Ζέλικο Ομπράντοβιτς: Οι 12 βασικές μπασκετικές αρχές του και η επίθεση με τις αμέτρητες παραλλαγές

• Το πάθος του Ομπράντοβιτς για το μπάσκετ
• Ενα σύστημα με αμέτρητες παραλλαγές
• Δύο στιγμές = 13 χρόνια στον Παναθηναϊκό
• Η άσκηση του 3/5
• Οι βασικές αρχές του Ζέλικο Ομπράντοβιτς

Φεύγοντας τις προάλλες από το σεμινάριο και την διδασκαλία του Γιώργου Μπαρτζώκα είχα εντυπωσιαστεί από τον όγκο των σημειώσεών μου. Δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε μετά από 48 ώρες και το masterclass των Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Δημήτρη Ιτούδη. Για τον άνθρωπο Ομπράντοβιτς ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, υποκειμενικά είναι αυτά. Για τον προπονητή όμως, δε γίνεται να αμφιβάλλεις για την αξία του. Και δεν αναφέρομαι τόσο στα αποτελέσματά του τα οποία τη σεζόν που ολοκληρώθηκε ήταν απογοητευτικά, αλλά για τον θρύλο του.

• Μπαρτζώκας: Η φιλοσοφία του και οι «10 εντολές»

Το πάθος του Ομπράντοβιτς για το μπάσκετ

Στα 64 του χρόνια με 9 τίτλους Euroleague στο σπίτι του θα μπορούσε να βρίσκεται σε μία παραλία και να απολαμβάνει τις διακοπές του. Έστω πως δεν θα μπορούσε να αρνηθεί μία καλοκαιρινή επίσκεψη στην Αθήνα με αφορμή ένα σεμινάριο. Μόνο που χθες δεν είδα έναν άνθρωπο να μιλάει σε περίπου 700 προπονητές απλά για να περάσει η ώρα. Το πάθος του (για να είμαι ευγενικός) ήταν μοναδικό. Ο άνθρωπος έδειχνε, έτρεχε, έκανε παρατηρήσεις και ενώ είχε ολοκληρωθεί η προγραμματισμένη διδασκαλία του, ζήτησε λίγο χρόνο ακόμη για να δείξει κάτι επιπλέον. Και όταν έδειξε αυτό το «επιπλέον», ζήτησε λίγο χρόνο να δείξει κάτι... επιπλέον. Παρακούοντας τον Ιτούδη που του έλεγε πως δεν υπάρχει χρόνος, «έλα φίλε, να δείξω κάτι ακόμη. Αυτοί ήρθαν εδώ να μάθουν».

Η μεταδοτικότητά του, η διαδραστικότητά του με το κοινό και με τους παίκτες της ομάδας επίδειξης ήταν εντυπωσιακή.

Ενα σύστημα με αμέτρητες παραλλαγές

Η χθεσινή μέρα στο σεμινάριο είχε να κάνει με τη δράση της επίθεσης και την αντίδραση της άμυνας. Στο μεγαλύτερο μέρος ο Ομπράντοβιτς έδειξε ένα επιθετικό play το οποίο είχε πολλές παραλλαγές. Και ο Δημήτρης Ιτούδης ελέγχοντας τους 5 της άμυνας δίδασκε τους τρόπους που απαντάς σε αυτές τις παραλλαγές.

Αρχικά οφείλω να τονίσω ότι προσωπικά με εντυπωσίασε πως μία συγκεκριμένη κίνηση που ξεκινά με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να καταλήξει σε περίπου 20 διαφορετικά τελειώματα. Στο υψηλό επίπεδο όμως είναι γνωστό. Το συγκεκριμένο play ο Ομπράντοβιτς το έπαιζε στον Παναθηναϊκό, στη Φενέρμπαχτσε και στην Παρτιζάν. Απλά τα options εξελίχθηκαν αυτά τα χρόνια και έγιναν περισσότερα.

Ο Σέρβος τεχνικός έδειξε περίπου 4-5 διαφορετικές παραλλαγές από τις 20 περίπου που μπορούν να υπάρξουν. Τα νούμερα από μόνα τους μας δίνουν να καταλάβουμε πόσο λεπτομερές είναι το άθλημα του μπάσκετ και πόσο δυσνόητο είναι για τον απλό κόσμο.

Το μπάσκετ είναι δράση και αντίδραση. Η πεντάδα του Ομπράντοβιτς δρούσε και αυτή του Ιτούδη αντιδρούσε, ωστόσο η συγκεκριμένη αντίδραση γινόταν αυτομάτως δράση και έτσι ακολουθούσε η αντίδραση της ομάδας του Σέρβου. Φανταστείτε σαν μία αλυσίδα ποδηλάτου που το ένα γρανάζι μαγκώνει στο άλλο.

Δύο στιγμές = 13 χρόνια στον Παναθηναϊκό

Στην κινέζικη φιλοσοφία «το γιν και το γιανγκ» είναι δύο δυνάμεις που συμπληρώνει η μία την άλλη δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που αγγίζει τα όρια του ιδανικού. Δεν ξέρω ποιος εκ των δύο είναι το γιν και το γιανγκ, αλλά με σιγουριά όλοι χθες κατάλαβαν πόσο καλά γνωρίζονται Ομπράντοβιτς και Ιτούδης. Μπασκετικά εννοώ. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου υπήρξαν δύο στιγμές που επιβεβαιώνουν το παραπάνω.

Επαναλαμβάνω ο Σέρβος είχε την επίθεση και ο Έλληνας την άμυνα. Αφού είχαν δώσει τις απαραίτητες οδηγίες οι παίκτες ξεκίνησαν με ένταση να τις εφαρμόζουν. Σε ένα κλάσμα του δευτερόλεπτου έγινε ένα λάθος. Ταυτόχρονα ακούστηκαν δύο εκκωφαντικά «stop». Η λέξη «ταυτόχρονα» δεν κρύβει ίχνος υπερβολής. Αυτόματα οι δύο coach ξέσπασαν σε γέλια. «13 χρόνια είναι αυτά φίλε. Κάθε μέρα συνέβαινε αυτό. Και βλέπετε πως ακόμη και τώρα το ίδιο έγινε».

Το δεύτερο σκηνικό ήταν ακόμη καλύτερο. Ο Ζοτς κάλεσε τάιμ άουτ προφανώς για να πει στα κρυφά μία παραλλαγή στους παίκτες του προκειμένου να πιάσει στον ύπνο τον Ιτούδη και την άμυνά του. Ο Ιτούδης πριν καν επιστρέψουν οι παίκτες στο παρκέ είχε εξηγήσει τι ακριβώς θα ακολουθούσε. Γνώριζε τι είχε πει ο Ομπράντοβιτς στους παίκτες του χωρίς να το ακούσει. Και επαναλαμβάνω αναφέρομαι σε ένα σύστημα με αμέτρητες option. Δεν ήταν κάτι με 4-5 παραλλαγές και είχαν τρέξει ήδη τις 2-3.

Η άσκηση του 3/5

Ο Ομπράντοβιτς θεωρεί τον πιο τυχερό παίκτη του γηπέδου αυτόν που έχει την μπάλα. Γιατί αυτός θα αποφασίσει την εξέλιξη του παιχνιδιού. Επίσης καταλαβαίνει πως όλοι οι παίκτες προτιμούν την επίθεση από την άμυνα. Προτιμούν το σκορ από το κλέψιμο. Κάτι το οποίο το βρίσκει λογικό.

Μία άσκηση που έκανε ακόμη και στα «πράσινα» χρόνια τους εξήγησε πως ήταν αυτή του «3/5». Χώριζε τους παίκτες του Παναθηναϊκού σε δύο πεντάδες και έπαιζαν «5on5» για πέντε κατοχές. Αν η επίθεση ευστοχούσε σε 3/5 περιπτώσεις παρέμενε στην επίθεση και οι άλλοι πέντε συνέχιζαν αν αμύνονται. Αν η άμυνα έβγαζε 3/5 καλές άμυνες, άλλαζαν θέσεις και επιτέλους έπαιρναν τη μπάλα στα χέρια τους. Με αυτόν τον τρόπο έδινε στην άμυνα κίνητρο να παίξει επίθεση που τόσο πολύ ήθελαν.

Οι βασικές αρχές του Ζέλικο Ομπράντοβιτς

• Το μπάσκετ είναι λεπτομέρεια. Ακόμη και σε ποιο σημείο του παρκέ πατάει ο παίκτης και που δείχνουν οι μύτες του παπουτσιών του, παίζει ρόλο.
  
• Πάσα από μέσα προς τα έξω. Το πιο σημαντικό στη σύγχρονη επίθεση.
  
• Η κίνηση των παικτών μακριά από τη μπάλα. Η χειρότερη ικανότητα των σύγχρονων παικτών.
  
• Ο παράγοντας της έκπληξης. Μετά από τάιμ άουτ του αρέσει να αλλάζει άμυνα ώστε να βάζει τον αντίπαλο σε μία κατάσταση την οποία δεν περίμενε.
  
• Κάθε τρικ την ώρα του αγώνα είναι πετυχημένο αν κερδίσεις από αυτό σε μόλις δύο περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των 40 λεπτών.
  
• Ο τρόπος που υποδέχεται ο παίκτης την μπάλα. Θέλει να είναι έτοιμος, χαμηλωμένος για να υποδεχτεί την πάσα. Ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία ως προς αυτόν τον παράγοντα ήταν ο Ρίμας Κουρτινάιτις τον οποίο κοούτσαρε στη Ρεάλ. Και στο κέντρο να έπιανε την μπάλα ήταν έτοιμος για τριπλή απειλή (σουτ, πάσα, ντρίμπλα).
  
• Όλοι οι παίκτες θέλουν να παίξουν επίθεση. Εγώ τους δίνω κίνητρο να πάρουν την μπάλα μόνο αν παίξουν καλή άμυνα.
  
• Εκνευρίζεται με τον παίκτη όταν βιάζεται να αποφασίσει και όχι αν αστοχήσει σε ελεύθερο σουτ.
  
• Όταν ένας παίκτης του την ώρα της προπόνησης πει πως, «coach αυτό είναι δύσκολο να συμβεί», δένει κορδόνια σφιχτά και μπαίνει στη θέση του στην προπόνηση. Τρέχει για 2-3 φορές τη συγκεκριμένη κατάσταση και του δίνει να καταλάβει πως δεν είναι τόσο δύσκολο.
  
• Μετά από επιθετικό ριμπάουντ θέλει 1-2 πάσες έξω και σουτ τριών πόντων. Το πήρε από τον Αΐτο Ρενέσες αυτό. Εκτός αν το ματς είναι ντέρμπι και βρίσκεται στο τελευταίο δίλεπτο.
  
• Αν μένουν 7-8 δευτερόλεπτα για το τέλος της επίθεσης δε θέλει να γίνονται σκριν και προτιμά «iso». Αυτό το κάνει γιατί πλέον όλοι οι παίκτες μπορούν και αλλάζουν στα σκριν και θεωρεί πως με αυτόν τον τρόπο θα βρεθεί καλύτερη επιλογή.
  
• Δεν του αρέσουν οι φαντεζί πάσες. Αν παίκτης του στον αγώνα κάνει πάσα πίσω από την πλάτη και μπει καλάθι, ο Ομπράντοβιτς κερνάει φαγητό όλη την ομάδα. Αν δεν μπει καλάθι ή γίνει λάθος εκτός από φωνές, ο παίκτης που έκανε την πάσα κερνάει φαγητό όλη την ομάδα. (Αυτό δεν το ανέφερε χθες, αλλά το ξέρω από παίκτη του και μου έκανε τρομερή εντύπωση)

ΥΓ: Απολογούμαι στον Δημήτρη Ιτούδη γιατί δεν του έδωσα τον απαραίτητο χώρο στο συγκεκριμένο σχόλιο ενώ κι αυτός είπε σημαντικά πράγματα.