Έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχωραφά σου

• Όταν μιλάει η...εργατιά
• Είχε...ράμματα για τη γούνα της
• Ραντεβού με υψηλό κίνητρο εκατέρωθεν

Η περίφημη δήλωση του Γιώργου Μπαρτζώκα για τον δικό του ορισμό του “ηγέτη” είχε γίνει πριν από 11 μήνες (5/1) και μετά από έναν ντέρμπι του Ολυμπιακού με τη Μονακό στο ΣΕΦ που κρίθηκε στο τέλος (75-73) με τον Σακίλ Μακίσικ να είναι καθοριστικός με 13 πόντους (3/4 τρίποντα) και τον Γουόκαπ να αγγίζει το triple double με 9 πόντους, 7 ριμπάουντ, 9 ασιστ.

«Έχω απέχθεια για τη λέξη ηγέτης. Δεν ξέρω τι σημαίνει ηγέτης, στα δικά μου μάτια είναι αυτός που θυσιάζεται για την ομάδα, που δίνει πάντα το παράδειγμα. Ο εγωκεντρικός, δεν είναι υπαινιγμός για κανέναν, ο εγωκεντρικός παίκτης για εμένα δεν είναι ηγέτης. Αυτή είναι η αντίληψή μου και επαναλαμβάνω δεν είναι μομφή για κανέναν” είχε πει τότε ο κόουτς του Ολυμπιακού και με αφορμή αυτή τη δήλωση είχε ανοίξει μεγάλη κουβέντα, αφού ήταν νωπή ακόμα και η αποχώρηση Σλούκα. Υπήρχαν διάφορες προσεγγίσεις στις απόψεις που εκφράστηκαν τότε για τησυγκεκριμένη δήλωση. Ακόμα και σήμερα θα πω ότι υποστήριξα και τότε. Πως στην ουσία αυτό που είπε ο Μπαρτζώκας για τον δικό του ορισμό του “ηγέτη” είναι και...ακριβώς αυτό που οφείλει να είναι ο ηγέτης. Σίγουρα όχι ντίβα και ψώνιο, γιατί μάλλον αυτό είχε στο μυαλό του όταν είπε ότι είπε.

Ο ηγέτης το βράδυ της Τετάρτης στο Μόντε Κάρλο ήταν ο Σακίλ Μακίσικ. Όπως είναι, σχεδόν πάντα, όταν ξεκινάει καλά ένα παιχνίδι. Είναι απίθανο να τον δεις να έχει σκαμπανεβάσματα μέσα σε ένα ματς. Αν το ξεκινήσει καλά, θα δώσει κάθε ικμάδα της ενέργειας του μέχρι το τέλος. Μέχρι εκεί που του επιτρέπει το κορμί του να συνδέεται απρόσκοπτα με το μυαλό του. Η άποψή μου για τον συγκεκριμένο παίκτη είναι πολλάκις διατυπωμένη γραπτά ή προφορικά. Και για αυτόν και για οποιονδήποτε άλλον... “προλετάριο” σε κάθε ομάδα, δίνει το “είναι” του πέρα από τα ποσά του συμβολαίου του. Γιατί σε τελική ανάλυση κάνει αυτό που γουστάρει και αγαπάει. Στο τέλος της ημέρας ας μην ξεχνάμε πως το μπάσκετ (πρέπει να) είναι...καψούρα!

Όταν μιλάει η...εργατιά

Πάμε πίσω στο χθεσινό ματς που έδωσε (ακόμα) ένα σαφές μήνυμα για τη δυναμική του Ολυμπιακού αυτής της σεζόν, που εξελίσσεται και μαθαίνει ακόμα τον εαυτό του. Τον Ολυμπιακό που δείχνει να έχει στη μηχανή του (και) τους ηγέτες που μπορούν να τραβήξουν το κάρο όχι περιστασιακά αλλά με μεγαλύτερη συνέπεια και ο Μπαρτζώκας θα εμπιστευθεί τη μπάλα στα χέρια τους για να κρατήσουν την ομάδα όρθια στα ζόρια ή να πάρουν τα κρίσιμα σου. Τον Φουρνιέ και τον Βεζένκοβ. Αλλά και τον Ολυμπιακού που δεν θα μπορέσει να επιζήσει και να κυνηγήσει τους (υψηλούς) στόχους του, αν η...εργατιά του δεν είναι παρούσα να προσθέσει τα κομμάτια που είναι απαραίτητα στο παζλ.

Στο τελευταίο Old School είχε πει πως βλέπω πολύ δύσκολο το 4/4 των ομάδων μας αυτή τη βδομάδα. Ασφαλώς και στην έξοδο του στο πριγκιπάτο δεν έδινα φαβορί τον Ολυμπιακό. Οι Μονεγάσκοι ψήλωσαν πολύ με το διπλό στο ΟΑΚΑ και ο Σπανούλης φάνηκε να τους δίνει τη λογική... “Θερμοπύλες” (που τόσο αγαπάει) και να κάνει και τις βεντέτες εργάτες κια μαχητές. Με τη διαφορά πως ο πρώτος που έχει λανσάρει το συγκεκριμένο μοντέλο στην αγορά της Euroleague είναι ο Ολυμπιακός. Και όταν το ξεχνάει έρχεται η ήττα να του το υπενθυμίσει. Προφανώς και ο Kill Bill θα το εφαρμόσει στο άμεσσο μέλλον με τις δικές του προσαρμογές. Οι παίκτες δείχνουν να το θέλουν και αν η συνταγή δουλέψει, μαζί με την επιστροφή Καλάθη και όποια προσθήκη παίκτη μπορεί να γίνει, η Μονακό μπορεί να γίνει πολύ πιο διεκδικητική. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως ο Σπανούλης με όση ικανότητα και μπασκετική ευφυία έχει, ακόμα μαθαίνει. Και την Τετάρτη η ομάδα του αντιμετώπισε ένα σύνολο που έχει ψηθεί μέσα σε αυτή τη λογική που τη δουλεύει χρόνια. Η απόδειξη ήρθε όταν η μπάλα μπορούσε να γίνει τσιμέντο στα χέρια των παικτών του Μπαρτζώκα και να ζήσουν στιγμές Βελιγραδίου (της προηγούμενης εβδομάδας).

Είχε...ράμματα για τη γούνα της

Με 02.33 για να τελειώσει η τρίτη περίοδος ο Βεζένκοβ φεύγει για τα αποδυτήρια προκειμένου να του γίνουν ράμματα. Το σκορ είναι 58-61 και ο άσος του Ολυμπιακού έχει φτάσει τους 11 πόντους τρία λεπτά νωρίτερα. Ουδείς γνωρίζει αν και σε τι κατάσταση θα επιστρέψει στο παρκέ. Θα βλέπει όπως πρέπει; Θα μπορέσει να βρει ρυθμό; Θα έχει νεύρα αφού (θυμίζω) έχουν προηγηθεί το προηγούμενο διάστημα αμυγδαλίτιδα και κάταγμα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού; Ο διάλογος με τον Πρίντεζη χαρακτηριστικός

Απόντος του...συνηγέτη του φετινού Ολυμπιακού η μπάλα δείχνει να βαραίνει και στα χέρια του Φουρνιέ. Από τη στιγμή που ο Βεζένκοβ φεύγει από τον αγώνα προσφέρει τρείς πόντους (1/3 δίποντα, και 0/1 τρίποντο, 1/2 βολές) στα περίπου 5 λεπτά που μένει στο παρκέ. Στο ίδιο διάστημα ο Ολυμπιακός κάνει τέσσερα λάθη (τα τρία στο τέλος της τρίτης περιόδου), έναντι ένα της Μονακό. Το παιχνίδι μπαίνει σε σημείο καμπής με τους γηπεδούχους να προσπερνούν 7.25 πριν το τέλος του αγώνα (68-67). Λίγα δευτερόλεπτα πριν είχε επιστρέψει ο λαβωμένος Βεζένκοβ για να πάρει τη θέση του Φουρνιέ. Η λογική λέει πως ο Μπαρτζώκας περίμενε να δει πως θα ανταποκριθεί ο παίκτης του και μετά τις ανάσες του ο Φουρνιέ θα επέστρεφε για το τέλος του (προδιαγραφόμενου) ντέρμπι. Και κάπου εδώ φάνηκε η δύναμη του Ολυμπιακού, όταν είναι ο εαυτός του...

Από τους 22 πόντους που χρειάστηκαν στα επόμενα επτά λεπτά για να φτάσουν το ενεργητικό τους στο 89 και να νικήσουν δίκαια και (εντέλει) άνετα οι Ερυθρόλευκοι πήραν μόνο ένα τρίποντο από τα πρώτα βιολιά τους. Το ένα (ο Φουρνιέ) δεν επέστρεψε ποτέ στο γήπεδο και το άλλο (ο Βεζένκοβ) είπε ένα μεγαλόπρεπο... “άι σιχτίρ” στην τύχη του με την... “καλούμπα” (για εμάς του παλιούς) 1.26 πριν τη λήξη που έγραψε το 77-87 και έριξε ουσιαστικά τη Roca Team στο καναβάτσο. Ο Γκος, ο Μακίσικ, ο Μιλουτίνοβ και ο Γουόκαπ ήταν αυτοί που έδωσαν τους υπόλοιπους 18 ενώ είχαν προηγηθεί (σε αυτό το δεκάλεπτο) μόνο δύο ελεύθερες βολές από Πίτερς (τεχνική ποινή) και Φουρνιέ, σε 2.19 λεπτά. Και όχι μόνο αυτό...

Το τελευταίο λάθος (από το συνολικά 9) του Ολυμπιακού έγινε 8.06 πριν το τέλος του αγώνα από τον Γκος. Οι άμυνες των Ερυθολεύκων δημιούργησαν την εικόνα για αρκετά λάθη των γηπεδούχων στην τελική ευθεία της αναμέτρησης. Η αλήθεια λέει πως αυτά ήταν μόλις δύο. Και τα δύο από τον Οκόμπο. Αλλά σε κομβικό σημείο. Το πρώτο 3.18 πριν το τέλος (77-80) όταν του κλέβει τη μπάλα ο Μακίσικ και στη συνέχεια ο Γκος κάνει το 77-82 και το δεύτερο με ένα 1.40 στο χρονόμετρο όταν το 77-84 δεν απειλείται, για να βάλει μετά τη σφραγίδα του ο Βεζένκοβ. Αλλά πέρα από ότι καταγράφεται στη στατιστική ως “λάθος”, υπήρξε σε αυτό το διάστημα το “σε πιάνω από το λαιμό” του Ολυμπιακού, που οδήγησε τους παίκτες της Μονακό σε προσπάθειες που έβγαιναν με αίμα ή και...καθόλου.

Το συμπέρασμα; Το προφανές που θα ισχύει για πάντα για αυτόν τον Ολυμπιακό. Το είχαμε επισημάνει και με τον...γερόλυκο Νίκο Παπαδογιάννη, όταν στα ζόρια (και τα νεύρα) του Ολυμπιακού είχαμε πει για το “δομικό πρόβλημα που δείχνει να έχει”. Για ομάδες με αυτό το μοντέλο και αυτή τη λογική όμως η “δομή” δεν είναι απαραίτητα τα υλικά, οι παίκτες δηλαδή, αλλά πόσο αυτοί έχουν κατανοήσει τη λειτουργία της ομάδας και τη νοοτροπία της, για να ενταχθούν σε αυτή. Αυτό είναι η “δομή” και έχει να κάνει με το πως χτίστηκε το οικοδόμημα. Κάποιοι πχ είδαν ότι ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε άμυνα χθες. Τότε πως εξηγείται ότι ο Λόιντ και ο Οκόμπο έμεινα αρκετά κάτω από το μέσο όρο τους, ο Μοτεγιούνας ήταν άποντος (και γενικά ακίνδυνος) και οΤζέϊμς που πάσαρε υπέροχα, δεν μπόρεσε να δώσει τίποτα επιθετικά όταν η ομάδα του το ήθελε εναγωνίως; Όχι, με Ντιαλό, ολίγον από Μπλόσομγκέϊμ και Παπαγιάννη ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να χάσει από τη Μονακό. Και ναι είναι η άμυνα που τελικά σε βοηθάει να κρατάς στους 80 πόντους μια ομάδα που μέχρι το 35' έχει πορεία για κοντά στους 90 και στο τελευταίο 5λεπτο πετυχαίνει μόνο (“κρεμασμένο” κιόλας) τρίποντο.

Ραντεβού με υψηλό κίνητρο εκατέρωθεν

Όμως στην εποχή της ταχύτητας, των συνεχόμενων υψηλών απαιτήσεων και της (παράλληλα) συνεχούς κριτικής είσαι τόσο καλός όσο λέει το τελευταίο ματς σου. Και το επόμενο ραντεβού του Ολυμπιακού, αυτό στο ΣΕΦ με τους...τρελούς του Σπλίτερ έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Πρώτα απ' όλα από το (μέχρι πριν δύο μήνες) παράλογο του πράγματος να είναι ντέρμπι κορυφής ένας ματς του Ολυμπιακού με την Παρί που περιμέναμε όλοι να είναι κάτι ανάμεσα σε Βιλέρμπαν και Άλμπα. Τελικά (και μπράβο της) κάνει περισσότερο θόρυβο, στο δικό της άθλημα και στην Ευρώπη, απ' όσο κατάφερε να κάνει τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο η συμπολιτισσά της Παρί ΣΖ που έχει σκορπίσει και δέκα καράβια λεφτά. Και μετά από το γεγονός πως τέτοιου είδους ομάδες, με “όλοι τρέχουμε τρελά και όλοι πηδάμε” δεν φαίνεται να βολεύουν και ιδιαίτερα τους Ερυθρόλευκους, όπως είδαμε και με τη Βιλερμπάν στο ΣΕΦ. Υποθέτω ότι έχει πέσει πολύ διάβασμα και θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσήλωση στο πλάνο για να κόψουν οι γηπεδούχοι τον ρυθμό των παικτών της Παρί που ζουν το όνειρό τους, με τρόπο που δεν μπορείς να μη τους βγάζεις το καπέλο. Αλλά αυτό είναι ακόμα ένα κίνητρο για ομάδες που θέλουν να είναι κυριαρχικές, όπως ο Ολυμπιακός.

ΥΓ: Για τον αποψινό αγώνα του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι τι παραπάνω να πεις από αυτά που λένε τα ονόματα που εμπλέκονται και η ιστορία τους, μαζί με την τρέλα που θα έχουν οι παρτιζάνοι μετά το 3/3; Θέλουν την τέταρτη νίκη τους για να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία (και την έδρα τους) και ο Ζοτς τη δύναμη που μπορεί να δώσει η νίκη επί της κατόχου τους τίτλου. Αλλά πιο μεγάλο κίνητρο από αυτό για την ίδια την πρωταθλήτρια μπορεί να υπάρξει; Η εμπειρία των Πράσινων είναι παρούσα. Η αντοχή τους είναι το ζητούμενο, άρα και το καθαρό μυαλό μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα. Αφού δεν έγινε η στραβή με τη Μπαρτσελόνα η ήττα δεν κάνει μεγάλη ζημιά, αλλά η νίκη σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου πολύ πιο ρωμαλέο την επομένη στο καθρέφτη σου.