Παναθηναϊκός: Μια καμπάνα που ΕΠΡΕΠΕ να ηχήσει!

• Άλλο να είσαι και άλλο να παίζεις ως πρωταθλητής Ευρώπης
• Ο αστερίσκος και η δουλειά στο rotation
• Το ηχηρό χαστούκι και η σημασία του αγώνα με τη Ρεάλ

Τι είναι αυτό που δεν έχει σταματήσει να λέει ο Αταμάν; Τι είναι αυτό που επαναλαμβάνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί; Ότι «η περσινή σεζόν ανήκει στο παρελθόν». Ότι πρέπει άπαντες στην ομάδα να αλλάξουν τσιπάκι και να κάνουν ολικό restart στον τρόπο σκέψης.

Προς το παρόν δεν έχει φανεί. Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει καλά ακόμα. Δεν ξέρω αν είναι κούραση, σωματική και ψυχολογική, δεν ξέρω αν οι παίκτες είναι πνευματικά ανέτοιμοι ακόμα έχοντας μείνει στις δάφνες του 7ου ευρωπαϊκού τροπαίου αλλά σίγουρα οι «πράσινοι» δεν συνεχίζουν από εκεί που είχαν σταματήσει. Προς Θεού. Δεν λέω να κάνουν «παπάδες» και να πραγματοποιούν εξαιρετικές εμφανίσεις γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν τελείως αφύσικο εάν συνέβαινε. Απλούστατα δεν υπάρχει ακόμα αυτή η «φλόγα», αυτή η «δίψα», αυτή η «ενέργεια», αυτό το «refuse to lose», αυτό το «είμαι ο πρωταθλητής Ευρώπης».

Σίγουρα οι παίκτες έχουν τη θέληση. Σίγουρα την έχουν. Και σίγουρα θέλουν να κερδίζουν όπου και αν πηγαίνουν. Όμως είναι τελείως διαφορετικό το «είμαι ο πρωταθλητής Ευρώπης» στα λόγια και στην αποτύπωση της ιστορίας τον περασμένο Μάιο και τελείως διαφορετικό το «είμαι ο πρωταθλητής Ευρώπης» στην ουσία του πράγματος.

Άλλο να είσαι και άλλο να παίζεις ως πρωταθλητής Ευρώπης

Είναι τελείως διαφορετικό να προσπαθεί ο Παναθηναϊκός να κερδίσει τα ματς με χαμηλότερης δυναμικότητας ομάδες όπως είναι η Παρί μόνο και μόνο φέροντας τον «τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης» και τελείως διαφορετικό να παίζει ως «πρωταθλητής Ευρώπης». Και όχι. Δεν θα χρησιμοποιήσω το κλισέ «θεωρητικά υποδεέστερη» για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρητικά, πρακτικά και όπως αλλιώς θέλετε να τοπείτε, η Παρί (και με όλο τον σεβασμό στη γαλλική ομάδα) είναι δύο και τρία επίπεδα κάτω από τον Παναθηναϊκό.

Οπότε αυτά τα ματς θα έπρεπε να τα «καθαρίζει» με συνοπτικές διαδικασίες. Και ας μην παίζει καλά. Όπως έκανε και στο Βερολίνο πριν από δύο εβδομάδες στην πρεμιέρα της Euroleague. Έπαιξε όσο χρειάστηκε και έφτασε στο ρελαντί σε μια επαγγελματική νίκη. Το ίδιο έπρεπε να κάνει και στο Παρίσι. Θυμάστε τι έγραψα την παραμονή του αγώνα; Ότι ο Παναθηναϊκός είχε μόνο να χάσει και σε καμία περίπτωση να κερδίσει κάτι. Απλά αν κέρδιζε θα έκανε το καθήκον του και θα προχώραγε παρακάτω. «Τώρα; Τι γίνεται τώρα;» που έλεγε και ο αείμνηστος, Βασίλης Καρράς.

Τώρα θα πρέπει (όχι να χαμηλώσουν, αλλά) να ανάψουν τα φώτα και να είναι άπαντες σε επαγρύπνηση. Έπεσαν οι «πράσινοι» θύματα έκπληξης. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα την πληρώσουν μακροπρόθεσμα. Ο λόγος είναι ένας και απλός: Πόσες ομάδες που στοχεύουν πολύ ψηλά θα «γκελάρουν» στο Παρίσι; Μία ακόμα; Δύο; Το πολύ. Δεν πιστεύω ότι θα την πατήσουν εύκολα οι ισχυροί αντίπαλοι του Παναθηναϊκού, όσο καλοδουλεμένη και «σκληρή» ομάδα και αν είναι η Παρί. Τώρα είναι που θα βρίσκονται πιο... alert!

Ο αστερίσκος και η δουλειά στο rotation

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη θεωρώ ότι αυτή η νίκη μόνο καλό (θα πρέπει να) κάνει στον Παναθηναϊκό. Κανείς δεν κερδίζει κανέναν στα χαρτιά. Όλοι λύνουν τις διαφορές τους μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Και η Euroleague δεν χαρίζεται σε κανέναν απολύτως. Είδαμε τι έγινε στο Φενέρ-Ερυθρός Αστέρας, στο Μπασκόνια-Ρεάλ, στο Βίρτους-Ζάλγκιρις. Γιατί να μην την... πατούσε και ο Παναθηναϊκός;

Ειδικά από τη στιγμή που δεν παίζει καλά. Και δεν παίζει καλά από το ξεκίνημα της χρονιάς. Υπάρχουν εξηγήσεις γι' αυτό όπως υπάρχουν και απορίες. Η πρώτη και καλύτερη; Γιατί να μην παίζει καλά από τη στιγμή που κατά τα 12/15 είναι ίδια ομάδα με πέρυσι; Δεν έχει «χημεία»; Δεν έχει «αυτοματισμούς»; Δεν έχει συνοχή; Και εδώ «κολλάει» η εξήγηση. Είναι τελείως διαφορετικό να έχει μάθει να παίζει καλά με rotation οκτώ, μάξιμουμ εννέα παικτών και τελείως διαφορετικό με πιο ανοικτό rotation 11 παικτών.

Ο Αταμάν δεν ήταν εκείνος που έλεγε όταν τον ρωτούσαμε για το κλειστό rotation ότι χάρη σε αυτό ο Παναθηναϊκός είχε αποκτήσει αυτό το αγωνιστικό «δέσιμο» με αποτέλεσμα να έχουν όλοι ρυθμό και να παίζουν καλά; Χάρη στο κλειστό rotation δεν έραψε το 7ο αστέρι; Σε ένα πολύ πιο «γεμάτο» ρόστερ στο οποίο προστέθηκαν τρεις παίκτες από το πάνω ράφι και οι οποίοι αποκτήθηκαν για να παίζουν και όχι για να είναι μεταξύ εξέδρας και πάγκου όπως οι προκάτοχοί τους, δεν είναι πιο δύσκολο να έχουνε όλοι τον ρόλο τους ώστε να επιστρέψει και το μπάσκετ που βλέπαμε τον Μάιο; Και ο Τούρκος καλείται να το «βρει».

Αριθμητικά μπορεί ο Παναθηναϊκός να είναι ίδια ομάδα αλλά ουσιαστικά και βάσει των κινήσεων που έγιναν πρόκειται για μια καινούργια ομάδα που ακόμα «ψάχνεται». Δεν προσπαθώ να βρω δικαιολογίες για την ήττα των «πρασίνων». Σε καμία περίπτωση. Έχασε γιατί έπρεπε να χάσει. Έχασε γιατί δεν άξιζε να κερδίσει.

Το ηχηρό χαστούκι και η σημασία του αγώνα με τη Ρεάλ

Έχασε από την (επαναλαμβάνω) υποδεέστερη Παρί γιατί ήταν κάκιστος. Τελεία και παύλα. Και θα ήταν λάθος να ψάξει κάποιος για δικαιολογίες. Καμία δικαιολογία. Έχασε, ελπίζει να μην του στοιχίσει αυτή η ήττα στο μέλλον και πάει παρακάτω. Ούτε πρέπει να μεμψιμοιρεί, ούτε πρέπει να απογοητευτεί, ούτε να κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων αλλά ούτε και να ασχοληθεί εν προκειμένω με τη διαιτησία και στο γεγονός ότι άφησε (η αλήθεια είναι) αρκετά το aggresive παιχνίδι της γαλλικής ομάδας. Στην Euroleague και δη στις διαβολοβδομάδες πρέπει να αλλάζει το «τσιπάκι» από τη μία μέρα στην άλλη.

Ελπίζω ότι αυτή η ήττα θα λειτουργήσει ως ένα ηχηρό χαστούκι στις τάξεις της ομάδας. Ειδικά από τη στιγμή που ακολουθούν δύο εκτός έδρας ματς «φωτιά» σε Μαδρίτη και σε Κωνσταντινούπολη απέναντι στη Φενέρ. Και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό είναι «πληγωμένες» και οι δύο και αν μη τι άλλο ζητάνε και «εκδίκηση» για περσινό Final Four. Η μεν Ρεάλ που δεν έχει ξεκινήσει καθόλου καλά τη σεζόν για την ήττα της στον τελικό, η δε Φενέρ για την ήττα της στον ημιτελικό. Ίσως να μην ήταν καλή συγκυρία αυτά τα ματς τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Βέβαια έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν ότι μια μεγάλη νίκη ή μια πολύ καλή εμφάνιση μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω σε μια ομάδα. Και από εκεί που δεν μπορούσε να βρει τα πατήματά της έφτανε στο σημείο να πραγματοποιεί τη μία καλή εμφάνιση μετά την άλλη. Οπότε αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικό έγινε το παιχνίδι για τους «πράσινους» απέναντι στη Ρεάλ. Ήταν εξ αρχής σημαντικό. Όμως τώρα έγινε περισσότερο. Γιατί είναι ικανό να δώσει στον Παναθηναϊκό αυτό το ψυχολογικό «μπουστάρισμα» που έχει ανάγκη.

Επαναλαμβάνω και λέω. ΔΕΝ παίζει καλά ο Παναθηναϊκός. Και δεν παίζει καλά από το ξεκίνημα της χρονιάς. ΔΕΝ είναι καλά. Και αν απέναντι στον ΠΑΟΚ ήχησε ένα καμπανάκι πριν από μερικές ημέρες όπου οι «πράσινοι» είδαν και έπαθαν μέχρι να νικήσουν στη Θεσσαλονίκη, στο Παρίσι ακούστηκε πραγματική... καμπάνα. Και αν υπήρχε (ή αν υπάρχει) αυτό το «blasé» ή το «Je M'en Fous» όπως λένε και στο Παρίσι βλέποντας τους πάντες αφ' υψηλού ως πρωταθλητές Ευρώπης, τότε (και ύστερα από το παιχνίδι στο Παρίσι) η «προσγείωση» θα είναι ανώμαλη.