Το μαζικό σοκ είναι η «προίκα» του σούπερμαν Λεσόρ

Η προηγούμενη φορά που είδα το κοινό σε έναν στάδιο να καταρρέει μαζικά και τη σιωπή να είναι εκκωφαντική ήταν το 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο όταν οι 80.000 Κινέζοι, που είχαν γεμίσει το ολυμπιακό στάδιο, είδαν το χρυσό παιδί του έθνους τον περίφημο Λιού Σιάνγκ να κόβει τον αχίλλειο τένοντα στην εκκίνηση της προκριματικής σειράς του στα 110μ. εμπόδια. Δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που παιζόταν ή (ακόμα χειρότερα) χάθηκε ανθρώπινη ζωή μέσα σε ένα γήπεδο. Εκεί όπου η οδύνη και το σοκ έχουν άλλη διάσταση. Μιλάω για περιπτώσεις όπως αυτές του τραυματισμού του Ματίας Λεσόρ, όπου πέρα από το σοκ της ίδιας της στιγμής και της εικόνας, το μέγεθος του πλήγματος που δέχεται ο φίλαθλος έχει να κάνει με το μέγεθος της σύνδεσης που έχει με έναν συγκεκριμένο αθλητή.

Είναι σίγουρο πως για οποιονδήποτε παίκτη από το ρόστερ του Παναθηναϊκού υπήρχε ανάλογος τραυματισμός η συγκίνηση θα ήταν μεγάλη. Αλλά οι ακαριαίες αυθόρμητες αντιδράσεις που καταγράφηκαν στο κλειστό του ΟΑΚΑ, τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν το “τσάκισμα” ενός παίκτη που φάνταζε σαν αγέρωχο δέντρο χιλίων ετών μέσα στο παρκέ -τα τελευταία χρόνια- είχαν ακριβώς ότι μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος “απόλυτο σοκ”. Και αυτές τις στιγμές που ο Λεσόρ έχει βγει από το χειρουργείο και σκέφτεται ήδη τον δρόμο της επιστροφής του, αυτή είναι η μεγαλύτερη προίκα που έχει κερδίσει, για αυτά που έχει δώσει και στον Παναθηναϊκό και όπου αγωνίστηκε. Η υποδοχή του άλλωστε και στο Βελιγράδι από τους οπαδούς της Παρτίζαν, όποτε επιστρέφει εκεί ως αντίπαλος, αποδεικύνουν πόσο “δεσμεύεται” αγωνιστικά και ψυχικά με την ομάδα, στην οποία προσφέρει στο 200% τις υπηρεσίες του. Και για να πάμε ακόμα παραπέρα (για όποιον έχει μυαλό στο κεφάλι του και όχι οπαδικά περιττώματα) η ανταπόκριση όλων των φιλάθλων που αγαπούν το ρημάδι το μπάσκετ και την προσπάθεια του αθλητή, αποδεικνύει ακόμα περισσότερο την αξία του Λεσόρ.

• Λεσόρ: Επίσημο, κάταγμα περόνης ο Γάλλος και χειρουργείο την Παρασκευή

Όλα τα παραπάνω δεν είναι υμνολόγιο το οποίο εκπορεύεται από το σοκ του τραυματισμού ενός από τους κορυφαίους παίκτες της Euroleague τις τελευταίες σεζόν. Ούτε υποχρέωση να πουλήσουμε συγκίνηση. Είναι η πραγματικότητα που αποτυπώθηκε στο μέγιστο βαθμό όταν έγινε η “στραβή”. Όταν το (φαινομενικά) δεδομένο του “άτρωτου” για τον Λεσόρ καταρρίφθηκε. Ο ένας από τους δύο βασικούς πυλώνες του επτάστερου Παναθηναϊκού λύγισε και -έχω την αίσθηση- ότι αν και οι αντιδράσεις θα ήταν περίπου στην ίδια ένταση στην περίπτωση που κάτι ανάλογο συνέβαινε στον Ναν (να είναι καλά πάντα και αυτός και οι παίκτες όλων των ομάδων), ειδικά για τον Γάλλο που είναι η προσωποποίηση του υπερήρωα μαχητή στο παρκέ υπήρχε η αίσθηση ότι... “δεν μπορεί να συμβαίνει τώρα αυτό”.

Η κραυγή ενός πονεμένου ανθρώπου που ακουγόταν πεντακάθαρα σε ένα κατάμεστο από 20.000 θεατές γήπεδο είναι από μόνη της ένα γεγονός που κάνει το σενάριο μια ταινίας, πραγματικότητα. Αλλά όχι μόνο αυτό. Πέρα από ότι ακολούθησε στη διάρκεια του αγώνα με τους παίκτες της Μπασκόνια να αρνούνται να καρφώσουν στο καλάθι του Παναθηναϊκού, δύο φορές σε ανοιχτό αιφνιδιασμό και την ομαδική προσευχή με πρωταγωνιστή τον Μάρκους Χάουαρντ στο τέλος, η κορυφαία στιγμή μετά τον τραυματισμό είναι το σπριντ, στο ένα πόδι, του Λεσόρ ελάχιστα λεπτά μετά την κατάρρευσή του. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τις στιγμές που ακολουθούν ένα τόσο σοβαρό πλήγμα για το σώμα, μια πιθανή αντίδραση του οργανισμού είναι να σπαρταράς σαν το ψάρι από το κρύο τη στιγμή που η αδρεναλίνη προσπαθεί να βρει άκρη με αυτό που σου έχει συμβεί. Το να σηκωθείς και να τρέξεις στο ένα πόδι καμιά πενηνταριά μέτρα, με το ιατρικό τιμ της ομάδας σου να τρέχει να σε προλάβει, είναι κάτι που αν το βλέπαμε στην....ταινία που έλεγαμε παραπάνω θα το χαρακτηρίζαμε “παραμύθι”. Και είναι ακριβώς αυτό, μαζί με τη χαμογελαστή φωτογραφία με τον (βουρκωμένο) γιό του στο ασθενοφόρο αργότερα που δείχνουν πως όλα αυτά για τα οποία δένεται κάποιος με τον αθλητή Λεσόρ είναι 100% πραγματικά. Το τι άλλο μπορεί να υποστηρίζει οποιοσδήποτε (μιλώντας για “υπερβολή”)είναι μάλλον αποτέλεσμα της συναισθηματικής του ανεπάρκειας.

Κατανοώ επίσης ότι ένα ποσοστό του σοκ, ειδικά όταν το μυαλό κατάφερε να πάει λίγο παραπέρα, αφορούσε και το “μετά” για τους Πράσινους χωρίς τον συγκεκριμένο παίκτη. Πίσω του δεν υπάρχει τίποτα ανάλογο, ούτε και μπορεί να αναδειχθεί μέσα στην ομάδα. Στην αγορά αρκετοί ψάχνουν ψηλό και δεν βρίσκουν ακόμα και αν θέλουν να τον πληρώσουν ακριβά. Ούτως ή άλλως Λεσόρ (για όσα περιγράψαμε παραπάνω) ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βρει. Το ερώτημα είναι, αν καταφέρει να βρει κάτι στο 50-60% αυτού που (προσωρινά) έχασε πόσο θα ανέβει και η υπόλοιπη ομάδα για να καλύψει αυτό το χάντικαπ. Οι δύο συνεχόμενες 100άρες δείχνουν σαφέστατα αντίδραση και η απώλεια του Λεσόρ προσφέρεται για ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση. Αν θα καταφέρουν όλοι να μπουν σε αυτή τη λογική θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Η φετινή Euroleague θα συνεχίσει να είναι απαιτητική και απρόβλεπτη και αυτό δεν αλλάζει όσο κυριαρχικός και να είσαι σε δύο ματς στο γήπεδό σου. Οι αποδείξεις απαιτείται να έχουν διάρκεια...