Παναθηναϊκός: Δεν έμεινε πολύ λίπος για να κάψει ακόμα

• Είσαι χαλαρός; Σε τσάκισαν!
• Να μην κρύβονται τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι του Πρωταθλητή Ευρώπης
• Η άμυνα που αγνοείται και η τεράστια διαφορά με πέρυσι
• Λύσεις και άμεσα από τον Αταμάν

Όχι. Δεν περίμενα «μια από τα ίδια» για τον Παναθηναϊκό ΚΑΙ στην Κωνσταντινούπολη.

Για να σας πω την αλήθεια, και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου την προηγούμενη επίσκεψη των «πρασίνων» στην Τουρκία, πίστεψα ότι οι απουσίες των Κέντρικ Ναν και Μάριους Γκριγκόνις θα έδιναν τη δυνατότητα σε κάποιους παίκτες να κάνουν «step up», να βγάλουν όλοι μπασκετικό εγωισμό και εν πάση περιπτώσει να διεκδικήσουν τη νίκη έως το τέλος. Όπως και είχαν κάνει στην αναμέτρηση με τη Φενέρμπαχτσε. Όμως σε καμία, μα καμία, περίπτωση δεν θα στοιχημάτιζα σε αυτήν την θλιβερή εικόνα.

Για την ακρίβεια σε αυτό το συνονθύλευμα. Κακά τα ψέματα. Ο Παναθηναϊκός του αγώνα με την Αναντολού Εφές «ξύπνησε» μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν και τις ομάδες των... Οκάρο Γουάιτ και Ντέρικ Γουίλιαμς, οι οποίες οκτώ στις 10 φορές έχαναν με κάτω τα χέρια. Παραδομένοι στην μοίρα τους. Ε, αυτό ακριβώς θύμισε ο Παναθηναϊκός. Σαν να είχε αποδεχτεί τη μοίρα του και απλά δεν έκανε απολύτως τίποτα να αντιδράσει.

Όπως δεν κάνει εδώ και αρκετό καιρό. Έφτασε να μετράει τέσσερις ήττες στα πέντε τελευταία παιχνίδια του στην Euroleague και μόλις μια νίκη. Και αυτή στο... νήμα. Χωρίς να βάλω στην εξίσωση το πρόσφατο παιχνίδι με τον Πανιώνιο, το οποίο «έκλεψε» από τους «κυανέρυθρους» και σε καμία περίπτωση δεν κέρδισε. Στην Πόλη έδινε την εντύπωση ότι πήγε για να χάσει. Από ένα σημείο και μετά θύμιζε πραγματικό σκορποχώρι.

Είσαι χαλαρός; Σε τσάκισαν!

Στην Euroleague δεν γίνεται δουλειά έτσι. Θα σε βρει ο αντίπαλος χαλαρός έστω και στο ελάχιστο; Θα σε τσακίσει! Είτε λέγεσαι Παναθηναϊκός, είτε Ολυμπιακός (που είχε ξεχάσει την άμυνα στον... Πειραιά κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα) είτε Ρεάλ (που την πάτησε με τη σειρά της από τη Ζάλγκιρις στη Μαδρίτη), είτε Μπαρτσελόνα (που έχασε με τα χέρια κάτω από την Αρμάνι εντός έδρας), είτε Φενέρμπαχτσε (που υπέστη πανωλεθρία μέσα στην Κωνσταντινούπολη από τη Μονακό).

Μάνι-μάνι σας παρέθεσα πέντε ομάδες της πρώτης γραμμής (χωρίς να αναφέρω καν την ήττα της -όσο περίεργο και αν ακούγεται- πρωτοπόρου Παρί στη Λιόν από τη Βιλερμπάν) που είδαν τα... ραδίκια ανάποδα στην 15η αγωνιστική. Γιατί; Επειδή δεν έπαιξαν καλά ή σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Επειδή κάποιες ήταν περισσότερο μπλαζέ. Επειδή κάποιες πιάστηκαν στον ύπνο. Επειδή κάποιες άλλες είχαν μεγαλύτερη «κάψα» για τη νίκη.

Έτσι είναι η Euroleague. Και αποτυπώνεται και στην κατάταξη. Δείτε που είναι οι ισπανικές ομάδες και που είναι τα αουτσάιντερ ή αλλιώς οι ομάδες τις οποίες δεν περίμενε κανείς. Φαντάζομαι καταλαβαίνετε απόλυτα τι θέλω να πω. Δεν χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις. Κλείνω, λοιπόν, την παρένθεση και επανέρχομαι στα του Παναθηναϊκού.

Να μην κρύβονται τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι του Πρωταθλητή Ευρώπης

Για ένα ακόμα παιχνίδι ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων. Για την ακρίβεια πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι η ήττα από την Εφές. OK, μπορεί να ερχόταν. Όπως θα έρθουν και άλλες ήττες. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με ισόβιες νίκες. Το πρόβλημα ήταν η εμφάνιση. Η γενική εικόνα. Η γλώσσα του σώματος. Τόσο των παικτών, όσο και του προπονητή. Μια αίσθηση «να τελειώνει το ματς και να φεύγουμε».

Δεν ξέρω τι φταίει και πώς μπορεί να διορθωθεί. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει ο Αταμάν. Όλα και όλα. Όπως πιστώθηκε την προηγούμενη σεζόν την μεγάλη επιτυχία με την κατάκτηση της Euroleague, έτσι χρεώνεται ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ και το κάκιστο πρόσωπο που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός. Ειδικά τον τελευταίο έναν με ενάμιση μήνα. Το χρεώνεται και καλείται να βρει άμεσα λύσεις. Εννοείται και εξυπακούεται ότι ούτε έγινε κακός προπονητής επειδή οι «πράσινοι» απέχουν παρασάγγας από το πραγματικό τους επίπεδο, αλλά από την άλλη ούτε πρέπει να κρύβονται κάτω από το χαλάκι τα προβλήματα της ομάδας.

Αργά ή γρήγορα η... καραμέλα του «είμαστε οι Πρωταθλητές Ευρώπης» θα αρχίσει να λιώνει. Ήδη έχει αρχίσει να λιώνει. Το έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα και θα το ξαναγράψω: «Past is past». Ότι έγινε-έγινε. Το έζησαν στον Παναθηναϊκό, το χάρηκαν, το πανηγύρισαν, το καταευχαριστήθηκαν, έγραψαν τη δική τους ιστορία, αλλά φτάσαμε αισίως στα μέσα του Δεκεμβρίου. Μόλις δύο αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωση του α' γύρου στην κανονική περίοδο. Ε, δεν γίνεται να ζούνε στον οργανισμό ακόμα με τις δάφνες της προηγούμενης (και πραγματικά ονειρικής) σεζόν.

Και όταν λέω «ζούνε» δεν εννοώ ότι ακόμα ανοίγουν σαμπάνιες και πίνουν μέσα από το τρόπαιο. Όχι. Σε καμία περίπτωση. Απλά θεωρώ ότι στο πίσω μέρος του μυαλού ενδεχομένως να επικρατεί μια χαλαρότητα, μια σιγουριά και μια άνεση ότι ακόμα υπάρχει μπόλικο λίπος να καεί από τη περασμένη χρονιά. Είναι έτσι όμως; Εν μέρει μπορεί και να υπάρχει. Μπορεί να θεωρούν εντός των «πράσινων» τειχών ότι κανείς δεν θα πει τίποτα και σε κανέναν εάν δεν πάει η ομάδα στο Final Four ή αν δεν κατακτήσει την back to back της Euroleague. Συμφωνώ. Κανείς δεν θα πει, τίποτα. Αρκεί να βλέπουν μια ομάδα να αφήνει και την ανάσα της στο παρκέ προκειμένου να πραγματοποιήσει ανάλογη σεζόν.

Η άμυνα που αγνοείται και η τεράστια διαφορά με πέρυσι

Μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός δεν το κάνει. Πέρυσι λέγαμε για την καλή άμυνα της ομάδας. Γιατί; Γιατί υπήρχε διάθεση απ' όλους. Δεν άφηναν τους αντιπάλους να πάρουν ανάσα. Χέρια παντού, δυναμικά hedge out, σωστές περιστροφές, συνεχόμενα deflections, hustle plays. Τα πάντα ξεκινούσαν από την άμυνα. Και αν σε κάποια ματς είχε παρατηρηθεί χαλάρωση, σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Φέτος ισχύει το αντίθετο και τα ματς όπου οι «πράσινοι» έχουν παίξει καλή άμυνα αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Και ιδού τα αποτελέσματα.

Φέτος ο Παναθηναϊκός δέχεται κατά μέσο όρο 83.8 πόντους στην Euroleague ενώ στα πέντε τελευταία του παιχνίδια όπου πήρε την... κάτω βόλτα (ασχέτως εάν κέρδισε οριακά την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ) βλέπει τους αντιπάλους του να σκοράρουν σχεδόν 90 πόντους σε κάθε ματς. Για να γίνω και πιο συγκεκριμένος 89.6 κατά μέσο όρο!

Πέρυσι ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με 75.8 πόντους παθητικό! Ο Αταμάν και οι παίκτες λένε συνέχεια ότι πρέπει να παίξουν καλή άμυνα. «Γιατί το λέτε και δεν το κάνετε λοιπόν;» θα πω εγώ. Εννοείται ότι «όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λέει» αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι που βλέπει όλος ο κόσμος. Απέναντι στην Εφές το σκορ θα μπορούσε να ήταν πολύ μεγαλύτερο εάν οι παίκτες των γηπεδούχων ευστοχούσαν στα ελεύθερα σουτ. Γιατί για ένα ακόμα ματς οι «πράσινοι» έδωσαν ΠΟΛΛΑ ελεύθερα σουτ.

Από τύχη το ματς έληξε μόνο στο -26 και δεν γράφτηκε αρνητική ιστορία για τον Παναθηναϊκό. Ε, δεν ήθελε και πολύ να «σπάσει» το -33 από τον Ερυθρό Αστέρα (ειδικά από τα μέσα της 3ης περιόδου και μετά) βάσει της εικόνας του αγώνα. Και πάλι καλά θα μπορούσε να πει κάποιος. Βέβαια πρέπει να μπει και ένας αστερίσκος.

Λύσεις και άμεσα από τον Αταμάν

Αύριο-μεθαύριο κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί και μέχρι που θα μπορέσει να φτάσει (τελικά) ο Παναθηναϊκός. Σίγουρα είναι σχετικά (πλέον) νωρίς και σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης ωστόσο το ανησυχητικό με τον Παναθηναϊκό είναι ότι κάνει βήματα προς τα πίσω σε κάθε ματς. Στο Βελιγράδι γνώρισε την πιο βαριά ήττα επί εποχής Αταμάν. Και πριν συμπληρωθεί καλά-καλά μία εβδομάδα, γράφτηκε ακόμα πιο βαριά ήττα στην Εφές.

Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τίποτα, όπως αντίστοιχα και δεν πρέπει και να υπάρχουν ιδιαίτεροι διθύραμβοι από τον Δεκέμβριο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Παναθηναϊκός οφείλει να βρει μια λύση στα προβλήματά του. Σαφέστατα έπαιξε ρόλο στην Πόλη η απουσία του Κέντρικ Ναν ο οποίος αποτελεί το μεγάλο επιθετικό όπλο των «πρασίνων» και τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης. Όμως δεν είχε παίξει κανονικά στα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια;

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ατομικό, όσο ομαδικό. Και εκεί ο Αταμάν έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι ώστε να βρει τι φταίει. Τόσο με τους παίκτες όσο και με τον ίδιο καθώς για ένα ακόμα ματς δεν έπαιρνε τάιμ άουτ για να διακόψει (έστω) τον ρυθμό της Εφές. Επίσης πολλοί παίκτες είναι μακριά από τα υψηλά τους στάνταρ με πρώτο και καλύτερο τον Τζέριαν Γκραντ, ο οποίος είχε 0/9 εντός παιδιάς!! Αρνητικό ρεκόρ για τον Αμερικανό. Κακό ματς και από τον Μπράουν με 2 ασίστ για 4 λάθη και 4 πόντους. Μήτογλου και Χουάντσο ντεφορμέ. Ο Γιούρτσεβεν κακός στην άμυνα.

Ο Όσμαν ακόμα να μας θυμίσει τον Όσμαν του NBA. O Σλούκας συνέχισε να είναι σταθερή αξία στην επίθεση αλλά αμυντικά υστερεί και αυτός. Πάντως ήταν ίσως ο μοναδικός που ήθελε να παίξει για να κερδίσει. Ο εκνευρισμός του στον πάγκο ήταν έκδηλος. Γνωρίζει ότι αυτός δεν είναι ο Παναθηναϊκός. Και αυτό τον ενοχλεί περισσότερο. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι ίσως να αδικείται ο Καλαϊτζάκης ο οποίος αξίζει να παίρνει προσπάθειες στις ειδικές αμυντικές αποστολές προτού... να ξεφύγουν τα παιχνίδια. Στην Κωνσταντινούπολη μπήκε στα τέλη της 3ης περιόδου και με την διαφορά στο -20. Να μπει τότε, να κάνει τι;

Την επόμενη εβδομάδα υπάρχει «διαβολοβδομάδα» με δύο ματς στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Αρμάνι και κόντρα στην Μπασκόνια. Εκεί δεν (θα) υπάρχει καμία δικαιολογία. Το 2/2 είναι επιτακτική ανάγκη. Όχι μόνο απαραίτητο, αλλά και αναγκαίο. Και μάλιστα με καλές και πειστικές εμφανίσεις ώστε να πάρει ψυχολογία και να χτίσει ένα σερί νικών. Άλλωστε έχει πολύ καλό πρόγραμμα με τέσσερα εντός έδρας ματς σε σύνολο πέντε αγώνων. Αν και εδώ που τα λέμε το «καλό πρόγραμμα» είναι στα χαρτιά. Από τον Παναθηναϊκό και ΜΟΝΟ από τον Παναθηναϊκό θα φανεί κατά πόσο θα είναι «καλό» ή όχι.