Παναθηναϊκός: Κανείς δεν πήρε ή έχασε την Euroleague από τα φιλικά

Μια λέξη θα πω μόνο: «Ηρεμήστε». Αρκεί. Και καλό θα ήταν να μην παρασύρεται κανείς από τα αποτελέσματα και από την εικόνα των ομάδων στα φιλικά ματς προετοιμασίας. Είτε κερδίζουν, είτε χάνουν. Είτε παίζουν καλά, είτε παίζουν άσχημα.

«Déjà vu». Κάθε χρόνο τα ίδια. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε και να γράφουμε τα ίδια πράγματα από τις αρχές έως και τα τέλη Σεπτεμβρίου. Τα βιαστικά συμπεράσματα μόνο στον γκρεμό μπορεί να οδηγηθούν και πουθενά αλλού καθώς (θα) απέχουν... έτη φωτός από τα όσα πραγματικά θα δούμε κατά τη διάρκεια και έως το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς.

Το ίδιο ίσχυε μετά τον «περίπατο» του Παναθηναϊκού απέναντι στη Μπάγερν, το ίδιο ισχύει και τώρα μετά την ήττα των «πρασίνων» από τη Μακάμπι. Στην τελική η ίδια ομάδα δεν ήταν; Ή μήπως δικαιολογείται η (αμυντική, κυρίως) «καθίζηση» στο δεύτερο παιχνίδι κόντρα στους Ισραηλινούς επειδή απουσίαζε ο Κέντρικ Ναν; Ε, σοβαροί να είμαστε.

Αν ο Παναθηναϊκός έχει να καυχιέται για κάτι φέτος, αφορά τη «χημεία» σε σχέση με (πολλές) άλλες ομάδες της Euroleague έχοντας διατηρήσει τον βασικό κορμό με 12 στους 15 παίκτες, όπως επίσης και την ποιοτική αναβάθμιση σε συγκεκριμένες θέσεις που είχε ανάγκη. Και που στην ουσία είχε παίκτες οι οποίοι δεν έπαιζαν σχεδόν... ποτέ.

Έχει ποιότητα, πληρότητα, βρίσκεται σε καλό δρόμο

Αν θα παρουσιαστεί καλύτερος και με μεγαλύτερη σταθερότητα μέσα στη σεζόν συγκριτικά με πέρυσι; Έτσι (θέλω να) πιστεύω. Όταν ενισχύονται όλες οι διεκδικήτριες του τροπαίου το οποίο θέλουν να πάρουν από τα χέρια του πρωταθλητή Ευρώπης, αυτομάτως οφείλει και η ομάδα που στρογγυλοκάθεται στον ευρωπαϊκό θρόνο να ενισχυθεί περισσότερο. Και αυτό έπραξε ο Παναθηναϊκός στην offseason. Ενισχύθηκε και μάλιστα με το παραπάνω!

Μετά το ματς με την Μπάγερν, είχα αναφέρει στον τίτλο από το recap του αγώνα ότι «ο Παναθηναϊκός ξεχειλίζει από ποιότητα». Ναι. Πράγματι ξεχειλίζει. Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη χρονιά μετά την τρομακτική ομάδα του 2009, ένα τόσο γεμάτο ρόστερ όπου και οι 12 παίκτες της 12άδας θα μπορούσαν να ήταν πενταδάτοι. Τότε ο 12ος ήταν ο Κέτσμαν. Τώρα, είτε θα είναι ο Καλαϊτζάκης, είτε θα είναι ο Αντετοκούνμπο. Μιλάω πάντα για τα ματς της Euroleague, έτσι;

Απλά θέλω να τονίσω την πληρότητα που παρουσιάζουν οι «πράσινοι» σε όλες τις θέσεις. Και ακόμα και στην πετυχημένη συνταγή της περσινής χρονιάς με την κατάκτηση της Euroleague και του ελληνικού πρωταθλήματος θα χρειαστεί χρόνος προκειμένου να ενταχθούν τα τρία νέα αποκτήματα της ομάδας. Αν και εδώ που τα λέμε οι δύο από τους τρεις παίκτες έχουν αρχίσει να αφομοιώνουν πλήρως το ρόλο τους και να παρουσιάζονται ολοένα και πιο έτοιμοι στα χέρια του Εργκίν Αταμάν.

Τα 2+1 νέα πρόσωπα

Πρώτος και καλύτερος ο Λορέντζο Μπράουν. Ο ορισμός του floor general με τρομερά playmaking skills. Καλά, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική. Γνωρίζαμε πολύ καλά πόσο καλός παίκτης είναι. Το έχει αποδείξει άλλωστε τα τελευταία πέντε χρόνια που αγωνίζεται στην Euroleague. Προσωπικά από τη πρώτη στιγμή έλεγα ότι αποτελούσε την ιδανικότερη λύση για τον Παναθηναϊκό.

Θαρρώ ότι δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Δείχνει να έχει «κουμπώσει» ιδανικά στην ομάδα και κάθε μέρα που περνάει να προσαρμόζεται ολοένα και περισσότερο. Πραγματικά εκπέμπει μια σιγουριά κάθε φορά που έχει τη μπάλα στα χέρια του σαν να αποτελεί μέλος της ομάδας από πέρυσι. Εκτός απροόπτου θα αποτελέσει μία από τις «σταθερές» του Παναθηναϊκού τη νέα σεζόν, με τον Αταμάν να «δοκιμάζει» και σχήμα όπου βρίσκονταν στην ίδια πεντάδα μαζί με τον Σλούκα. Ευλογία για μια ομάδα να έχει στην ίδια πεντάδα δύο παίκτες υψηλού επιπέδου με εκτελεστικές και δημιουργικές ικανότητες.

Όσο για τον Ομέρ Γιούρτσεβεν; Προσωπικά εντυπωσιάστηκα. Και δεν εντυπωσιάστηκα από τις δυνατότητές του. Αυτές λίγο-πολύ τις γνωρίζαμε. Ειδικά όποιος είχε δει ολόκληρα παιχνίδια του με την Τουρκία ή κάποια του NBA όπου είχε αρκετό χρόνο συμμετοχής. Εντυπωσιάστηκα επειδή «πάτησε» παρκέ και ήταν και εκείνος σαν έτοιμος από καιρό. Σαν να ήξερε που να τοποθετηθεί για να υποδεχθεί τη μπάλα. Σαν να ήξερε πότε ακριβώς θα παίξει σωστά το pick n roll.

Από εκεί και πέρα δεν είδα κάτι που δεν περίμενα να δω. Εξαιρετικός ριμπάουντερ και στις δύο πλευρές του παρκέ και αποτελεσματικός «finisher» κοντά στο καλάθι. Τα δύο τρίποντα στα οποία ευστόχησε κόντρα την Μπάγερν δεν τα συμπεριλαμβάνω στο ρεπερτόριό του. Μπορεί να σουτάρει, αλλά δεν είναι κάτι που θα βλέπουμε συχνά. Πάντως σε αυτά τα δύο φιλικά το να έχει 17 πόντους μέσο όρο, 6.5 ριμπάουντ με 13/18 δίποντα, 2/3 τρίποντα και 2/4 βολές στο σύνολο, όσο να 'ναι χρίζει προσοχής και υπογράμμισης. Αν θα αποτελέσει το backup του Λεσόρ που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός; Λίγο υπομονή και θα το δούμε.

Αντίθετα με τους δύο προηγούμενους, ο Τσέντι Όσμαν έδειξε ότι θέλει πολύ χρόνο και ακόμα περισσότερη δουλειά προκειμένου να ενταχθεί στο σύστημα του Παναθηναϊκού. Σίγουρα τον βοηθάει το γεγονός ότι τον γνωρίζει καλά ο Αταμάν όπως αντίστοιχα γνωρίζει και εκείνος τον Τούρκο προπονητή αλλά σαφέστατα είναι πολύ πιο πίσω σε σχέση με τους Μπράουν και Γιούρτσεβεν. Προς το παρόν είναι τελείως έξω από τα νερά του.

Ε, εδώ που τα λέμε έχει κάνει όλες και όλες 3-4 ολόκληρες προπονήσεις με τον Παναθηναϊκό. Θα ήταν και παρά φύσιν να έμπαινε και να έβγαζε τα μάτια. Κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο του και τις ικανότητές του. Άλλωστε δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Η καριέρα του στο ΝΒΑ (και όχι μόνο εκεί, αλλά και στην εθνική Τουρκίας) «μιλάει» από μόνη της. Θα χρειαστεί (περισσότερο) χρόνο. Πόσο; Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Πάντως μην εκπλαγείτε εάν τον δείτε να «κόβεται» από το Super Cup σε 11 μέρες από σήμερα.

Η αστοχία και οι κακές αντιδράσεις στην άμυνα

Τι άλλο μπορούμε να πούμε για τα δύο ματς στην Κύπρο; Το πρώτο αφορά την αστοχία των «πρασίνων» έξω από τα 6.75 μέτρα. Στα δύο ματς οι παίκτες του Αταμάν είχαν 10/41 τρίποντα! Δηλαδή ποσοστό της τάξεως του 24.3%. Άθλιο ποσοστό. Ειδικά για μια ομάδα που θα (προσπαθεί να) κυκλοφορεί καλά τη μπάλα στην περιφέρεια, θα (θέλει να) έχει καλό spacing και θα παίζει με πολλά σουτ. Με τέτοια ποσοστά θα έχει πρόβλημα. Και μεγάλο.

Μάλιστα πολλά από αυτά τα σουτ στα δύο ματς ήταν και ελεύθερα. Το πρόβλημα εστιάστηκε περισσότερο κόντρα στην Μακάμπι με 3/18 σουτ έξω από τα 6.75 μέτρα. Η λογική λέει ότι αυτό το ποσοστό σπανίως θα το βλέπουμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Έχει ο Παναθηναϊκός τους παίκτες οι οποίοι μπορούν να σουτάρουν με καλά ποσοστά. Είπαμε όμως. Βρισκόμαστε ακόμα σε περίοδο προετοιμασίας. Τα πόδια και τα χέρια είναι βαριά. Θα ήταν αφύσικο να έπαιζε στα... κόκκινα μια ομάδα τη δεδομένη στιγμή.

Από εκεί και πέρα το μεγάλο πρόβλημα ήταν στην άμυνα. Δεν ξέρω αλλά υπήρχαν στιγμές που οι παίκτες του Παναθηναϊκού απλά κοιτούσαν και παρακολουθούσαν. Δεν έβγαζαν ενέργεια απέναντι στη Μακάμπι και παράλληλα αντιμετώπιζαν προβλήματα από το physical game των αντιπάλων τους. Εδώ που τα λέμε οι Ισραηλινοί έπαιξαν μπασκετικό «ξύλο» και προσγείωσαν απότομα τους «πράσινους» σε συνθήκες κανονικού αγώνα Euroleague.

Παράλληλα ήταν πολύ κακές και οι περιστροφές σε κάποια σημεία του αγώνα, κάτι που αποτυπώθηκε από τα 12/25 τρίποντα της Μακάμπι. Και είναι και λογικό να είναι τόσο κακές οι αντιδράσεις. Ή αν προτιμάτε οι μη αντιδράσεις! Ακόμα ο Παναθηναϊκός ψάχνεται. Και η ομαδική άμυνα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για τους προπονητές. Θα χρειαστεί χρόνος ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν όλοι τι πρέπει να κάνουν.

Προς το παρόν εμείς μετράμε αντίστροφα. Μέχρι το μεγάλο event στο Καλλιμάρμαρο...