Παναθηναϊκός: Η αδικία με Αταμάν, το «colpo grosso» με Ναν και ο υποψήφιος MVP
- Ναι μεν αλλά...
- Δεν είναι τα πάντα αριθμοί...
- Σλούκας για MVP της χρονιάς αλλά τον πρώτο λόγο ο Λεσόρ
- Η «μεταγραφή» του Κέντρικ Ναν
Ομολογώ ότι είχα τρία ονόματα στο μυαλό μου για τον καλύτερο προπονητή της χρονιάς στην Euroleague. Πρώτο και καλύτερο αυτό του Εργκίν Αταμάν. Δεύτερο του Γιώργου Μπαρτζώκα και τρίτο του Όντεντ Κάτας. Πάντα τηρουμένων των αναλογιών αναφορικά με τα όσα έχουν καταφέρει κατά τη διάρκειας της regular season. Σίγουρα όμως όχι αυτό του Τσους Ματέο ο οποίος αναδείχθηκε τελικά Coach Of The Year στη διοργάνωση
Λένε ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Και ο Τούρκος τεχνικός το επιβεβαίωσε με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Το είχε κάνει στην Εφές. Το επανέλαβε στον Παναθηναϊκό. Μετά την τελευταία θέση της σεζόν 2017-18, έστειλε την Αναντολού στην 4η θέση την αμέσως επόμενη χρονιά και στο αβαντάζ της έδρας στα playoffs. Μια από τα ίδια... και φέτος. Πήρε τον Παναθηναϊκό προτελευταίο στην κατάταξη και δη στην 17η θέση και τον εκτόξευσε 15 θέσεις λίγους μήνες αργότερα. Μόνο πίσω από την πρωτοπόρο Ρεάλ Μαδρίτης.
Ναι μεν αλλά...
Και να 'ταν μόνο αυτό; Έστειλε τους «πράσινους» στο πολυπόθητο και πολυαναμενόμενο Final Four της Euroleague ύστερα από 12 χρόνια μπασκετικής «ξηρασίας» στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Τι άλλο να έκανε; Σπαθιά να κατάπινε για να έπαιρνε τον τίτλο του καλύτερου προπονητή της σεζόν στην Euroleague; Σέβομαι απόλυτα ότι ψηφίζουν οι ίδιοι οι προπονητές μεταξύ τους. Όμως ρε διάολε, όπως και αν το δει κάποιος, απ' όπου και αν το πιάσει, δεν γίνεται να μην καταλήξει στον Εργκίν Αταμάν.
Θα μου πει κάποιος για το υψηλό budget που έχει ο Παναθηναϊκός τη φετινή σεζόν. Σίγουρα βοήθησε. Δεν το συζητάω καν. Ενδεχομένως χωρίς την αύξηση του budget προπονητής των «πρασίνων» να ήταν άλλος και όχι ο Αταμάν. Έτσι δεν είναι; Τα μεγάλα καράβια θέλουν και καλούς καπετάνιους. Εντός και εκτός των αποδυτηρίων.
Όμως για να έχουμε καλό ερώτημα, ο Τσους Ματέο στη Ρεάλ Μαδρίτης διαχειρίστηκε... φραγκοδίφραγκα στο budget της ομάδας; Γιατί ύστερα από το εξαιρετικό πρώτο μισό της Euroleague, η συνέχεια ήταν τελείως διαφορετική για τη Ρεάλ. Ούτε ωραίο μπάσκετ έπαιζε, ούτε είχε σταθερότητα, ούτε έπειθε κανέναν με τις εμφανίσεις της. Δεν ξέρω αν «έσβησε» ή αν έριξε ταχύτητα αλλά η εικόνα που παρουσίαζε στο παρκέ ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τον πρώτο γύρο. Και καλώς ή κακώς, η τελευταία «γεύση» είναι αυτή που μένει.
Δεν είναι τα πάντα αριθμοί...
Να σας πω και άλλα παραδείγματα; Ο Μεσίνα στην Αρμάνι τι έκανε; Η Εφές που τερμάτισε; Ή μήπως ήταν χαμηλό το budget της Βίρτους Μπολόνια; Για μην ξεχνάμε. Και οι Ιταλοί ξεκίνησαν δυναμικά στη σεζόν αλλά μετά τους... ψάχναμε. Οπότε ναι μεν παίζει ρόλο (και μάλιστα μεγάλο) το budget αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι η αρχή και το τέλος για την πορεία μιας ομάδας. Και αυτό αποτυπώθηκε τόσο από την πορεία του Ολυμπιακού που έφτασε στο Final Four, όσο και από την πορεία της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Αν και ήταν ξεγραμμένη, διεκδίκησε το εισιτήριο στο Βερολίνο σε 5ο ματς.
Γι' αυτό και λέω ότι μετά τον Αταμάν στο δικό μου μυαλό δεν ακολουθούσε ο Τσους Ματέο για προπονητής της χρονιάς στην Euroleague. Μπορεί η Ρεάλ να είχε 30 νίκες σε 37 ματς της κανονικής περιόδου, μπορεί να έμοιαζε με «cheat» στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά δεν είναι ΜΟΝΟ οι αριθμοί εκείνοι που κάνουν διαφορά. Πρέπει να υπάρχει μια πιο σφαιρική και συνολική εικόνα στα ατομικά βραβεία της Euroleague. Να μπαίνει στην εξίσωση το γενικό impact μιας προσωπικότητας. Δεν είναι τα πάντα νούμερα και αριθμοί και ας παίζουν τεράστιο ρόλο στο μπάσκετ.
Σλούκας για MVP της χρονιάς αλλά τον πρώτο λόγο ο Λεσόρ
Και πάνω σε αυτό το σκεπτικό θέλω να στηρίξω την δική μου άποψη όσον αφορά τον τίτλο του MVP της χρονιάς στην Euroleague. Όπερ και σημαίνει ότι θα πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν η συνολική προσφορά ενός παίκτη. Η γενική επίδραση που έχει στην ομάδα του. Όχι μόνο τι «γράφει» η στατιστική.
Ακούστηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν ότι ο Μάικ Τζέιμς είναι το φαβορί για την κατάκτηση του βραβείου του MVP. Θα μπορούσε. Και ίσως να υπήρχε ακόμα στην συζήτηση τ' όνομά του εάν και εφόσον η Μονακό έπαιρνε το εισιτήριο για το Final Four. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και μάλιστα με τον Αμερικανό γκαρντ να κινείται σε μέτρια (με εξαίρεση το Game 5) επίπεδα έχοντας 34% στα δίποντα και 31% στα τρίποντα στη σειρά με τη Φενέρμπαχτσε. Οπότε θεωρώ ότι έχει βγει -πλέον- από αυτήν την εξίσωση.
Να πάμε στην πρωτοπόρο Ρεάλ; Δεν υπάρχει ο παίκτης ο οποίος να έκανε την μεγαλύτερη διαφορά και να ξεχώρισε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ο Καμπάτσο ξεκίνησε καλά αλλά στη συνέχεια είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του καθώς παρασύρθηκε από την γενική μετριότητα της ομάδας του στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν. Ούτε ο Ολυμπιακός είχε τον παίκτη που να ξεχώρισε πολύ ώστε να υπέγραφε κάποιος και με τα δύο χέρια ότι μπορεί να αναδειχθεί MVP, αλλά ούτε και η Φενέρμπαχτσε. Ο Χέιζ-Ντέιβις; Ίσως. Όμως και πάλι. Δεν θα το έλεγε κάποιος με σιγουριά.
Θεωρώ ότι ο MVP της χρονιάς ΠΡΕΠΕΙ να είναι από τον Παναθηναϊκό. Και θεωρώ ότι αυτός ο παίκτης πρέπει να είναι ο Κώστας Σλούκας. Ξαναλέω. Δεν στέκομαι μόνο στους αριθμούς, αλλά στην συνολική επίδραση που έχει μέσα στο παρκέ. Κάτι που ισχύει και για τον Κέντρικ Ναν στον οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα λίγο πιο κάτω. Η αγωνιστική άνοδος του Κώστα Σλούκα μετά τον τραυματισμό του ήταν εκείνη που «εκτόξευσε» τον Παναθηναϊκό και τον έστειλε στην 2η θέση της κανονικής περιόδου.
Σίγουρα χωρίς τον Σλούκα, ούτε ο Ναν, ούτε ο Λεσόρ θα μπορούσαν να βγάλουν μόνοι τους τα κάστανα από τη φωτιά. Όπως αντίστοιχα χωρίς τον Ναν, ούτε οι Σλούκας και Λεσόρ θα έφταναν σε αυτό το επίτευγμα. Το ίδιο θα ίσχυε εάν δεν υπήρχε και ο Λεσόρ. Όμως στην τελική έτσι δεν είναι οι ομάδες; Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Όμως ειδικά ο αρχηγός του Παναθηναϊκού και η επίδραση που έχει στη ΣΥΝΟΛΙΚΗ λειτουργία της ομάδας είναι μοναδική.
Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Είναι ο Σλούκας στο παρκέ; Ο Παναθηναϊκός έχει ηρεμία, οργάνωση και ΣΩΣΤΕΣ αποφάσεις. Λείπει ο Σλούκας από το παρκέ ή ενδεχομένως να μην βρίσκεται σε καλή βραδιά; Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει προβλήματα στο διάβασμα της αντίπαλης άμυνας και οι επιλογές βασίζονται περισσότερο σε ατομικές ενέργειες ή σε λιγότερο στοχευμένες επιθέσεις.
Όχι ότι δεν τα πάει καλά και στους αριθμούς. Έτσι; Έχει τον μεγαλύτερο μέσο όρο της καριέρας του σκοράρισμα με 12.6 πόντους, μοιράζει 5.7 ασίστ, μαζεύει 3.2 ριμπάουντ, σουτάρει με 59% στα δίποντα, 41% στα τρίποντα και 85% στις βολές ενώ έχει 16.1 βαθμούς στο PIR κατά μέσο όρο. Το 13ο καλύτερο στη φετινή Euroleague ενώ από τις ομάδες που έχουν προκριθεί στο Final Four είναι το 3ο καλύτερο πίσω από του Λεσόρ (19.6 PIR) και του Καμπάτσο (16.9 PIR).
Όμως στο τέλος ο MVP της σεζόν θα είναι ο Ματίας Λεσόρ! Θα είναι σκάνδαλο εάν δεν θα είναι παίκτης του Παναθηναϊκού. Και οι αριθμοί είναι εκείνοι που αναμένεται να «στέψουν» τον Γάλλο σέντερ πολυτιμότερο παίκτη της χρονιάς. Έχει το δεύτερο καλύτερο PIR κατά μέσο όρο στην Euroleague πίσω μόνο από τον Σέιν Λάρκιν (19.6 έναντι 19.9) και το καλύτερο όσον αφορά τον απόλυτο αριθμό με 763 μονάδες στο σύνολο.
Συγκεκριμένα έκλεισε τη χρονιά έως και τα play off έχοντας 13.7 πόντους, 6.2 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ, 1 κλέψιμο, 0.9 τάπες και 1.8 τάπες ανά 29:32 λεπτά συμμετοχής. Σουτάροντας με 63% στα δίποντα και 61% στις βολές. Όχι ότι δεν έχει και ο Λεσόρ συνολική επίδραση. Και αποτυπώνεται από ένα και μοναδικό στοιχείο. Είναι ο σέντερ που έχει «κουβαλήσει» τον Παναθηναϊκό από την αρχή έως και το τέλος έχοντας αγωνιστεί και στα 39 ματς!
Η «μεταγραφή» του Κέντρικ Ναν
Σε αυτή την εξίσωση θα μπορούσε να μπει και ο Κέντρικ Ναν καθώς ήταν ο παίκτης εκείνος που άλλαξε την ιστορία της σεζόν για τον Παναθηναϊκό. Ήταν ο παίκτης ο οποίος έλειπε από το «πράσινο» ρόστερ προκειμένου να... δέσει το γλυκό και να μπορεί η ομάδα να βάλει πολύ ψηλά τον πήχη των στόχων για τη φετινή σεζόν. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι. Πριν από την έλευση του Αμερικανού γκαρντ, στόχος ήταν η είσοδος στα play off. Μετά την απόκτηση του Ναν, ο στόχος μετατράπηκε σε πρόκριση στο Final Four. Και αυτό λέει πολλά.
Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή του για άλλα δύο χρόνια έχοντας και τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να αποφύγει σε μεγάλο βαθμό τον... κίνδυνο του ΝΒΑ, αποτελεί πραγματικό «colpo grosso». Και μιλάμε για έναν παίκτη ο οποίος από τη στιγμή που πρωτοπάτησε το πόδι του στην Αθήνα, είχε αρχίσει ήδη να σκέφτεται την επιστροφή του στην Αμερική και στο ΝΒΑ. Ήθελε να παίξει καλά, ήθελε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στην Euroleague ώστε να έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
.@nunnbetter_ feels the Green vibes! 💚☘️#paobcaktor - @MaccabiTLVBC pic.twitter.com/Qt6lbDHvbi
— Panathinaikos BC (@paobcgr) May 7, 2024
Όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν. Από τις πρώτες, κιόλας, εβδομάδες του στην ομάδα. Ο κόσμος τον αγκάλιασε. Τον αποθέωσε. Τραγούδησε το όνομά του. Δέθηκε σε χρόνο «dt» με τους «πράσινους» και από εκεί που δεν συζητούσε καν το ενδεχόμενο της παραμονής του στην Ελλάδα αποφεύγοντας με αμήχανο χαμόγελο τις σχετικές ερωτήσεις, έφτασε στο σημείο να ζήσει το όνειρό του στον Παναθηναϊκό. Ήταν στους «πράσινους» γιατί -πλέον- το... γούσταρε. Το απολάμβανε. Είχε τον ρόλο που ήθελε. Έφτασε στο σημείο να ήταν εκείνος που θα ξεσήκωνε την εξέδρα. Ποιος να το έλεγε και ποιος να το πίστευε...
Θεωρώ ότι η παραμονή του Κέντρικ Ναν στον Παναθηναϊκό έως και το καλοκαίρι του 2026 αποτελεί την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ μεταγραφή των «πρασίνων» οι οποίοι και διαχειρίστηκαν άψογα την περίπτωσή του. Ναι μεν υπάρχει buy out για το ΝΒΑ αλλά -θεωρητικά τουλάχιστον- είναι πολύ δύσκολο να χαθεί ο παίκτης. Μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα πρέπει να έχει φέρει στον Παναθηναϊκό εγγυημένο συμβόλαιο από ομάδα του ΝΒΑ για τη σεζόν 2024-25 μαζί φυσικά με το ποσό του NBA out. Τουτέστιν, ο Ναν είναι με το ενάμιση πόδι στους «πράσινους» και την επόμενη χρονιά...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
