Παναθηναϊκός, Όσμαν: Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο

• Δεν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού, αλλά κίνηση ουσίας
• Η προσαρμογή του Μπράουν, το spacing και η «σταθερά»

Λένε, και πολύ σωστά λένε, ότι το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή. Το δύσκολο είναι να παραμείνεις στην κορυφή. Την προηγούμενη σεζόν οι «πράσινοι» ναι μεν είχαν υψηλούς στόχους για τους οποίους δεν σταμάτησε να μιλάει ο Εργκίν Αταμάν αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν περίμενε τον Παναθηναϊκό να φτάσει τόσο ψηλά.

Αργά, σταθερά και μέχρι σ' ένα σημείο και «αθόρυβα», οι «πράσινοι» ολοένα και «σκαρφάλωναν» στην κατάταξη της Euroleague. Ώσπου από ένα σημείο και μετά όλοι κατάλαβαν ότι τα λόγια του Τούρκου προπονητή μόνο τυχαία δεν ήταν. Όμως, και πάλι. Δεν ήταν η ομάδα την οποία περίμεναν. Ειδικά από τη στιγμή που είχε τερματίσει στην προτελευταία θέση της κατάταξης πριν από έναν χρόνο. Αυτά ωστόσο είναι γνωστά.

Όπως είναι γνωστό ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να «χτυπήσει» πολλές πόρτες προκειμένου να «γεμίσει» το ρόστερ του και μάλιστα πληρώνοντας, σε κάποιες περιπτώσεις, και υπεραξίες. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ούτε «χτύπησε» πολλές πόρτες, ούτε πλήρωσε υπεραξίες, ούτε υπήρχε ανησυχία για την στελέχωση του ρόστερ. Η ομάδα ήταν έτοιμη, συμπληρωμένη στον μεγαλύτερο βαθμό, καλά δομημένη και απέμεναν μόνο κάποιες «πινελιές». Άλλωστε ομάδα που κερδίζει, αλλάζει; Δεν αλλάζει.

Πλέον όλοι έχουν τεράστιο κίνητρο για να νικήσουν τον πρωταθλητή Ευρώπης. Και πρωταθλητής Ευρώπης είναι, πλέον, ο Παναθηναϊκός! Αν μη τι άλλο το έργο των «πρασίνων» θα είναι πολύ πιο δύσκολο τη φετινή σεζόν. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που πολλές ομάδες της διοργάνωσης ενισχύθηκαν σημαντικά και ετοιμάζονται να παρουσιάσουν δυνατά ρόστερ τη νέα σεζόν. Όπως ο μεγάλος αντίπαλος του «τριφυλλιού» εντός και εκτός τον συνόρων, ο Ολυμπιακός.

Φυσικά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Και πάντα θα είναι το καλύτερο. Και όσο πλήρες και «γεμάτο» ρόστερ και αν είχε ο Παναθηναϊκός έχοντας κάνει τις δύο απαραίτητες προσθαφαιρέσεις στη θέση των γκαρντ με τον Λορέντζο Μπράουν και σε αυτή της front line με τον Ομέρ Γιούρτσεβεν, χρειαζόταν το κάτι παραπάνω ώστε να παρουσιάσει ένα ρόστερ το οποίο θα μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει από την Pole Position όσον αφορά τη διατήρηση των σκήπτρων.

Δεν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού, αλλά κίνηση ουσίας

Γι' αυτό και το πρωί του Σαββάτου (7/9) ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έριξε τη «βόμβα» με την απόκτηση του Τσέντι Όσμαν. Πολλοί θα πουν ότι ο Παναθηναϊκός ήταν έτσι και αλλιώς «γεμάτος» και χωρίς τον Τούρκο φόργουορντ. Κατά τη προσωπική μου άποψη ο Όσμαν ήταν «αυτό το κάτι» που έλειπε από τον Παναθηναϊκό ώστε να παρουσιάσει το πληρέστερο ρόστερ από τη σεζόν 2008-2009 και μετά. Τότε που βρέθηκε να έχει την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών στην Euroleague.

Αν θα είναι καλύτερο φέτος ή έστω ισάξιο; Δεν ξέρω. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία της σεζόν. Σίγουρα ωστόσο θα πρόκειται για μια ομάδα που (τουλάχιστον τώρα που μιλάμε και πάντα σε θεωρητικό επίπεδο) δεν θα υστερεί σε καμία απολύτως θέση. Και σε μια τόσο μεγάλη σεζόν με περισσότερα από 80 επίσημα ματς εντός και εκτός των συνόρων, είναι απαραίτητες οι πολλές και ποιοτικές λύσεις. Ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό διεκδικώντας όλα το τρόπαια και μάλιστα από τη θέση του φαβορί.

Από εκεί και πέρα η απόκτηση του Τσέντι Όσμαν μόνο ως κίνηση εντυπωσιασμού δεν την εκλαμβάνω. Και φυσικά σε καμία περίπτωση ως «απάντηση» στον Φουρνιέ. Ούτε καν. Ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη από έναν παίκτη με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και πολύ καλά έπραξε και πήρε τον Γάλλο σταρ. Πιστεύω ότι του έλειπε ο Φουρνιέ ή ένας Φουρνιέ που να έχει τη μπάλα στα χέρια όταν «καίει». Όπως αντίστοιχα και ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη για μια ακόμα ποιοτική (και από το πάνω ράφι) προσθήκη στη θέση του σμολ φόργουορντ.

Ο Όσμαν έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, τόσο από τον Γκριγκόνις (που ουσιαστικά «δυάρι» είναι αλλά έχει καθιερωθεί στο «τρία» στον Παναθηναϊκό) όσο και από τον Παπαπέτρου. Και αν μη τι άλλο θα «γεμίσει» με τεράστια ποιότητα τη συγκεκριμένη θέση. Μιλάμε για έναν παίκτη με 495 ματς στο NBA και 9.3 πόντους κατά μέσο όρο. Όχι ότι λέει κάτι αυτό. Όμως έχει πολλές παραστάσεις, είχε συγκεκριμένους ρόλους σε Καβαλίερς και Σπερς την τελευταία επταετία και έδειξε ότι (μπορεί να) είναι ένας υπερπολύτιμος παίκτης.

Διαθέτει τρομερή ποιότητα, είναι ένας παίκτης τον οποίο γνωρίζει πολύ καλά ο Αταμάν (όπως αντίστοιχα και ο Όσμαν γνωρίζει πολύ καλά τον Τούρκο τεχνικό από την κοινή τους συνύπαρξη στην εθνική ομάδα της χώρας τους), είναι γνώστης της Euroleague, διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και μπορεί να προσθέσει στοιχεία που ήθελε ο Παναθηναϊκός.

Είναι εξαιρετικός στο «κάθετο» παιχνίδι το οποίο λίγο-πολύ αποτελεί το σήμα-κατατεθέν του. Επιλέγει σε μεγάλο βαθμό τις close out επιθέσεις ενώ είναι ο παίκτης ο οποίος μπορεί να τελειώσει αποτελεσματικά τις επιθέσεις στο ανοικτό γήπεδο. Αρέσκεται στο transition παιχνίδι ενώ εάν και εφόσον καταφέρει να διατηρήσει το ποσοστό πάνω από το 36% έξω από τα 6.75 μέτρα (καθώς παίρνει αρκετά spot up τρίποντα) τότε θα μπορεί ο Αταμάν να τρίβει για τα καλά τα χέρια του από ικανοποίηση.

Επιπλέον διαθέτει μέγεθος (2.01 μέτρα), έχει wingspan που φτάνει τα 210 εκατοστά και μπορεί παράλληλα να αποτελέσει ένα σημαντικό αμυντικό όπλο σε οποιαδήποτε πεντάδα και αν επιλέξει ο Τούρκος τεχνικός. Με μια πρόχειρη σκέψη, όταν ο Παναθηναϊκός θα θέλει να ασκήσει μεγάλη πίεση στους αντιπάλους του, η τριάδα Γκραντ, Όσμαν και Χουάντσο φαντάζει... ιδανική.

Για να το κλείσω για τον Όσμαν. Όπως έχουν εξελιχθεί τα ρόστερ πολλών ομάδων (και ειδικά του Ολυμπιακού που αποτελεί και τον βασικό αντίπαλο των «πρασίνων») η προσθήκη του Τούρκου φόργουορντ ήταν απαραίτητη. Και όταν παρουσιάζεται μια τέτοια ευκαιρία και με τον ίδιο τον παίκτη να θέλει να αγωνιστεί στην ομάδα, δεν θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός (των υψηλών απαιτήσεων) να την προσπεράσει!

Η προσαρμογή του Μπράουν, το spacing και η «σταθερά»

Όσο για τα δύο φιλικά του Παναθηναϊκού στη Λιουμπλιάνα; Σε καμία, μα καμία, περίπτωση δεν πρέπει να βγουν συμπεράσματα. Ούτε στο πρώτο φιλικό με αντίπαλο την Τσεντεβίτα/Ολίμπια το οποίο ήταν περισσότερο για «ξεμούδιασμα» και ούτε κόντρα στην Αναντολού Εφές. Μπορεί να κρατήσουμε κάποια επιμέρους κομμάτια, μπορεί να υπογραμμίσαμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα αλλά από τη στιγμή που έπαιζε (στην κυριολεξία) με μισή ομάδα, δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτε απολύτως.

Και πώς να ειπωθεί όταν έπαιξε χωρίς τα τρία σέντερ, Λεσόρ, Γιούρτσεβεν, Αντετοκούνμπο και χωρίς τους δύο βασικούς «πυλώνες» της περιφέρειας όπως είναι οι Σλούκας και Ναν. Και φυσικά στην εξίσωση δεν βάζω καν τον Τσέντι Όσμαν.

Τι κράτησα, λοιπόν, από αυτά τα δύο φιλικά;

• Το πόσο γρήγορα έχει μπει στο κλίμα της ομάδας ο Λορέντζο Μπράουν. Εντάξει. Όλοι γνωρίζαμε την ποιότητα του. Το ερώτημα είχε να κάνει με την προσαρμογή του και με το πόσο γρήγορα θα «έδενε» στο νέο του περιβάλλον. Τα πρώτα δείγματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά. Μου άρεσαν πάρα πολύ τα playmaking skills του. Η οξυδέρκειά του. Το καλό διάβασμα στις αντίπαλες άμυνες. Η απλότητα που έβγαζε στο παιχνίδι όταν είχε τη μπάλα στα χέρια του. Ξαναλέω. Είναι νωρίς. Όμως πρόκειται για έναν παίκτη που θα κάνει τη διαφορά τη νέα σεζόν. Αίσθησή μου.
• Το πολύ καλό spacing. Δεδομένα ο Παναθηναϊκός θα βρίσκει (και) τη νέα σεζόν πολλά ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια. Πολλώ δε μάλλον όταν θα έχει δύο τρομερούς δημιουργούς όπως οι Σλούκας και Μπράουν. Στο πρώτο φιλικό οι παίκτες ήταν «πιασμένοι» και «σφιγμένοι» από τις διπλές προπονήσεις στην Κράνισκα Γκόρα. Γι' αυτό και το 25% στα τρίποντα με 7/28. Στο δεύτερο φιλικό είχαν λυθεί περισσότερο τα χέρια και ήρθε το 40% με 10/25.
• Τη διάθεση του Χουάντσο Ερναγκόμεθ. Μπορεί να μην του βγήκαν τα σουτ και να είχε μόλις 2/11 τρίποντα σε αυτά τα δύο ματς (1/8 με την Τσεντεβίτα και 1/3 με την Εφές) αλλά έβγαζε ενέργεια στην άμυνα και τα ριμπάουντ έχοντας «κατεβάσει» 19 ριμπάουντ σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Συν το γεγονός ότι στην επίθεση κινήθηκε πολύ καλά μακριά από τη μπάλα και γι' αυτόν τον λόγο έβγαλε συνεργασίες με τον Λορέντζο Μπράουν.

• Το γεγονός ότι ο Τζέριαν Γραντ συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον 5ο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος. Λεφτά στην τράπεζα ο Αμερικανός. Σε αυτά τα δύο παιχνίδια είχε κατά μέσο όρο 12 πόντους και 6 ασίστ, με 4/5 δίποντα, 4/9 τρίποντα και 4/4 βολές στο σύνολο. Θα είναι και φέτος η «σταθερά» του Παναθηναϊκού.
• Τη συνολική διάθεση στην άμυνα. Υπήρχαν στιγμές που ακόμα και το rotation των εννέα παικτών σε ματς άνευ ουσίας «σκύλιαζε» στην άμυνα. Οποιοσδήποτε και αν «πατούσε» στο παρκέ. Δεν άφηναν τους αντιπάλους τους, ειδικά στο δεύτερο φιλικό με την Εφές, ούτε να πραγματοποιήσουν κανονική επίθεση με σουτ. Επαναλαμβάνω και λέω. Είναι πολύ νωρίς. Και στέκομαι μόνο στη διάθεση.
• Το καλό πρόσωπο που έδειξε ο Σαμοντουροβ. Ορεξάτος, σε πολύ καλή σωματική κατάσταση, με όρεξη και ενέργεια. Εντάξει, δύσκολα θα βρει λεπτά συμμετοχής στην Euroleague αλλά στα ματς της Stoiximan GBL αναμένεται να «πατήσει» για πολύ ώρα στο παρκέ. Και έτσι πρέπει να γίνει...

Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα δουλειά μπροστά του. Ναι μεν διαθέτει το πλεονέκτημα της ομοιογένειας καθώς κατά τα 12/15 πρόκειται για την ίδια ομάδα με πέρυσι αλλά σίγουρα ο Αταμάν θα θελήσει να βάλει περισσότερα πράγματα στο ήδη πετυχημένο playbook. Άλλωστε έχει ακόμα κάτι λιγότερο από έναν μήνα για να παρουσιάσει την ομάδα του έτοιμη για την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων, βάζοντας στην «εξίσωση» και τους Γιούρτσεβεν, Οσμάν.

Υστερόγραφο: Τεράστιο respect στον Γιώργο Πρίντεζη. Οι Θεοί του μπάσκετ του έδωσαν αυτό που πραγματικά του άξιζε. Το ιδανικό φινάλε. Αν και δηλωμένος οπαδός του Ολυμπιακού, οι φίλοι του Παναθηναϊκού τον έχουν χειροκροτήσει. Πάντα του έβγαζαν και πάντα θα του βγάζουν το καπέλο. Γιατί δεν προκάλεσε ποτέ. Όσο φανατικός και αν ήταν. Μακάρι το μπάσκετ και γενικά ο αθλητισμός να βγάλει και άλλους Πριντέζηδες. Και ας είναι δηλωμένοι οπαδοί οποιασδήποτε ομάδας. Να είναι πάντα καλά.