Το ναυάγιο που έγινε υπερωκεάνιο

Πώς να βρεθούν λόγια για να περιγράψουν και να παινέψουν το θαύμα του φετινού Παναθηναϊκού; Η απόσταση από τη 17η θέση στη 1η είναι όση από το Γη στον Ήλιο, τον ίδιο ήλιο που φωτίζει και ζεσταίνει έναν οργανισμό καλομαθημένο στα τρόπαια, στα μεγαλεία, στο αραιό οξυγόνο, στον έβδομο ουρανό.

Το πράσινο σκαρί χρειάστηκε να ανασυρθεί από τον βυθό το περασμένο καλοκαίρι, να επισκευαστεί καθώς έμπαζε από παντού, να εξωραίστεί, να στολιστεί, να γεμίσει με χρήμα, με φιλοδοξία, με πάθος, με φως. «Μου είπες για το φως, αλλά δεν με προειδοποίησες για τη φλόγα», λέει το παλιό τραγούδι.

Ο Παναθηναϊκός κατέφτασε από το μέλλον, από τον ορίζοντα, εντελώς απροειδοποίητα. Με καινούριο προπονητή, με καινούριο ηγέτη, με καινούριους παίκτες, με καινούριο γήπεδο, με καινούρια υπερηφάνεια. Και με φωτιά που κατέκαψε όποιον ατυχή βρέθηκε στο διάβα του.

Ο μοναδικός που πίστεψε από την πρώτη στιγμή ήταν αυτός που βλέπω τούτη τη στιγμή να δακρύζει μπροστά στην κάμερα της Euroleague TV: o Εργκίν Αταμάν. Ο «αγοράστε εισιτήρια για το final-4». Ο «αν δεν πάμε στο Βερολίνο να μη με λένε προπονητή του Παναθηναϊκού». Ο «σας υπόσχομαι ότι θα ράψουμε το έβδομο αστέρι». Ο προφήτης από την απέναντι ακτή του Αιγαίου, αλλά από την από δω ακτή της ιστορίας.

«Εγώ ξέρω πώς γίνεται και θα σας δείξω», έλεγε στους παίκτες του, όποτε έβλεπε σκυμμένα κεφάλια στα αποδυτήρια. «Το ίδιο και εγώ», συμπλήρωνε δίπλα του ο Κώστας Σλούκας. Μόλις τελείωσε το ματς, όλοι οι στρατιώτες έτρεξαν στον καπετάνιο τους, στον αρχηγό που πέρασε τον Ρουβίκωνα για να γίνει ο άνθρωπος του τείχους. Στον «Κωστάρα», όπως τον φωνάζουν.

Και ήταν ακριβώς αυτό απόψε ο Σλούκας, εδώ στο Βερολίνο: Κωστάρας. Έπαιζε με ένα πόδι και έμοιαζε σαν το τέρας με τα τέσσερα χέρια και τα δύο μυαλά. Ο τελικός ήταν μία προσωπική ραψωδία, μία από τις ωραιότερες παραστάσεις της καριέρας του. Οι περυσινοί πιστοί του έφυγαν νωρίς για να μη βλέπουν, αλλά ο ίδιος δεν χόρταινε να ρουφάει τους χυμούς της στιγμής. «Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω», έλεγε. Όχι ότι του το ζήτησε κανείς.

Ο Παναθηναϊκός έκανε στη Ρεάλ το ίδιο πράγμα που της έκανε ο Ολυμπιακός πριν από 11 χρόνια στο Βερολίνο, ο Γιουλ και ο Ρούντι θα το θυμούνται: ολοκληρωτική ασφυξία 28-30 λεπτών, μετά από ένα κάπως αναγνωριστικό πρώτο δεκάλεπτο, όπου πάντως η κυριαρχία των Ισπανών δεν ήταν όσο καταλυτική φαινόταν από το σκορ (27-41).

Ομαδάρα διαστημικού επιπέδου όταν αφεθεί λάσκα, αλλά ψυχολογικά εύθραυστη και υποχρεωμένη να κουβαλάει τους «Ελ Σιντ» από το παρελθόν, η Ρεάλ έχασε τελείως το μυαλό της μόλις είδε τους Έλληνες να βγάζουν νύχια και να μοιράζουν δαγκωνιές για κάθε μπάλα.

Το λάθος του ψευδεπίγραφου Προπονητή της Χρονιάς Τσους Ματέο, που έριξε στο παρκέ τρεις υπέργηρους στο +14, ήταν θείο δώρο για τον Παναθηναϊκό, που μυρίστηκε ψαχνό και χτύπησε τους Ισπανούς στην καρωτίδα. Με όλο της το μεγαλείο στην εκκίνηση (όπου έγραψε 8/11 δίποντα και 4/6 τρίποντα), η Ρεάλ κοίταξε δίπλα της και είδε τον Παναθηναϊκό να την αντικρύζει κατάματα, με βλέμμα που γυάλιζε παράξενα.

Ο Σλούκας ήταν αυτός που σήμανε το σάλπισμα. Ο Ματίας Λεσόρ, που κατόρθωσε να βγάλει 15λεπτο χωρίς φάουλ (αλλά με πόντους) απέναντι στα θηρία, μείωσε τη διαφορά στους 4 πόντους. Ο ξεχασμένος λαθρεπιβάτης του ημιτελικού Λούκα Βιλντόσα ήρθε από τον πάγκο για να σταματήσει τον δαίμονα Καμπάτσο: «Αφήστε το πάνω μου, τον ξέρω καλά από την Εθνική Αργεντινής».

Ο Τζέριαν Γκραντ ήταν ο αμυντικός-χταπόδι, ένας MVP των αθόρυβων ηρώων, αλλά και διψήφιος σκόρερ και στα δύο ματς. Ο Σλούκας, ξανά και ξανά και ξανά. Ο Κέντρικ Ναν, φορτωμένος με 3 φάουλ από το πρώτο δεκάλεπτο, περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να θυμίσει ότι στις φλέβες του τρέχει παγωμένο αίμα.

Πάλι ο Σλούκας, με απανωτά χτυπήματα της κόντρας όταν οι «πράσινοι» έκαναν το λάθος να παίξουν με το χρονόμετρο και κινδύνευσαν να πάθουν ζημιά από τον Γιουλ (στο 74-71). Ο Ντίνος Μήτογλου, με μία άμυνα καμικάζι στον Ταβάρες και δύο τρίποντα που αποτελείωσαν τους ημιθανείς Μαδριλένους. Όλοι. Ο Παπαπέτρου, ο Καλαϊτζάκης, ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο Γκριγκόνις. Εκείνοι που βοηθούσαν στις προπονήσεις αλλά δεν έπαιζαν στα ματς.

Και πάνω απ’ όλους ο Αταμάν, τρις πρωταθλητής σε μία πενταετία με δύο διαφορετικές ομάδες, «προπονητής των παικτών» αλλά τελικά προπονηταράς, ο πραγματικός Προπονητής της Χρονιάς, κάτι σαν κληρονόμος του Ομπράντοβιτς, στο τιμόνι ωστόσο ενός σκάφους που από ναυάγιο έγινε υπερωκεάνιο.

Πρωταθλητής Ευρώπης! Ποιος, ο Παναθηναϊκός που προχθές ακόμη βολόδερνε στο μισοσκόταδο. Ο ουρανός του Βερολίνου φωτίστηκε για λογαριασμό του και τα τείχη έπεσαν για το χατίρι του. Επτάστερος, πλέον. Με δύο απανωτές εποποιίες στο Final-4, ένα νταμπλ 16+15 πόντων απέναντι σε ομάδες φτιαγμένες για τίτλους, μία πορεία θριάμβου που ξάφνιασε εαυτόν, αλλήλους και όποιον ανυποψίαστο -τύπου Πίπεν- έβλεπε φώτα κι έμπαινε.

Οι εκατοντάδες οπαδοί που ταξίδεψαν από την Ελλάδα δίχως εισιτήρια έμειναν έξω από το γήπεδο αλλά αισθάνονται δικαιωμένοι, αφού έζησαν και ζουν ακόμη ένα όνειρο. «Το κάναμε κι αυτό», τραγουδούσαν στις εξέδρες, πολλή ώρα μετά τη λήξη του τελικού. Σαν να μη το πίστευαν ούτε οι ίδιοι.

Ο Παναθηναϊκός έφτασε τα 7 κύπελλα Πρωταθλητριών, το ελληνικό μπάσκετ τα 10, είμαστε, όλοι μας, ακόμη εδώ: πράσινοι, κόκκινοι, ουδέτεροι. Ειδικά όμως για την ομάδα που είχε χάσει τον δρόμο της για μία ολόκληρη δεκαετία στερήσεων και αστοχιών, το Βερολίνο έγινε γη της επαγγελίας.