Χρειάζεται αντίδραση και όχι δικαιολογίες

• Η γνωστή προσέγγιση του Αταμάν
• Ασφαλώς και οφείλουν να έχουν κίνητρο

Η όποια αντίδραση έβγαλε ο Παναθηναϊκός κόντρα στη Ρεάλ είναι θετικό στοιχείο για ομάδα που μπαίνει σε μια διοργάνωση ως τροπαιούχος και βρίσκεται να παραπατάει, στο ξεκίνημά της. Η στήριξη, έως και αποθέωση, της αποστολής στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης από τους οπαδούς που πήγαν μέχρι εκεί είναι ακόμα πιο θετικό δείγμα, αν σκεφτεί κάποιος πως αρκετοί από αυτούς βιώσαν και την ήττα στο Παρίσι. Δεν θα περίμενε τίποτα λιγότερο κάποιος, αλλά -και πάλι- είναι σημείο άξιο αναφοράς όσον αφορά την αγάπη και την υπομονή του κόσμου. Άλλωστε η τελευταία (η υπομονή) αποδείχθηκε και στα πραγματικά δύσκολα χρόνια, όταν η ομάδα έμοιαζε παρατημένη (από παντού).

Τα παραπάνω και η ατομική απόδοση παικτών όπως ο Ναν, ο Χουάντσο και (σε μικρότερο χρονικό διάστημα) ο Παπαπέτρου είναι ότι μπορεί να κρατήσει ο Παναθηναϊκός από την πρώτη αποτυχημένη (για αυτόν) διαβολοβδομάδα. Αν θέλει να κρατήσει κάτι για να πατήσει και να ξαναβρεί το μυαλό του και τον εαυτό του. Και το “αν θέλει” έχει να κάνει περισσότερο με τον προπονητή του, γιατί -ομολογώ- πως δεν είμαι και σίγουρος αν η ανάγκη να “βρεθούν” περισσότερο όλοι μέσα στο γκρουπ είναι κάτι που αντιλαμβάνεται ο Τούρκος κόουτς. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αντιληπτική του ικανότητα (τετραπέρατος είναι) αλλά με το πως έχει μάθει να λειτουργεί. Όχι στον Παναθηναϊκό, αλλά όπου βρέθηκε και κυρίως εκεί που ευτύχησε να έχει μπάτζετ υψηλού επιπέδου και κόστους.

Η γνωστή προσέγγιση του Αταμάν

Για τον Αταμάν τα πράγματα είναι απλά (στο μυαλό του). Πληρώνεσαι αδρά για αυτό που κάνεις, έχεις την τύχη να είσαι σε κορυφαία ομάδα, με κορυφαίο προπονητή, οπότε πρέπει να μπαίνεις στο παρκέ και να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Τελεία και παύλα! Αυτού του είδους η προσέγγιση όμως δεν έχει...αγκαλιές, χάδια και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Ίσως κάποιος μέσα στο σταφ να έχει και αυτόν τον ρόλο, αλλά εδώ μιλάμε για το πως λειτουργεί ο κόουτς. Ένας άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και ιδιαίτερο ταμπεραμέντο. Προσοχή! Δεν κρίνω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργεί και προφανώς -εκ του αποτελέσματος- έχει δικαιωθεί. Και πρέπει να υπενθυμίσω πως την προηγούμενη σεζόν, όταν και ζήσαμε τον Αταμάν από πιο κοντά, ήταν σαφές πως πρώτα τα “ακούνε” τα πρώτα βιολιά (όταν θέλει να βγάλει κάποιον στην “σέντρα” και να τον ταρακουνήσει) και μετά (ίσως και καθόλου) ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Αυτόν μπορεί και να τον φάει το μαύρο σκοτάδι.

Φταίει λοιπόν ο Αταμάν αν ο Παναθηναϊκός δεν είναι εκεί που θα φαντάζονταν πολλοί πως πρέπει να είναι τον Οκτώβριο μετά την κατάκτηση της Euroleague; Το “φταίει” είναι κάτι που θα κριθεί όταν βγει ο τελικός λογαριασμός, αλλά αν η ομάδα είναι “φλατ” σίγουρα δεν φταίω εγώ. Επίσης τοχρονικό σημείο δεν αναιρεί τον (απόλυτα δικαιολογημένο) προβληματισμό που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Γιατί ναι μεν χρόνος υπάρχει με μόλις τέσσερις αγωνιστικές από τις 34 (της κανονικής περιόδου) να έχουν μπει στο σακούλι, αλλά όχι(!) ο Παναθηναϊκός δεν μπρορεί να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που τον κρίναμε πέρυσι την ίδια εποχή. Το διαβάζω και δεν το κατανοώ. Δέχομαι ότι δεν έχει έρθει καμία καταστροφή (αλίμονο) και πως το ρόστερ έχει και την ποιότητα και τον ποσότητα να αντιδράσει. Δεν έχει όμως λογική να συγκρίνουμε μια ομάδα με 100% καινούργιο ρόστερ και προπονητή, η οποία μπαίνει στο γήπεδο φορτωμένη με αποτυχίες ετών και ασαφείς προσδοκίες, με την πρωταθλήτρια Ευρώπης που έχει μεν προσθήκες, αλλά όχι καμιά δεκαριά. Τρείς είναι -οι φετινές- εκ των οποίων η μία (Γιουρτσεβέν) είναι σίγουρα συμπληρωματική στη θέση που είχες τον καλύτερο παίκτη της προηγούμενης σεζόν (Λεσόρ) που θα εξακολουθήσει να παίζει 28+ λεπτά. Όχι δεν είναι καινούργια ομάδα ο φετινός Παναθηναϊκός! Ασφαλώς και απαιτείται χρόνος να κουμπώσουν οι νέοι παίκτες, αλλά με βάση τη λογική του Αταμάν στο rotation, τα πράγματα μοιάζουν αρκετά πιο εύκολα απ ότι π.χ στον Ολυμπιακό όπου και εκεί οι προσθήκες δεν είναι πολλές, αλλά κουτουλάνε αρκετά με τη λογική του Μπαρτζώκα και το... “τράφικ” που υπάρχει. Αν εξαιρέσεις τις...ρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στα γκαρντ με την προσθήκη του Μπράουν, τίποτα άλλο δεν μοιάζει τόσο δύσκολο στους Πράσινους (πιθανοί τραυματισμοί είναι άλλη υπόθεση). Ειδικά όταν ο προπονητής επιλέγει να παίζει αυτός που είναι στην καλύτερη κατάσταση ή μέρα, χωρίς να σκοτίζεται στο να μοιράζει ντε και καλά τον χρόνο συμμετοχής για να είναι όλοι ικανοποιημένοι.

Αυτό είναι το πρώτο. Ο Παναθηναϊκός έφτιαξε τον κορμό του με την εντυπωσιακή του σεζόν και πρόσθεσε στοχευμένα επιπλέον ποιοτικές λύσεις. Μένει να τις “κουμπώσει” στην λειτουργία της ομάδας αλλά με σαφώς πολύ μικρότερο βαθμό δυσκολίας από πέρυσι. Πάμε στο δεύτερο, που επίσης το διαβάζω, το αποδέχομαι αλλά δεν το κατανοώ. Το κίνητρο...

Ασφαλώς και οφείλουν να έχουν κίνητρο

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει λέει κίνητρο! Δηλαδή ο πρωταθλητής Ευρώπης, η ομάδα που όπου πηγαίνει θα ματώνουν όλοι να τον κερδίσουν, που έχει χτιστεί με στόχο να πρωταγωνιστεί και να παίρνει κούπες (νομίζω ότι δεν χωράει αμφιβολία σε αυτά που δηλώνουν Γιαννακόπουλος και Αταμάν), ενώ παράλληλα γίνονται επενδύσεις εκατομμυρίων και στο κομμάτι των (γηπεδικών) υποδομών, πήρε μια χρονιά Euroleague και πρωτάθλημα και...αυτό ήταν; Μπούκωσαν όλοι από την επιτυχία; Δηλαδή ο Σλούκας που τράβηξε το κάρο σε μια σεζόν “αποδείξεων”, ο Λεσόρ που έκανε σεζόν υπερήρωα και πανηγύριζε σαν μικρό παιδί, ο Χουάντσο που ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν ο... Μπο Κρουζ μέχρι που άρχισε να εμφανίζεται ο κανονικός μπασκετμπολίστας (όπως αυτή τη σεζόν) και κυρίως ο απίστευτα φιλόδοξος Ναν, χόρτασαν με την περσινή σεζόν; Δεν έχουν τίποτα άλλο να αποδείξουν; Αυτοί που ήρθαν να προστεθούν, σαν πρωταγωνιστές, δεν έχουν κίνητρο;

Νομίζω πως είναι αστείο να λέμε κάτι τέτοιο. Συμφωνώ ότι -ναι- μοιάζουν να μην έχουν κίνητρο μέχρι τώρα, γιατί ο Παναθηναϊκός δείχνει ομάδα που σε αρκετά ματς πιστεύει ότι θα κερδίσει απλά με τη φανέλα. Το έκανε κόντρα στον ΠΑΟΚ, δεν το έκανε κόντρα στην Παρί (άλλη κουβέντα η Ρεάλ εκεί οι φανέλες είναι ισοβαρείς). Η φανέλα του είναι πεντάβαρη ως ιστορία και διακρίσεις, αλλά το ίδιο το γκρουπ αποφασίζει πως θα τη χειριστεί. Η πανοπλία ναι μεν σε προστατεύει, αλλά αν βρεθείς μέσα στο νερό σε τραβάει στον βυθό με το βάρος της. Ότι και αν φαίνεται λοιπόν, με την έλλειψη προσπάθειας, ενέργειας και (στο τέλος της ημέρας) ενδιαφέροντος, όχι μόνο δεν δικαιολογείται να μην έχουν κίνητρο οι Πράσινοι, αλλά είναι και εξωφρενικό.

Συμφωνώ ότι μπορεί να λέμε πολλά και υπερβολικά για την εποχή που βρισκόμαστε, σε μια Eurolegaue που στο ξεκίνημά της μοιάζει αρκετά πιο περίεργη από την προηγούμενη. Ασφαλώς και υπάρχει χρόνος μπροστά μας για να γίνουν τα πάντα. Και θετικά, αλλά και αρνητικά. Όλοι σκέφτονται το πρώτο γιατί υπάρχει αυτό το βάθος, όπως υπάρχουν και η ποιότητα και η εμπειρία για να προκύψει η αντίδραση του Παναθηναϊκού. Είδαμε ψήγματα αυτών των προσόντων στη Μαδρίτη. Αλλά όχι ολόκληρης της ομάδας, όσο της “refuse to lose” νοοτροπίας του Ναν που τράβηξε (στις όσες αντεπιθέσεις έγιναν) και κάποιους από τους υπόλοιπους. Όμως την Euroleague και το πρωτάθλημα το κέρδισε ομάδα και όχι (μόνο) μονάδες. Ομάδα πραγματικά σκληρή, που έδινε απαντήσεις μέσα στο γήπεδο. Άρα, όσο και το να ανακάμψει ο Παναθηναϊκός μοιάζει το πιο λογικό, πρέπει να γίνουν οι επισημάνσεις γιατί αυτά που συμβαίνουν τώρα μπορεί να είναι (σχετικά μόνο) λογικά λόγω εποχής, αλλά ο τρόπος που εξηγούνται όχι. Δεν θα μιλήσω για αλαζονεία κλπ, γιατί και την προηγούμενη σεζόν ο Αταμάν με τον ίδιο τρόπο κινήθηκε επικοινωνιακά και του βγήκε και...μαγκιά του. Δεν αποκλείω βέβαια στο μυαλό κάποιων παικτών να υπάρχει και αυτή ειδικά όταν μπαίνουν να παίξουν με αουτσάϊντερ. Γι αυτό και περίμενα καλύτερο Παναθηναϊκό στην Μαδρίτη και μετά στην Πόλη και στο ΣΕΦ όπου υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο. Ομολογώ όμως πως κάποιοι ήταν καλύτεροι κόντρα στη Ρεάλ, απ' ότι στο Παρίσι. Αλλά την ομάδα (συνολικά) που θα έχει απαίτηση πρώτα από τον εαυτό της, δεν την είδα. Το αστείρευτο ταλέντο ορισμένων, έδωσε λύσεις και ανταγωνιστική εικόνα, απέναντι σε ομάδα με εξαιρετικό μεν υλικό που ψάχνεται όμως περισσότερο και από τον Παναθηναϊκό (το γιατί ας το βρουν...οι ισπανοί συνάδελφοι).

Κανένας λοιπόν δεν φέρνει την καταστροφή και αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο. Δεν το λέω αυτό για να κρατήσω “πισινή” επειδή ο Παναθηναϊκός μπορεί να αλλάξει το τσιπάκι και να δούμε άλλα πράγματα την επόμενη εβδομάδα. Δεν θα γίνει ξαφνικά Άλμπα ή...Αρμάνι, οπότε θα ζει πάντα με τις υψηλές απαιτήσεις που θα υπάρχουν από αυτόν. Ασφαλώς και θα είναι ανταγωνιστικός. Το θέμα είναι ότι στην διαδικασία εξήγησης της δυσλειτουργίας προκύπουν περισσότερο δικαιολογίες παρά σαφή συμπεράσματα. Και σε μια ομάδα που λειτουργεί περισσότερο τεχνοκρατικά στο εσωτερικό της (κακό δεν είναι) παρά “οικογενειακά” αυτό θα οδηγήσει πιο εύκολα να ρίχνει ο ένας την ευθύνη στον άλλον, παρά να δουν αυτοί που πρέπει την πραγματική εικόνα. Αν υπάρχει κίνδυνος εκεί βρίσκεται...