυμένος με στολή πολέμου ένεκα της απουσίας του Χουάντσο.

Η βραδιά ανήκε στον Σλούκα, που πέτυχε ατομικό ρεκόρ για δεύτερη σερί βραδιά (προχθές στις ασίστ, σήμερα στους πόντους), αλλά ο Παπαπέτρου έχει φορέσει το ίδιο περιβραχιόνιο και μπήκε στο γήπεδο σαν έτοιμος από καιρό. Μέσα σε 28 λεπτά συμμετοχής, πρόσφερε περισσότερα απ’ όσα (δεν) έχει προσφέρει ο Ισπανός όλη τη χρονιά.

Ο Παπαπέτρου επιστρατεύτηκε αρχικά στο «4» για να πάρει ανάσες ο αναντικατάστατος απόψε Μήτογλου, αλλά γρήγορα πέρασε στη φυσική του θέση, αυτήν που συνήθως καλύπτουν ο Γκριγκόνις, ο Χουάντσο, ακόμα και ο Γκραντ σε πεντάδες νάνων. Με τον Ιωάννη στο «3», ο Παναθηναϊκός έκανε το γήπεδο να μοιάζει πιο μικρό στα μάτια των Ισραηλινών, έγινε πιο αποτελεσματικός στις μάχες των αιθέρων, βρήκε και παίκτη για να μαρκάρει σωστά τον «μακρύ» Κόλσον.

Οι 14 πόντοι του Παπαπέτρου ήταν ένα μπόνους ανεκτίμητης αξίας, αλλά πάνω απ’ όλα μέτρησε η προσφορά του στα μετόπισθεν. Ο Έλληνας διεθνής έδειξε τον τρόπο όταν όλοι οι άλλοι κάθονταν άπραγοι και θαύμαζαν το επιθετικό ρεσιτάλ της Μακάμπι, η οποία βρήκε 10 ελεύθερα σουτ στις πρώτες 11 κατοχές. Οι Καλαϊτζάκης, Αντετοκούνμπο ήρθαν από την άκρη του πάγκου για να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Παπαπέτρου και το πράσινο χαλί στρώθηκε για να εξανεμίσει ο Σλούκας τη διαφορά με τα τρίποντά του.

Το μήνυμα που στάλθηκε από τις εφεδρείες ήταν σαφές. Όποιος τραμπουκίσει τη Μακάμπι βρίσκει το κουμπί της και την ξεγυμνώνει για να φανεί ο πραγματικός δίχως Μπάλντγουιν εαυτός της: μία ομάδα αθλητική αλλά αφελής, αμυντικά μέτρια, προπονητικά ενδιαφέρουσα αλλά αλλοπρόσαλλη, η 7η σε ιεραρχία της φετινής Euroleague.

Ο Όντεντ Κάτας πήρε τη μπάλα από τα χέρια του Λορέντζο Μπράουν για να στριμώξει στην ίδια πεντάδα τον Ταμίρ Μπλατ και άθελά του άλειψε βούτυρο στο παντεσπάνι του Παναθηναϊκού. Οι «πράσινοι» ξεμάκρυναν σκαρφαλωμένοι στις πλάτες του Σλούκα και δεν χρειάστηκαν ούτε τον Γκραντ ούτε τον καλό Ναν ούτε φυσικά τον Γκριγκόνις.

«Απόψε όλα έγιναν σωστά», καυχήθηκε ο Εργκίν Αταμάν, στριμώχνοντας ανάμεσα στις λέξεις τα αναπόφευκτα υπονοούμενα για τη διαιτησία του πρώτου αγώνα. «Όταν όμως γίνεσαι μαλθακός στην άμυνα, επιτρέπεις στη Μακάμπι να αντιδράσει και να γυρίσει ένα παιχνίδι σε χρόνο μηδέν». Το 0-12 των φιλοξενούμενων μετά το 71-56 (με μία ινδιάνικη ζώνη που μπέρδεψε τους παίκτες του Αταμάν) αποδείχθηκε κύκνειο άσμα για τους Ισραηλινούς, αφού ο Τζέριαν Γκραντ επέστρεψε ταυτόχρονα με τον Λορέντζο Μπράουν για να δώσει χαριστική βολή με δύο άμυνες στη σέντρα και μία ασίστ.

Ο Παναθηναϊκός νίκησε με 16, αλλά την πραγματική διαφορά την καταλαβαίνει κανείς όταν αφαιρέσει από την εξίσωση τα νούμερα της δυσοίωνης πρώτης περιόδου. Στα 30 λεπτά που ακολούθησαν, οι «πράσινοι» δέχθηκαν μόλις 51 πόντους από την καλύτερη επιθετικά ομάδα της Euroleague, ενώ τη φιλοδώρησαν με 75 με 17/21 δίποντα, 9/23 τρίποντα και 14/20 βολές. Η άμυνα ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά, η άμυνα που ως γνωστόν ολοκληρώνεται με το ριμπάουντ. Απόψε ο Παναθηναϊκός ανανέωσε περισσότερες κατοχές από την παινεμένη για την έφεσή της στο επιθετικό ριμπάουντ Μακάμπι.

Η αποψινή νίκη ήταν φιλί ζωής και ένεση οξυγόνου, ένα τεράστιο «πρέπει» που δικαιώθηκε, αλλά ο δρόμος παραμένει ανηφορικός. Το αβαντάζ της έδρας βρίσκεται από προχθές στα χέρια της Μακάμπι, έστω αυτής της έδρας της παγερής και ουδέτερης και νερόβραστης. «Αυτά τα ματς τα κερδίζει όποιος πεινάει περισσότερο», είπε ο αιωνίως πεινασμένος τις ανοιξιάτικες νύχτες Σλούκας.

Ο Παναθηναϊκός μετράει 12 χρόνια μακριά από τα final-4 και 11 από τότε που πέτυχε την τελευταία εκτός έδρας νίκη του σε σειρά playoffs. Στο Βελιγράδι, τη Μεγάλη Εβδομάδα, περιμένω να δω μια ομάδα που θα μπει στο γήπεδο με μαχαίρι στα δόντια. Η κεκτημένη από τον πρώτο αγώνα ταχύτητα ήταν όπισθεν ολοταχώς, αλλά μετά από το αποψινό (και από το χθεσινό της Βαρκελώνης...) δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για χαλαρότητα και αδράνεια. Για ολόκληρο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, έρχεται μία εβδομάδα αληθινά μεγάλη.