Παναθηναϊκός: Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν και επιστρέφουν στο Βερολίνο
Καιρό είχε να το ζήσει αυτό οργανισμός του Παναθηναϊκού... Τι καιρό δηλαδή. Χρόνια ολόκληρα. Δώδεκα στον αριθμό. Αυτή η προσμονή. Αυτή η αγωνία. Αυτή η χαρά. Αυτή η δίψα. Από το μακρινό 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Τότε που τα Final Four και οι κατακτήσεις των τροπαίων αποτελούσαν ακόμα τον μεγάλο και εφικτό στόχο της χρονιάς.
Αρκετά σουρεαλιστικό (και τόσο... ξένο όλο αυτό το διάστημα) να βλέπεις τα μέλη της αποστολής του Παναθηναϊκού με το σήμα του Final Four στα μπλουζάκια τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στο Βερολίνο. Όπως ήταν και το γεγονός ότι οι παίκτες συνοδεύτηκαν από τις οικογένειές τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Από φίλους και συγγενείς. Όλοι μαζί στο τσάρτερ με προορισμό μια πόλη που «ξυπνάει» όμορφες στιγμές. Στιγμές που έχουν μείνει αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων.
Μια πολυπόθητη επιστροφή
Μα πιο πολύ τις «ξύπνησε» ένας άνθρωπος. Μπορεί να απέχει εδώ και δύο χρόνια από την ομάδα μετά την αποχώρησή του τον Απρίλιο του 2022 ωστόσο παραμένει (και θα παραμείνει για πάντα) η σημαία του Παναθηναϊκού. Το τοτέμ της ομάδας. Ο εμβληματικός αρχηγός.
Κατόπιν πρόσκλησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης ταξίδεψε μαζί με τον Παναθηναϊκό στο Βερολίνο, συνοδευόμενος από την οικογένειά του. Τη σύζυγό του και τους γιους του. Μαζί στο ίδιο αεροπλάνο με την υπόλοιπη ομάδα. Για ένα Final Four.
Ξανά στο Βερολίνο. Όπως τότε. Όπως το 2009. Όταν και διένυε την τελευταία χρόνια της καριέρας του. Χωρίς να είχε χρόνο συμμετοχής. Όμως μόνο και μόνο η παρουσία του ήταν αρκετή για να εμπνεύσει όλους τους συμπαίκτες του για το -τοτε- 5ο τρόπαιο στην Euroleague.
Όπως και αν έχει το πράγμα όταν μπαίνουν στην ίδια πρόταση οι λέξεις Παναθηναϊκός, Αλβέρτης, Βερολίνο, δεν γίνεται να μην κάνει το μυαλό τον ανάλογο συνειρμό. Και ας μην βρίσκεται μέσα στην ομάδα. Γιατί κακά τα ψέματα. Εκτός του Σλούκα, του Παπαπέτρου, του Μήτογλου και γενικά των Ελλήνων παικτών, κάνεις άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί ο Φραγκίσκος Αλβέρτης για τον Παναθηναϊκό.
Ο Ναν, ο Γκραντ, ο Λεσόρ απλά θα είδαν έναν τύπο στα 2.06 μέτρα, ίσως να ρώτησαν ποιος μπορεί να είναι, αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε δεν πρόκειται αυτοί να πάρουν κάποιο vibe από τον Φράγκι. Απλά θα μπουν και θα κάνουν το παιχνίδι τους. Πάντως συνολικά για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού ήταν μια εξαιρετική κίνηση να βρεθεί ξανά στο Βερολίνο. Όπως θα βρεθεί και ο Διαμαντίδης. Και ξαναρωτάω. Είναι δυνατόν να μην ξαναγυρίσουν οι ένδοξες αναμνήσεις;
«Ισχύς εν τη ενώσει»
Από εκεί και πέρα ωστόσο μιλάμε για ένα Final Four όπου τα πάντα είναι ανοικτά και πιθανά. Το κλισέ ότι κάθε ομάδα έχει από 25% πιθανότητες ισχύει και παρα...ισχύει. Δεν υπάρχουν φαβορί, δεν υπάρχουν αουτσάιντερ. Τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό. Και ο Παναθηναϊκός στο Βερολίνο θα πρέπει να πάει (κατά το επίσης κλισέ) βήμα βήμα.
Το 25% να το κάνει 50% παίρνοντας σε πρώτη φάση το εισιτήριο για το τελικό και από εκει και πέρα είναι ένα ματς. Σαράντα λεπτά για το τρόπαιο. Και αν μη τι άλλο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός μετράει έξι νίκες σε επτά τελικούς που έχει πάρει μέρος. Τουτέστιν τα έξι του τρόπαια! Και να φανταστείτε ότι ο ένας τελικός που χάθηκε δεν ήταν για την Euroleague αλλά για την... ξεχασμένη Suproleague το 2001. Βέβαια όλα αυτά ανήκουν σε σημειολογικά γεγονότα τα οποία περισσότερο απασχολούν εμάς και λιγότερο (έως και καθόλου) τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Αυτό που μπορώ να πω με περίσσια σιγουριά είναι το ευχάριστο και οικογενειακό κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της ομάδας. Η φράση «ισχύς εν τη ενώσει» αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την γενική εικόνα της «πράσινης» αποστολής. Και με γνώμονα τον κοινό στόχο που είναι η επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης ύστερα από 13 χρόνια, κανείς δεν βάζει (και δεν θα βάλει) το «εγώ» πάνω από το «εμείς». Από εκεί και πέρα κανείς δεν εγγυάται την επιτυχία σε ένα (ή δύο) ματς όπου πολλοί παράγοντες μπορεί να παίξουν ρόλο.
Γυάλισε το... μάτι τους από τα απαράδεκτα επεισόδια
Ένταση ανάμεσα και στον Ματίας Λεσόρ και τους φιλάθλους της @FBBasketbol
— gazzetta.gr (@gazzetta_gr) May 22, 2024
Πρέπει να αναφερθεί ότι ο Γάλλος σέντερ ήρθε μαζί με την οικογένεια του και το μικρό παιδί του στο λεωφορείο και το παιδί του τρόμαξε από τη φασαρία. pic.twitter.com/zfvyhTX1ba
Και αν νομίζουν οι φίλοι της Φενέρμπαχτσε ότι ύστερα από τα όσα έκαναν κατά την άφιξη της «πράσινης» αποστολής στο Βερολίνο, θα μπορέσουν να «χαλάσουν» το μυαλό του Αταμάν και γενικά των «πρασίνων», τότε ζούνε σε κάποια... άλλη διάσταση. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γυαλίσουν και... άλλο τα μάτια τους. Τους πεισμώνουν, δεν τους φοβίζουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ματς θα λήξει πριν καν ξεκινήσει.
Όχι. Σε καμία περίπτωση. Μιλάμε για έναν ημιτελικό που θα ξεκινήσει από το 50-50! Ούτε καν από το 51-49 για κάποια από τις δύο ομάδες. Οπότε σε μια τέτοια περίπτωση θα παίξει μεγάλο ρόλο (αν όχι τον μεγαλύτερο) η μέρα που θα βρεθούν. Και ο Παναθηναϊκός, όπως έχω γράψει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν και πολύ περισσότερο όταν η ομάδα είχε αρχίσει να «ρολάρει», έχει να φοβάται ΜΟΝΟ τον κακό του εαυτό. Κανέναν άλλον. Και το πιστεύω αυτό.
Θεωρώ ότι στις τάξεις της ομάδας έχουν καταλάβει καλά τι πρέπει να κάνουν και τι δεν πρεπει να κάνουν. Το κυριότερο; Να μην «κοιτάζουν» πιο μακριά από το απόγευμα της Παρασκευής (24/5) και δη από τον ημιτελικό. Άλλωστε αυτό φάνηκε και στις δηλώσεις των πρωταγωνιστών πριν από την αναχώρηση. Στόχος ειναι η πρόκριση στον τελικό. Κανεις δεν μιλάει όμως για τελικό. Γιατί ο πρώτος τελικός είναι κόντρα στη Φενέρμπαχτσε.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
