Παναθηναϊκός: Το βράδυ που μια παρέα «σίγησε» το Βελιγράδι

Θέλω να σταθώ σε δυο ατάκες του Ματίας Λεσόρ αμέσως μετά το τέλος του αγώνα στο Βελιγράδι όπου ο Παναθηναϊκός έφτασε σε μια σπουδαία, λόγω της εξέλιξης του αγώνα, νίκης απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Τι είπε, λοιπόν, ο Γάλλος σέντερ στην flash interview της Euroleague λίγο μετά τη λήξη;

Η πρώτη: «Δεν ήμουν στα καλύτερά μου σήμερα, αλλά οι συμπαίκτες μου με κάλυψαν. Έτσι είναι τα πράγματα. Κάποιες φορές θα είναι η βραδιά του ενός, κάποιες φορές η βραδιά του άλλου...»

Η δεύτερη: «Πολύ δύσκολο περιβάλλον για να παίξεις. Υπήρχε πολύ θόρυβος στο γήπεδο, αλλά στο τέλος επικράτησε περισσότερη ησυχία...»

Εν ολίγοις τι αποτύπωσε; Ότι το «ένας για όλους και όλοι για έναν» ισχύει και με το παραπάνω (και) στον φετινό Παναθηναϊκό, με τους παίκτες να έχουν άριστες σχέσεις μεταξύ τους, να είναι πολύ αγαπημένοι, να έχουν δημιουργήσει ένα εξαιρετικό κλίμα μέσα στα αποδυτήρια και να είναι έτοιμοι όλοι για να υπερασπιστούν ο ένας το άλλον. Στα πάντα.

Από εκεί και πέρα... έβγαλε από μέσα του όλα αυτά που κρατούσε στο ημίχρονο. Θυμάστε. Θυμάστε το «δολοφονικό» του βλέμμα την ώρα που περίμενε να κάνει δηλώσεις όταν όλο το γήπεδο τον έβριζε εν χορών πετώντας εναντίον του μπουκάλια και αναπτήρες. Φαντάζομαι θα ήταν ο πρώτος που θα ήθελε σαν τρελός αυτή τη νίκη προκειμένου να «σιγήσει» το «Aleksandar Nikolic Hall». Και σίγησε. Όπως έπρεπε να γίνει.

Έχει μέταλλο, ποιότητα, προσωπικότητες και χαρακτήρα

Από μια παρέα. Από 12 παίκτες και έναν προπονητή οι οποίοι ουδέποτε πτοήθηκαν από τα όσα συνέβαιναν εκτός παρκέ με τον πάγκο των «πρασίνων» να... συλλέγει γυάλινα μπουκάλια και στην ουσία από θαύμα δεν υπήρξε κάποιος τραυματισμός, ουδέποτε έχασαν το μυαλό τους από την ευστοχία του Ερυθρού Αστέρα και αντίστοιχα τη δική τους αστοχία, ουδέποτε παράτησαν το ματς, ουδέποτε πίστεψαν ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν.

Στο recap του αγώνα στο Gazzetta χρησιμοποίησα τη φράση ότι «γι' αυτό είναι ο Πρωταθλητής Ευρώπης». Ναι, και γι' αυτό! Για να μην πτοείται από τίποτα. Ούτε από καυτές έδρες, ούτε από ένα δικό του μέτριο (έως και κακό σε κάποια σημεία του αγώνα) βράδυ, ούτε από το να «κυνηγάει» το σκορ από το -14, ούτε όταν για τρία δεκάλεπτα οι παίκτες είχαν μετρήσει μόλις 1/11 τρίποντα, ούτε και όταν οι γηπεδούχοι (και ειδικά ο Κάνααν) το έβλεπαν... βαρέλι και σούταραν τρίποντα σαν να πετούσαν βοτσαλάκια στον ωκεανό.

Ο Πρωταθλητής Ευρώπης (πρέπει να) έχει μέταλλο. Να δείχνει χαρακτήρα. Και έδειξε στο Βελιγράδι ΚΑΙ μέταλλο πολύ μεγάλης ομάδας, αλλά ΚΑΙ χαρακτήρα. Πρέπει να είναι έτοιμος για οποιαδήποτε δυσκολία ή εμπόδιο του παρουσιαστούν. Δεν λέω ότι θα υπάρχει πάντα επιτυχία στην αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων, έτσι; Θα «καθίσουν» και οι στραβές. Και είναι και λογικό να συμβεί. Όμως είναι διαφορετικό όταν αυτές οι «στραβές» γίνονται ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Πάντως στο Βελιγράδι δεν ήθελε και πολύ για να... στραβώσει το πράγμα.

Ηρεμία... Part II

Λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο το φανατισμένο κλίμα, λίγο το μομέντουμ, λίγο τα διαδοχικά τρίποντα έφεραν τον Ερυθρό Αστέρα δύο φορές στο +14. Τόσο στα τέλη του α' ημιχρόνου, όσο και στις αρχές του δεύτερου. Βάσει της εικόνας και της μεγάλης έντασης που επικρατούσε στο γήπεδο, δύσκολα μπορούσε να πιστέψει κάποιος ότι θα γύριζε το ματς. Και όμως γύρισε.

Και πάλι. Χωρίς να υπάρξει πανικός. Χωρίς να πιουν θάλασσα οι «πράσινοι». Χωρίς να προβούν σε περιττές ενέργειες στην επίθεση. Χωρίς να υπάρξει βιασύνη για να μειωθεί η διαφορά. Δεν λένε, άλλωστε, ότι «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει;» Ε, ο Παναθηναϊκός έβγαλε και πάλι την ίδια ηρεμία του ΣΕΦ. Δεν παν να χαλάει ο κόσμος; Τίποτα. Οι «πράσινοι» στο πλάνο τους. Στην τακτική τους. Στις οδηγίες του προπονητή. Στην ηρεμία τους.

Θεωρώ ότι αποτέλεσε σημαντικό κλειδί προκειμένου να επιστρέψει γρήγορα ο Παναθηναϊκός. Μέσα στο ματς φρόντιζε να διορθώνει τα κακώς κείμενα στην άμυνα και ειδικά σε στιγμές που ο Ερυθρός Αστέρας μπορούσε να «ξαναχτίσει» μομέντουμ και διαφορά στο τελευταίο πεντάλεπτο. Όμως ο Γκραντ δεν άφηνε τον Κάνααν να πάρει καν τη μπάλα στα χέρια του (με εξαίρεση μια φάση και ένα τρίποντο από τη γωνία όταν ο Γκραντ είχε μείνει στη ρακέτα για να δώσει βοήθεια) και οι γηπεδούχοι σκόραραν με σουτ... προσευχές (και όχι μέσω συστήματος) απο Ντος Σάντος και Πετρούσεφ (σε λήξη επίθεσης).

Το hat off στον Αταμάν και το «Sloukas Time»

Οι άμυνες ήταν εκείνες που έδωσαν τη δυνατότητα στον Παναθηναϊκός να βρει ψυχολογία και στην επίθεση. Σε αυτό το σημείο να βγάλω το καπέλο στον Εργκίν Άταμαν, όχι μόνο για το εξαιρετικό του κοουτσάρισμα, αλλά για τις δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος εκθειάζοντας τον Τζέριαν Γκραντ. Έσπευσε να πει ότι δεν είναι απλά ο «glue guy» της ομάδας, αλλά ότι είναι και εκείνος ένας σταρ της ομάδας. Hat off στον Άταμαν.

Από εκεί και πέρα όταν η μπάλα αρχίζει να ζυγίζει κάμποσα κιλά, ποιος θα την πάρει στα χέρια του; Ποιος; (όπως έκανε το σχετικό νεύμα και ο Παπαπέτρου από τον πάγκο). Ο Κώστας Σλούκας. Είναι η «Sloukas Time».

Έχουμε και λέμε: Το σκορ στο 63-57 για τον Ερυθρό Αστέρα στο 34'. Τι έκανε έκτοτε ο αρχηγός του Παναθηναϊκού;

• 06:03 για το τέλος: Ριμπάουντ και Κερδισμένο φάουλ

• 05:45 για το τέλος: Τρίποντο για το 63-62

• 04:09 για το τέλος: Ασίστ για τρίποντο του Γκραντ για το 68-67

• 03:32 για το τέλος: Τρίποντο για το 71-70

• 02:52 για το τέλος: 2/2 βολές για το προσπέρασμα με 71-72

• 02:09 για το τέλος: Ασίστ για τρίποντο του Μήτογλου για το 74-75

Ούτε λίγο, ούτε πολύ σε τέσσερα καθοριστικά λεπτά και δη όταν οι «πράσινοι» είχαν βρεθεί στο -6, πήρε (για ένα ακόμα εκτός έδρας ματς μετά από αυτό με τη Φενέρμπαχτσε) καθοριστικές αποφάσεις και πρόσφερε (είτε με εκτέλεση, είτε με δημιουργία) 15 πόντους από τους 24 συνολικά που σημείωσε ο Παναθηναϊκός. Ε, αν δεν είναι αυτό «Sloukas Time», τότε τι είναι; Ξερω 'γω;

Η διαχείριση, ο Χουάντσο και το διαφορετικό ντέρμπι

Λέγαμε τις προάλλες για το κλειστό rotation και το πόσο πολύ βοηθάει και είναι στα «θέλω» του Άταμαν. Και φαίνεται πλέον ότι και το κλειστό rotation μπορεί να λειτουργήσει ακόμα καλύτερα όταν υπάρχει τόσο μεγάλο βάθος και ποιότητα σ' ένα ρόστερ. Χωρίς να χρειάζεται να παίξουν όλοι και πολύ. Θα γίνει σε κάποια ματς. Όμως όχι στα περισσότερα.

Στο Βελιγράδι ο Τούρκος τεχνικός χρησιμοποίησε 10 από τους 12 παίκτες, αλλά οι τρεις από αυτούς (Όσμαν, Μήτογλου, Γιούρτσεβεν) αγωνίστηκαν από έξι έως οκτώ λεπτά. Όπερ και σημαίνει ότι τα υπόλοιπα 178 λεπτά (σ.σ. με δεδομένο ότι ο συνολικός χρόνος των τριών συγκεκριμένων ήταν 22 λεπτά) μοιράστηκαν σε επτά παίκτες! Και αυτό είναι μια πολυτέλεια στα χέρια του Άταμαν και δουλεύει έτσι όπως ακριβώς θέλει.

Περίμενε κανείς ότι ο Μήτογλου θα έμπαινε μόνο στο τελευταίο εξάλεπτο, θα έπαιζε τέσσερις καλές άμυνες (με δύο κλεψίματα) θα ευστοχούσε σ' ένα κρίσιμο τρίποντο αλά... τελικού Βερολίνου και θα γινόταν «x factor» στο παιχνίδι; Ρητορικό το ερώτημα. Και το κυριότερο; Δεν μπήκε... ξενερωμένος, αλλά «πεινασμένος». Και φάνηκε.

Όπως «πεινασμένος» είναι εδώ και καιρό ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ ο οποίος πραγματοποιεί φέτος την μία πολύ καλή εμφάνιση μετά την άλλη. Σταθερότατος. Βάσει της φόρμα τους Ισπανού και όσο υπάρχουν Λεσόρ και Γιούρτσεβεν, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολα τα πράγματα για τον Μήτογλου να βρει αρκετό χρόνο αυτήν την περίοδο, είτε στο «4» είτε στο «5». Παρόλα αυτά ξέρουμε ποιος είναι ο Μήτογλου και τι μπορεί να κάνει. Δεν θα τον μάθουμε τώρα.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, έφτασε αισίως στο 5-2. Που θα μπορούσε να ήταν και 6-1 αν δεν είχε πραγματοποιήσει την τόσο κακή εμφάνιση στο Παρίσι. Όμως έτσι είναι αυτά. Συμβαίνουν. Οι «πράσινοι» έχουν θετικό πρόσημο. Θετικότατο. Έχουν δώσει πέντε εκτός έδρας ματς, δύο εντός και έχουν νικήσει τα πέντε από αυτά. Οπότε βαθμολογικά είναι μια χαρά. Εξαιρετικά θα έλεγα.

Πλέον όλο το ενδιαφέρον στρέφει στην Παρασκευή 8 Νοεμβρίου. Στο μεγάλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Θυμάστε τι έγινε στο ΣΕΦ πριν από μερικές ημέρες; Ε, ξεχάστε τα όλα. Πόσο ήρθε το σκορ, ποιος νίκησε, ποια ήταν η εικόνα των ομάδων... Τα πάντα! Το ντέρμπι των «αιωνίων» για την 8η αγωνιστική στο ΟΑΚΑ και 3ο τη φετινή σεζόν θα είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Άλλα τα δεδομένα, άλλο το κίνητρο, άλλα τα ρόστερ, τα πάντα διαφορετικά. Το αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον...

Λένε (και πολύ σωστά λένε) ότι οι παρέες γράφουν τις καλύτερες ιστορίες. Όπως την έγραψε η παρέα του Παναθηναϊκού τον περασμένο Μάιο στο Βερολίνο. Όπως θέλει να συνεχίσει να την γράφει και τη φετινή σεζόν. Γιατί; Γιατί, μπορεί.