Ντομινίκ Γουίλκινς στο Gazzetta: «Βάλαμε τον Παναθηναϊκό στο χάρτη, έχω ακόμα τη φανέλα μου από το 1996!»

Ο Ντομινίκ Γουίλκινς.
Ο Ντομινίκ Γουίλκινς δεν είναι μόνο ο αθλητής φαινόμενο. Είναι ένας μπαμπάς, ένας υπέρμαχος των κοινωνικών δικαιωμάτων. Κάτι παραπάνω από μία εμβληματική μορφή για το ΝΒΑ και τον Παναθηναϊκό. Ο Ντομινίκ Γουιλκινς στο Gazzetta μέσω του Κόστα Ναβαρίνο και του NBA School.

Ο Ντομινίκ Γουίλκινς μπήκε στο παρκέ. Και αμέσως, μικροί και μεγάλοι, συγκεντρώθηκαν γύρω του.

Ο θρύλος των Ατλάντα Χοκς, ο άνθρωπος που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας του, έχει αυτή την αύρα. Η οποία συνοδεύει τους σπουδαίους.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν την είχε μέχρι την ηλικία των 13 ετών. Όταν αποφάσιζε ότι δεν θα έμενε άλλο στο... πνιγμένο στην εγκληματικότητα Μέριλαντ.

Εκείνη η απόφαση τον οδήγησε μετά από πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Και σε ένα Παναθηναϊκό μεγαλείο. Κανείς δεν πρόκειται να το λησμονήσει, Όσα χρόνια και αν περάσουν.

 

Το Gazzetta συνάντησε τον Ντομινίκ Γουίλκινς στο Κόστα Ναβαρίνο, στο πλαίσιο του NBA School για την καλοκαιρινή λειτουργία του από τις 27 Μαΐου έως τις 15 Σεπτεμβρίου. Και ο «Human Highlight Film» παραδέχτηκε ότι η διαχείριση του αυτισμού που διαγνώσθηκε στις δύο κόρες του, είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει στη ζωή του.

Εξήγησε ότι η τάπα του Στόγιαν Βράνκοβιτς στον τελικό του 1996 θα του μείνει αξέχαστη, ενώ μίλησε και για την ξεχωριστή σχέση που είχε με τον Κόμπι Μπράιαντ.

Κάποτε ο κομισάριος Ντέιβιντ Στερν είχε μιλήσει για την παγκοσμιοποίηση του ΝΒΑ. Τώρα βρισκόμαστε σε ένα basketball school στην Ελλάδα, στο Κόστα Ναβαρίνο. Είναι και αυτό ένα κομμάτι του οράματός του;

«Ναι! Εκεί ξεκινάει, από τον Ντέιβιντ Στερν. Για την ακρίβεια, οι Ατλάντα Χοκς ήταν η πρώτη ομάδα που έπαιξε στην Ευρώπη, στη Ρωσία, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος. Είχε ένα όραμα, το οποίο ξεκίνησε με εμάς, οι Χοκς ήταν οι πρωτοπόροι. Τώρα πια έχει... εκραγεί σε κάτι που ούτε θα είχε φανταστεί».

Και για την εμπειρία σας, εδώ στο Κόστα Ναβαρίνο;

«Είναι η πρώτη φορά που το επισκέπτομαι, ένα υπέροχο μέρος για να χαλαρώσεις. Είναι cool να βλέπεις ένα γήπεδο μπάσκετ σε ένα υπέροχο και χαλαρωτικό μέρος. Έχεις δίπλα σου μία τέτοια εγκατάσταση. Είναι διαφορετικό».

Το όνομα του Ντομινίκ Γουίλκινς έχει συνδεθεί με τον Παναθηναϊκό, στην Ελλάδα. Υπάρχει κάτι που έχετε κρατήσει ως ενθύμιο από το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1996;

«Έχω πολλά. Έχω κρατήσει την εμφάνισή μου. Ξεχνάω κάποια, υπάρχουν πολλά μικρά πράγματα που έχω κρατήσει. Και πολλές φωτογραφίες που μου έχουν στείλει από την Ελλάδα. Σου δείχνει πόσο εκτίμησαν την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών».

«Βάλαμε τον Παναθηναϊκό στο χάρτη...»

Εσείς πήρατε το πρώτο, το 1996. Φέτος ο Παναθηναϊκός κατέκτησε την 7η κούπα. Ήσασταν κάτι σαν πρωτοπόροι;

«Ξεκινήσαμε κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά. Μας ακολούθησαν και άλλες ομάδες, το βελτίωσαν και πίστεψαν ότι μπορούσαν να το κατακτήσουν και αυτές. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κάτι. Και εμείς ήμασταν οι πρώτοι που βάλαμε τον Παναθηναϊκό στο... χάρτη. Ο αντίπαλός μας ήταν μία εξαιρετική ομάδα. Αλλά το θέλαμε τόσο πολύ».

Εκτός από την κούπα της EuroLeague, τι είναι αυτό που θα σχηματίζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σας;

«Το μπλοκ του Στόγιαν Βράνκοβιτς, που μας έδωσε το πρωτάθλημα. Αυτό είναι που ξεχωρίζει απ' όσα έκανα στην παρουσία μου στην Ελλάδα».

Αν δεν μιλήσουμε για μπάσκετ, ποιο είναι αυτό που θυμάστε;

«Το φαγητό! Πήγαινα σε διαφορετικό εστιατόριο κάθε μέρα. Ήταν υπέροχο. Ζούσα σε ένα υπέροχο μέρος και το φαγητό ήταν πάντα διαφορετικό».

«Σε ένα διαγωνισμό ξανά, μαζί με τους κορυφαίους»

Τι θα δίνατε για να μπορέσετε να συμμετάσχετε ξανά σε έναν διαγωνισμό καρφωμάτων;

«Το θέμα είναι να παίξω απέναντι στους κορυφαίους dunkers. Πολλοί σούπερ σταρ δεν μπήκαν στη διαδικασία συμμετοχής. Και θα λάτρευα να τους αντιμετωπίσω».

Ποιοι είναι αυτοί; Μήπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς;

«Όλοι τους. Δεν έχει σημασία. Όποιοι είναι οι κορυφαίοι αθλητές για να το θέσω καλύτερα».

Εχετε μιλήσει για τον κοινωνικό ακτιβισμό, για τον αυτισμό. Είναι αυτά περισσότερο σημαντικά για έναν παίκτη που έχει υπάρξει ανάμεσα στους 75 κορυφαίους του ΝΒΑ;

«Νομίζω ότι είναι δυσκολότερα. Όταν ένα μέλος της οικογένειάς σου επηρεάζεται από αυτισμό ή κάτι, το οποίο χρειάζεται παραπάνω φροντίδα, αυτό είναι το πιο δύσκολο θέμα διαχείρισης για ένα γονιό. Έχω δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες, τα οποία απαιτούν ιδιαίτερη φροντίδα και αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.

Γιατί καλείσαι να διαχειριστείς πράγματα που δεν θα αλλάξουν στη ζωή τους. Και πρέπει να εγγυηθείς ότι θα τους δώσεις τις καλύτερες δυνατότητες να ζήσουν άνετα και να λειτουργήσουν ομαλά στη σημερινή κοινωνία».

«Στην πόλη του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, δε χωράει ο ρατσισμός»

Όταν παίζατε, οι περισσότεροι έλεγαν ότι δεν μιλούσατε για ρατσισμό. Αλλά δεν ήταν έτσι. Πώς το διαχειρίστηκατε στο χώρο του ΝΒΑ;

«Δεν ένιωσα έτσι στο ΝΒΑ. Το λέω γιατί ο Ντέιβιντ Στερν ήταν ένας κομισάριος που δεν δέχονταν τέτοια πράγματα. Ο ρατσισμός ήταν εκτός του αθλήματος, τουλάχιστον αυτός που έχω βιώσει. Προσπαθώ να βοηθήσω τον κόσμο να καταλάβει ότι ξυπνάμε με τον ίδιο τρόπο, τρώμε με τον ίδιο τρόπο, δεν χρειάζεται να κρίνουμε κάποιον από το χρώμα του δέρματός του ή τη θρησκεία του. Είναι αστείο, γιατί αυτοί που το κάνουν είναι αδύναμοι άνθρωποι. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους και ρίχνουν την αγανάκτησή τους σε άλλους. Αυτό τους κάνει αδύναμους. Οπότε προσπαθείς να μένεις πάνω απ' όλα αυτά και τούτο επιχειρώ να κάνω».

Ζείτε εξάλλου σε μία πόλη που έχει ως εμβληματική φιγούρα τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ...

«Δεν μπορείς να έχεις ρατσισμό σε αυτήν την πόλη. Εκεί γεννήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και αν προσπαθείς να έχεις αυτού του είδους την ψυχολογία, ειδικά σε αυτήν την πόλη, δεν θα καταφέρεις. Πρέπει να το σεβαστείς αυτό, για όλους τους ανθρώπους. Για όλους!»

Ποια είναι η μεγαλύτερη Δυναστεία: Οι Σέλτικς, οι Μπουλς ή οι Γουόριορς;

«Οι Σέλτικς έχουν τα περισσότερα πρωταθλήματα, άρα απ' αυτούς ξεκινάς. Ο Μπιλ Ράσελ πήρε 11 πρωταθλήματα. Πλέον έχουν 18 πρωταθλήματα. Μετά είναι οι Λέικερς, οι Μπουλς και όλοι οι υπόλοιποι τους ακολουθούν».

«Ο Κόμπι μου είπε ότι είμαι ο τελευταίος του είδους μου»

Ποιος είναι πιο αγαπημένος παίκτης: Ο Κόμπι ή ο ΛεΜπρόν;

«Δεν θα έλεγα, πιο αγαπημένος. Αλλά έχω περισσότερη ιστορία με τον Κόμπι. Τον ξέρω από μικρό παιδί. Θυμάμαι λίγο πριν αποσυρθεί μου είχε πει ότι ήμουν ο τελευταίος του είδους μου. Μόνο και μόνο για να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου για αυτή που μου έδειξε με αυτό το σχόλιο, τον κάνει ξεχωριστό. Όχι μόνο ως αθλητή, αλλά και ως άνθρωπο».

Πώς αναλάβατε το ρόλο του μέντορα για τον Κόμπι;

«Ο Κόμπι ήταν ένας τύπος που δε φοβόνταν να κάνει ερωτήσεις. Ο Μάικλ ήταν η μεγαλύτερη έμπνευση, ήθελε να του μοιάσει. Να γίνει το ίδιο καλός όσο ο Μάικ.
Είχε και αυτός μία υπέροχη σχέση με τον Κόμπι. Πάντα μου έδειχνε μεγάλο σεβασμό».

Ποιο είναι το αγαπημένο κάρφωμα;

«Αλήθεια, δεν έχω ένα αγαπημένο κάρφωμα. Ήταν όλα όσα έκανα σε μεγαλύτερους σε όγκο και ύψος. Ήθελα να ανεβαίνω ψηλά και να τελειώνω αυτές τις φάσεις».

Πολλά έχουν ειπωθεί για τη σχέση σας με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Τι έγινε ακριβώς;

«Ήταν αδύναμος τύπος (σ.σ.: χαμογελώντας). Ήταν απίθανος προπονητής. Ήξερε να προπονεί. Δεν κέρδισε όσα κέρδισε, επειδή είχε μόνο καλές ομάδες. Έπρεπε και να τις διαχειριστεί. Ήταν σκληρός. Και σε καταστάσεις που νόμιζες ότι δεν σε γουστάρει - και μάλλον έτσι ήταν - ήθελε να κερδίζει. Είχαμε μία μεγάλη ομάδα υπό τις οδηγίες του. Και μας πήγε μέχρι το τέλος».

Αν πω τη λέξη «Ολυμπιακός», τι θυμάστε περισσότερο;

«Ήταν... τρελοί! Ειδικά όταν παίζαμε στην έδρα τους. Είχαν πάρει τα δύο πρώτα ματς στην έδρα τους, εμείς κάναμε το ίδιο στη δική μας και όλα κρίθηκαν στο τελευταίο ματς στην έδρα τους. Ήταν φοβερές μάχες, αλλά είχαν καλή ομάδα».

Σε μια συνέντευξη έχετε μιλήσει για ένα περιστατικό στο Μέριλαντ, το οποίο διαμόρφωσε τον Γουίλκινς που ξέρουμε; Τι είχε συμβεί;

«Η Βαλτιμόρη ήταν μία σκληρή πόλη. Ακόμα είναι. Όταν ήμουν παιδί, είχαν τον υψηλότερο δείκτη εγκληματικότητας στις ΗΠΑ. Και αντίκρισα έναν από τους καλύτερους φίλους μου να ληστεύει κάποιον. Και θυμάμαι να λέω στη μητέρα μου πως θα φύγω και δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά. Και μερικές εβδομάδες αργότερα, μπήκα σε ένα λεωφορείο για το Βόρεια Καρολίνα. Την επόμενη ημέρα που είχα πάει στο γήπεδο για να παίξω, ήταν τότε που με ανακάλυψαν. Και έτσι ξεκίνησα να παίζω».

Το NBA Basketball School λειτουργεί από τις 27 Μαΐου έως τις 15 Σεπτεμβρίου. Παράλληλα, για την περίοδο 30 Ιουνίου έως 17 Αυγούστου, οι συμμετέχοντες στο ΝΒΑ Basketball School θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να μάθουν τα μυστικά του αθλήματος από τον πρώην παίκτη του NBA και No1 στα ΝΒΑ draft, Michael Bradley, ο οποίος θα διευθύνει το καλοκαιρινό πρόγραμμα.

Οι νεαροί παίκτες του ΝΒΑ Basketball School ηλικίας 6-18 ετών θα μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα 3 έως 7 ημερών, ενώ οι ενήλικες θα απολαμβάνουν καθημερινές απογευματινές ωριαίες προπονήσεις.

Το NBA Basketball School στην Costa Navarino ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2023 και αποτελεί την πρώτη συνεργασία του NBA με έναν τουριστικό προορισμό στην Ευρώπη.

Το πρόγραμμα του NBA Basketball School απευθύνεται σε παιδιά, καθώς και σε ενήλικες έχει σχεδιαστεί για να εμπνεύσει νέους παίκτες στο άθλημα και παράλληλα, για να παρουσιάζει σε γονείς, προπονητές και οργανισμούς τις δυνατότητες των παικτών.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.