Πρίντεζης: Αυτό κι αν ήταν κάρμα!

• Το χαμόγελο και τα «υγρά μάτια» του καπετάν Πρίντεζη
• Το έβαλε, επειδή ακόμη μπορεί!

Είναι στιγμές και συναισθήματα που μόνο μέσα στην οικογένεια του αθλητισμού μπορεί να ζήσει κανείς. Και που στο τέλος της ημέρας, η ευλογία, η θετική ενέργεια και η ευεξία που κυριεύει το μυαλό και τα σωθικά σου, υπερκερνάει τον πόνο, την κακουχία και όλες τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές που χαρακτηρίζουν την διαδρομή που έχει διαλέξει ο καθένας.

Έχοντας αποχαιρετήσει την ενεργό δράση εδώ και κάτι περισσότερο από δύο χρόνια, φυσικά και ο Γιώργος Πρίντεζης δεν περίμενε την χθεσινή βραδιά για να κάνει το δικό του ταμείο! Απλά, βρε αδερφέ όπως θα έλεγε κι εκείνος με την περισσή αυθεντικότητα και τον σπάνιο αυθορμητισμό που τον διέκριναν πάντα, ήταν ένα μαγικό τετράωρο, που θύμισε όλους όσοι τον ζήσαμε και δίδαξε στους μικρότερους που δεν τον πρόλαβαν πόσο μεγάλο κεφάλαιο ήταν για τον Ολυμπιακό, το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ήταν μία βραδιά, που στην απαρχή της σεζόν με τους μεγαλύτερους προβολείς στραμμένους στις μάχες των «αιωνίων αντιπάλων», ο οργανισμός του Πειραιά απέδειξε ότι οι μεγάλες ομάδες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες, όχι μόνο με τις μεγάλες νίκες και τους τίτλους. Αλλά τιμώντας το παρελθόν και την κληρονομιά τους.

Χθες, λοιπόν, μετά την περυσινή αρχή με το νο7 του Βασίλη Σπανούλη, ήρθε και δικαιωματικά η στιγμή για να κρεμαστεί μία για πάντα στην οροφή του Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας», το νο15! Τον αριθμό της φανέλας του υπαρχηγού της ομάδας στην περίοδο της ευρωπαϊκής εκτόξευσης των «ερυθρολεύκων» και του παίκτη με την πιο μακροχρόνια θητεία και προσφορά στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου.

Γιατί κακά τα ψέματα, ο Γιώργος Πρίντεζης έκλεισε δύο δεκαετίες στο «λιμάνι»! Ήρθε αμούστακος με μακρύ μαλλί από τον Αστέρα Αγίου Δημητρίου το 2001 σε ηλικία 16 ετών, αναγκάζοντας τον τότε πρόεδρο της ΚΑΕ, Σωκράτη Κόκκαλη να απορήσει με την εμμονή της τεχνικής ηγεσίας για την απόκτησή του («συγνώμη κ. Ζούρο, αλλά είναι δυνατόν να δίνουμε 30 εκατομμύρια δραχμές για έναν ανήλικο από το Μπραχάμι;») και ουσιαστικά δεν ξαναέφυγε ποτέ!

Την σεζόν 2006-2007 έπαιξε δανεικός στην Ολίμπια Λάρισας υπό τις οδηγίες του Γιώργου Μπαρτζώκα και ουσιαστικά «ανάγκασε» τον Πίνι Γκέρσον να τον ζητήσει πίσω, ενώ στον ενάμιση χρόνο που έπαιξε στην Μάλαγα (2009-2011), ο ίδιος αποκάλυψε ότι στο μυαλό στριφογύριζε το πως θα γυρίσει πάλι πίσω!

Μιλάμε για έναν τύπο, που παρ’ ότι κατέκτησε 10 τίτλους, είχε αμέτρητες διακρίσεις και στην διάρκεια της μυθικής καριέρας του φόρεσε 174 φορές το εθνόσημο στο στήθος του (σε όλες τις βαθμίδες των Εθνικών ομάδων και για συνολικά 22 χρόνια) και παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να παραμένει η επιτομή της αυθεντικότητας.

Το τελευταίο διήμερο που τον έζησα από πιο κοντά (στο party και την τελετή απόσυρσης της φανέλας του), τολμώ να πω ότι ο Γιώργος με σόκαρε με το «που ‘σαι ρε... σκύλε;», που ήταν ο πιο προσφιλής και οικείος τρόπος χαιρετισμού του από έφηβος, άγνωστος κι άσημος, μέχρι μπαμπάς, «συνταξιούχος» και παρασημοφορεμένος! Πάντα ο ίδιος, όμως...

Το χαμόγελο και τα «υγρά μάτια» του καπετάν Πρίντεζη

Όπως ο ίδιος δήλωσε ευθαρσώς στην συνέντευξη Τύπου μετά το «κυρίως πιάτο» της εκδήλωσης, την βραδιά αυτή την περίμενε, είχε άγχος και προετοιμαζόταν για το κοκτέιλ των συναισθημάτων, το οποίο θα δοκίμαζε, βλέποντας την ζωή του να περνάει από μπροστά σε κλικς! Και τους περισσότερους ανθρώπους που σημάδεψαν την πορεία του, να βρίσκονται στο πλευρό του...

Από το «πεταχτάρι» στην Πόλη (2012), που άλλαξε την καριέρα του και τον ρου της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού μέχρι το τρίποντο στο Game 4 με την Μπαρτσελόνα, που έστειλε την ομάδα του στο Final 4 του 2015. Από τους ήχους της αγαπημένης του Φραγκοσυριανής, λόγω του δεσίματος που έχει με την θάλασσα, την νησιώτικη ζωή και τεράστια αγάπη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Σύρο (εξ’ ου και το καταξιωμένο τουρνουά 3on3 “Aegean Ball Festival” που έχει διοργανώσει ήδη 6 φορές)!

Από τις πανέμορφες ιστορίες που διηγήθηκαν οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ (Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος), οι προπονητές που τον καθόρισαν (Μπαρτζώκας και Σφαιρόπουλος), οι πιο παλιοί συμπαίκτες του (Σπανούλης και Παπανικολάου), ο μοναδικός που διατέλεσε συμπαίκτης, προπονητής και για ένα φεγγάρι... προέδρος (Τόμιτς) αλλά και τα στελέχη της ΚΑΕ και του αγωνιστικού τμήματος (Λεπενιώτης, Μπαφές, Γκατζούλης, Κατσίκης, Πασχόπουλος) που τον ζούσαν καθημερινά μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές.

Εκεί ήταν γυναίκα, η μεγάλη του κόρη και η μητέρα του, αλλά νοερά και το βλέμμα του πατέρα του, Ιωσήφ, τον οποίο έχασε το 2016, παραμονές των τελικών με τον Παναθηναϊκό, στους οποίους έπαιξε για να τιμήσει τον «καπετάνιο» του, αφιερώνοντάς του εκείνο το πρωτάθλημα.

Νοερά παρόντες ήταν ο αείμνηστος Ντούσαν Ίβκοβιτς, που τον γούσταρε με χίλια και αναβάθμισε την καριέρα του με μόλις μία χρονιά συνεργασίας και φυσικά ο αδικοχαμένος Γιώργος Δημητρόπουλος. Ο ατζέντης που έβλεπε πολύ πιο μακριά από την εκάστοτε εποχή και από το 2000 που τον εντόπισε, ήταν ο άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλα τα επαγγελματικά του βήματα.

Όλα αυτά και πολλά άλλα, μαζί με την αγάπη του κόσμου για την οποία δήλωσε «ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του κόσμου», ο “Πριντ” τα υποδεχόταν στωικά με υγρά μάτια, διάπλατο χαμόγελο και φανερή την προσπάθεια να συγκρατήσει την συναισθηματική τρικυμία στο εσωτερικό της ψυχής του.

Το έβαλε, επειδή ακόμη μπορεί!

Τα όσα είπε, επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για σπάνιο παιδί, που σίγουρα θα μείνει στο μπάσκετ και εν ευθέτω χρόνω θα αναλάβει πόστο στην αγαπημένη του ομάδα. Μέχρι τότε, έχουμε να θυμόμαστε πάρα πολλά...

Από τα πιο δύσκολα, όπως το ευρωπαϊκό ρεκόρ καριέρας του (30π. με 9ρ. και 12/18 σουτ σε 27') στις 5 Φλεβάρη του 2016 στο ΣΕΦ με την Χίμκι και τις συνολικά 7 ομάδες του ΝΒΑ, από τις οποίες πέρασαν τα δικαιώματά του από το draft (το 2007 επελέγη στο νο58 από τους Σπερς), χωρίς ποτέ να πατήσει το πόδι του στα αμερικάνικα παρκέ...

Έως τα πιο εύκολα, όπως το πεταχτάρι στον τελικό της Euroleague με την ΤΣΣΚΑ (2012), το τρίποντο στον 4ο προημιτελικό με την Μπαρτσελόνα (2015), το νικητήριο γκολ-φάουλ στο ευρωπαϊκό ντέρμπι του ΟΑΚΑ (2017).

Στα παραπάνω πλέον, είμαστε όλοι αναγκασμένοι να προσθέσουμε το εύστοχο floater του Γιώργαρου για το τελικό 84-83 στο φιλικό με την Μακάμπι, εν μέσω πίεσης από τον Ράντολφ Λέβι και αγαπημένων προσποιήσεών του, με το οποίο αποφάσισε να βάλει τους δικούς του τίτλους τέλους.

Έτσι, γιατί ούτε στο Βελιγράδι (στον μικρό τελικό του Final 4), στο ευρωπαϊκό του «αντίο», ούτε στους τελικούς του 2022, στο τελευταίο επίσημο παιχνίδι της καριέρας του, δεν είχε καταφέρει να σκοράρει. Oπότε ήθελε να παίξει και για να τον δει η κόρη του...

Και φυσικά το έβαλε, επειδή απλά ακόμη μπορεί! Έστω κι αν από το αγωνιστικό του τέλος, είχε ακουμπήσει μόνο τρεις φορές μπάλα, παίζοντας μπάσκετ στα τρία τελευταία τουρνουά που διοργάνωσε στο δημαρχείο της Ερμούπολης. Έκτοτε, όμως, κολυμπάει και γυμνάζεται σχεδόν καθημερινά και από την στιγμή που πάτησε ξανά στο παρκέ, για το τελευταίο 4λεπτο, έψαχνε συνεχώς το πως θα βάλει την σφραγίδα του και άφησε τους πάντες ξερούς!

Από τον πάγκο των Ισραηλινών, που δεν πίστευαν αυτά που έβλεπαν, μέχρι τον Φουρνιέ, ο οποίος πετάχτηκε σαν παιδάκι από την καρέκλα για να πανηγυρίσει τόσο το τρίποντο, όσο και το νικητήριο καλάθι του “Pripri15”!

Πως το είπε ο general manager του Ολυμπιακού (Νίκος Λεπενιώτης), αυτό για την σύνδεση του καλαθιού της νίκης στην Κωνσταντινούπολη από τον Πρίντεζη, τα 15 χρόνια από το πρώτο ευρωπαϊκό (1997) και το νούμερο του (15); Όσο καρμική ήταν εκείνη η συστοιχία, άλλο τόσο ήταν και ο χθεσινός του αποχαιρετισμός στα γήπεδα...

Υγ.1: Τι έχει δει ο Γάλλος πρώην NBAer στις 48 ώρες που βρίσκεται στην Ελλάδα...

Υγ.2: Πως να φύγει ο ΜακΚίσικ από τον Πειραιά; Όχι ότι στον Ολυμπιακό περίμεναν να δουν αυτά που έκανε στο χθεσινό ματς (19π.) ο Αμερικανός, αλλά ποιος άλλος παίκτης έχει τόσο έντονο το στοιχείο του κάθετου παιχνιδιού, που τόσο χρήσιμο είναι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;

Υγ.3: Για τον Πετρούσεφ, δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλύτερη λύση από την επέκταση του συμβολαίου και τον δανεισμό του στον Ερυθρό Αστέρα. Έτσι θα είναι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές ευχαριστημένες και το κυριότερο, ο παίκτης θα είναι βασικός σε ομάδα της γενέτειράς του, με φιλοδοξίες για playoffs και σε έναν οργανισμό φίλα προσκείμενο.

Υγ.4: Με τέτοιο Πρίντεζη, άλλωστε, ακόμη και στην «στραβή» του τραυματισμού, υπάρχει έτοιμη και αξιόπιστη λύση για 7-8 λεπτά από τον πάγκο στο “4”...

Υγ.5.: Είναι πάρα πολύ νωρίς για να πει κανείς κάτι μετά την πρώτη αγωνιστική παράσταση του Ολυμπιακού. Απλά είναι τεράστιο το βάθος, αστείρευτη η ποιότητα και το μέγεθος του ρόστερ και τολμώ να πω ότι ο Βιλντόζα έχει όλες τις προδιαγραφές για να αποτελέσει ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με πέρυσι.

Υγ.6: Δεν πέρασαν ούτε καν πέντε μέρες και η πρόβλεψη που είχα κάνει στο blog της 3ης Σεπτέμβρη για την απάντηση του Γιαννακόπουλου στο «μπαμ» του Ολυμπιακού με Φουρνιέ, δικαιώθηκε πλήρως. Δεν ξέρω κατά πόσο ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν τον Οσμάν στο “3”, το σίγουρο, όμως, είναι ότι πάμε για μία ιστορική σεζόν, που και πάλι η επιτυχία του ενός, θα είναι η αποτυχία του άλλου!