Ολυμπιακός; Το ασανσέρ στο Βελιγράδι και τα δύο ματς «πρόκληση» που έρχονται

• Ποιος υποτιμάει την Παρτιζάν;
• Η πρόκληση των δύο επόμενων αγώνων

Δεν χάθηκε ο κόσμος όταν ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε σε τρία συνεχόμενα final four και (λογικά) ως οργανισμός ένιωσε να πληγώνεται κατ΄ εξακολούθηση από τη χαμένη ευκαιρία. Σαφέστατα καλύτερος πάει να γίνει! Είναι χαζό να σκεφτεί κάποιος ότι θα πληγωθεί από την ήττα κανονικής περιόδου σε μια έδρα, όπου τα βρίσκει πάντα σκούρα, γιατί (κατά κανόνα) και πάει ως φαβορί και όλη αυτή η...κουλτούρα των σχέσεων με τον Ερυθρό Αστέρα δίνει άλλου είδους κίνητρο στους “παρτιζάνους”.

Αυτό το κίνητρο που ειδικά φέτος το ψάχνουν σαν τρελοί για να ορθοποδήσουν. Η πρόκληση του 2/2 με συνεχόμενες νίκες επί Αστέρα και Ολυμπιακού, ήταν το καλύτερο σενάριο ψυχολογικής ανάκαμψης για αυτούς. Το αν θα είναι και συνεχόμενη ή η...κάψα τους εξαντλήθηκε απέναντι σε δύο αντιπάλους “στόχο”, μένει να το δούμε. Αλλά όπως πολλάκις έχουμε συζητήσει και με τον φίλτατο Νίκο Παπαδογιάννη στο Old School, μια ομάδα του Ομπράντοβιτς, που χτίζεται από την αρχή, οφείλεις να την περιμένεις λίγο παραπάνω, πριν βγάλεις οριστικό συμπέρασμα. Το οποίο άλλωστε δεν μπορεί να προκύψει -για κανέναν- Νοέμβριο μήνα. Ενδείξεις έχουμε. Σοβαρές σε κάποιες περιπτώσεις. Αποδείξεις από Απρίλιο και μετά.

Ποιος υποτιμάει την Παρτιζάν;

Εδώ που τα λέμε εμάς μας καίει το πως πορεύονται Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, αφού αυτή είναι η αγορά μας, αλλά αν το δεις ευρύτερα οφείλεις να ρίξεις μια καλύτερη ματιά στην Παρτίζαν. Ειδικά όταν αρχίζεις και βλέπεις σαφή δείγματα Ομπράντοβιτς τόσο στο παιχνίδι της ομάδας του, όσο και στην αντίδρασή της όταν τα πράγματα έφτασαν το “μη παρέκει” μετά έξι συνεχόμενες ήττες με τελευταίο (τότε) “επίτευγμα” την... σβουριχτή εντός έδρας σφαλιάρα από την (συνήθως) πιο cool ομάδα της διοργάνωσης την Αρμάνι.

Σε μια ακραία διαστροφική σκέψη θα έλεγε κάποιος πως αυτό ήταν το τέλειο σημείο καμπής για να μπορέσει να δείξει ο Ζοτς, στους παίκτες του, την κατηφόρα στην οποία βρίσκονται και την ανάγκη αντίδρασης.
Ο καλός Θεός του μπάσκετ του έφερε μπροστά του δύο ματς ιδανικά για να δουλέψει με όλα τα προσόντα και την εμπειρία του στην προετοιμασία σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο. Και αυτοί που άρχισαν να τον συγκρίνουν (σε επίπεδο φθοράς) με τον Μουρίνιο των τελευταίων ετών, μάλλον θα πρέπει να κάνουν ολίγη υπομονή.
Δεν ξέρω τι θα γράψει η σούμα της Παρτίζαν στο τέλος της κανονικής περιόδου, αλλά το σίγουρο είναι ότι το ρόστερ της δεν ήταν για το 2-8 που είχε βρεθεί στις 15 Νοεμβρίου και ότι δεν θα νιώσει καθόλου άνετα όποια ομάδα κληθεί (αν φτάσει εκεί) να την αντιμετωπίσει στα play-offs έστω και με (δικό της) πλεονέκτημα έδρας.

Δεν ήμουν ποτέ...Ομπραντοβιτσολάγνος αλλά το να μην αναγνωρίζεις τις αξίες είναι κάτι που μπορείς να το πληρώσεις ακριβά.
Ξόδεψα αρκετές λέξεις για την Παρτιζάν γιατί στο μυαλό μου και πριν το τζάμπολ, ένας Ολυμπιακός χωρίς Βεζένκοβ και Ράϊτ (στιλ ψηλού χρήσιμου ειδικά σε αυτό το ματς) και τον Φουρνιέ με έλλειμμα ενέργειας λόγω ασθένειας, δεν ήταν φαβορί μέσα σε ένα γήπεδο, όπου η ατμόσφαιρα θα είναι πάντα η χειρότερη που μπορεί να αντιμετωπίσει σε όλη την Ευρώπη (το ΟΑΚΑ και ευτυχώς για το μπάσκετ συνολικά ήταν περίπου κυριακάτικη λειτουργία συγκριτικά με την τρέλα της χθεσινής βραδιάς που στο τέλος ξέφυγε από τα ντεσιμπέλ και έφτασε στις κλωτσιές) κόντρα σε μια ομάδα που έβλεπε την ευκαιρία της κατάματα. Λίγο οι απουσίες, λίγο η αναμονή αυτής της κατάστασης, λίγο (μέχρι πολύ) το μεγάλο ποσοστό ενέργειας που καταναλώθηκε για να κάνουν το σερί της ανάκαμψής τους, έφεραν τους Ερυθρόλευκους μπροστά σε ένα αρκετά φανερό... “δεν βαριέσαι” στην εξέλιξη της αναμέτρησης.

Όταν έχεις τέτοιες μεταπτώσεις στην απόδοσή σου μέσα σε ένα ματς, στο οποία ξέρεις ότι πρέπει να ματώσεις για κερδίσεις, έχεις δώσει σαφέστατα το μήνυμα, σε αυτόν που μπαίνει με το μαχαίρι στα δόντια, ότι θα έχει την ευκαιρία του.
Το καλό ξεκίνημα του αγώνα, στο σύγχρονο μπασκετ, η απόλυτη ευστοχία στα τρίποντα σε μια περίοδο ακόμα και η μεγάλη διαφορά, είναι μέχρι και λόγος προβληματισμού πλέον, όταν ξέρεις καλά το φορτίο κούρασης που σηκώνει μια ομάδα και ότι (νομοτελειακά) τίποτα δεν μπορεί να γίνεται τόσο καλά για 40 λεπτά.

Από το τέλεια, μέχρι το...”όλα λάθος” βέβαια υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Αυτή είναι που πρέπει να μικρύνει η ομάδα του Μπαρτζώκα στην πορεία της σεζόν ώστε να μην κινείται τόσο πολύ ανάμεσα σε δύο άκρα στην ίδια αναμέτρηση, αλλά να μπορέσει να βρει το μέσο όρο που προκύπτει από το βάθος και την ποιότητα του ρόστερ της. Αλλά και αυτό είναι ζητούμενο...

Πόσοι και πόσο μπορούν

Το να γίνει δηλαδή σαφές, πόσο και ποιοι μπορούν σε αυτό το ρόστερ. Και το “πόσο” έχει να κάνει με τη συνέπεια στο μέσο όρο της. Π.χ ο Μακίσικ δεν είναι πρώτο βιολί και ήδη έχει δώσει τόνους ενέργειας σε ματς που χωρίς αυτόν μπορεί να μην γύριζαν για τον Ολυμπιακό. Αλλά είναι πάντα ρολίστας και δεν μπορεί να είναι πάντα game changer. Όμως ο Γκος οφείλει να πάψει να είναι ασανσέρ, ο Ντόρσεϊ κάποια στιγμή να εμφανιστεί στο γήπεδο για κάποια από τα προσόντα του (πλην του ελληνικού διαβατηρίου) για τα οποία επέστρεψε στον Πειραιά. Θα κάνουν αυτοί τη διαφορά;
Αφού άλλες φορές την έκαναν (πλην Ντόρσεϊ) γιατί να είναι αρνητική η απάντηση; Με μείον δύο παίκτες στο rotation λόγω τραυματισμών και ασθενειών, ο Ολυμπιακός πήγε με πέντε παίκτες από τα 24 μέχρι τα 30 λεπτά και άλλους τέσσερις κοντά τα 15.
Από τη δεύτερη κατηγορία οι Παπανικολάου και Φαλ έδωσαν κάποια πράγματα, αλλά στην ουσία ο Ολυμπιακός πάλεψε με επτά παίκτες.

Δεν ήταν παραπάνω αυτοί που χρησιμοποίησε ο Ομπράντοβιτς, αλλά βρήκαν ενέργεια ειδικά στο σημείο που την αποχαιρέτησε ο Ολυμπιακός. Διάβασα κάπου ότι το ρόστερ της Παρτίζαν δεν έχει το μπασκετικό IQ του αντίστοιχου του Ολυμπιακού, αλλά κατέχει τα αθλητικά προσόντα για να σου κάνει τη ζωή βάσανο. Τα ματάκια μου πάντως και μια χαρά μπασκετική ευφυία είδαν, όταν η εξαιρετική άμυνα των γηπεδούχων κλείδωνε τους εκτελεστές των Ερυθρόλευκων και ρίσκαρε το τρίποντο μόνο στον Γουόκαπ, ενώ οι υπόλοιποι
του Ολυμπιακού έπρεπε να πάρουν προσπάθεια μέσα απο το...σινικό τείχος έχοντας αποχαιρετήσει την ενέργεια τους και (κατά συνέπεια) την διαυγεία τους.

Η πρόκληση των δύο επόμενων αγώνων

Κανένας κόσμος δεν χάθηκε λοιπόν για τον Ολυμπιακό. Ένα εξαιρετικό μήνυμα ήταν. Και για τον ίδιο, αλλά και για εμάς του υπόλοιπους που μοιράζουμε τίτλους από τον Νοέμβριο. Υπομονή και βελτίωση. Οι προπονητές το ξέρουν καλύτερα απ όλους και κάνουν τον σταυτό τους (ή όποια άλλη προσευχή προτιμούν στη θρησκεία τους) να έχουν οι παίκτες της υγεία τους, γιατί (αλλιώς) οι ισορροπίες αλλάζουν σημαντικά.

Μετά τη διδακτική ήττα στο Βελιγράδι ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται μεν στην κατάσταση που ήταν πριν υποδεχθεί στο ΣΕΦ τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα, αλλά έχει μια εξαιρετική διπλή πρόκληση/ευκαιρία μπροστά του, την ερχόμενη εβδομάδα (Τετάρτη, Παρασκευή). Τη Μονακό του δικού του (αλλά καθόλου τέτοιου ως αντίπαλου κόουτς) Σπανούλη και την τρελή έκπληξη της σεζόν Παρί στο ΣΕΦ, μοντέλο ομάδας ταχύτατης και απρόβλεπρης, που δεν του πάει και ιδιαίτερα. Ωραία ματς προβλέπονται, αφού η ομάδα του Μπαρτζώκα σαφώς θα έχει ξυπνήσει και από όποιον μικρό ύπνο μπορεί να είχε πάρει μετά το σερί της στη διοργάνωση.