Πότε τελειώνει το «νωρίς είναι ακόμα»;

• Άλλο το πέρυσι, άλλο το φέτος
• Μπορεί να κερδίζει μόνο από την επίθεση;
• Η ανάγκη να λυθούν όλα μέσα στην ομάδα

Να απαντήσω πρώτα στο ερώτημα του τίτλου... Εντάξει, όχι ακόμα! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το θέμα. Το αν είναι νωρίς ή αργά στη σεζόν. Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας βέβαια, όταν μιλάς για μια ομάδα που έχει το ταλέντο, την ποιότητα και την εμπειρία του Παναθηναϊκού τόσο μέσα στο παρκέ όσο και στην άκρη του πάγκου του και μπαίνει στη σεζόν με τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης (μετά από...κινηματογραφική σεζόν) αυτό που πρέπει να κάνεις πρώτα απ' όλα όταν κοιτάς προς το μέλλον (της) είναι...να κρατάς πισινή.

Έτσι είναι. Οι φίλοι της ομάδας κρατάνε την πίστη εξαιτίας του επιτεύγματος της προηγούμενης σεζόν και εμείς οι υπόλοιποι που παρακολουθούμε κρίνουμε, σχολιάζουμε -επίσης λόγω αυτού του τίτλου- οφείλουμε να είμαστε πιο μετριοπαθείς βλέποντας τα -όχι και λίγα- στραβά που προκύπτουν από τα πεπραγμένα του Παναθηναϊκού τον τελευταίο μήνα. Όπου το 3-4, στην Euroleague, είναι ο καλύτερος απολογισμός που θα μπορούσαν να έχουν οι Πράσινοι με βάση την εικόνα τους. Το πιθανότερο μάλιστα θα ήταν κάτι ακόμα χειρότερο, αλλά η φανέλα και η ατομική κλάση μίλησαν σε ματς όπως με τη Μπαρτσελόνα και τη Μακάμπι στο ΟΑΚΑ ή την Βίρτους στη Μπολόνια.

Πάμε στην αρχή όμως... Το “νωρίς είναι ακόμα” ισχύει ή είναι μια καλή δικαιολογία για να κρυφτούν προβλήματα κάτω από το χαλί; Όσον αφορά το ότι βρισκόμαστε ακόμα σε σημείο της σεζόν όπου τίποτα δεν είναι καν κοντά στο να κριθεί οριστικά, συμφωνούμε πως, ναι είναι νωρίς. Και ημερολογιακά να το δούμε, τώρα μπήκαμε στον Δεκέμβριο και η κανονική περίοδος τελειώνει στις 11 Απριλίου. Έχουμε διανύσει κάτι περισσότερο από το 1/3 του προγράμματος, οπότε έχουμε “ψωμί” ακόμα μπροστά μας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ρόστερ του Παναθηναϊκού, δικαιολογούν το “νωρίς”. Αλλά αν υπάρχει κάτι που θα έκανε κάποιον πιο αισιοδόξο για το μέλλον των πρωταθλητών Ευρώπης θα ήταν η συνειδητοποιήση του τι φταίει αυτή τη στιγμή και η ομάδα είναι πολύ κάτω από τα δικά της στάνταρ. Όχι από την υπερβολική προσδοκία που υπήρχε από κάποιους ότι θα μπει στη φετινή Euroleague σαν τρένο μέχρι το final four. Μιλάμε από αυτό που οφείλει κάποιος να περιμένει -ρεαλιστικά- από ένα σύνολο δοκιμασμένο στα δύσκολα, στο οποίο έγιναν και τρεις (φαινομενικά) εξαιρετικές προσθήκες. Το “φαινομενικά” δεν έχει να κάνει με την αξία του Μπράουν, του Οσμάν και του Γιουρτσεβέν αλλά με το ότι “καλός” είναι ένας παίκτης όταν καταφέρνει να “κουμπώσει” στο σύνολο και να προσφέρει αυτά για τα οποία αποκτήθηκε.

Άλλο το πέρυσι, άλλο το φέτος

Πιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνεται η πορεία του Παναθηναϊκού, με βάση την αντίστοιχη περσινή, στο ίδιο χρονικό σημείο. Αν μια καινούργια κατά τα 10/12 ομάδα έρχεται να συγκριθεί με αυτή που υποδέχθηκε τρείς νέους παίκτες και αποχαιρέτησε δύο που δεν της έδωσαν τίποτα ιδιαίτερο (Βιλντόσα, Μπαλτσερόφσκι, καθώς ο Γκάϊ έφυγε νωρίς) κάπου υπάρχει πρόβλημα. Αυτή η προσέγγιση θα είχε βάση, αν το project που ξεκίνησε πέρυσι είχε βάθος τριετίας. Αλλά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ζήτησε από τον Αταμάν την κούπα, αυτός άρπαξε την πρόκληση, πέρα από κάθε λογική προανήγγειλε την κατάκτηση από τον Νοέμβριο και τα κατάφερε. Άρα ο Παναθηναϊκός, δεν επικεντρώνεται στην ανάπτυξη αλλά κυρίως στην επιτυχία. Στο όγδοο αστέρι του. Αυτό βγάζει κατ' επανάληψη -προς τα έξω- ως οργανισμός, αυτό οφείλουμε να κρατήσουμε ως στόχο και με βάση αυτό να κρίνουμε.

Αν λοιπόν πάμε να δούμε την εικόνα του διεκδικητή Παναθηναϊκού, αυτή την εποχή θα δούμε κάποια πράγματα που διορθώνονται, κάποια που δεν ξέρεις πόσο βελτιώνονται και αρκετά που προβληματίζουν. Με δεδομένο, πάντα, ότι μιλάμε πάντα για τον Παναθηναϊκό που είναι μια κατηγορία από μόνος του.

Εξηγώ... Ο τίτλος του 2024 ήρθε επειδή από κάποια στιγμή και μετά οι Πράσινοι πέρα από το επιθετικό τους ταλέντο και το boost που τους έδωσε η ενσωμάτωση του Νάν, έγιναν θηρία ανήμερα στην άμυνα. Ότι και να λένε αυτοί που πιστεύουν ότι το μπάσκετ είναι ωραία καρφώματα και τρίποντα απο τα 8 μέτρα, αν δεν βρέξεις...πωπό στο πίσω μέρος του γηπέδου, κούπα δεν παίρνεις. Δεν θα βάζεις πάντα 90+ και θα βρίσκονται ομάδες που θα σε δέρνουν ανελέητα για να σε σταματήσουν. Το λαμπερό ρόστερ του Παναθηναϊκού έγινε περυσι fight club για να επιζήσει και τα κατάφερε. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτή τη σεζόν όχι μόνο δεν κάνει το ίδιο (ειδικά τον τελευταίο μήνα) αλλά είναι και μια ταχύτητα πίσω στην προσπάθεια να παίξει έτσι. Βάρυνε στην πλάτη κάποιων ακόμα ένας χρόνος; Επειδή προσπαθούν να το κάνουν ορισμένοι όταν βλέπουν ότι οι υπόλοιποι δεν ακολουθούν τα παρατάνε και αυτοί; Απαιτούν μεγαλύτερο σεβασμό από της διαιτησία επειδή φοράνε το στέμμα; Ότι και να συμβαίνει από τα παραπάνω ή και άλλα ακόμα, υπάρχει πρόβλημα.

Μπορεί να κερδίζει μόνο από την επίθεση;

Το πρόβλημα αυτό έρχεται και μεγαλώνει όταν το (αγωνιστικό) αφεντικό της ομάδας δεν δείχνει να κατανοεί και αυτός τι ακριβώς γίνεται. Δεν μπορώ να πω κουβέντα (και ποιος είμαι εγω για να το κάνω;) για το μέγεθος του Αταμάν και την μπασκετική του ευφυία, αλλά ορισμένα δείγματα είναι ανησυχητικά. Αντε να πούμε πως υπερβολικές δηλώσεις όπως αυτή “πρέπει να μάθω του παίκτες μου να παίζουν μποξ” μετά την ήττα στο Βελιγράδι είναι δικαιολογημένες ειδικά όταν γίνονται στο flash interview με τους σφυγμούς να είναι ακόμα αυξημένοι. Αλλά και αν ισχύει γιατί δεν το έχεις κάνει ακόμα, είναι το ερώτημα! Πριν από τον αγώνα με την Μπαρτσελόνα όμως ο Τούρκος κόουτς είπε: “Με τη Μονακό δεν χάσαμε από την άμυνα, αλλά από τα λάθη που κάναμε στην επίθεση, ειδικά στην τελευταία περίοδο”. Άρα -με αυτή τη λογική- να καταλήξουμε ότι ο Παναθηναϊκός που έχει δεχθεί 90 πόντους μέσο όρο, στα τελευταία τρία παιχνίδια του θέλει να βάζει πάντα 91+ για να ελπίζει ότι θα κερδίζει; Αν είναι έτσι να θυμίσω ότι την πιο σημαντική νίκη τους, στην τρέχουσα σεζόν οι Πράσινοι την πέτυχαν στο ΣΕΦ κρατώντας τον Ολυμπιακό στους 71 πόντους. Και ότι μετά το διπλό στην Μπολόνια με τους γηπεδούχους να μένουν στο 77 έγιναν δηλώσεις που ανήγγειλαν πως “γυρίζει ο διακόπτης από εδώ και πέρα”.

Αν θέλουμε να πούμε όλη την αλήθεια είναι ότι η εικόνα του Παναθηναίκού δείχνει πως κάτι τρέχει με τη χημεία στο εσωτερικό της ομάδας. Κάτι δεν κολλάει. Πέρα από το περιστατικό με τον Παπαπέτρου, όπου έγινε σαφές πως υπάρχει εσωτερική μουρμούρα για τα λεπτά συμμετοχής από κάποιους και το μήνυμα δόθηκε αρχικά στον πιο...αδύναμο κρίκο (αν και δεν ξέρω πόσο είναι τέτοιος ένας εκ των αρχηγών της ομάδας), υπήρξαν και δηλώσεις όπως αυτές του Μπράουν “εγώ και ο Σλούκας είμαστε κυριαρχικά γκαρντ και ισως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να εναλλασσόμαστε” και βέβαια είναι πάντα σε πρώτο πλάνο τα νεύρα του Ναν. Τα οποία ναι μεν δεν εκδηλώνονται επειδή γίνεται κάτι μέσα στην ομάδα, αλλά έρχονται και σκάνε -κατ' εξακολούθηση- πάνω σε αυτή.

Η ανάγκη να λυθούν όλα μέσα στην ομάδα

Μην γελιόμαστε. Τέτοιες καταστάσεις περνάνε σχεδόν όλες οι ομάδες και κυρίως αυτές που έχουν μαζεμένους πολλούς σταρ που θέλουν τον χρόνο συμμετοχής που πιστεύουν ότι τους αξίζει. Μετά τη σεζόν της “ανάστασης” όπου η πορεία της δημιούργησε φοβερό κλίμα ένωσης και μαχητικότητας, καθώς με ένα ρόστερ πολλές φορές ελλειμματικό αριθμητικά, ο Παναθηναϊκός κατόρθωνε βήμα-βήμα το (φαινομενικά) ακατόρθωτο, αρκετοί παίκτες μπαίνουν και πάλι περισσότερο στα παπούτσια του σταρ και με τον τρόπο τους “απαιτούν” πράγματα. Ειδικά όταν βλέπουν ότι το ρόστερ ανοίγει με παίκτες που μπορεί να κόψουν από τον δικό τους χρόνο. Όλα αυτά όμως ένας οργανισμός υψηλού επιπέδου και πρωταθλητισμού οφείλει και να τα περιμένει και να τα διαχειρίζεται. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, όσο φίρμα και αν είσαι αποτελείς απλά μια μονάδα του συνόλου. Και το ρημάδι το μπασκετ δεν είναι ατομικό άθλημα. Εσύ λοιπόν που πληρώνεις βάζεις και τους κανόνες. Και εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα που αφορά και τον Αταμάν, καθώς το προφίλ του δεν έχει να κάνει τόσο με την “οικογενειακή” προσέγγιση, αλλά με το “επαγγελματίας είσαι μπες μέσα και κάνε αυτά που πρέπει”. Δεν θα ασχοληθεί και ιδιαίτερα με τα ψυχολογικά του καθενός. Οπότε, αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, κάποιος άλλος οφείλει να τα λύσει. Όπως και το γκρουπ το ίδιο για την επιβίωση του.

Στα μάτια μου αυτό είναι το καλό σενάριο για την πορεία του Παναθηναϊκού. Με λίγο...γκάζι αυτά λύνονται. Αυτό που περιμένω να δω είναι αν όντως υπάρχει και η αγωνιστική χημεία στην περίφημη γραμμή κρούσης που είναι τα γκαρντ των Πρασίνων ή αν υπάρχουν και θέματα ηλικίας που φορτώνουν με επιπλέον προβλήματα (μικρά αλλά σημαντικά όταν οι αγώνες είναι συνεχόμενοι) κομβικούς παίκτες. Με (συνεπές) “σκυλί” στην άμυνα μόνο τον Γκραντ και το πρώτο δείγμα με Μπραουν, Σλούκα, Ναν ταυτόχρονα στο παρκέ να είναι αρνητικό δικαιολογείται σοβαρός προβληματισμός. Αντίστοιχος που υπάρχει και στο “5” με τον Λεσόρ να καλείται να κάνει και πάλι σεζόν υπερήρωα. Το ότι του αρέσει να παίζει από 28 μέχρι 30+ λεπτά δεν σημαίνει ότι θα το αντέξει κιόλας την ώρα που ο Γιουρτσεβέν είναι πιο light και από ριζογκοφρέτα και ο Μήτογλου, τον οποίο ο Αταμάν έχρισε δεύτερο 5άρι, ψάχνει να βρεί τον καλό του εαυτό (όχι στο τρίποντο αλλά στο ζωγραφιστό).

Ναι λοιπόν...είναι νωρίς. Και για τον Παναθηναϊκό και για όλους στην Euroleague. Τα αρνητκά ή θετικά σερί (όπως της Παρτίζαν που καβάλησε το κύμα στην έδρα της κυρίως) θα συνεχιστούν. Όποιος αμφισβητήσει την ποιότητα του Παναθηναϊκού προφανώς θα το πληρώσει. Αν και δεν είμαι...οπαδολάγνος (το αντίθετο) οι Πράσινοι θα παίρνουν πάντα εξτρά δύναμη από τον κόσμο τους. Η πραγματικότητα όμως λέει πως αυτή τη στιγμή η εικόνα τους δεν παραπέμπει σε ομάδα που ακόμα και να μπει με μειονέκτημα έδρα στα play-offs θα σπάσει εύκολα την αντίπαλη έδρα. “Αυτή τη στιγμή” όμως, όλα αυτά. Το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι πως ο ίδιος είναι ο πλέον αρμόδιος για να φτιάχνει τις “στιγμές” του. Αν δεν έχει ερωτευθεί τον εαυτό του περισσότερο απ' όσο πρέπει μπροστά στον καθρέφτη με το στέμμα στο κεφάλι.