Οι άνθρωποι του τείχους

Μία πανάρχαια παροιμία της πορτοκαλί μπάλας λέει ότι τα διπλά σε πέμπτο ματς των playoffs είναι σαν τα λεωφορεία του Λονδίνου. Εκεί που περιμένεις με τις ώρες και δεν εμφανίζεται κανένα, ξαφνικά έρχονται δύο μαζεμένα. Και ξέρετε δα τι χρώμα έχουν τα λεωφορεία στην πόλη όπου ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τρίτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο, έτσι;

Μετά το απέραντο πράσινο της Τρίτης, απέραντο κόκκινο την Τετάρτη, απέραντο γαλάζιο στις 26 του Μάη στο Βερολίνο. Όπως το 2009 στο ίδιο Βερολίνο, όπου πάντως οι Έλληνες «αιώνιοι» έβγαλαν τα μάτια τους μεταξύ τους στον ημιτελικό, όπως το 2012 στην Κωνσταντινούπολη όπου η αρχή εποχής του Ολυμπιακού συνέπεσε με το τέλος εποχής του Παναθηναϊκού, όπως στην αρχαιότητα που τρέχαμε στα Τελ Αβίβ και στις Σαραγόσες ξορκίζοντας τη θυελλώδη εξαγωγή αλητείας.

Οι περισσότεροι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν βρέφη ή και αγέννητοι το 1994, αλλά το 2012 το θυμούνται καλά. Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν εκεί, από τους πρωταγωνιστές των «ερυθρολεύκων» σε εκείνη την ανατροπή, με τον Κώστα Σλούκα …συμπαίκτη.

Σε δύο εβδομάδες, στο Βερολίνο, οι δύο παλιόφιλοι θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, θα αγκαλιαστούν, θα φιληθούν, αλλά θα φορούν διαφορετικά χρώματα. Ποιος φανταζόταν ότι το μπάσκετ μας θα ζούσε τέτοιο γλυκό παραμύθι εν έτει 2024, τριάντα χρόνια μετά το Γιαντ Ελιάου;

Ο (βραδυνός) ημιτελικός απέναντι στην κυρίαρχη Ρεάλ θα είναι για τον Ολυμπιακό μία πολύ δύσκολη συνθήκη, ποτισμένη και με το πείσμα του Κάουνας. Αλλά ας μη πάμε τόσο μακριά. Η θαυματουργή ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα μπορεί να έχασε για δύο ώρες την πρωτιά στο ξεπαρθένιασμα της έδρας, αλλά ταξιδεύει στο τρίτο συνεχόμενο final-4, τη χρονιά που έχασε τους δύο καλύτερους παίκτες της, τη χρονιά που υποχρεώθηκε να αλλάξει εν μέρει το dna της, τη χρονιά που είχε όλους σχεδόν τους βασικούς παίκτες της καταπονημένους από το Μουντομπάσκετ, τη χρονιά που αναγκάστηκε να βγει στην αγορά μες στο καταχείμωνο για να μπαλώσει τα κενά που του δημιούργησαν οι τραυματισμοί.

Το έκανε, όλη τη χρονιά, αλλά και απόψε στο Παλάου Μπλαουγκράνα, his way μέχρι παρεξηγήσεως! «Το ματς θύμιζε κατς», έλεγε ο Βασίλης Φραγκιάς από το στούντιο της Ρώμης, αλλά αυτό είναι μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ο Ολυμπιακός εμπιστεύτηκε απόλυτα τη συνταγή του και δικαιώθηκε εξίσου απόλυτα, αφού βγήκε νικητής στο ματς της χρονιάς στραγγαλίζοντας τη Μπαρτσελόνα μέσα στο σπίτι της.

Εάν υπήρχε ένας παίκτης που έμοιαζε συμφιλιωμένος απόψε με τα στενά καλάθια του παλαιικού γηπέδου, αυτός ήταν ο Κώστας Παπανικολάου, παίκτης της Μπάρτσα τότε (2014) που ο Ολυμπιακός γνώρισε τη μία και μοναδική ήττα του σε Game 5. O αρχηγός του Ολυμπιακού, που τόσο έλειψε στα πρώτα τρία παιχνίδια της σειράς, σούταρε 3/6 τρίποντα την ίδια βραδιά που όλοι μαζί οι συμπαίκτες του χρειάστηκαν 17 απόπειρες για να βάλουν τρία και όλοι μαζί οι αντίπαλοί του 25.

Ο Μπαρτζώκας είδε την ομάδα του να μπαίνει φοβισμένη στο γήπεδο απέναντι στη λυσσαλέα άμυνα των Ισπανών (με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Ρούμπιο) και στην πορεία του αγώνα θυσίασε εξ ολοκλήρου την επιθετική απειλή στο όνομα μίας πρωτόγνωρης αμυντικής εποποιίας.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έκανε ένα τσουβάλι φτηνά λάθη (16, τα περισσότερα στη σέντρα), αλλά έκανε το γήπεδο να μοιάζει μικρούτσικο στα μάτια των Καταλανών και, το κυριότερο, προστάτευσε το αμυντικό ριμπάουντ που απειλούσε να χαλάσει τη μαγιά.

Στο πρώτο μισό του αγώνα, η Μπαρτσελόνα ανανέωσε 10 επιθέσεις και έχασε μόνο 3 μπάλες. Στο δεύτερο, τα επιθετικά της ριμπάουντ έπεσαν στα 2, με γαρνιτούρα 10 λάθη. Η άμυνα του Ολυμπιακού κράτησε έναν αντίπαλο προικισμένο με καλούς σκόρερ στους 59 πόντους, σε γνώριμο περιβάλλον, με 47% στα δίποντα, 15% στα τρίποντα.

Και όταν οι Πειραιώτες κατόρθωσαν να προσπεράσαν για πρώτη φορά, με τριποντάρα του ατρόμητου ΜακΚίσικ στο έμπα του τελευταίου πενταλέπτου (46-49), η μπάλα έγινε βαριά κι ασήκωτη στα χέρια των Ισπανών. Σήκωναν τα μάτια τους και έβλεπαν ένα τείχος όπως εκείνο που κάποτε χώριζε το Βερολίνο στα δύο. Αλλά ρωμαλέο και βαμμένο σε κόκκινα χρώματα.

Ο «Σακ» του Ολυμπιακού, γεννημένος θαρρείς για αναμετρήσεις που έχουν αυτήν ακριβώς την κορ-α-κορ μορφή, ήταν μία ομάδα μόνος του στο τελευταίο πεντάλεπτο, όταν έβαλε 8 απανωτούς πόντους για να σπάσει την τελευταία ισοπαλία και έγινε ο μπροστάρης που ο Μπαρτζώκας αναζητούσε απεγνωσμένα. Ακόμα και στη δική του περίπτωση, όμως, η χαριστική βολή δόθηκε στα μετόπισθεν.

Το κλέψιμο του ΜακΚίσικ με μακροβούτι όταν η Μπαρτσελόνα έπαιζε την τελευταία της ζαριά (54-57 από 49-57) προστάτευσε τα κεκτημένα και σφράγισε το διαβατήριο για το Βερολίνο. Του ΜακΚίσικ, που κάθε καλοκαίρι είναι «να φύγει», κάθε καλοκαίρι λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης και κάθε χειμώνα δικαιώνει τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται. Ολος ο Ολυμπιακός, σε μικρογραφία.

«Αξίζουμε ένα τρόπαιο», είπε ο Μπαρτζώκας στους παίκτες του, αγγλιστί, μόλις είδε τις κάμερες της Euroleague TV μέσα στα αποδυτήρια. «Πρόκειται για τρομακτικό και συγκλονιστικό επίτευγμα», πρόσθεσε, με το δίκιο του, ο Γιώργος Αγγελόπουλος, υπενθυμίζοντας ότι τον Φλεβάρη η ομάδα βρισκόταν στην 9η θέση.

Το διπλό στο πρώτο ματς στη Βαρκελώνη και το 92-54 στο τέταρτο πότισαν τον Ολυμπιακό με πίστη και ώθησε τους ανθρώπους του να φορτώσουν στο αεροπλάνο μπλουζάκια με τη στάμπα «BERLIN 2024». Στο παλκοσένικο ανεβαίνουν αύριο οι ποδοσφαιριστές, αλλά το μπάσκετ του Ολυμπιακού είναι αυτό που οδηγεί τον σύλλογο σε υψηλές πτήσεις εδώ και τρεις γεμάτες δεκαετίες.

Στο Βερολίνο, ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του θα προσπαθήσουν να ντύσουν το τρόπαιο με κόκκινη γιρλάντα. Ήδη, όμως, αισθάνονται πρωταθλητές. Το σκήπτρο θα απονεμηθεί στις 26 Μαΐου, αλλά η λέξη «δικαίωση», που ακουγόταν στα χείλη όλων μετά το ματς απόψε στη Βαρκελώνη, είναι από μόνη της ένας τίτλος. H oμάδα αυτή, το έγραφα και τις προάλλες, έρχεται από τον ορίζοντα. Μένει να δούμε πού ακριβώς πηγαίνει.

* Τα υπόλοιπα, θα τα πούμε αύριο το μεσημεράκι στο εβδομαδιαίο podcast Old School, μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη. Δεν χάνεται με τίποτε.