Παναθηναϊκός: Η... πετυχημένη συνταγή του κλειστού rotation

• Με την... πεπατημένη του Άταμαν
• O Slou-Clutch, η εγγύηση του Λεσόρ και οι προσθήκες που ανεβαίνουν
• Ρέφαρε και πάει για... κέντα στο Φάληρο

Θα σας πω κάτι «behind the scenes». Την περασμένη εβδομάδα που ήμουν στη Μαδρίτη, στο ρεπορτάζ του αγώνα με τη Ρεάλ έγραψα εκ παραδρομής ότι το ρεκόρ του Παναθηναϊκού ήταν 2-3 αντί για 2-2. Ευτυχώς το πήρα αμέσως... πρέφα και το διόρθωσα, αλλά έπιασα τον εαυτό μου να λέει σε συναδέλφους με τους οποίους είχαμε ταξιδέψει στην Ισπανία ότι «ε, μάλλον θα είχα στο νου μου στην επόμενη εβδομάδα που θα γίνει 2-3».

Δεν ήταν τόσο τα αποτελέσματα και οι ήττες από Παρί και Ρεάλ, όσο οι εμφανίσεις (ειδικά αυτή στο Παρίσι) που δεν μου έδινε τη δυνατότητα να πιστέψω ότι «εκείνος ο Παναθηναϊκός» μπορούσε να περάσει από την Κωνσταντινούπολη. Ε, φαντάζομαι ότι δεν θα ήμουν και ο μοναδικός που θα το πίστευε ή θα το είχε εκφράσει. Ήταν η σκέψη της λογικής. Και τώρα μπορώ να πω ότι χαίρομαι που διαψεύστηκα και μάλιστα διαψεύστηκα... πανηγυρικά.

Ο Παναθηναϊκός της Πόλης θύμισε σε μεγάλο βαθμό τον Παναθηναϊκό του περασμένου Απριλίου και του περασμένου Μαΐου. Ο Παναθηναϊκός που δεν είχαμε δει από το ξεκίνημα της σεζόν. Όπως φαίνεται η «διαβολοβδομάδα» που προηγήθηκε μίλησε για τα καλά στον μπασκετικό εγωισμό των παικτών οι οποίοι στο παιχνίδι με την Παρί και γενικά από το ξεκίνημα της χρονιάς αδικούσαν τους εαυτούς τους. Τι στο καλό; Οι ίδιοι δεν ήταν που στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας πριν από μερικούς μήνες; Στην τελική τρεις (αλλά πολύ σημαντικές) προσθαφαιρέσεις έγιναν. Δεν έγιναν και κοσμογονικές αλλαγές.

Με την... πεπατημένη του Άταμαν

Έλα όμως που αλλιώς είχε μάθει να χρησιμοποιεί το rotation ο Άταμαν και αλλιώς πρέπει να το χρησιμοποιεί φέτος. Θυμάστε τι λέγαμε πριν από μερικούς μήνες και πολλές φορές υπήρχε κριτική και προβληματισμός; Ότι ο Τούρκος τεχνικός χρησιμοποιούσε κλειστό rotation 7-8 παικτών και αν και εφόσον χρειαζόταν, τότε και μόνο τότε, θα έριχνε στη μάχη και τους... ρολίστες του.

Να θυμίσω το αποτέλεσμα με αυτήν την λογική; Δεν χρειάζεται. Το θυμάστε. Το αποδυτήρια στην «Uber Arena» ακόμα θα μυρίζουν σαμπάνια από τους πράσινους πανηγυρισμούς στο Final Four. Έχω ξαναγράψει ότι φέτος ο Άταμαν θα έπρεπε να αλλάξει λίγο τις συνήθειές του καθώς αποκτήθηκαν τρεις παίκτες για να παίζουν και να είναι πρωταγωνιστές, ενώ πέρυσι οι προκάτοχοί τους, είτε έπαιζαν, είτε δεν έπαιζαν, το ίδιο και το αυτό ήταν.

Βέβαια πέρυσι υπήρχε ο κίνδυνος των απουσιών σε περίπτωση τραυματισμών. Όπως και έγινε. Μήτογλου, Χουάντσο, Σλούκας, Βιλντόζα έπρεπε να χάσουν σημαντικό αριθμό αγώνων. Και θυμάστε τι έγινε. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε κατώτερος του μετρίου στο Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας, δεν είχε ρυθμό και έχασε το τρόπαιο. Στη συνέχεια που επανήλθαν οι παίκτες-κλειδιά με πρώτο και καλύτερο τον Σλούκα, οι «πράσινοι» σάρωσαν τα πάντα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Οι απουσίες των Παπαπέτρου, Μήτογλου, Γκριγκόνις (αλλά και του Μωραΐτη) ναι μεν μείωσαν τις λύσεις στα χέρια του Αταμάν, αλλά ταυτόχρονα του επέτρεψαν να κινηθεί σύμφωνα με την δική του πεπατημένη. Αυτήν που ξέρει καλά. Να χρησιμοποιεί λίγους παίκτες, να τους δίνει ρυθμό και να παίρνει αυτά που θέλει από καθέναν από αυτούς ξεχωριστά. Κοινώς να κλείνει αρκετά το rotation. Όπως το έκανε και πέρυσι. Όπως και αναγκάστηκε να το κάνει στην Κωνσταντινούπολη.

Και εδώ τίθεται το εξής ερώτημα. Κλειστό rotation ή γεμάτο και ποιοτικό ρόστερ; Ή και τα δύο; Προσωπικά θα επέλεγα «και τα δύο». Όμως οι παίκτες τι λένε γι' αυτό; Σε ένα «γεμάτο» και πλήρες ρόστερ όπου «ξεχειλίζουν» το ταλέντο και η ποιότητα, είναι λογικό και επόμενο να θέλουν να παίζουν όλοι. Ή εν πάση περιπτώσει να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί από το ξεκίνημα της σεζόν να κάνει ο Άταμαν προσπαθώντας να «κολυμπήσει» σε άγνωστα νερά. Γιατί όπως είναι γνωστό, ακόμα και στην Εφές, δεν είχε ιδιαίτερα διευρυμένο rotation.

Βέβαια ακόμα είναι νωρίς και ο Αταμάν μπορεί να «δουλέψει» την εν λόγω κατάσταση. Πάντως στην Πόλη ακολούθησε την... πετυχημένη (περσινή) συνταγή του κλειστού rotation και είδαμε το αποτέλεσμα. Έπαιξαν οι 8 από τους 11 παίκτες που είχε διαθέσιμους και ο Παναθηναϊκός «δάγκωνε» καρωτίδες στην άμυνα. Είχαν ρυθμό και ουδέποτε «κρύωσε» κάποιος ώστε να αργήσει να ξαναγίνει παράγοντας του ματς.

Δεν ξέρω αν είναι το λάθος ή το σωστό. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο προπονητής γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Και αν για το καλό της ομάδας κρίνει ότι δεν πρέπει να παίξει κάποιος καθόλου (οποιοσδήποτε και είναι αυτός) ας μην παίξει. Άλλωστε το «γεμάτο» και ποιοτικό ρόστερ προσφέρει σιγουριά και ασφάλεια. Και σίγουρα όλοι θα έχουν τις ευκαιρίες τους.

O Slou-Clutch, η εγγύηση του Λεσόρ και οι προσθήκες που ανεβαίνουν

Να πω και κάτι ακόμα πάνω σε αυτό. Είδαμε την περασμένη εβδομάδα τον Λορέντζο Μπράουν να μην προλαβαίνει να αγωνιστεί καλά-καλά τέσσερα λεπτά στη Μαδρίτη. Στην Κωνσταντινούπολη μπήκε στο παρκέ, έκανε πολύ καλά τη δουλειά του, αποτέλεσε παράγοντα του ματς στο 2ο δεκάλεπτο ώστε να φτάσει η διαφορά στο +12 και τελείωσε το ματς με 12 πόντους, 5 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Αν ο Άταμαν έχει στα χέρια του τον Μπράουν του αγώνα με τη Φενέρ μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Και είναι δύο οι λόγοι που μπορεί να το κάνει αυτό. Ο 1ος επειδή μπορεί να τον χρησιμοποιεί (και το κάνει) ταυτόχρονα στο παρκέ με τον Σλούκα έχοντας δύο αποτελεσματικούς πόλους δημιουργίας και «εκτέλεσης» και ο 2ος να μπορεί ο αρχηγός του Παναθηναϊκού να παίρνει «ανάσες» ώστε να επιστρέφει «φρέσκος» στις «crunch times» των αγώνων. Όπως και τώρα με τη Φενέρ. Πήρε δύο μεγάλα σουτ και... καληνύχτα σας. Στην τελική υπήρχε περίπτωση να μην παίξει καλά ή να μην ανέβει ο Σλούκας; Λέτε και δεν ξέρουμε για ποιον μιλάμε. Όπως είπε και ο Άταμαν για τον «καλύτερο point guard στην Ευρώπη». Ω, ναι.

Και μιας και είπα για «φρεσκάδα». Πάρτε παράδειγμα τον Ματίας Λεσόρ. Πέρυσι του έβγαινε η γλώσσα με 33-35 λεπτά συμμετοχής. Και πολλές φορές σε κρίσιμα σημεία «θόλωνε» από την πνευματική και σωματική κούραση με αποτέλεσμα να κάνει λάθη. Ο Γιούρτσεβεν γι' αυτό αποκτήθηκε. Να δίνει ποιοτικά λεπτά όταν ο Γάλλος παίρνει ανάσες και να γίνεται και εκείνος παράγοντας στα ματς. Και το έκανε στη Φενέρ. Ο Μπράουν τον τάισε ουκ ολίγες φορές, εκείνος έφθειρε τους αντιπάλους του (είτε σε ατομικά, είτε σε ομαδικά φάουλ που οδηγούσαν στο μπόνους των βολών) και είχε εξαιρετική παρουσία στο παρκέ. Και όταν χρειάστηκε επέστρεψε ξεκούραστος ο Λεσόρ και έδωσε τη χαριστική βολή στη Φενέρ με δύο δικά του κρίσιμα καλάθια για το 73-78 και το 76-81 με tip-in. Και σιγά-σιγά, παιχνίδι με το παιχνίδι αυτό θα φαίνεται ολοένα και περισσότερο.

Και κάτι τελευταίο. Ένας από τους λόγους που ο Άταμαν χρησιμοποίησε αρκετά σχήμα με τέσσερα γκαρντ είχε να κάνει και με το γεγονός ότι έπαιζε χωρίς φόργουορντ. Είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Κυριολεκτικά επειδή ήταν φυσικά εκτός οι Παπαπέτρου, Μήτογλου, Γκριγκόνις, μεταφορικά επειδή ούτε ο Χουάντσο, αλλά ούτε και ο Όσμαν έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Ίσως να εξαιρείται ο Τούρκος ο οποίος έδωσε ενέργεια ενώ έβγαλε και κάποιες καλές άμυνες στο πρώτο (και κυριαρχικό για τον Παναθηναϊκό) ημίχρονο.

Ρέφαρε και πάει για... κέντα στο Φάληρο

Με τη νίκη απέναντι στη Φενέρ, ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός «ρέφαρε» την ήττα στο Παρίσι. Σαν να μην έγινε ποτέ. Και να σας πω και κάτι; Αν με ρωτούσαν σε ποια έδρα εκ των Παρί και Φενέρ θα προτιμούσα να χάσουν οι «πράσινοι», σίγουρα θα επέλεγα αυτήν της γαλλικής ομάδας. Ο λόγος είναι απλός. Υπάρχει περίπτωση να ισοβαθμίσουν με την Παρί ώστε να είχαν στο τέλος της σεζόν το αβαντάζ; Ρητορικό το ερώτημα.

H Φενέρ είναι η ομάδα με την οποία μπορεί να ισοβαθμίσει στο τέλος. Με αυτές τις ομάδες θα προσπαθήσει να «διπλώσει» τις νίκες. Οπότε θεωρώ ότι οι νίκες, απέναντι σε αυτές τις ομάδες μπορεί να αποδειχθούν και διπλές στο τέλος της ημέρας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι ακόμα. Ο Παναθηναϊκός έχει δώσει τα τέσσερα από τα πέντε πρώτα παιχνίδια του εκτός έδρας. Και έχει κερδίσει τα δύο από αυτά. Δηλαδή αν δούμε τη συνολική εικόνα των πέντε πρώτων αγωνιστικών, το πρόσημο είναι θετικό. Και καλύτερο από πέρυσι τέτοια εποχή. Και κρατήστε ότι έως 11η αγωνιστική θα έχει δώσει συνολικά επτά ματς εκτός έδρας καθώς έως τις 22/11 έχει να πάει επίσης σε Βελιγράδι, Μπολόνια και Κάουνας.

Βέβαια μέχρι την επόμενη εβδομάδα, όταν και θα διεξαχθεί η 2η «διαβολοβδομάδα» με τον Παναθηναϊκό να έχει να υποδεχθεί τη Βιλερμπάν και να αντιμετωπίσει εκτός έδρας τον Ερυθρό Αστέρα, μεσολαβεί το μεγάλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Αν μη τι άλλο από διαφορετική βάση θα μιλούσαμε τώρα εάν είχε χάσει ο Παναθηναϊκός στην Πόλη και από διαφορετική βάση μιλάμε τώρα. Το ηθικό αναπτερώθηκε. Η ψυχολογία ανέβηκε. Και σίγουρα θα πάει πολύ πιο ήρεμος στο Φάληρο για την αναμέτρηση της Κυριακής (27/10).

Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει φέτος 3ος γύρος, οι «πράσινοι» πάνε για δύο αποτελέσματα. Πρώτο και καλύτερο φυσικά τη νίκη και το δεύτερο να πραγματοποιήσουν καλή εμφάνιση και αν είναι να ηττηθούν να γίνει με μικρή διαφορά την οποία θα μπορούν να καλύψουν στον β' γύρο στο ΟΑΚΑ. Πάντα με την προϋπόθεση να μην υπάρξει κάποια... άλλη γκέλα μεσούσης της χρονιάς.