Παναθηναϊκός, Γκέιμπριελ: Δεν είναι Λεσόρ και δεν πρέπει να συγκρίνεται με τον Λεσόρ

• Ο αναντικατάστατος Ματίας Λεσόρ
• Η ευκαιρία του Γιούρτσεβεν
• Αυτά θα προσφέρει ο Γκέιμπριελ

Γουένιεν Γκέιμπριελ, λοιπόν. Στο άκουσμα του ονόματος του Νοτιοσουδανού σέντερ θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος, «εντάξει, ούτε κρύο, ούτε ζέστη». Για την ακρίβεια περισσότερο προς τις θερμοκρασίες της εποχής θα πήγαινε το μυαλό των περισσοτέρων και αυτό διότι ούτε αποτελούσε το πιο φανταχτερό όνομα, αλλά ούτε τον παίκτη με τις τεράστιες περγαμηνές ή τον παίκτη μ' ένα «γεμάτο» βιογραφικό από πλευράς αριθμών.

Παρόλα αυτά πρέπει να μπαίνουν στο τραπέζι της κουβέντας κάποια δεδομένα. Όπως για παράδειγμα «τι είχε να προσφέρει η αγορά», «πόσο αναγκαία ήταν η άμεση απόκτηση παίκτη», «ποιοι παίκτες θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά που θέλει ο προπονητής», «πόσο εύκολη ήταν η απόκτηση ενός παίκτη τη δεδομένη χρονική στιγμή».

• Ο έλεγχος του 1ου γύρου της EuroLeague και τα σημεία κυριαρχίας Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού

Δεν ξέρω εάν τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών ο Γκέιμπριελ αποτελούσε την καλύτερη δυνατή λύση ή αν θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να βρει κάποιον (θεωρητικά τουλάχιστον) καλύτερο ωστόσο κανείς, μα κανείς, δεν θα μπορούσε να «γεμίσει» (τώρα) τα παπούτσια του Ματίας Λεσόρ. Και όταν λέω κανείς, το εννοώ.

Ακόμα και από το NBA εάν περίμεναν οι «πράσινοι» κάποιον «φαντεζί» παίκτη στο πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου ο οποίος (ίσως) θα σκορπούσε ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων, δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα έκανε τη διαφορά ή ότι θα γινόταν Λεσόρ στη θέση του Λεσόρ. Ε, τι; Είναι όλοι Ναν για να προσαρμόζονται τόσο εύκολα; Οπότε εκ των πραγμάτων οι «πράσινοι» έπρεπε να επιλέξουν την (όσο πιο δυνατόν) πιο safe λύση.

Εγγυάται κανείς ότι ο Γκέιμπριελ είναι safe λύση; Όχι. Ενδεχομένως όμως να μειώνει το (όποιο) ρίσκο μιας άλλης επιλογής. Από εκεί και πέρα, βέβαια, θα είναι τεράστιο λάθος εάν μπει κάποιος στη διαδικασία της σύγκρισης με τον Γάλλο σέντερ. Για την ακρίβεια οποιοσδήποτε και αν πήγαινε στον Παναθηναϊκό αυτήν την περίοδο δεν θα μπορούσε να καλύψει το «κενό» του Λεσόρ.

Ο αναντικατάστατος Ματίας Λεσόρ

Εδώ και ενάμιση χρόνο οι «πράσινοι» έχουν συγκεκριμένο πλάνο με τον Λεσόρ στο παρκέ. Είτε στην άμυνα, είτε και στην επίθεση καθώς είναι από τους λίγους ψηλούς στην Euroleague (αν όχι ο καλύτερος) που μπορεί να «φθείρει» εύκολα τους αντιπάλους του και χάρη στη δύναμή του να βάλει τους περισσότερους μέσα στα καλάθια. Συν το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά τις θέσεις των συμπαικτών του με αποτέλεσμα να έχει βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό το παιχνίδι «από μέσα προς τα έξω».

Και δεν είναι μόνο το αγωνιστικό κομμάτι. Η επίδραση του Γάλλου σέντερ δεν έχει να κάνει μόνο με τους πόντους, τα ριμπάουντ, τα μπλοκ, τις ασίστ, το ποσοστό στα δίποντα αλλά με την εν γένει παρουσία του εντός και εκτός παρκέ. Δύσκολα βρίσκεις παίκτης ο οποίος να έχει τόσο μεγάλη σύνδεση με τον κόσμο και να βάζει «φωτιά» στην εξέδρα με το πάθος του, αλλά και έναν τόσο «καλό συμπαίκτη» (σύμφωνα και με τα όσα λένε και οι ίδιοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού) που μπορεί να εμπνεύσει, να «πορώσει» και να ανάψει τη σπίθα ώστε όλοι να δίνουν περισσότερο από το 100% του εαυτού τους.

Μπορεί να επικρατεί η άποψη ότι «ουδείς αναντικατάστατος» αλλά για τον Ματίας Λεσόρ επιστρέψτε μου να έχω διαφορετική άποψη. Ο «καλύτερος σέντερ της Euroleague» όπως τον χαρακτήρισε (όχι εγώ, αλλά) ο Έντι Ταβάρες, δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Απλά θα προσπαθήσουν στον Παναθηναϊκό να καλύψουν (όσο δύσκολο και αν είναι) με τον Γουένιεν Γκέιμπριελ κάποιο μέρος των όσων πρόσφερε ο Γάλλος ενώ παράλληλα αναμένεται να αναβαθμιστεί από εδώ και στο εξής και ο ρόλος του Ομέρ Γιούρτσεβεν.

Η ευκαιρία του Γιούρτσεβεν

Πριν πάω στο Γκέιμπριελ θέλω να σταθώ λίγο στον Τούρκο σέντερ. Είναι η μεγάλη του ευκαιρία. Μακάρι να μην είχε συμβεί τίποτε απολύτως, ο Λεσόρ να ήταν μια χαρά και όλοι να μιλούσαν για την αγωνιστική ανάταση των «πρασίνων» με τρεις σερί «κατοστάρες» σε διάστημα μικρότερο της μίας εβδομάδας αλλά επειδή στον αθλητισμό τα πάντα μπορεί να συμβούν, αυτήν την στιγμή ο Ομέρ Γιούρτσεβεν καλείται να βγει μπροστά.

Ενδεχομένως τα 10:53 λεπτά που έχει κατά μέσο όρο τη φετινή σεζόν στην Euroleague να... διπλασιαστούν από εδώ και στο εξής. Και ξέρετε. Διαφορετική είναι η ψυχολογία ενός παίκτη ο οποίος γνωρίζει ότι θα αποτελεί την «πρώτη επιλογή» του προπονητή και τελείως διαφορετική όταν θα πρέπει να «αποδεικνύει» πράγματα ερχόμενος από τον πάγκο και με «σπαστά» τρίλεπτα και τετράλεπτα μέσα στα παιχνίδια.

Τώρα θα μου πείτε «δεν ξέρουμε ή έστω δεν μάθαμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ο Γιούρτσεβεν;» και θα είναι και σωστή η εν λόγω απορία. Ο Τούρκος είναι ένας εξαιρετικός «finisher» από το χαμηλό ποστ, είναι ο παίκτης ο οποίος θα παίξει με πλάτη, είναι ο παίκτης ο οποίος θα ανταποκριθεί σε pick n roll, είναι ο παίκτης ο οποίος θα μπορεί κάλλιστα να πετύχει 10-12 πόντους χωρίς να το καταλάβει κανείς. Η μεγάλη του αδυναμία ωστόσο είναι η άμυνα. Είτε ατομική, είτε ομαδική. Αν και έχει καλό timing στα μπλοκ, συνήθως ό,τι βάλει στην επίθεση θα το δεχτεί στην άμυνα. Και εκεί καλείται να κάνει το μεγάλο «step up» ώστε να αποκτήσει και την απαραίτητη αξιοπιστία κάθε φορά που θα βρίσκεται στο παρκέ.

Αυτά θα προσφέρει ο Γκέιμπριελ

Λίγο πολύ είναι το... αντίθετο με τον Γουέιν Γκέιμπριελ. Δεν έχει το «επιθετικό πακέτο» του Λεσόρ ή του Γιούρτσεβεν αλλά στην άμυνα μπορεί να κάνει την διαφορά. Και γι' αυτόν τον λόγο αποκτήθηκε κιόλας. Και με τις... ευλογίες του (άλλοτε συμπαίκτη του στους Λος Αντζελες Λέικερς) Κέντρικ Ναν να συμπληρώσω! Ο Αταμάν ήθελε παίκτη ο οποίος να είχε ευρωπαϊκή εμπειρία και παράλληλα να πληρούσε τα «ζητούμενά» του. Όχι ο ο Γκέιμπριελ είχε τίποτα... τρομερές ευρωπαϊκές παραστάσεις με εννέα ματς στην Euroleague και άλλα έξι παιχνίδια στο πρωτάθλημα του Ισραήλ, έτσι;

Όμως είχε «πατήσει» τα παρκέ, είχε πάρει μια «γεύση», είχε δει «τι εστί Euroleague» και κρίθηκε ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις πολύ υψηλές απαιτήσεις. Ξαναλέω. Τηρουμένων των αναλογιών και της χρονικής περιόδου, ο Νοτιοσουδανός ίσως και να αποτελούσε την (όσο το δυνατόν) πιο καλή λύση. Μην ξεχνάτε και κάτι ακόμα. Και άλλες ομάδες της Eurolague ψάχνουν ψηλούς εδώ και καιρό και δεν βρίσκουν όπως για παράδειγμα η Φενέρ και η Μονακό. Πραγματικά ΔΕΝ είναι εύκολο να βρεθεί σέντερ ο οποίος να μπορεί να ανταποκριθεί σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Μάλιστα για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να τον αποκτήσει χρειάστηκε να δαπανήσει περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ πληρώνοντας το buy out στην Μακάμπι και το συμβόλαιό του έως το τέλος της χρονιάς. Κάτι που αποδεικνύει και του λόγου το αληθές. Όπως ανέφερα και προηγουμένως ο Γκέιμπριελ δεν αποκτήθηκε για να είναι ο αντί-Λεσόρ γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα μπορούσε να ήταν αντί-Λεσόρ. Όμως αποκτήθηκε για να κάνει συγκεκριμένες δουλειές στη γραμμή των ψηλών και ας μην έχει την ποιότητα του Γάλλου σέντερ.

Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αθλητικότητα και το μεγάλο άνοιγμα χεριών του. Μπορεί να βλέπει τον κόσμο από τα 206 εκατοστά αλλά χάρη στα μακριά του άκρα και την αθλητικότητα είναι άκρως επιδραστικός στην άμυνα πάνω από τη στεφάνη, στην άμυνα με αλλαγές (αν και ο Παναθηναϊκός δεν τις χρησιμοποιεί) και το κυριότερο; Αναχαιτίζει σε ικανοποιητικό βαθμό τα Pick N Roll των αντιπάλων. Έχει τη δυνατότητα να παίξει άμυνα σχεδόν σε όλες τις θέσεις (κυρίως φυσικά στο «τέσσερα» και στο «πέντε»), κάνει με τη σειρά του δυναμικά hedge out καθυστερώντας τις επιθέσεις των αντιπάλων ωστόσο υστερεί σε δύναμη απέναντι σε πιο βαριά κορμιά με αποτέλεσμα να είναι και επιρρεπής στα φάουλ.

Επιπλέον ένα από τα μεγάλα του «ατού» είναι τα ριμπάουντ και δη τα επιθετικά ριμπάουντ, ενώ (όπως και ο Λεσόρ) είναι πολύ καλός «screener». Επιθετικά παίζει εξαιρετικά το Pick N Roll τελειώνοντας πολλές φάσεις με alley oop καρφώματα. Και επειδή ο Παναθηναϊκός έχει παίκτες όπως (κατά κύριο λόγο) οι Σλούκας, Μπράουν, (και κατά δεύτερο) Ναν, Γκραντ οι οποίοι κάνουν τους συμπαίκτες τους καλύτερους, ενδεχομένως να δούμε τον Γκέιμπριελ σε πολλές εντυπωσιακές φάσεις ως «finisher» στα Pick N Roll.

Μπορεί, λοιπόν, ο Νοτιοσουδανός να μην αποτελεί τον παίκτη από τον οποίο περιμένει κάποιος να κάνει την διαφορά αλλά κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά για το «πώς θα παρουσιαστεί» στον Παναθηναϊκό. Το ίδιο δεν ίσχυε και στην περίπτωση του Τζέριαν Γκραντ; Δεν ξέρω, απλά λέω...

Χρόνια πολλά σε όλον τον κόσμο, με υγεία! Ακούγεται τόσο τετριμμένη η συγκεκριμένη ευχή αλλά είναι ό,τι πιο πολύτιμο και ανεκτίμητο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος...