Παναθηναϊκός: Καταλάβατε γιατί το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα;

• Ακόμα και ένα ημίχρονο ακόμα να υπήρχε, πάλι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε
• Τώρα ο Παναθηναϊκός έψαχνε την «αντίδραση» στη «δράση» του Ολυμπιακού
• Ο άγνωστος Λορέντζο και η αποτυχία των τριών γκαρντ
• Δεν έβγαλε σκληράδα, δεν έκανε φάουλ

Τι δεν είχαμε στο ντέρμπι; Γκρίνια για τη διαιτησία.

Τι παρακολουθήσαμε; ΜΑΤΣΑΡΑ!

Ποιος κέρδισε; Η ομάδα που άξιζε να κερδίσει.

Τελεία και παύλα.

Απλά είναι τα πράγματα παιδιά. Δεν χρειάζεται να τα κάνουμε πολύ σύνθετα. Ένα και ένα κάνουν δύο στο μπάσκετ. Άπαξ και δεν υπάρχει κάποια κακή διαιτησία η οποία να έχει παίξει τον δικό της ρόλο για μία από τις δύο ομάδες (ή και για τις δύο ομάδες), τότε η ομάδα που θα παίξει καλύτερα, η ομάδα που βρεθεί στη μέρα της, η ομάδα που θα είναι λίγο καλύτερα διαβασμένη (και λέω «λίγο» γιατί σε αυτό το επίπεδο το «διάβασμα» του αντιπάλου έχει περάσει σε άλλη διάσταση), η ομάδα που θα είναι καλύτερα προετοιμασμένη αγωνιστικά (αλλά κυρίως) και ψυχολογικά, στο τέλος θα κερδίσει. Και δίκαια!

Για να μην πω ότι είναι κάτι το οποίο συμβαίνει δέκα φορές στις δέκα, ας πω εννέα φορές στις δέκα. Γιατί; Γιατί έτσι είναι το μπάσκετ. Δεν είναι ποδόσφαιρο (και με το μπαρντόν δηλαδή) όπου σ' ένα ματς μπορεί μια ομάδα να κάνει 30 τελικές αλλά η μπάλα να μην μπαίνει στα δίχτυα και στο τέλος μια στραβοκλωτσιά αντιπάλου να φέρει τα πάνω-κάτω. Παίζεις καλύτερα; Είσαι πιο συγκεντρωμένος; Πάει και τελείωσε. Κέρδισες.

Ακόμα και ένα ημίχρονο ακόμα να υπήρχε, πάλι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε

Μπορεί να σας ακούγεται λίγο «μπακαλίστικο» όλο αυτό αλλά αν το καλοσκεφτείτε η ομάδα που θα έχει προετοιμάσει και τα πάντα καλύτερα, είναι και εκείνη που θα παίξει καλύτερα. Από το αρχικό πλάνο, την τακτική μέσα στο παιχνίδι, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια που μπορεί να διαμορφώσει ένα αποτέλεσμα. Πρακτικά ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Παναθηναϊκό στις λεπτομέρειες. Ουσιαστικά, όμως, τον κέρδισε πιο εύκολα απ' ότι δείχνει το τελικό σκορ.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι μου θύμισε πολύ αυτό στο ΣΕΦ. Όμως από την αντίθετη πλευρά. Όπως πίστευα ότι ακόμα και ένα ημίχρονο να υπήρχε στο ντέρμπι του πρωταθλήματος πάλι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε, έτσι πιστεύω και τώρα. Ότι ακόμα και ένα ημίχρονο να υπήρχε στο ΟΑΚΑ, πάλι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε. Και με την ίδια ακριβώς εικόνα. Με τους «ερυθρόλευκους» να ελέγχουν το ματς, τον Παναθηναϊκό να πλησιάζει, να ισοφαρίζει, να προσπερνάει αλλά θα ξεπεταγόταν ένα Φουρνιέ, ένας Μιλουτίνοφ ή ένας Βεζένκοβ και θα καθάριζαν. Ήταν η μέρα τους, ήταν η σειρά τους, ήταν το ντέρμπι τους. Πάει και τελείωσε.

Φυσικά σε αυτό έπαιξε ρόλο και το καλό ξεκίνημα του Ολυμπιακού. Το να βρεθεί ένας «αιώνιος» στο +10 έχοντας βγάλει τρομερές άμυνες και δη με σκορ 1-11 σχεδόν από τα αποδυτήρια, αυτομάτως αποκτά αυτοπεποίθηση και ψυχολογία ενώ αντίθετα ο Παναθηναϊκός είχε δεχθεί το πρώτο «κροσέ» και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του από τη ζαλάδα. Και όσο η εικόνα του αγώνα δεν άλλαζε, άλλο τόσο οι «ερυθρόλευκοι» τρεφόντουσαν από την αυτοπεποίθησή τους. Και ξέρετε, όταν μια ομάδα «πατάει» καλά στο παρκέ (ή εν τοιαύτη περιπτώσει στο Glass Floor) μπορεί να βγάζει πολύ πιο εύκολα (αν όχι αβίαστα) το πλάνο του προπονητή.

Τώρα ο Παναθηναϊκός έψαχνε την «αντίδραση» στη «δράση» του Ολυμπιακού

Από την άλλη ο Παναθηναϊκός, έβλεπες. Ζοριζόταν. Ακόμα και στο να αλλάξει πάσα. Δεν υπήρχαν σωστές αποστάσεις στην επίθεση. Δεν κυκλοφορούσε καλά η μπάλα. Γιατί; Γιατί η άμυνα του Ολυμπιακού ΔΕΝ το επέτρεπε. Ανελέητη πίεση πάνω στην μπάλα με την οποία ανάγκαζε τους «πράσινους» σε πολλά λάθη, τα οποία οι «ερυθρόλευκοι» μετέτρεπαν σε εύκολους πόντους. Όσο και αν μπαίνει ο κόσμος στην εξίσωση σ' ένα ντέρμπι, δύσκολα αλλάζει ολοκληρωτικά η εικόνα σ' ένα ματς Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.

Όπως δεν άλλαζε αντίστοιχα και στο ΣΕΦ. Απλά τότε ο Παναθηναϊκός είχε την δράση και ο Ολυμπιακός έψαχνε την αντίδραση. Τώρα ο Ολυμπιακός είχε την δράση και οι «πράσινοι» προσπαθούσαν να βρουν την αντίδραση. Το προσπάθησαν. Το έκαναν. Εν μέρει και το κατάφεραν από τη στιγμή που το -13 (20-33 και 25-38) έγινε +1 (83-82) στα 3:15 πριν από το τέλος. Όμως δεν το ολοκλήρωσαν.

Αν και είχαν αποκτήσει το μομέντουμ, αν και το ΟΑΚΑ είχε «ξυπνήσει» για τα καλά, οι «ερυθρόλευκοι» ούτε επηρεάστηκαν, ούτε τίποτα. Είπαμε. Ήταν η μέρα τους. Το ντέρμπι τους. Έκλεισαν τα αυτιά στα πάντα, έμειναν συγκεντρωμένοι και έκαναν τη δουλειά τους. Επιμέρους σκορ 4-12 και καληνύχτα σας. Ο Παναθηναϊκός έμεινε μόνο με την προσπάθεια. Όμως στα ντέρμπι των «αιωνίων» η προσπάθεια (ποτέ) δεν αρκεί. Κανείς δεν θα μένει ικανοποιημένος από την προσπάθεια εάν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Και κάπως έτσι η πολύ καλή εμφάνιση του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ περνάει σε δεύτερη μοίρα όπως επίσης και η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλε ο Κώστας Σλούκας. Για τον Κέντρικ Ναν δεν χρειάζεται να πω κάτι. Περιμένεις το σκοράρισμα από τον Αμερικανό. Αυτό κάνει. Γι' αυτό πληρώνεται. Γι' αυτό είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.

Ο άγνωστος Λορέντζο και η αποτυχία των τριών γκαρντ

Και εδώ που τα λέμε πώς θα μπορούσε να είναι όταν ο Μπαρτζώκας πήρε πολλά από περισσότερους παίκτες, ενώ ο Άταμαν είδε παίκτες με τεράστια επίδραση (συνολικά) στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού να ήταν... αλλού για αλλού. Τρανό παράδειγμα ο Λορέντζο Μπράουν. Δεν είναι τόσο ότι έμεινε στο «μηδέν» έχοντας 0/3 σουτ. Είναι ότι ήταν κάκιστος στις αποφάσεις. Έμοιαζε με rookie, έπαιζε σαν ψάρι έξω από τα νερά του. Λες και ο Λορέντζο Μπράουν του ΣΕΦ ήταν άλλος παίκτης και αυτός του ΟΑΚΑ ο σωσίας του.

Όμως ΘΑ συμβαίνουν και αυτά. ΘΑ υπάρχουν και αυτές οι εμφανίσεις. ΘΑ υπάρχουν και αυτές βραδιές. Απλά στην Ελλάδα ζούμε. Ξέρετε πως λειτουργεί το σύστημα. Ξέρετε πώς έχουν τα πράγματα. Πάντα ένα κακό ματς απέναντι στον Ολυμπιακό θα χτυπάει πιο άσχημα. Τουλάχιστον ας είναι ένα προσωπικό κίνητρο και ένα στοίχημα του Λορέντζο Μπράουν με τον εαυτό του προκειμένου να βγάλει (την δική του) αντίδραση.

Επίσης: Ο Λεσόρ του ημιχρόνου. Άφαντος. Και επιθετικά (1 πόντος με 0/2 σουτ) και αμυντικά όπου είχε χάσει όλες τις μάχες και σχεδόν όλα τα ριμπάουντ. Μπορεί στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου να σημείωσε μαζεμένους κάποιους πόντους με διαδοχικά καρφώματα αλλά το κακό του ημίχρονο στοίχισε στον Παναθηναϊκό.

Μιας και είπα κακό ημίχρονο. Μηδέν επιθετικά ριμπάουντ οι «πράσινοι». Ξαναλέω. Μηδέν. Ο Μιλουτίνοφ είχε μεταφέρει το «λιοντάρια-χριστιανοί» στις ρακέτες καθώς μάζευε το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο. Διάβασα στη στατιστική ότι πήρε 8, εκ των οποίων 6 επιθετικά. Εμένα μου φάνηκε σαν να πήρε 18 και όχι 8. Ήταν κυρίαρχος.

Και επίσης, ο Τζέριαν Γκραντ. Δεν ήταν ο Γκραντ που ξέρουμε. Σε καμία περίπτωση. Ούτε επιθετικά, αλλά κυρίως; Ούτε αμυντικά. Ε, πώς μετά ο Άταμαν να χρησιμοποιήσει σχήμα με τρεις κοντούς όταν οι δύο από τους τέσσερις ήταν σε άλλο γήπεδο; Αυτομάτως χαλάει το αρχικό πλάνο και χρειάζονται διάφορες προσαρμογές.

Δεν έβγαλε σκληράδα, δεν έκανε φάουλ

Τέλος: Τα φάουλ. Κάκιστη διαχείριση στα φάουλ. Κάκιστη. Είχαν να δώσουν φάουλ οι «πράσινοι» και δεν έδιναν. Στην 3η περίοδο οι παίκτες των «πρασίνων» υπέπεσαν σε μόλις 2 φάουλ! Ε, πως να μην σκοράρει ο αντίπαλος 30 πόντους; Στην 4η περίοδο πάλι 2 φάουλ! Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Τέσσερα φάουλ σε ένα ολόκληρο ημίχρονο!

Συγγνώμη αλλά αν δεν «νιώσει» η επίθεση την άμυνα, αν δεν γίνει σκληρή, αν δεν βγάλει ενέργεια, αν δεν «κόψει» τις εύκολες επιλογές στην επίθεση, τότε μια ομάδα με ταλέντο, σίγουρα θα την τιμωρήσει. Και την τιμώρησε. Με εμφατικό τρόπο. Με 94 πόντους. Μέσα στο γήπεδό της. Ε, τι άλλο να πούμε από εκεί και πέρα;

Σίγουρα τίποτα δεν κρίνεται τον Νοέμβριο ή τον Οκτώβριο. Όπως δεν κρίθηκε τίποτε στην Stoiximan GBL επειδή ο Παναθηναϊκός νίκησε στο ΣΕΦ, έτσι δεν κρίθηκε στην Euroleague επειδή ο Ολυμπιακός νίκησε στο ΟΑΚΑ. Είναι ΠΟΛΥ νωρίς ακόμα. Πάρα πολύ νωρίς.

Ενόψει της συνέχειας (γιατί μην ξεχνάμε ότι έχουμε νέα διαβολοβδομάδα μπροστά μας) δεν θα παίξει ρόλο το εν λόγω αποτέλεσμα. Μιλάμε για δύο ομάδες που πρέπει να κοιτάνε άμεσα το επόμενο ματς και την επόμενη προπόνηση. Δεν υπάρχει καιρός για δάκρυα για τους ηττημένους και ούτε καιρός για τυμπανοκρουσίες για τους νικητές.

Η Euroleague είναι ένας μαραθώνιος (καλή ώρα) και όχι αγώνα ταχύτητας. Θα κερδίσει εκείνος που θα έχει αντοχές στο τέλος...