Όταν ο Έβαν γίνεται Κώστας και ο Άλεκ...Σάσα

Λένε πως, αν έρθεις -από μια χώρα όπου οι άνθρωποι οδηγούν...ως άνθρωποι- να ζήσεις στην Ελλάδα, το πολύ σε μια βδομάδα θα πρέπει να οδηγήσεις “ελληνικά” αν θέλεις να επιζήσεις. Η μπασκετική “επιβίωση” ενός σταρ όπως ο Έβαν Φουρνιέ, σε ένα ιδιαίτερο (μπασκετικό πάντα) περιβάλλον όπως αυτό του Ολυμπιακού, έμοιαζε σαν ένα μεγάλο στοίχημα από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η απόκτηση του Γάλλου. Προφανώς δεν ήταν χαζός τόσο ο ίδιος ώστε να μην ξέρει που έρχεται, όσο και ο Γιώργος Μπαρτζώκας που έδωσε το “οκ” πέρα από την όποια ανάγκη των προέδρων των Ερυθρολεύκων να ενισχυθεί η ομάδα (ακόμα περισσότερο) και σε επίπεδο φήμης. Αλλά ακόμα και έτσι υπήρχε το ερώτημα για το αν, πως και πότε θα “κουμπώσει” στην ομάδα.

Επειδή το φινάλε της καριέρα του στο ΝΒΑ μόνο ενθαρρυντικό δεν θα μπορούσες να το πεις, τα πιο φρέσκα δείγματα της επιθυμίας του Φουρνιέ -πριν πατήσει ΣΕΦ- τα είδαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και με βάση αυτά ρίσκαρα τότε να γράψω πως ο Ολυμπιακός βάζει στη μηχανή του τον ηγέτη που του είχε λείψει από τη στιγμή που ο (καλός) Σπανούλης είχε κρεμάσει τα παπούτσια του. Γιατί; Μα γιατί το κίνητρό του να παίξει ξανά μπάσκετ ήταν παραπάνω από φανερό. Δεν κάνω αυτή την αναφορά για να παινέψω τα γένια μου. Αυτά είναι για τους “σταρ” της δουλειάς μας. Είναι όμως σημαντικό να βλέπεις ότι ένας παίκτης τον οποίο ακολουθεί η φήμη του πρωταγωνιστή και για τον οποίο είχαν τεθεί (και λογικά) πολλά ερωτήματα για το πως θα λειτουργήσει στο “προλεταριακό” πλαίσιο της ομάδας του Μπαρτζώκα, εντάσσεται στον ρόλο που του ανατίθεται και με το παραπάνω.

Η εμφάνιση του Γάλλου σταρ στο Μιλάνο μέχρι το σημείο που πήρε και το “όπλο” του στην επίθεση στο τρίτο δεκάλεπτο προκειμένου για να τραβήξει το “κάρο” όσο χρειάστηκε για να γίνει ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστής, έδειξε ότι ακόμα και οι φημισμένοι...ελεύθεροι σκοπευτές που φημίζονται για την εκτελεστική τους δεινότητα, μπορούν να γίνουν δολιοφθορείς λειτουργώντας από κοντινή απόσταση, σε έναν άλλο ρόλο από αυτό που τους περιμένεις και τους έχεις συνηθίσει. Και αν η πάσα ήταν στο ρεπερτόριο του Φουρνιέ και πριν έρθει στον Πειραιά, τα κλεψίματα με τα οποία έβγαλε το ψωμί του κόντρα στην Αρμάνι, μαζί με τις αμυντικές του τοποθετήσεις ήταν, δεν θα πω το “μη αναμενόμενο” αλλά το ζητούμενο στη νέα του ομάδα. Γιατί (έτσι αποδεικνύεται) ότι ο Φουρνιέ είχε μετρήσει πολύ καλά που έρχεται. Όχι για να επιβάλλει τον δικό του νόμο, αλλά γιατί είδε ξεκάθαρα το κίνητρο και την ευκαιρία να “ταϊστεί” με αυτό, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του και στις δύο πλευρές του γηπέδου.

Ο καταλύτης (ίσως) δεν ήταν ο Γάλλος την Πέμπτη το βράδυ στο Μιλάνο. Αν μετρήσουμε το ποιος έγειρε την πλάστιγγα στο τέλος της αναμέτρησης, βγάζουμε μπροστά -κυρίως- τον Πίτερς αλλά και τον Βιλντόζα. Όμως -πρώτον- δεν συντάσσομαι με την υπεραπλούστευση αυτών που δεν ξέρουν το μπάσκετ και λένε την γνωστή μπούρδα πως είναι ένα άθλημα που κρίνεται στο τελευταίο λεπτό (οπότε...γιατί να βλέπεις τα υπόλοιπα 39) και -δεύτερον- οι δύο προαναφερόμενοι ξέρουν πολύ καλύτερα πως λειτουργεί το σύστημα στον Ολυμπιακό, ακόμα και αν ο δεύτερος εντάχθηκε αυτή τη σεζόν στην ομάδα. Και ένα ματς λοιπόν χτίζεται με την προσέγγιση μιας ομάδας σε όλη του τη διάρκεια και η αποδοχή (στην πράξη) ενός παίκτη με μεγαλύτερη φήμη από τους άλλους της λογικής που λειτουργεί αυτή η ομάδα, δείχνει τη δυναμή της. Την οποία δεν πρέπει να λησμονεί πρώτα απ όλους η ίδια η ομάδα. Να μην γινόμαστε κουραστικοί γράφοντας συνέχεια ποια είναι η δύναμη του Ολυμπιακού...

Η κανονική περίοδος στην Euroleague έχει δρόμο ακόμα μπροστά της. Αλλά έτσι όπως είναι οι ομάδες αυτή τη σεζόν και επειδή “τρένο” δεν φαίνεται να προκύπτει μέχρι το φινάλε της, το “φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι” είναι πιο σημαντικό από άλλες χρονιές. Όπως μοιάζει να είναι ακόμα πιο σημαντικό και το πλεονέκτημα έδρας. Οπότε τα πολλά...”φασούλια” δίνουν μεγαλύτερη ασφάλεια για τη θέση που θα βρεθείς τον Απρίλιο ώστε να διεκδικήσεις την παρουσία σου στο (αν ανακοινωθεί κάποια ατιγμή) Αμπού Ντάμπι. Σε αυτή την προσέγγιση το διπλό του Ολυμπιακού στο Μιλάνο, απέναντι σε μια ομάδα που έχει αποφασίσει αυτή τη σεζόν ότι πέρα από υψηλό μπάτζετ μπορεί να έχει και υψηλές βλέψεις, είναι σαφής δήλωση προθέσεων και μάλιστα με τον τρόπο του Ολυμπιακού και όχι πχ με κανένα εξωφρενικό ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα. Αλλά με παιχνίδι... “φωτιά στη φωτιά” και “ξύλο στο ξύλο”.

Αναλύθηκαν πολλά για το πόσα έδωσαν αρκετοί παίκτες των Ερυθρολεύκων ατομικά σε αυτό το ματς, για τον πάντα ευφυή Βεζένκοβ που εκμεταλλεύεται τον “φόβο” που προκαλεί η παρουσία του στο παρκέ, ώστε να βρίσκουν χώρο οι υπόλοιποι, για τον σιωπηλό εξολοθρευτή Παπανικολάου, για τον (αποδεδειγμένα) κομβικό ρόλο του Φαλ (σαφέστατα όχι όσο πρέπει -διαχρονικά- εκτιμημένος αν διαβάζεις απλοϊκά το παιχνίδι), την ανάγκη να βρουν μεγαλύτερη ισορροπία στην προσφορά τους ο Γουόκαπ και ο Γκος (για εμένα το θέμα είναι μεγαλύτερο με τον δεύτερο στην παρούσα φάση). Όλα σωστά! Από την πλευρά μου θα πω πως σε μια ζόρικη σεζόν με παγίδες να παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, δεν ξέρω που θα φτάσει ο Ολυμπιακός αλλά θα πρέπει όλοι σε αυτόν να νιώθουν αισιόδοξοι όχι επειδή μπορούν να περιμένούν επιστροφές παικτών, αλλά γιατί και σε βράδια με σημαντικές απουσίες έχουν τη στόφα της πραγματικής ομάδας.

Όταν λοιπόν ο Έβαν μπορεί να παίζει σαν τον Κώστα και ο Άλεκ σαν τον Σάσα, τότε το πράγμα δεν μπερδεύεται, αλλά αντίθετα...ξεμπερδεύεται ακριβώς όπως θέλει ένας προπονητής.