Του είπε «πάρε την κούπα» και αυτός... απλά το έκανε!

• Η “απαίτηση” ήταν φανερή από την αρχή
• Προπονητής, ψυχολόγος, επικοινωνιολόγος

Είναι δύσκολο, πάντα, να βρεις κάτι περισσότερο από αυτά που ειπώθηκαν τις πρώτες στιγμές, από αυτά που γράφτηκαν τις πρώτες ώρες για μια πρωτόγνωρη επιτυχία, για έναν μοναδικό αθλητικό θρίαμβο. Και στο gazzetta και τα είπαμε live στην εκπομπή που ακολούθησε τον άθλο του Παναθηναϊκού στο Βερολίνο και τα γράψαμε δια χειρός των συναδέλφων που βρέθηκαν στην Uber Arena τις ημέρες του Final Four και έζησαν τα όσα εντυπωσιακά έχτισαν στο τριήμερο της κυριαρχίας τους οι Πράσινοι.

Ο στρατηγός Αταμάν που πίστευε ότι κανένας άλλο δεν τολμούσε, ο απόλυτος ηγέτης Σλούκας, ο οδοστρωτήρας Λεσόρ που κουβαλούσε το δράμα του φινάλε της περσινής σεζόν, ο σιδερένιος “προλετάριος” Γκραντ, το... κερασάκι πολυτελείας στην τούρτα (όλη τη σεζόν) Ναν, η γλυκιά επιστροφή του Παπαπέτρου, ο Μήτογλου που βγήκε από τις άσχημες σκιές που βίωσε, ο “κάνω το 100% σε όσο χρόνο μου δίνεις” Καλαϊτζάκης, ο δικαιωμένος Γκριγκόνις που ήρθε μέσα από τον βούρκο της περασμένης σεζόν για να ανθίσει, ο Χούάντσο που έζησε μια σεζόν με την προσμονή (από τον κόσμο, μάλλον και από τα media) εμφανίσεων όπως αυτή στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2022 αλλά και του...Μπο Κρουζ στο Hustle, αφού ποτέ δεν κατανοήσαμε τι κάνει πραγματικά στο γήπεδο. Δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον ν α γράψω για τον Βιλντόζα, αλλά το λιθαράκι του το έβαλε και αυτός. Και -προσέξτε- αν μετρήσετε δεν ήταν και πολλοί έτσι; Οι ενεργοί. Αυτοί που τράβηξαν το κάρο, όλη τη σεζόν και οι περισσότεροι από αυτούς (εναλλάξ) ζορίστηκαν και με τραυματισμούς και κοιλιά στην απόδοση τους. Αναμενόμενο, αφού δεν μπορούσαν να “βγουν” και οι δώδεκα προσθήκες που έγιναν στην ολική ανοικοδόμηση του 17ου της περσινής κανονικής περιόδου.

Είναι η συνολική ιστορία, η ομαδική, αυτής της σεζόν και οι είναι και οι προσωπικές ιστορίες που κάνουν αυτή την κινηματογραφική παραγωγή απείρως πιο ενδιαφέρουσα από αυτή του... Μπο Κρουζ. Γιατί αυτές οι ιστορίες είναι αληθινές και υπάρχουν τόσα πρόσωπα στα οποία μπορείς να εστιάσεις, ώστε να μη μιλάμε για ταινία, αλλά για σειρά 3-4 επεισοδίων στα Untold ντοκιμαντέρ του Netflix. Και δεν κάνω πλάκα...

Η “απαίτηση” ήταν φανερή από την αρχή

Υποθέτω ότι ένα τέτοιο σενάριο θα ξεκινούσε με το καθοριστικό ραντεβού, τη βδομάδα μετά το Πάσχα του 2023, του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με τον (φευγάτο οριστικά από την Εφές που παράπαιε) Εργκίν Αταμάν για τη συμφωνία που θα άλλαζε τη μοίρα μιας ομάδας που είχε απομείνει με μια βαριά φανέλα χωρίς όμως περιεχόμενο, για πάνω από μια δεκαετία. Και η “απαίτηση” που προέκυψε από αυτό το ραντεβού είναι το “επιπλέον” που μπορεί να αναφερθεί, μια ημέρα μετά τον θρίαμβο. Η “απαίτηση” που έκανε αυτή τη σεζόν ακόμα πιο ζόρικη, ακόμα πιο απαιτητική και το αποτέλεσμα της ακόμα πιο μοναδικό.

Αν συνθέσεις το παζλ των δηλώσεων του Αταμάν, σε όλη τη διαδρομή και του Γιαννακόπουλου προς το τέλος της, αλλά και τις πληροφορίες για το ζόρι που υπήρξε στην αρχή της σεζόν όταν η ομάδα πάλευε να βρει τον δρόμο της, καταλήγεις με ασφάλεια σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Η τεράστια (συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια) δαπάνη που έγινε για να χτιστεί αυτή η ομάδα, είχε έναν και μοναδικό στόχο. Την κατάκτηση του τροπαίου! Το αφεντικό της ΚΑΕ δεν ήθελε ούτε μια διαδρομή (π.χ) τριετίας για να χτιστεί μια ομάδα που θα φτάσει να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα. Ήθελε μια ομάδα που θα την κατακτήσει άμεσα. Αυτό κλήθηκε να υπηρετήσει ο Αταμάν, αυτό είπε (όπως αποκάλυψε και ο Ντίνος Μήτογλου στην κάμερα του gazzetta) στους παίκτες του στην πρώτη συγκέντρωση στην αρχή της σεζόν, αυτό έδειχνε με κάθε ευκαιρία στις περίφημες δηλώσεις του όταν η ισορροπία ήταν λεπτή, αυτό απαίτησε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ακόμα και μετά την πρόκριση επί της Μακάμπι λέγοντας “Συγχαρητήρια όταν σηκώσουμε την κούπα. Συγχαρητήρια για τα Final Four είναι για άλλες ομάδες. Όχι για εμάς”.

Προπονητής, ψυχολόγος, επικοινωνιολόγος

Για να πω την αλήθεια, όλο αυτό μου έμοιαζε ακραίο. Είχα την αίσθηση πως πιο εύκολο είναι να γονατίσεις στην πορεία κάτω από το βάρος αυτής της απαίτησης. Γιατί το “αντίστοιχο” βάρος της ιστορικής φανέλας μπορεί να είναι ευλογία, όταν φτάσεις να μπεις σε ένα τελικό καθώς λειτουργεί και ως...πανοπλία απέναντι σε οποιοδήποτε (άλλο) μεγάλο όνομα, αλλά μπορεί να είναι και κατάρα στην πορεία μέχρι εκεί, ειδικά όταν καλείσαι να αναστήσεις μια βαριά κληρονομιά. Γι αυτό ακριβώς τον λόγο βγάζω το καπέλο ακόμα μια φορά κυρίως στον Αταμάν. Γιατί ήταν (φανερά) αυτός που είχε αναλάβει και αυτή τη δουλειά, που δεν ήταν καθόλου εύκολη. Να χτίζει μια ομάδα από την αρχή, αλλά και να κάνει τους πάντες να πιστέψουν πως θα πετύχει και να κρατήσει αυτή την πίστη ζωντανή. Και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να σημειώσουμε πως λειτούργησε με το δικό του αίσθημα δικαίου. Γιατί μπορεί να μην άνοιξε το rotation, μπορεί να μην έδωσε χρόνο στο βάθος του πάγκου του, αλλά όταν ήταν να δείξει κάποιον με το δάχτυλο επειδή δεν προσέφερε όσα έπρεπε, επέλεξε να το κάνει για τους πρωτοκλασάτους, τους ακριβοπληρωμένους. Αυτούς που έπρεπε να είναι πάντα οι πρώτοι στη μάχη. Αναρωτιόμαστε τότε αν αυτή η τακτική λειτουργεί. Το αποτέλεσμα και όσα είπαν οι παίκτες του για αυτόν, δίνουν την απάντηση.

Γι αυτό ακριβώς, όσο και αν είναι ξεχωριστή η ιστορία του Σλούκα, όσο και αν είναι κομβική η απόφαση του Γιαννακόπουλου να επενδύσει στο ύψος που απαιτεί η κατάκτηση της Ευρωλίγκας, στην κορυφή της πυραμίδας θα βάλω τον Αταμάν. Γιατί ήταν και κόουτς και ψυχολόγος και...δικαστής και επικοινωνιολόγος. Ήταν και προβοκάτορας και...ιντριγκαδόρος; Προφανώς ναι! Χρησιμοποίησε (ή έστω προσπάθησε) κάθε πιθανή κατάσταση που έβλεπε πως μπορεί να λειτουργήσει στην συσπείρωση της ομάδας του και ακόμα και με τα λόγια του κράτησε τον κόσμο στην “τσίτα”. Όσοι ξέρετε πολύ μπάσκετ μπορείτε να συζητάτε για ώρες, μέρες εβδομάδας αν ένας προπονητής που έχει κατακτήσει τρεις φορές την Ευρωλίγκα είναι... καλός ή όχι, αλλά προφανώς αυτός έχει καταλήξει με τον εαυτό του και αυτό είναι που...φέρνει το ψωμί στο τραπέζι του και τα κύπελλα στην τροπαιοθήκη του.

Ο Τούρκος τεχνικός έκανε το ένας σκέλος της δουλειάς. Απομένει το δεύτερο, απέναντι σε έναν άλλον εξαιρετικό προπονητή άλλης φιλοσοφίας και προσέγγισης (εντός και εκτός γηπέδου). Πρέπει να είσαι βαριά κολλημένος για να μην το δέχεσαι αυτό και από τις δύο πλευρές. Το τι θα συμβεί εκεί είναι μια άλλη υπόθεση. Άλλη μάχη με άλλους, δικούς της κανόνες. Αυτό που είναι ζωντανό αυτή τη στιγμή είναι ο εκκωφαντικός θρίαμβος του Παναθηναϊκού που έφτιαξε ο Εργκίν Αταμάν, κερδίζοντας ένα στοίχημα που (φανερά) είχε βάλει με τον εαυτό του. Και αυτό (προς τιμήν του) το αναγνώρισε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος όταν δεν θέλησε να σηκώσει το τρόπαιο και έδειξε ότι αυτή η τιμή ανήκει σε αυτόν και τον άλλο αγωνιστικό πυλώνα της επιτυχίας, τον Κώστα Σλούκα.