Γιαννακόπουλος: «Όταν κάποιος σου πετάξει πετραδάκι, τότε παίρνεις τον βράχο και τον διαλύεις»

Ο ισχυρός άντρας της ΚΑΕ Παναθηναϊκός παραχώρησε συνέντευξη στο podcast του γαλλικού SKWEEK για την Euroleague. Εκεί μίλησε για για τον πατέρα του, τον φετινό Παναθηναϊκό και τους αδερφούς Αγγελόπουλους.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τα παιδικά σου χρόνια ώστε να καταλάβουμε τον άνθρωπο που έχουμε μπροστά μας σήμερα;

«Είμαι μοναχοπαίδι, δυστυχώς δεν έχω αδέρφια οπότε ως μοναχοπαίδι συνήθως είναι μοναχικά. Αλλά εντάξει, είχα την υπόλοιπη οικογένειά μου, τα ξαδέρφια μου, οι γονείς μου ήταν πολύ κοντά μαζί μου. Ήμουν πολύ τυχερός που τους είχα μέχρι και σε πολύ μεγάλη ηλικία οπότε ήταν καλά παιδικά χρόνια».

Ο πατέρας σου σε στήριζε;

«Και οι δύο γονείς μου ήταν υποστηρικτικοί στη ζωή μου. Η μητέρα μου είναι ακόμα ζωντανή, ακόμα με στηρίζει σε όλα, στην προσωπική μου ζωή, στην κοινωνική μου ζωή, στις επιχειρήσεις, σε όλα ζητάω την άποψή της αλλά ο πατέρας μου ήταν το πρότυπό μου».

Ήταν ένας πολυάσχολος άνθρωπος, έβρισκε χρόνο ώστε να τον περάσει μαζί σου;

«Ναι ναι. Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε, σίγουρα υπήρχαν στιγμές που ήταν σε ταξίδια για τη δουλειά, όπως πολύς κόσμος ταξιδεύει, αλλά μπορώ να πω ότι ήταν κοντά μου. Συνήθιζε να με παίρνει στη δουλειά μαζί του πολλές φορές, όποτε είχε την ευκαιρία, πήγαμε σε πολλά ταξίδια μαζί. Μπορώ να πω ότι ήταν δίπλα μου».

Ήταν κάτι που ευχαριστιόσουν; Να πηγαίνεις στη δουλειά μαζί του;

«Έχω καλές και κακές αναμνήσεις. Ο πατέρας μου ήταν εργασιομανής , συνήθιζε να πηγαίνει στη δουλειά στις 6 το πρωί και να φεύγει αργά τη νύχτα, μετά την καθαρίστρια. Οπότε κάθε Κυριακή με πήγαινε σε όλα τα εργοστάσια, έλεγχε κάθε γραφείο αν ήταν καθαρό, πήγαινε στις μηχανές, έκανε τα πάντα. Οπότε έχανα τις Κυριακές μου αλλά είχα πολλές εμπειρίες στη δουλειά. Ας πούμε ότι ήταν σαν ένα τραύμα, το οποίο τώρα το βλέπω σαν θετικό. Από την άλλη πλευρά, όπως οι περισσότερες οι οικογένειες, καλές οικογενειακές στιγμές πηγαίνοντας εκδρομές, στη θάλασσα, παίζοντας».

Καταλαβαίνω ότι το μπάσκετ ήταν μέσα στην οικογένεια αλλά πότε ήταν η δική σου πρώτη επαφή με το μπάσκετ;

«Το 1987 η Ελλάδα ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για πρώτη φορά στην ιστορία με τον Νίκο Γκάλη και τα πρώτα παιχνίδια που πήγα να δω ήταν η Εθνική ομάδα της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Με τον Παναθηναϊκό, έναν χρόνο αργότερα, ακόμα θυμάμαι το σκορ. Παναθηναϊκός εναντίον της ΑΕΚ, το 99-81. Θεωρήθηκα κακή τύχη γιατί είχαμε 99 πόντους 3 λεπτά πριν το τέλος και δεν φτάσαμε τους 100».

Σου άρεσε το μπάσκετ από την αρχή όταν ήσουν μικρός;

«Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν ποδοσφαιριστής. Ένας από τους καλύτερους στο σχολείο, έπαιζα με τους μεγαλύτερους οπότε το μπάσκετ δεν ήταν το άθλημα που αγάπησα αλλά για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία 30 χρόνια, βλέπω μόνο μπάσκετ. Δεν έχω δει ποδόσφαιρο από το 1998 όπου η Γαλλία νίκησε τη Βραζιλία στον τελικό. Αυτό ήταν το τελευταίο ποδοσφαιρικό ματς που είδα».

Γιατί αγαπάς τόσο πολύ το μπάσκετ τώρα; Είναι λόγο δουλειάς ή νιώθεις όντως κάτι;

«Προτιμώ το μπάσκετ ως σπορ γιατί είναι πιο γρήγορο, το σκορ αλλάζει συνεχώς ενώ στο ποδόσφαιρο μπορεί να κάτσεις για 90 λεπτά και να λήξει το παιχνίδι 0-0. Πού είναι λοιπόν η διασκέδαση σε αυτό»;

Μου είπες ο πατέρας σου, ακόμα και σήμερα είναι πολύ σημαντικός για εσένα. Πιστεύεις ότι στον τρόπο που δουλεύεις έχεις στοιχεία του;

«Πιστεύω ότι αν δεν έχεις ηθικές, δεν έχεις τίποτα. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγάλεις λεφτά, πολλοί τρόποι να γίνεις ας πούμε δυνατός. Το να το κάνεις αυτό όμως με τον σωστό τρόπο, χρησιμοποιώντας το “μονοπάτι” της ηθικής, είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω πως να κάνω τις δουλειές μου».

Το 2018 ο πατέρας σου απεβίωσε. Τι πιστεύεις ότι άλλαξε μετά από αυτό το γεγονός;

«Το 2018 ήταν ένας εφιάλτης καθώς όχι μόνο ο πατέρας μου απεβίωσε αλλά σε μία περίοδο 40 ημερών, επίσης ένας από τους δύο θείους μου, σε μερικούς ύστερα ο άλλος μου. Μέσα λοιπόν σε 9 μήνες και οι τρεις τους πέθαναν».

Ήταν η πρώτη φορά που έχασες σημαντικά οικογενειακά πρόσωπα;

«Ναι ήταν η πρώτη φορά. Εντάξει, ήταν και η γιαγιά και ο παππούς στο παρελθόν αλλά εντάξει. Ήταν δύσκολο γιατί ξαφνικά έπρεπε να αναλάβω τη μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία, τουλάχιστον στην Ελλάδα, όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις που είχα, να φροντίσω ολόκληρη την οικογένεια οπότε ήταν μία δύσκολη περίοδος. Κοιτώντας όμως πίσω, όλα πήγαν καλά».

Πώς αντιμετώπισες όλες αυτές τις υποχρεώσεις που σου ήρθαν ξαφνικά;

«Δε νομίζω ότι είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Νιώθεις ότι οι γονείς σου θα ζήσουν για πάντα. Συνήθως πράγματα όπως αυτό έρχονται ξαφνικά. Ήταν μία δύσκολη περίοδος αλλά όπως είπα, κοιτώντας πίσω, λέω ότι όλα πήγαν καλά».

Ο Παναθηναϊκός ήταν σε δύσκολες στιγμές αλλά κατάφερες να επαναφέρεις την ομάδα στην κορυφή. Ποία ήταν τα βασικά εμπόδια που αντιμετώπισες;

«Όταν ο πατέρας μου και ο θείος μου αποφάσισαν πίσω στο 2012 να κάνουν πίσω από τον Παναθηναϊκό και σταμάτησαν ας πούμε να έχουν καθημερινή επαφή, προτίμησα να μην ασχοληθώ. Προτίμησα την ανωνυμία και δεν ήθελα να πάρω τον Παναθηναϊκό. Ταξίδεψα σε ολόκληρο τον κόσμο προσπαθώντας να βρω κάποιον να αναλάβει, δεν κατάφερα να το καταφέρω οπότε έπρεπε να μπω στον χορό. Και όταν μπαίνεις πρέπει να χορεύεις όσο καλύτερα μπορείς ή αν σε πετάξουν στον ωκεανό, πρέπει να κολυμπήσεις. Πήρα την απόφαση αφού ήμουν εδώ ότι έπρεπε να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Μπορέσαμε ύστερα από μία πολύ μεγάλη και επιτυχημένη περίοδο του Παναθηναϊκού, από το 1987 μέχρι το 2012 να συνεχίσουμε να είμαστε οι πρωταθλητές στην Ελλάδα, να είμαστε οι εκπρόσωποι στην Ευρώπη. Αφού πέθανε ο πατέρας μου και για κάποιους άλλους λόγους αποφάσισα να αποχωρήσω το 2020. Δεν έγινε, μπόρεσα να κανονίσω όλα τα υπόλοιπα και από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός ήταν εκεί και το ευρωπαϊκό μπάσκετ αναπτύσσεται, το μέλλον είναι εδώ, δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, δεν είναι τραίνο, είναι πραγματικό φως που έρχεται από τον ήλιο. Κάναμε μία τεράστια επένδυση πέρυσι, η βλέψη μας είναι να είναι ακόμη μεγαλύτερη και με τον προπονητή Αταμάν και τους παίκτες είχαμε τα καλά αποτελέσματα, οπότε αυτό μου έδωσε τη θέληση να συνεχίσω».

Ποίο θεωρείς ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι ώστε να χτίσεις μία επιτυχημένη ομάδα;

«Το να βρεις ανθρώπους που μπορείς να εμπιστευτείς. Νομίζω ότι είναι το ίδιο σε κάθε επιχείρηση. Η κάθε επιχείρηση, η κάθε επιτυχία είναι άνθρωποι. Οπότε αν έχεις ανθρώπους που μπορείς να εμπιστευτείς γύρω σου, αν δουλεύεις σκληρά, αν βάζεις τις ώρες, την ενέργεια, την ώρα, η επιτυχία θα έρθει».

Οι οπαδοί είναι πολύ κοντά στις ομάδες στην Ελλάδα. Όταν αποφάσισες να φύγεις από την ομάδα υπήρξαν νευριασμένοι φίλαθλοι. Έτσι δεν είναι;

«Αυτό είναι αλήθεια. Καταλαβαίνω απόλυτα τους φιλάθλους. Οι φίλαθλοι όπως όλοι, δεν κοιτούν πίσω, θέλουν το σήμερα και έχοντας μία οικογένεια που έχει φέρει επιτυχίες στην ομάδα, θα προτιμούσαν να μην φύγω».

Πιστεύεις ότι το να έχεις φιλάθλους τόσο κοντά στην ομάδα είναι καλό ή κακό; Το κάνει ευκολότερο ή δυσκολότερο;

«Εξαρτάται, αν είναι καλή ημέρα το κάνει ευκολότερο, αν είναι άσχημη το κάνει δυσκολότερο. Οι φίλαθλοι στην Ελλάδα είναι πολύ ενθουσιώδεις, βάζουν όλη τους την ενέργεια που πιστεύω ότι είναι κάτι το πολύ ωραίο σε όλα τα ελληνικά γήπεδα, όπως και στη Σερβία. Είναι δύσκολο να την ξεπεράσεις, άξια αναφοράς και είναι ωραία ατμόσφαιρα, όταν δεν υπάρχουν hooligans. Όταν ο ανταγωνισμός είναι πίσω από τις κόκκινες γραμμές όλοι είναι χαρούμενοι. Όταν τις ξεπερνάει είναι τελείως διαφορετική ιστορία».

Ένιωσες προδομένος από τους φιλάθλους;

«Είμαι και εγώ οπαδός. Φοράω δύο καπέλα. Αυτό του ιδιοκτήτη και αυτό του φιλάθλου. Φορώντας το καπέλο των οπαδών ήμουν και εγώ αναστατωμένος μαζί μου. Τους καταλαβαίνω πλήρως».

Η μεγάλη αντιπαλότητα είναι με τον Ολυμπιακό. Πώς είναι η σχέση σου με τα αδέρφια Αγγελόπουλους;

«Η σχέση μου με τα αδέρφια Αγγελόπουλους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολλά από τα λεφτά τους, από την ενέργειά τους, τον χρόνο τους. Το σέβομαι αυτό και έχω προσπαθήσει πολλές φορές να έχω μία σχέση όπου ο ανταγωνισμός μας μένει μέσα στις 4 γραμμές , στα 40 λεπτά και να έχουμε μία υγιής σχέση έξω από αυτέ γιατί είμαστε στον αθλητισμό μαζί. Δυστυχώς δεν μοιράζονται την ίδια άποψη. Αν με ρωτήσεις, έχοντας καταφέρει να τους νικήσουμε τις περισσότερες φορές έχουν δημιουργήσει την ανάγκη να δημιουργήσουν ένταση ώστε να είναι χαρούμενοι οι φίλαθλοί τους. Είναι όμως δύο σεβαστά πρόσωπα στην κοινωνία. Έχουν πολύ μεγάλες εταιρείες με χιλιάδες ανθρώπους από πίσω».

Πιστεύεις ότι θα ήταν ωραίο να έχεις ανταγωνιστές ώστε να σε ανεβάζουν επίπεδο;

«Ο ανταγωνισμός πάντα σε κάνει καλύτερο. Όμως ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ¨Δημήτρη όταν είσαι στην κορυφή”, μιλούσε κατά κύριο λόγο για τη φαρμακευτική εταιρεία, όχι για για τα αθλήματα αλλά πάει και σε αυτά επίσης, “Αν είσαι στην κορυφή και είναι δύσκολο να έχεις ανταγωνισμό, ο μόνος ανταγωνισμός είναι ο καθρέφτης και αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να έχεις μία καλύτερη εικόνα” μεταφορικά μιλώντας. Πάντα οι εαυτοί μας είναι ο ανταγωνισμός, να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι και καλύτεροι και όχι να βλέπουμε τους άλλους».

Κοιτώντας τον καθρέφτη πιστεύεις ότι είναι καλός ανταγωνισμός;

«Τις περισσότερες φορές ναι, θα ήταν ηλίθιο να έλεγα ότι κανείς δεν κάνει λάθη, ότι δεν είχες αποτυχίες επίσης. Αυτά θα σε “΄χρίσουν” μέσα στη ζωή. Οι αποτυχίες σε “χτίζουν”. Επίσης το πως αντιμετωπίζεις την επιτυχία, οπότε πιστεύω όπως αποδεικνύεται και μέσα από τα αποτελέσματα, κάθε χρόνο είμαστε σε καλύτερο έδαφος».

Νομίζω ότι όταν ήρθε ο Αταμάν στην ομάδα σου είπε ότι πρέπει να αλλάξουν όλοι οι παίκτες. Ισχύει αυτό;

«Ο Παναθηναϊκός ήταν σε μία πολύ άσχημη θέση πριν έρθει ο κόουτς Αταμάν. Φυσικά το μπάτζετ ήταν πολύ πιο χαμηλό. Συνήθως η τιμή ενός παίκτη αντικατοπτρίζει τις ικανότητές του και αφού αλλάξαμε τα νούμερα τόσο πολύ, λογικό ήταν να αλλάξουμε και τους παίκτες».

Ήταν κάτι το φυσιολογικό δηλαδή;

«Ναι ήταν φυσιολογικό».

Νιώθω κάποιοι άνθρωποι δεν θα εκτιμούσαν το ότι έπρεπε να αλλάξουν όλα αλλά είστε έτοιμος να κρίνεται επιλογές του παρελθόντος;

«Είμαι ένα άτομο που δεν ξέρω από μόνος μου μπάσκετ. Μπορώ να παίξω, όχι πολύ καλά, αλλά μπορώ να καταλάβω το μπάσκετ ακόμα λιγότερο. Όπως στις επιχειρήσεις και σε κάθε τομέα θέλεις να είσαι μέλος του, πρέπει να εμπιστευτείς τους ανθρώπους. Εμπιστεύομαι τον προπονητή, εκείνος τους παίκτες και είναι είναι μία αλυσίδα».

Πήρες όλες τις αποφάσεις και στο τέλος κατακτήσατε την Euroleague. Στην αρχή της σεζόν το περίμενες;

«Ήμουν σίγουρος. Τα 3 χρόνια που ήμουν μακριά, εντάξει δεν μου αρέσει αυτό γιατί ακούγεται σα να καυχιέμαι, αλλά έχω επιλέξει την απομόνωση, προσωπική επιλογή, κάθισα και σχεδίασα τα πλάνα μου. Ευτυχώς ο Θεός ήταν στο πλάι μου και ό,τι σχεδιάστηκε πήγε ακριβώς όπως είχε γραφτεί στο χαρτί».

Πιστεύεις ότι στοχοποιήθηκες καθόλου από την Euroleague;

«Η Euroleague είναι ένα περίεργο πλάσμα. Υπάρχουν ομάδες όπου υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που ξοδεύει προσωπικά λεφτά, υπάρχουν ομάδες που ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο αθλητικό γκρουπ, όπως οι ισπανικές ομάδες. Υπάρχουν άλλες ομάδες που υπάρχουν μόνο διοικητικά, δεν υπάρχει ιδιοκτήτης ή επενδυτής, οπότε πιστεύω όταν ο Παναθηναϊκός πίσω στο 2002, όταν άρχισε η Euroleague, αρχίσαμε να απορούμε με τον κύριο Μπερτομέου και τον οργανισμό του. Πού πάνε τα λεφτά; Γιατί δεν κοιτάμε όλες τις πιθανότητες να αναπτύξουμε την Euroleague; Αυτό ήταν κάτι που δεν του άρεσε και πιστεύω ότι ναι ήταν ένα προσωπικό ζήτημα επειδή ξυπνάω στις 6 το πρωί, όπως έκανε και ο πατέρας μου, δουλεύω 12-14 ώρες την ημέρα και όταν έχω επενδύσει τα λεφτά μου κάπου, θέλω όλα να είναι δίκαια. Δεν θέλω να έχω αθέμιτο ανταγωνισμό. Πιστεύω ότι αντιμετωπίσαμε, για τους λόγους που ανέφερα πριν, έναν αθέμιτο ανταγωνισμό».

Πιστεύεις ότι όλο αυτό ήρθε μόνο από εκείνη την κριτική;

«Ήρθε από αυτό, ήρθε από το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος που αν δεν με αντιμετωπίζουν δίκαια, αντιδράω. Δεν είμαι άνθρωπος που θα καθίσει και θα τον χαστουκίζουν και στα δύο μάγουλα. Αν κάποιος με χαστουκίσει θα του κάνω το ίδιο. Δεν μου αρέσει το χαστούκι, είμαι ο πρώτος που προσπαθεί και δεν πατάει ούτε πάνω σε μυρμήγκι. Αλλά αν κάποιος σου πετάξει ένα πετραδάκι τότε παίρνεις τον βράχο και τον διαλύεις».

Ο βράχος ήταν το να κατακτήσεις την Euroleague;

«Ο μεγάλος βράχος είναι να βάζεις όλη την ενέργεια διαθέσιμη και να περιμένεις για τα αποτελέσματα. Ευτυχώς, την περασμένη σεζόν ήταν η κατάκτηση της Euroleague».

Το νιώθεις σαν εκδίκηση ή το βλέπεις πιο πολύ σαν προσωπική περηφάνια;

«Προσωπική περηφάνια. Ξέρεις τι λένε, αν κάνεις τα πράγματα για εκδίκηση, όταν τελικά το καταφέρνεις, δεν παίρνεις κάποια προσωπική εκπλήρωση, ενώ αν το κάνεις για τον εαυτό σου, η εκπλήρωση είναι τεράστια.

Όταν μιλάει η καρδιά, δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς, να πεις ψέματα».

Η επιχείρηση στον αθλητισμό έχει να κάνει πολύ με το πάθος. Πώς καταφέρνεις να πάρεις λογικές αποφάσεις;

«Υπάρχει μία έκφραση, ότι εδώ σε κάθε αστυνομικό σταθμό στην Ελλάδα που λέει ποτέ να μην παίρνεις αποφάσεις όταν είσαι νευριασμένος. Αυτό ήταν η έκφραση ζωής του πατέρα μου, πάντα μου έλεγε “Δημήτρη, όταν είσαι νευριασμένος πάρε δύο βήματα πίσω, μία βαθιά ανάσα και σκέψου το δύο φορές. Μην παίρνεις αποφάσεις όταν είσαι νευριασμένος”. Προσπαθώ να ακολυθώ τα λόγια του».

Είναι δύσκολο μερικές φορές;

«Είναι πολύ δύσκολο. Ειδικά όταν έχει να κάνει και με το πάθος. Στις επιχειρήσεις όπως με τα φάρμακα, τα μίντια είναι εύκολο . Όταν είσαι και φίλαθλος είναι πολύ δύσκολο».

Έχεις κάποια συγκεκριμένη ρουτίνα ώστε να καταφέρεις να τα κάνεις όλα μαζί;

«Είναι δύσκολο να έχεις ρουτίνα στη θέση μου. Όταν με ρωτάνε ποία είναι η δουλειά μου τους λέω ότι είμαι λύτης προβλημάτων. Έχοντας τόσες πολλές επιχειρήσεις σε τόσους πολλούς τομείς και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι στην καρέκλα περιμένοντας το πρόβλημα να χτυπήσει στην πόρτα, είμαι υποχρεωμένος να το λύσω. Κάθε μέρα είναι διαφορετική».

Κάνεις αρκετό αθλητισμό, είναι κάτι που ήρθε εξαιτίας των προβλημάτων;

«Ίσως είναι το μοναδικό πράγμα, μαζί με τον χρόνο που περνάω με τα παιδιά μου, όπου προσπαθώ να μην αλλάζω και να μην ξεχνάω. Φυσικά όμως υπάρχουν και πυρετώδεις ημέρες που είναι αδύνατο να κάνω αυτό που μου αρέσει. Ακόμα όμως και αν γυρίσω στις 11 το βράδυ, θα πάω να δω τα παιδιά μου και στο γυμναστήριο».

Ποίο πιστεύεις ότι είναι το κόστος του να έχεις επιτυχίες;

«Το κόστος, δηλαδή το όχι όμορφο κομμάτι της επιτυχίας. Συνήθως είναι το γεγονός ότι χάνεις την ανωνυμία σου. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά στη ζωή. Να είσαι ελεύθερος, να μην έχεις να ζεις υπό το βλέμμα του κοινού, οπότε αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο κόστος».

Το γεγονός ότι δεν έχεις ανωνυμία από τι ακριβώς σε σταματάει;

«Δεν με σταματάει από κάτι, αλλά το θέμα είναι ότι το να πάω να δω μία ταινία. Συνήθως παίρνει 2 ώρες. Για εμένα μπορεί να παίρνει 3 γιατί θα πρέπει να βγάλω φωτογραφίες με όλους μισή ώρα πριν και μισή ώρα μετά. Επίσης, κάθε λάθος που έχω κάνει. Γιατί όσο περισσότερα πράγματα κάνεις, τόσα περισσότερα θα είναι και τα λάθη που θα κάνεις. Πάντα πρέπει να σκέφτομαι δύο και παραπάνω φορές προτού κάνω κάτι».

Νιώθεις δηλαδή ότι είναι μία πίεση, αλλά καλή;

«Όπως είπα πριν, δεν θέλω να το πω με τον λάθος τρόπο, δεν είναι ότι δεν ακούω στο τι λέει ο κόσμος αλλά έχω τις δικές μου ηθικές. Ο καθρέφτης είναι αυτός που θα μου πει αν έχω κάνει κάτι σωστά ή λάθος, οπότε δεν μπορώ να το δω σαν πίεση πλέον. Όταν ήμουν νεότερος ναι, αλλά όχι πλέον».

Πολλοί επιτυχημένοι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν ανθρώπους που θα τους πούνε όχι. Είναι κάτι το οποίο πιστεύεις ισχύει;

«Το ναι είναι πολύ εύκολο. Αν θες κόσμο να σου λέει ναι τότε βγες από την πόρτα, φώναξε και εκατομμύρια άνθρωποι θα έρθουν μέσα. Το όχι, είναι πολύ καλύτερο από το όχι. Σέβομαι τους ανθρώπους που θα πούνε όχι, σέβομαι ανθρώπους που θα πουν την άποψή τους, θα προσπαθήσουν να μου αλλάξουν το μυαλό, πολλές φορές το πετυχαίνουν, είμαι ανοιχτόμυαλος, έχω ανοιχτά τα αυτιά μου αλλά όταν μία απόφαση έχει παρθεί, θα πρέπει να την ακολουθήσουμε».

Εσύ βρήκες τέτοιους ανθρώπους που σου έλεγαν όχι;

«Ναι, είμαι πολύ τυχερός που έχω κόσμο που μου λέει όχι. Έτσι είμαι ικανός να επανασκφτώ τις αποφάσεις μου».

Έκανες ποτέ λάθος για κόσμο που ήταν γύρω σου;

«Αν θα έλεγα όχι θα έλεγα ψέματα. Όλοι κάνουν λάθη, νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερά μου ταλέντα, είναι πως είμαι ικανός να διαβάζω τους ανθρώπους. Λογικά έχω κάνει λιγότερα λάθη από τον μέσο άνθρωπο αλλά φυσικά έχω κάνει. Οι άνθρωποι φορούν μάσκες, κάποιες φορές και δεύτερη και κάποιες και τρίτη.

Σου εύχομαι (στον δημοσιογράφο) να μεγαλώσεις τόσο πολύ όπου θα πρέπει να μοιράσεις τις ευθύνες και ελπίζω ότι θα έχεις βρει τους κατάλληλους ανθρώπους που θα πλαισιώσουν αυτό που θα κάνεις και θα έχεις την επιτυχία που ονειρεύεσαι».

Ποία ήταν η δυσκολότερη ημέρα της ζωής σου;

«Ο θάνατος του πατέρα μου. Αναμφίβολα. Ήμουν στο κρεβάτι και ένα τηλέφωνο που κρατώ ανοιχτό μόνο το βράδυ για επείγοντα, χτύπησε και ήξερα όταν χτύπησε τι συνέβαινε».

Μπορείς να εξηγήσεις τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεις τα αθλήματα;

«Νιώθω ότι ένα υγιής σώμα, δίνει ένα υγιές μυαλό και το αντίθετο. Προσπαθώ να κρατώ το μυαλό μου όσο πιο καθαρό γίνεται και το σώμα μου σε όσο καλύτερη φόρμα μπορώ ώστε να βοηθάει το ένα το άλλο».

Έχεις προπονητή;

«Έχω προπονητή, για πολλές από τις ασκήσεις μου. Άλλες τις κάνω μόνος μου. Λογικά αν δεν είχα να διοικήσω καμία επιχείρηση, θα περνούσα 12 ώρες της ημέρας στη θάλασσα και άλλες τόσες στο γυμναστήριο. Το αγαπώ πολύ».

Κάνεις προπονήσεις με την ομάδα;

«Όχι, δεν θέλω να τους κάνω να νιώσουν κατώτεροι, να τα βάζω όλα και να τους λέω ότι “σας δίνω 1,2,3 εκατομμύρια και σκοράρω καλύτερα από εσάς”. Δεν θα τους το κάνω αυτό».

Σου αρέσει να προσέχεις και το τι τρως ή θεωρείς ότι η γυμναστική σε κρατάει ελεύθερο σε αυτό;

«Τις περισσότερες φορές προσπαθώ να έχω μία υγιεινή δίαιτα, αλλά φυσικά υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να πω όχι σε πράγματα».

Ποίο είναι το αγαπημένο σου γεύμα;

«Θα πρέπει να είναι κατσίκα με ρεβίθια».

Είσαι πολύ ενεργός και σε φιλανθρωπίες.

«Ναι, θυμάμαι τον πατέρα μου που έπαιρνε γράμματα στο γραφείο, “θέλω να σπουδάσω το παιδί μου”, “χρειάζομαι λεφτά για το χειρουργείο του θείου μου”, “χρειάζομαι λεφτά για να πληρώσω το ρεύμα”. Εκείνος, πιθανότατα θα βοηθούσε σε 100% των περιπτώσεων. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου, ο πατέρας μου όταν γεννήθηκε ήταν από μία πολύ φτωχή οικογένεια και πάντα μου έλεγε ότι “τα καταφέραμε ενώ υπάρχουν άλλοι που δεν τα κατάφεραν. Έχουμε την ευθύνη μέχρι το επίπεδο που μπορούμε, να βοηθήσουμε”. Προσπαθώ λοιπόν να κάνω το ίδιο και να ακολουθήσω τα βήματά του σε αυτό.

Μου ήταν περίεργο όταν ήμουν μικρός. Του έλεγα “μπαμπά, γιατί το κάνεις αυτό, δεν τους ξέρεις καν, ζητούν τεράστια ποσά” και εκείνος απαντούσε “Δημήτρη αυτός είμαι εγώ. Με βοήθησε ο Θεός να είμαι ικανός ώστε να έχω αυτή την επιτυχημένη καριέρα σε όλα”, οπότε νιώθω την ευθύνη να βοηθήσω και τους άλλους.

Ο πατέρας σου μεγάλωσε σε πτωχή οικογένεια και έφτιαξε τον χαρακτήρα του αλλά νομίζω κατάφερε να κάνει το ίδιο και σε εσένα.

«Δεν μεγάλωσε σε πτωχή οικογένεια αλλά θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Όταν ήμουν μικρότερος, υπήρχε μία εταιρεία που λεγόταν playmobil. Ήταν πολύ φίλος με τον ιδιοκτήτη και θυμάμαι ότι κάθε Χριστούγεννα με έπαιρνε στο εργοστάσιο των παιχνιδιών, εκεί μου έλεγαν “Δημήτρη, πάρε ό,τιο θέλεις”. Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε “Όχι, θα πάρεις μόνο ένα. Μπορείς να διαλέξεις μόνο ένα”. Έτσι μου έδειξε ότι ακόμα και αν έχεις πολλά μηδενικά στην τράπεζα, πρέπει να μεγαλώσεις καταλαβαίνοντας κάθε ένα ευρώ, οπότε μπορώ να πω ότι με βοήθησε στο να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο με παραδείγματα».

Πολλοί που έχουν μεγαλώσει σε πλούσιες οικογένειες δεν το έχουν αυτό.

«Αυτό εξαρτάται στους γονείς και πως σκέφτονται».

Πρέπει να είσαι χαρούμενος με τον τρόπο που διδάχτηκες;

«Ναι, για να είμαι ειλικρινής, αφού αυτό είναι και ένα τραύμα, προσπαθώ να κάνω και τα δύο για τα παιδιά μου. Μερικές φορές είμαι πιο αυστηρός ώστε να καταλάβουν, κάθε τσάντα που αγοράζει η κόρη μου ή κάθε μπάλα του γιου μου, το πως ήταν ικανά να το κάνουν αυτό. Από την άλλη όμως, θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια και λέω πως όχι, δεν θέλω να το κάνω αυτό σήμερα».

Ποίο είναι το μέλλον του Παναθηναϊκού

«Όπως είπα και στον κόουτς Αταμάν όταν αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί, το όνειρό μου ήταν να νικήσουμε 5 συνεχόμενες Euroleague. Μέχρι και σήμερα η Γιουγκοπλάστικα ήταν η ομάδα που πήρε 3, εγώ θέλω 5».

Την προηγούμενη σεζόν μας είπες ότι ήσουν σίγουρος πως θα κερδίσεις την Euroleague. Φέτος;

«Θα σου πω τι μου λέει η αίσθηση μου. Έχω ένα σπίτι στο Σούνιο όπου πραγματικά πιστεύω πως εκεί είναι η γη των θεών. Κάθομαι εκεί και βλέπω το μέλλον. Μπορεί να ακούγεται λίγο, πώς να το πω, περίεργο, αστείο αλλά είναι η αλήθεια. Αυτό που έχω δει φέτος είναι ότι σίγουρα θα φτάσουμε στον τελικό αλλά μετά θα πρέπει να κάνουμε κάποιου άλλου είδους μαγικού».

Υπάρχει κάποιος παίκτης που θέλεις συνεχώς να πάρεις στον Παναθηναϊκό ή δεν μπορείς να πεις;

«Από τους παίκτες που παίζουν ακόμα, τον Γιόκιτς. Αγαπώ να τον βλέπω, έχω σταματήσει να παρακολουθώ το NBA αφού σταμάτησε να παίζει ο Μάικλ Τζόρνταν και άρχισα ξανά για τον Γιόκιτς. Είναι ο αγαπημένος μου παίκτες όλων των εποχών, δεν πιστεύω στην αθλητικότητα αλλά στο μυαλό. Είναι λογικά ο πιο έξυπνος παίκτης ζωντανός. Ο αγαπημένος μου ζωντανός. Κοιτώντας πίσω στα χρόνια όμως, αν είχα την ευκαιρία να αγοράσω κάποιον, αυτό θα ήταν ο Μίλος Τεόντοσιτς, ξανά λόγω του μυαλού του».

Έχεις γνωρίζει τον Γιόκιτς;

«Όχι»

Θα ήθελες;

«Φυσικά. Αν και δεν είμαι άνθρωπος που θεοποιώ, ποτέ στη ζωή μου δεν είχα είδωλα. Σίγουρα θα ήθελα να τον γνωρίσω».

Αν σε μερικά χρόνια φύγει από το NBA, θα προσπαθήσεις να τον πάρεις;

«Νομίζω ότι το τελευταίο του συμβόλαιο ήταν στα 120 εκατομμύρια το χρόνο. Δε νομίζω ότι έχω την ικανότητα να το κάνω. Θα το ήθελα πολύ όμως».

Νομίζω ότι του αρέσουν πολύ τα άλογα οπότε όταν τελειώσει θα γυρίσει στη Σερβία και θα ασχοληθεί με αυτό.

«Τα άλογα είναι από τα πράγματα εκείνα που με τρομάζουν».

Κατέκτησες την Euroleague. Τώρα πιστεύεις ότι έχεις τον σεβασμό της;

«Ο σεβασμός δεν έρχεται από τους τίτλους, έρχεται από την ανταλλαγή απόψεων, από το πως συμπεριφέρεσαι. Νομίζω ότι αφού έφυγε η προηγούμενη διοίκηση, έχω τον πλήρη σεβασμό από την τωρινή επιτροπή Φυσικά τους σεβόμαστε και εμείς. Είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Όταν υπάρχει σεβασμός από την μία πλευρά, υπάρχει και από την άλλη».

Υπάρχει κάτι που θέλεις να καταφέρεις και δεν το έχεις κάνει ακόμα;

«Όταν θέτω στόχους μου αρέσει να πηγαίνω μέχρι το τέλος. Δεν μου αρέσει να σταματώ. Αυτός είναι λογικά ο βασικός λόγος όπου όπως είπες, ό,τι έχω κάνει είχαν επιτυχία. Ο κόσμος γύρω σου βοήθησε επίσης. Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν ακόμα στόχοι που έχω στο μυαλό και δεν έχω «κυνηγήσει» αλλά κάθε μέρα που ξυπνάς και έχεις την υγεία σου, θέτεις νέους στόχους, οπότε σίγουρα θα υπάρξουν στόχοι που θα μου έρθουν, που δεν έχω καταλάβει ακόμα».

Πότε ξέρεις όμως πότε είναι το τέλος;

«Όταν θέτεις έναν στόχο, αυτός ο στόχος έχει ένα τέλος. Οπότε όταν φτάνεις σε αυτόν, νιώθεις ότι είναι το τέλος. Μερικές φορές καταλαβαίνεις ότι δεν είναι το τέλος, τουλάχιστον όμως σε σύγκριση με όσα έχεις θέσει είναι το τέλος».

Είσαι πολύ πετυχημένος. Όταν ξυπνάς τι είναι αυτό που σου δίνει ώθηση να συνεχίσεις;

«Ο καθρέφτης. Αυτός σου λέει κάθε πρωί ότι πρέπει να είσαι καλύτερος σε κάθε πτυχή της ζωής.

Όλοι έχουν αυτό που θέλουν στη ζωή, τι πιστεύουν ότι θέλουν στη ζωή και βάσει αυτού παίρνουν τις αποφάσεις τους. Άλλοι προτιμούν να κάτσουν, άλλοι είναι εργασιομανείς. Όλοι είναι διαφορετικοί. Είμαστε 8 δισεκατομμύρια πλάσματα με 8 δισ. διαφορετικές ιδέες, στρατηγικές και στόχους».

Καταλαβαίνεις λοιπόν και τους ανθρώπους που θέλουν απλά να ξεκουραστούν;

«Είναι μία επιλογή, δεν μπορώ να κοιτάξω κάποιον και να του πω ότι οι επιλογές του είναι λάθος γιατί δεν ξέρω πως μεγάλωσε, τι του λείπει από τη ζωή, δεν ξέρω τι προβλήματα έχει στη ζωή, δεν ξέρω την υγεία του, οπότε το να κριτικάρω τον κόσμο χωρίς να ξέρω την ιστορία τους είναι ηλίθιο κατά την άποψή μου».

Πιστεύεις θα μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο όπου ο γιος σου θα σε κοιτάει όπως εσύ τον δικό σου πατέρα;

«Αυτός είναι ένας στόχος. Ελπίζω αυτό που βλέπει ο γιος μου είναι κάτι που περιμένει. Αυτό όμως είναι κάτι που θα πρέπει να τον ρωτήσεις τον ίδιο σε μερικά χρόνια».

Πηγαίνεις και εσύ κάθε Κυριακή στα εργοστάσια;

«Όχι. Για να είμαι ειλικρινής όχι. Ζούμε σε διαφορετικές εποχές, στην εποχή της τεχνολογίας όπου μπορείς να δεις τα περισσότερα πράγματα από απόσταση. Η ζωή είναι διαφορετική. Από τη δεκαετία του 1980 με αυτή του 2020, 40 χρόνια, η ζωή έχει αλλάξει».

Νιώθω ότι έχει πολύ ισχυρές απόψεις και δεν φοβάσαι να τις πεις. Όταν ήρθε ο Covid, ήσουν κατά του εμβολιασμού αλλά ως ιδιοκτήτης μίας φαρμακευτικής εταιρίας δεν σε έκανε να αγχωθείς για την υπόληψη ή μέσα στην ίδια την εταιρεία;

«Είχα προβλήματα μέσα στην εταιρεία μου για τα πιστεύω μου και τις τοποθετήσεις μου. Νομίζω ότι η ζωή η ίδια είναι πολύ πιο πολυτιμότερη από κάθε επιχείρηση και όπως είπες, είμαι ένα άνθρωπο που εκφράζω τις απόψεις μου, πάντα μοιράζεται τις σκέψεις του ανοιχτά. Αυτές ήταν οι απόψεις μου τότε, δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω αν ήμουν σωστός ή λάθος. Ιστορικά δεδομένα θα το αποδείξουν αλλά θα συνεχίσω να λέω την άποψή μου».

Έχεις ποτέ απόψεις που δεν τις μοιράζεσαι με κανέναν ή μόνο με την οικογένειά σου;

«Φυσικά, όλοι έχουν τις σκέψεις που μοιράζονται μόνο με τους αγαπημένους τους, αλλά συνήθως έχει να κάνει με πράγματα που αφορούν αυτούς τους αγαπημένους του».

Σήμερα, ποία είναι η αποστολή σου;

«Η αποστολή της ζωής μου. Αν έλεγα ότι είναι να αφήσω κάτι καλύτερο πίσω μου θα ακουγόταν περίεργο, αλλά τουλάχιστον αυτό που θα μου άρεσε είναι ότι για τον κόσμο που εκτιμώ, για εκείνους που αγαπώ, να λένε ότι αυτός ο άνθρωπος κάνει το καλύτερο που μπορεί ώστε να μας έχει χαρούμενους και ευχαριστημένους. Τουλάχιστον αυτό είναι το καλύτερο συναίσθημα που μπορείς να έχεις».