Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός: Να μην έρθεις ξανά αδιάβαστος...

• Καλό μήνυμα για το Βελιγράδι
• Ο Φουρνιέ (πάλι) και τα άλλα κέρδη
• Το πράσινο, πιο γεμάτο, ρόστερ
• Και ορισμένα ερωτηματικά...

Τέσσερις ημέρες μετά το...υπερμάτς (κατά γενική ομολογία) του ΟΑΚΑ ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, θα ήταν απόλυτα λογικό οι φίλοι των δύο ομάδων, παρακολουθώντας την εξέλιξη των αγώνων της Τρίτης και τα (χοντρά) ζόρια των αιωνίων να υποτάξουν την Μακάμπι και τη Βιλερμπάν, να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι οι...μεγατόνοι ενέργειας που απαιτούνται για την διαχείριση (πριν, κατά τη διάρκεια και μετά) ενός τέτοιου παραδοσιακού ντέρμπι, έπαιξαν ρόλο στην εικόνα που είχαν οι δυό τους, σε ματς που -υπό άλλες συνθήκες- θα έπρεπε να έχουν διαφορετική εξέλιξη από αυτή που είδαμε. Είναι όμως έτσι; Και ναι και όχι, θα πω.

Γιατί πολύ απλά Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, έχουν συνηθίσει να κοντράρονται τουλάχιστον δέκα φορές μέσα στη σεζόν, αυτή (της 8ης Νοεμβρίου) ήταν η τρίτη για την τρέχουσα περίοδο και μάλιστα αυτή που είχε ίσως το μικρότερο διακύβευμα πρακτικά (αν βάλουμε αυτά τα δώδεκα ματς σε μια άτυπη σειρά κατάταξης) μετά το Super Cup. Μας έδωσε βέβαια μια αναμέτρηση που είχαμε χρόνια να δούμε και επικύρωσε την αγωνιστική αναδόμηση του Ολυμπιακού σε μια σειρά τριών διαδοχικών νικών επί μεγάλων αντιπάλων, αλλά (στο μυαλό μου) δεν δικαιολογεί -από τη μία- τέτοια απώλεια ενέργειας και συγκέντρωσης ώστε να φτάσει το ματς με τη Βιλερμπάν να κρίνεται στην τελευταία κατοχή και με τη μπάλα στα χέρια του αντιπάλου. Και από την άλλη, όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, ακριβώς αυτή η ήττα (την Παρασκευή) θα περίμενε κάποιος να ήταν το έναυσμα για ανασυγκρότηση των Πράσινων προκειμένου να παρουσιάσουν μπροστά στον κόσμο τους τον...αγριεμένο πρωταθλητή Ευρώπης, σε μεγαλύτερο διάστημα από το
τελευταίο πεντάλεπτο.

Τελικά τι συνέβη στα παιχνίδια της Τρίτης και εξελίχθηκαν έτσι; Ήταν η έλλειψη ενέργειας που είπαμε; Την “ψώνισαν” οι ομάδες μας και ψήλωσαν περισσότερο απ' όσο πρέπει... γοητευμένες από τον εαυτό τους; Ή αυτή είναι η Euroleague και δεν σου επιτρέπει να ολιγωρείς ούτε με τις ομάδες που βρίσκονται προς την ουρά της κατάταξης, μέσα στο σπίτι σου, αφού όλοι βλέπουν ως ξεχωριστή πρόκληση να κερδίσουν εσένα τον ισχυρό; Θεωρώ πως είναι ο συνδυασμός όλων αυτών. Ακόμα και αν το “ψώνιο” ακούγεται λίγο βαρύ και μπορεί όντως να είναι. Αν σας ενοχλεί ας πούμε καλύτερα, ο “εφησυχασμός” όταν θεωρείς ότι το ρόστερ σου είναι πολύ καλύτερο από αυτό του αντιπάλου. Αλλά σε ένα παιχνίδι δεν κερδίζει πάντα το καλύτερο ρόστερ, όταν το μυαλό δεν λειτουργεί μαζί με το σώμα.

Καλό μήνυμα για το Βελιγράδι

Συμφωνώ με Μελάγιες (ακόμα μια φορά) πως για τον Ολυμπιακό ήταν δωρεάν φροντιστήριο το ματς με τη Βιλερμπάν. Αφού δεν έγραψε και ήττα ακόμα καλύτερα για αυτόν. Αλλά ίδιο θα ήταν το συμπέρασμα και αν έχανε, απλά εκεί θα έμενε το “φροντιστήριο” και θα έφευγε από την κουβέντα το...”δωρεάν”. Και στέκομαι περισσότερο στους Ερυθρόλευκους γιατί ως θριαμβευτές του ντέρμπι και βγαίνοντας από την κρίση της ήττας στο (άλλο) ντέρμπι της 27ης Οκτωβρίου, ήταν αυτοί που θα περίμενε κάποιος να δει πιο αποφασιστικούς πάνω στο παρκέ, ώστε να πιάσουν από τον λαιμό τον αντίπαλο να καθαρίσουν από νωρίς και να ξεκουραστούν στη συνέχεια, αναμένοντας το ταξίδι στο Βελιγράδι για το σαφώς πιο δύσκολο (στα προγνωστικά) ματς με τη Μακάμπι. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν ανάποδα για την ομάδα του Μπαρτζώκα και κέρδισε διαφορετικά πράγματα από αυτά που περίμενε το βράδυ της Τρίτης. Ενώ μια άνετη νίκη επί των Γάλλων θα έφερνε καλύτερη διαχείριση του ρόστερ (μέσα στο ματς) και πιο ξεκούραστα πόδια την Πέμπτη, υπήρξε μεγάλη ένταση μέχρι τέλους άρα και μεγαλύτερη κατανάλωση ενέργειας.

Αλλά αυτό έφερε το κέρδος της συνειδητοποίησης πως τίποτα δεν είναι εύκολο και την υπενθύμιση πως το διπλό στο ΟΑΚΑ ήταν το πρώτο φετινό του Ολυμπιακού και για να το ζευγαρώσει κόντρα στην μαχητική Μακάμπι (που επιβεβαίωνσε το “μαχητική” και με το παραπάνω την ίδια ώρα στο ΟΑΚΑ) θα πρέπει να καταθέσει πολλά περισσότερα από τις δάφνες της “ολοκληρωτικής” εμφάνισης της 8ης Νοεμβρίου.

Εντάξει δεν ανάκαλυψα την Αμερική. Τα ξέρουν καλά αυτά στο staff των Ερυθρολεύκων αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να περνάνε όλα τα μηνύματα στους παίκτες. Η σειρά των αγώνων είχε (πιθανότατα) κλειδώσει στο μυαλό τους το ματς της Πέμπτης ως κομβικό, πιστεύοντας ότι η Βιλερμπάν του 2-6 είναι χαμηλό εμπόδιο.

Αλλά γι αυτό μας αρέσει η Euroleague. Αν εσύ δεν καταφέρεις να σηκωθείς από το έδαφος δεν υπάρχει “χαμηλό” εμπόδιο. Υπάρχουν αντίπαλοι με εγωισμό και προσωπικότητα που θα προσπαθήσουν να αρπάξουν την ευκαιρία που τους δίνεις. Ειδικά αν δεν έχεις εστιάσει και πολύ στο ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι αντίπαλοι και σου προκύπτει ένας Μαλεντόν που δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν παίζει σε καλύτερη ομάδα.

Ο Φουρνιέ (πάλι) και τα άλλα κέρδη

Ασφαλώς και πέρα από τη νίκη υπάρχουν κέρδη για τον Ολυμπιακό. Σε συνέχεια μάλιστα αυτών που “εισπράχθηκαν” στο ντέρμπι. Η εμπέδωση του ηγετικού ρόλου του Φουρνιέ και το γεγονός ότι ο Γάλλος καθάρισε το μυαλό του όταν (σοφά) ο Μπαρτζώκας τον τράβηξε στον πάγκο για να είναι κομβικός όταν επανήλθε στο παρκέ στο τελευταίο πεντάλεπτο. Η εξαιρετική κατάσταση του Μιλουτίνοφ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Η ανταπόκριση του Γουόκαπ και στα εκτελεστικά του καθήκοντα, καθώς αυτά προέκυψαν από τις ανάγκες του αγώνα. Το όλο και καλύτερο διάβασμα των καταστάσεων από τον Βεζένκοβ και οι ασιστ του, όταν το μακρινό σουτ του δεν δουλέυει καλά και βέβαια το εξαιρετικό (και αστραπιαίο) post up παιχνίδι του.

Η μεγαλύτερη συμμετοχή του Βιλντόζα (και) στην επίθεση του Ολυμπιακού, που ήταν χθες κομβική στο διάστημα που κανένας άλλος δεν έδινε απαντήσεις από μακριά στο κρεσέντο της Βιλερμπάν. Και βέβαια ότι ο Μπαρτζώκας βρίσκει – όλο και περισσότερο- τις “σωστές” πεντάδες σε κάθε σημείο του αγώνα και ειδικά στο τέλος όταν το ματς γίνεται ντέρμπι και η μπάλα καίει.

Αυτό που είχαν πληρώσει οι Ερυθρόλευκοι με λάθος διαχείριση στο φινάλε απέναντι στην Μπάγερν και την Εφές, έχουν καταφέρει να το αντιστρέψουν. Αλλά δεν εξαρτάται πάντα από τον προπονητή η αντίδραση αυτών που θα ρίξει στο παρκέ (π.χ αυτή τη φορά ο Μακίσικ δεν έδωσε την ενέργεια που τραβάει όλη την ομάδα και δεν είναι παράλογο για την ηλικία του, σε μια σειρά αγώνων).

'Ομως ότι ο Φουρνιέ φοράει πλέον με λιγότερο άγχος και ολοένα μεγαλύτερη σιγουριά τον μανδύα του ηγέτη είναι κομβικό για τον Ολυμπιακό. Ο οποίος βέβαια (μην ξεχνιόμαστε) θα είναι αυτός που θέλει να είναι -και που ξέρει όλη η Ευρώπη- όσο θυμάται ότι αν δέχεται 50 πόντους σε ένα ημίχρονο, μπορεί να μην έχει (οριακά) κόστος με αντίπαλο τη Βιλερμπάν, αλλά πιθανότατα θα είναι καθοριστικός παράγοντας με αντίπαλο τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ομάδες της διοργάνωσης. Γιατί ναι μεν υπάρχει πλούσιο ταλέντο και επιθετικά στο ρόστερ αλλά το ψωμάκι -χρόνια τώρα- βγαίνει στην άμυνα και αυτός θα είναι πάντα ο χαρακτήρας της ομάδας. Και αν νομίζει κάποιος ότι στο ΟΑΚΑ νίκησε (μόνο) επειδή έβαλε 94 πόντους καλό θα ήταν να δει πάλι αυτό τον αγώνα.

Το πράσινο, πιο γεμάτο, ρόστερ

Κέρδη σημαντικά είχε ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός. Και η νίκη από μόνη της είναι κέρδος γιατί δεύτερη συνεχόμενη εντός έδρας ήττα ναι μεν δεν θα ήταν καθοριστική αλλά δημιουργούσε μεγαλύτερη ένταση από αυτή που δικαιολογείται σε αυτή τη φάση της Euroleague. Αλλά το γεγονός πως για ακόμα ένα ματς οι Πράσινοι είναι αυτοί που μιλάνε στο τέλος επικυρώνει τον χαρακτήρα που έχουν χτίσει. Ναι δεν συνέβη το ίδιο με τον Ολυμπιακό και αυτό δεν φεύγει εύκολα από το μυαλό των φίλων τους.

Αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν τον αιώνιο αντίπαλο πολλές φορές ακόμα και όλοι ξέρουν ότι όταν συγκρούονται τέτοια...πυρηνικά ρόστερ είναι θέμα ημέρας και λεπτομερειών το αποτέλεσμα. Αλλά και καλού διαβάσματος του αντιπάλου θα προσθέσω. Και εκεί -έχω την αίσθηση- πως στον Παναθηναϊκό πρέπει να εστιάσουν λίγο παραπάνω. Έχει μια...αρχοντιά η συνταγή “είμαστε καλύτεροι και από τη δικιά μας απόδοση θα κριθεί το ματς” αλλά ο κόσμος έχει προχωρήσει λίγο παραπάνω στην ανάλυση του αντιπάλου.

Βέβαια -εκ του αποτελέσματος- το ρόστερ (ότι πληρώνεις παίρνεις) μίλησε και πάλι, αφού πέρα από τους “συνήθεις υπόπτους” Ναν και Λεσόρ αυτή τη φορά ήταν κομβικοί οι Χούαντσο και Όσμαν. Αλλά γι αυτό ακριβώς είναι στην ομάδα και πληρώνονται και καλά για να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτοί το γνωρίζουν καλά και ο Ισπανός είχε δώσει ήδη δείγματα αυτών που μπορεί να κάνει από το τέλος της προηγούμενης σεζόν. Και είναι πολλά και σημαντικά πέρα από τα...τρίποντα που περίμεναν οι περισσότεροι όταν ήρθε πέρυσι στο Τριφύλλι.

Σαφέστατα ο Αταμάν έχει στα χέρια του περισότερα όπλα από περυσι και αν σκεφτούμε πως, ούτως ή άλλως, δεν θέλει να έχει πολύ μεγάλο ρόστερ το να μπορεί να κάνει τους επτά (ενεργούς) παίκτες, εννέα είναι κάτι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της σεζόν.

Σε αυτό τον αριθμό παικτών (ενεργών επαναλαμβάνω) όντως θα συμφωνήσω με τον Κούβαρη πως δεν υπάρχουν στην ουσία “ρολίστες” αλλά τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό προσωπικά τον τιμάω ιδιαίτερα και δεν τον θεωρώ υποτιμητικό.

Και ορισμένα ερωτηματικά...

Αν θέλει κάποιος να επισημάνει κάποια σημεία προβληματισμού και στις δύο πλευρές είναι τα εξής:

* Στον Παναθηναϊκό, τον χρόνο συμμετοχής και τη διαχείριση του Μπράουν ακόμα και όταν υπάρχει ανέτοιμος Σλούκας που επιστρατεύεται για να δώσει λύσεις καθώς το ματς στραβώνει. Προφανώς υπάρχει θέμα όταν ο Αταμάν θέλει σκληρή αμυντική πεντάδα, αλλά στα ζόρικα ματς κάτι τέτοιο απαιτείται. Στους Πράσινους βέβαια και με βάση τα όσα είπαμε για το “κοντό” ρόστερ, θα υπάρχει πάντα η σκέψη του “την υγειά μας να έχουμε” που αφορά πολύ τον Σλούκα (και τα θέματα που βγάζει) και τον Λεσόρ που μοιάζει μεν χαιλάντερ αλλά παίζει δύο χρόνια σε φουλ ρυθμό. Αυτά μιλώντας για κομβικές θέσεις.

* Στον Ολυμπιακό οι λίγες ανάσες του Φαλ που όσο μεγαλώνει, το κορμί του θα τον βοηθάει όλο και λιγότερο και είναι ευάλωτος απέναντι σε γρήγορους αντιπάλους. Η εξαιρετική κατάσταση του Μιλουτίνοβ δεν αφήνει να φανεί το πρόβλημα, αλλά και ο Ράϊτ δεν δείχνει τις περισσότερες φορές ικανός να δώσει αυτά που θέλει η ομάδα του καθώς (και) στην άμυνα δεν έχει την ίδια την προσήλωση που είχε όταν πάτησε στο ΣΕΦ πέρυσι. Στους Ερυθρόλευκους υπάρχει πάντα και το θέμα του χρόνου συμμετοχής του Πίτερς στον οποίο πρέπει να βγάλει κάποιος το καπέλο για τον επαγγελματισμό του και βέβαια της κατά βάση “άσφαιρης” (όχι μόνο εκτελεστικά) παρουσίας του Ντόρσεϊ. Αλλά όσο η ομάδα κερδίζει, τέτοια θέματα δεν απασχολούν ιδιαίτερα.

Οι ομάδες μας πέρασαν “άβρεχτες” από έναν σκόπελο που δεν ήταν τόσο αναμενόμενος στην πορεία τους, όσο και αν ο Παπαδογιάννης έλεγε στο τελευταίο Old School πόσο έχει μάθει να σέβεται (μπασκετικά ασφαλώς) τη Μακάμπι. Είχα προαναγγείλει ένα 4/4 για τη διαβολοβδομάδα, βλέποντας ασφαλώς εύκολες (ειδικά για τον Ολυμπιακό) νίκες χθες. Επιμένω στην πρόβλεψη περισσότερο τώρα αφού και οι δύο θορυβήθηκαν από αυτά που (δεν) έπαθαν την 9η αγωνιστική, οπότε θα πάνε σε Βελιγράδι και Μπολόνια σαφώς πιο συγκεντρωμένοι. Όχι δεν θα έχουν εύκολο έργο και αυτό είναι η ομορφιά που θέλουμε να έχει η Euroleague.