Final Four, Παναθηναϊκός: Τι είναι πιο δύσκολο, τα 11 τρόπαια ή το 6/7 σε τελικούς;

Το χαμόγελο του και η διάθεσή του να βρεθεί στο επίκεντρο με τις ατάκες του στην συνέντευξη Τύπου του τελικού αλλά και να συντηρήσει το κλίμα ευφορίας που επικρατεί από χθες (24/05) στο «πράσινο» στρατόπεδο, φαινόντουσαν από… χιλιόμετρα! Ο λόγος για τον Τούρκο τεχνικό του Παναθηναϊκού, που εξελίσσεται σε περίπτωση των περίπτωσεων.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι όταν η πίεση για την κατάκτηση της κούπας μοιάζει σχεδόν μηδενική, όλα είναι πολύ πιο εύκολα. Γιατί μην μου πείτε ότι αν δίπλα του καθόταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας, πιστεύετε ότι θα έκανε ανάλογη πλακίτσα!

Κακά τα ψέματα ένας υποθετικός εμφύλιος τελικός στην Euroleague, θα είχε τρελή πίεση εκατέρωθεν και ου ολίγη τοξικότητα, οπότε το πιθανότερο είναι ότι ο Εργκίν Αταμάν θα ήταν πιο μαζεμένος, γιατί μετά από τα επτά εφετινά «αιώνια» ντέρμπι που έχει παίξει, έχει μπει πλέον σε ρυθμό!

Ας μην ξεφεύγουμε, όμως, από το θέμα μας. Ο άνθρωπος είναι μία κατηγορία μόνος του και ξέρει να διαχειρίζεται ιδανικά τους προβολείς της δημοσιότητας. Για την ακρίβεια τους παίζει στα δάχτυλα!

Το πιο εντυπωσιακό με τον δύο φορές πρωταθλητή Ευρώπης, που ετοιμάζεται για τον 4ο τελικό σε επτά συμμετοχές σε Final 4 (και 4 από το 2019 και μετά), δεν είναι απλά ότι λατρεύει τα mind games και το παιχνίδι των εντυπώσεων και των βαρύγδουπων δηλώσεων, αλλά ότι είναι ίσως ο μοναδικός που το κάνει με τόσο υψηλό ποσοστό επιτυχίας!

Και τι δεν έχει πει από τότε που συμφώνησε με τον Παναθηναϊκό… Από το «εκπληκτική ομάδα ο Ολυμπιακός και εξαιρετικός coach o Μπαρτζώκας, αλλά τώρα που ήρθω εγώ, η εποχή της κυριαρχίας τους θα τελειώσει» και το «καλώ τους φιλάθλους της ομάδας να βγάλουν εισιτήρια για το Final 4, γιατί θα είμαστε εκεί», που είπε στις αρχές Δεκέμβρη όταν οι «πράσινοι» είχαν αρνητικό ρεκόρ (6-7), μέχρι το «θα πάμε στο Βερολίνο, γιατί αν αποκλειστούμε δεν θα είμαι του χρόνου στην Ελλάδα», μετά την ήττα από την Μακάμπι στο Game 1 και την υπόσχεση ότι θα φέρει το 7ο αστέρι στο ΟΑΚΑ, ο τύπος τα έχει βρει όλα!

Ή μάλλον σχεδόν όλα, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν έχει στεφθεί (ακόμη) για 7η φορά πρωταθλητής Ευρώπης και αυτή η μαντεψιά είναι ίσως αυτή με τις λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας. Γι’ αυτό και ο «εξάστερος» είναι ήδη απόλυτα επιτυχημένος, έχοντας τρυπήσει το ταβάνι του στην εφετινή ευρωπαϊκή διαδρομή. Μεγάλο πράγμα η πολυτέλεια του να έχεις ποιότητα σαν ομάδα, να έχεις κερδίσει την «βασίλισσα» στο σπίτι της και στο δικό της στυλ μπάσκετ και παρ’ αυτά να θεωρείσαι αουτσάιντερ!

Γιατί αναμφίβολα, η Ρεάλ των 31 νικών σε 38 ευρωπαϊκούς αγώνες στην εφετινή Euroleague, των 10 Final 4 και των τριών τίτλων στα τελευταία 13 χρόνια (από το 2011 και μετά), αλλά κυρίως του διαστημικού μπάσκετ που έπαιξε στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν (το 27-7 που είχε στο τέλος της regular season, είναι το καλύτερο ρεκόρ της διοργάνωσης στο ισχύον format) και με το οποίο «ξεχαρβάλωσε» την καλύτερη άμυνα της EL στον ημιτελικό (87-76), στα χαρτιά μοιάζει και ίσως είναι καλύτερη.

Είναι μακράν πιο έμπειρο σύνολο, με τρεις παίκτες που έχουν από 7-10 συμμετοχές στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκου μπάσκετ κι άλλους έξι με μίνιμουμ 3 και μάξιμουμ 5 Final 4 στην πλάτη τους, ενώ ο προπονητής τους, Τσους Ματέο, έχει συμπληρώσει 10 χρόνια στον οργανισμό (2 χρόνια σαν head coach και οκτώ σαν assistant).

Έχει το πιο πλήρες ρόστερ σε όλες τις θέσεις και δύο ψηλούς (Ταβάρες και Πουαριέ) που σκοτώνουν, τον πιο επιδραστικό point guard (Καμπάτσο) και δύο «πλάγιους» (Χεζόνια και Μούσα), που βρίσκονται στο peak της καριέρας τους. Κι αφήνω πιο πίσω τον Γιαμπουσέλε, που διανύει την καλύτερη σεζόν του στην Euroleague.

Προσθέστε και το πολλαπλό κίνητρο να γίνει η 5η ομάδα στην ιστορία της διοργάνωσης με back to back τίτλους (Γιουγκοπλάστικα, Μακάμπι, Ολυμπιακός και Εφές), να σπάσει την κατάρα της πρωτιάς στην κανονική περίοδο (καμία πρωτοπόρος δεν έχει στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης) και να κατακτήσει το 12ο τρόπαιο και έχει το πλήρες πακέτο για το πως σκέφονται όλοι στο μαδριλένικο στρατόπεδο.

Στην αντίπερα όχθη, ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό όλης της μπασκετικής Ευρώπης. Ο Αταμάν έφτιαξε μία ομάδα που έχει τα πάντα (σκορ, ποιότητα, μέγεθος, αθλητικότητα, σκληράδα) και την αφήνει να παίξει ελεύθερα, με αποτέλεσμα να «κερδίσει» προοδευτικά όλους τους παίκτες. Ακόμη κι εκείνους που ποτέ δεν τον είδαν με καλό μάτι. Γι’ αυτό και βγάζουν τέτοια δίψα μόλις μπαίνουν στο παρκέ και παίζουν «σκυλίσια» άμυνα (ήταν το κλειδί στη νίκη επί της Φενέρ στον ημιτελικό)…

Αν υστερούν κάπου οι «πράσινοι», είναι στην έλλειψη εμπειρίας από αυτά τα παιχνίδια (μόνο ο Σλούκας των 12 συμμετοχών, των 8 τελικών και των τριών τροπαίων και ο Παπαπέτρου με 3 Final 4 και ισάριθμους τελικούς, έχουν ανάλογες παραστάσεις), αλλά που φάνηκε αυτό κόντρα στην ομάδα του Γιασικεβίτσιους;

Δεν ξέρω τι τρικ θα δούμε το βραδυ της Κυριακής (26/05, 21.00) στο παρκέ της “Uber Arena” από τον Αταμάν και πόσο ανθεκτικός θα είναι ο Παναθηναϊκός στην επιθετική ορμή της Ρεάλ, αλλά ο περιορισμός της στους 78-82 πόντους και το άνοιγμα του παιχνιδιού στον αιφνιδιασμό από το «τριφύλλι» (οι εύκολοι πόντοι δηλαδή), αποτελούν έναν συνδυασμό που θα αναπτερώσει τις «πράσινες» ελπίδες. Ειδικότερα με την υποστήριξη περίπου 9.000-10.000 φιλάθλων, που αναμένεται να «πρασινίσουν» το Βερολίνο!

Όσο για την ερώτηση του τίτλου; Νομίζω ότι οι 11 τίτλοι σε διάστημα 60 ετών (από το 1964 και μετά), αποτυπώνουν μεν την τεράστια ιστορία που έχει ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά club του κόσμου, αλλά μόλις οι 5 εξ’ αυτών έχουν επιτευχθεί σε format Final 4 και ο πρώτος (1967) ήρθε σε μία εποχή, που αντίστοιχα το ελληνικό μπάσκετ βρισκόταν σε χειμερία νάρκη.

Αντίθετα οι 6/7 τελικοί που έχει ο Παναθηναϊκός από το 1996 και μετά και το 73,9% επιτυχίας που έχει στα 12 Final 4 (ρεκόρ 17-6), που έχει συμμετάσχει, είναι συγκριτικά καλύτερο από το αντίστοιχο 5/8 ή το 4/7 (αν δεν συμπεριλάβουμε το Final 4 του 1967) και το συνολικό 15-12, που μετράει η «βασίλισσα» στα κορυφαία ραντεβού.

Υγ.1: Επειδή δεν μου δόθηκε η ευκαιρία, να καταθέσω την άποψή μου για το 3ο αποτυχημένο Final 4 του Ολυμπιακού, θέλω να καταθέσω τα εξής: Τηρουμένων των αναλογιών, η παρουσία των «ερυθρολεύκων» στο Βερολίνο, με το συγκεκριμένο ρόστερ, συνιστά υπέρβαση και μισή κούπα!

Υγ.2: Όταν, όμως, μία ομάδα πάει για τρεις συνεχείς χρονιές κι έχει χάσει τις δύο προηγούμενες, σε buzzer beater τον ημιτελικό και στο σουτ τον τίτλο, τότε μοιραία η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη όταν η 3η που ακολουθεί, δεν αποδεικνύεται η φαρμακερή και δεν στέφεται από επιτυχία.

Υγ.3: Πολύ περισσότερο, δε, όταν ο Ολυμπιακός χάνει την πρόκριση, εν πολλοίς, επειδή στην Γερμανία δεν πλησίασε ποτέ στα standards που τον οδήγησαν μέχρι εδώ. Με παθητικό 56 πόντων στο ημίχρονο, ήταν ξεκάθαρο ότι είχε επιτρέψει στην Ρεάλ να βρει επιθετικό ρυθμό (9/13 τριπ. στην ανάπαυλα) και φυσικά σε αυτή την συνθήκη, μία τόσο μεγάλη υπερδύναμη, είναι πολύ να την κερδίσει κάποια ομάδα από την επίθεση. Και σχεδόν αδύνατον για την εφετινή ομάδα των «ερυθρόλευκων».

Υγ.4.: Σύμφωνοι, πριν τον ημιτελικό με την Ρεάλ, ο Ολυμπιακός ήταν σχεδόν… άχαστος στην εφετινή Euroleague (ρεκόρ 11-1) με 10+ εύστοχα τρίποντα, αλλά αυτός συνδυασμός είχε επιτυχία όταν συνοδεύοταν με κλεψίματα και πολλά εύκολα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο. Δηλαδή με αμυντική σφραγίδα. Μια φορά έγινε η ανατροπή από το -19 και μάλιστα στην 3η περίοδο (το 2012 με την ΤΣΣΚΑ) κι άλλη μία από το -17 στο πρώτο μέρος (το 2013 με την Ρεάλ). Το -24 του 17ου λεπτού, ήταν πολύ δύσκολο να ανατραπεί απέναντι στους συγκεκριμένους αντιπάλους.

Υγ.5: Και πόσω μάλλον, όταν δύο από τους πλέον κομβικούς παίκτες των Πειραιωτών, που σήκωσαν μεγάλο βάρος στην διαδρομή για τα τρία διαδοχικά Final 4, παρουσιάζονται για μία ακόμη φορά κατώτεροι των περιστάσεων. Ο λόγος για τον Τόμας Γουόκαπ και τον Μουστάφα Φαλ. Στις τρεις επώδυνες ήττες της ομάδας τους, σε Βελιγράδι, Κάουνας και Βερολίνο, ο πρώτος είχε μ.ο. 3,0π. με 4/20 σουτ και ο δεύτερος μ.ο. 3,0π., 5,3ρ. & 0,3κοψ. με 4/7 σουτ!

Υγ.6: Είχε πλάκα το «Έργκιν μου, Τζάναν μου», μεταξύ του Μούσα και του Αταμάν στην συνέντευξη Τύπου. Μιλάμε για δύο ανθρώπους που συνεργάστηκαν για μισή σεζόν το 2022, πριν το Βελιγράδι (όταν ο Βόσνιος έφυγε από τους Νετς και υπέγραψε στην Εφές) και «σκοτώθηκαν» σε τέτοιο βαθμό που τέθηκε εκτός ομάδας πριν το Final 4, αλλά είτε τα βρήκαν προϊόντος του χρόνου (έχουν τον ίδιο ατζέντη), είτε για τα μάτια του κόσμου έκαναν ανακωχή.