Final Four, Παναθηναϊκός:Μία «πράσινη» συγκλονιστική ιστορία που είναι για… ντοκιμαντέρ!

Τι να πρωτογράψει κανείς μετά απ’ αυτό το Final 4 και μετά από την πιο συγκλονιστικό μπασκετικό «παραμύθι» που εκτυλίχθηκε – σε φουλ «πράσινη» απόχρωση – αυτές τις μέρες στην γερμανική πρωτεύουσα! Σε μία πόλη και σε ένα γήπεδο, που πλέον και με την βούλα έχουν «φωλιάσει» στην καρδιά του μέσου φίλαθλου του «τριφυλλιού, από την άποψη ότι εδώ γράφτηκαν τα 2/7 της ιστορίας του «επτάστερου».

Που να πρωτοσταθώ και τι να πρωτουπογραμμίσω; Στο ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε στην εφετινή σεζόν έχοντας μία ανυπόληπτη (για το τεράστιο όνομα και την παράδοση που κουβαλάει) πορεία στις τρεις τελευταίες σεζόν της Euroleague (συνολικό ρεκόρ 29-65 και 17ος πέρυσι) και με 12 προσθήκες και νέο προπονητή, έφτασε στην κορυφή του βάθρου, εκθρονίζοντας την περυσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης;

Στο ότι επέστρεψε μετά από 12 χρόνια σε Final 4 και χωρίς να χάσει χρόνο, έκανε το 8/12 σε ημιτελικούς, το 7/8 σε τελικούς και το 18/24 σε όλους τους αγώνες που έχει δώσει στην διοργάνωση, κατακτώντας το πιο ανέλπιστο αλλά και «καρυδάτο» ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας του;

Στο το ότι το 7ο ίσως είναι ακόμη πιο «παντελονάτο» από το 3ο που κατακτήθηκε στην Μπολόνια (2002) απέναντι στο γκραν φαβορί της εποχής, την Κίντερ που έπαιζε στην έδρα της και είχε όλη την πόλη στο πλευρό της;

Στο ότι είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία θεσμού που έχει 100% επιτυχία (7/7) σε τελικούς που έχουν την σφραγίδα της Euroleague; Το 7/8 προκύπτει επειδή στο μέτρημα προσθέτουμε και την μοναδική χρονιά που υπήρξε σχίσμα μεταξύ της EL και της FIBA και οι «πράσινοι» συμμετείχαν στην Suproleague (έχασαν στον τελικό του 2001 από την Μακάμπι).

Στο ότι πήρε την κούπα με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο, παίζοντας δύο διαφορετικά στυλ μπάσκετ*; Στον ημιτελικό με τρομερή αμυντική προσπάθεια, όπου κατέβασε την Φενέρ στους 57 πόντους και την απέκλεισε άνετα (73-57) και στον τελικό με συνδυασμό άμυνας-επίθεσης, ισοπεδώνοντας (95-80) την Ρεάλ του +14 στο 12ο λεπτό και καλύπτοντας λίγο πριν το τέλος, συνολική διαφορά 32 πόντων (έφτασε να προηγηθεί με 95-77).

Στο ότι ο o «επτάστερος» Παναθηναϊκός έβαλε πλάτη για να μην σπάσει η παράδοση που θέλει την ομάδα που τερματίζει στην 1η θέση της κανονικής περιόδου (Ρεάλ με ρεκόρ 27-7), να μην κατακτά ποτέ την Euroleague;

Στο ότι ο Κώστας Σλούκας χρειάστηκε να βγάλει τα «ερυθρόλευκα», να φορέσει τα «πράσινα» και να παίξει στο 12ο Final 4 της καριέρας του για να αναδειχθεί για πρώτη φορά MVP των αγώνων, ταυτόχρονα με τον 4ο ευρωπαϊκό του τίτλο με 3η διαφορετική ομάδα (Ολυμπιακός, Φενερμπαχτσέ και ΠΑΟ);

Στο ότι ο 34χρονος Θεσσαλονικιός point guard βάζει το όνομά του δίπλα στα τρία «ιερά τέρατα» του ελληνικού μπάσκετ (Σπανούλης 3 φορές και οι Παπαλουκάς και Διαμαντίδης από μία), που μέχρι χθες, ήταν οι μόνοι που είχαν αναδειχθεί πολυτιμότεροι παίκτες σε ένα Final 4 και μάλιστα ίσως λίγο πιο μπροστά από τους δύο τελευταίους;

Γιατί πραγματοποιώντας την αντίθετη διαδρομή με τον “Kill Bill”, πέτυχε αυτό που δεν είχε καταφέρει ποτέ κανένας άλλος Έλληνας μπασκετομπολίστας: να αλλάξει στρατόπεδο «αιωνίων» και από την πρώτη του χρονιά, να «κουβαλήσει» την νέα του ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης, πιο γρήγορα από τον νυν προπονητή της Εθνικής ομάδας και του Περιστερίου (το έκανε στην 2η του σεζόν στον Πειραιά).

Στο ότι ο Εργκίν Αταμάν έχει καταρρίψει όλους τους νόμους της μπασκετικής βαρύτητας με τις προβλέψεις του και της υποδειγματικής διαχείρισης μίας καινούριας ομάδας, φτάνοντας στις τρεις Ευρωλίγκες σε τέσσερις τελικούς και σε επτά Final 4, κατακτώντας τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο με μη τουρκική ομάδα (είχε πάρει και το Κύπελλο Σαπόρτα του 2002 με την Μοντεπάσκι Σιένα);

Στο ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που έκανε την οικονομική υπέρβαση με τον Ναν και ήταν από τους λίγους που από ένα σημείο και μετά πίστεψε στις ικανότητες της ομάδας και άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο ενεργός επιστρέφοντας στο ΟΑΚΑ μετά από σχεδόν δύο χρόνια απουσίας;

Για να συμβούν όλα τα παραπάνω, όμως, οι «πράσινοι» χρειάστηκαν να επανασυντονιστούν στις εργοστασιακές αμυντικές ρυθμίσεις, με τις οποίες γύρισαν τον διακόπτη και προϊόντος του χρόνου έγιναν πιο σκληροί κι έφτασαν στο Βερολίνο με την 2η καλύτερη άμυνα (μ.ο. 76,8π.). Πίσω από τον Ολυμπιακό, που όμως, δεν είχε την ποιότητα και το επιθετικό ταλέντο του «τριφυλλιού» (με προεξάρχοντα τον Ναν), αλλά και την ηγετική φυσιογνωμία του Σλούκα! Για την ακρίβεια την είχε, αλλά την «άφησε» να πάει στον Παναθηναϊκό…

Αυτή η ολική επαναφορά στην αμυντική σκληράδα που τους έστεψε πρωταθλητές Ευρώπης, ήταν το κλειδί για το συγκλονιστικό «έπος» που εκτυλίχθηκε στο παρκέ της “Uber Arena”. Αυτά τα πέντε λεπτά του «μπασκετικού πολέμου» που έπαιξαν οι παίκτες του Αταμάν από το 12ο λεπτό και μετά και το επιμέρους σκορ 12-2 που «έτρεξαν», υποχρεώνοντας την Ρεάλ σε 1/7 σουτ και σε 2 λάθη, ήταν η πρώτη εμφάνιση του «θέλω».

Το εμφατικό «μπορώ» εκδηλώθηκε στην 3η περίοδο, στην διάρκεια της οποίας όλοι όσοι πάτησαν στο παρκέ, έδωσαν την ψυχή και υιοθέτησαν πλήρως την λογική του «αίμα κι άμμος σε κάθε κατοχή», κρατώντας την διαστημική – κατά τα 5/8 του Final 4 – Ρεάλ, «ασφαιρη» για σχεδόν 6,5 λεπτά (0/10 σουτ). Τα 3/16 σουτ του 3ου δεκαλέπτου και τα 12 διαδοχικά τρίποντα στα οποία αστόχησαν οι παίκτες του Τσους Ματέο στο 2ο μέρος, γύρισαν τούμπα το ματς κι αποτέλεσαν «βούτυρο στο ψωμί» του Κώστα Σλούκα.

Στο κρισιμότερο σημείο του αγώνα, ο «μπαρουτοκαπνισμένος» guard πήρε το όπλο και με δύο σερί βόμβες τριών πόντων, πέρασε σε όλους το μήνυμα; Αυτός ο τελικός δεν μπορούσε πια να χαθεί, πολύ απλά γιατί ο ίδιος δεν μπορούσε να αγνοήσει την ευκαιρία που το δόθηκε να ορίσει την μοίρα του και να πάρει την πιο «γλυκιά» ρεβάνς της ζωής του!

Οι παίκτες-ηγέτες, βλέπετε, είναι πάντα εγωιστές. Και όταν ο εγωισμός πληγώνεται, τότε εκκρίνει το μεγαλύτερο δυνατό κίνητρο για να «απαντήσει» με πράξεις, σε όποιον πιθανά δεν τον ήθελε ή δεν καιγόταν να τον κρατήσει…

Οι 24 πόντοι, οι 3 ασίστ, οι 8/9 βολές και τα 6/6 σουτ σε 25 λεπτά συμμετοχής, ήταν η πειστική απόδειξη ότι ο Σλούκας είναι ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους παίκτες, γύρω από τον οποίο αξίζει να χιστεί μία ομάδα. Ο Παναθηναϊκός το έχει ήδη νιώσει στο πετσί του…

* Το είχε κάνει και ο Ολυμπιακός το 2013 στο Λονδίνο, κερδίζοντας με 69-52 την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό και με 100-88 την Ρεάλ στον τελικό!