Παναθηναϊκός, Λεσόρ: Όταν η ομάδα γίνεται και οικογένειά σου

• Η ασφάλεια του Λεσόρ και η «υγεία» του Παναθηναϊκού
• Δεν είναι μόνο τα στατιστικά του Λεσόρ...
• Ο Παναθηναϊκός, πλέον, όποιον θέλει τον κρατάει ή τον αποκτά

Θα σας πω μια σκέψη που έκανα λίγο μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Ματίας Λεσόρ. Και έχω την αίσθηση ότι αυτήν την σκέψη θα την είχαν και πολλοί ακόμα σαν και εμένα. Εκείνη την στιγμή ή έστω μερικές ώρες αργότερα, ήμουν κατά 99.9% σίγουρος ότι ο Παναθηναϊκός θα ολοκλήρωνε το συντομότερο δυνατόν την ανανέωση του συμβολαίου του.

Έτσι και αλλιώς θα το έκανε. Ενδεχομένως να μην είχε επισπεύσει τις διεργασίες τόσο σύντομα αλλά σίγουρα θα είχε γίνει πριν από τη λήξη της φετινής σεζόν. Ο Ματίας Λεσόρ δεν θα πήγαινε πουθενά. Δεν θα τον άφηνε ο Παναθηναϊκός να φύγει. Σε καμία περίπτωση. Και αυτό ήταν de facto. Όσο και αν περίμεναν στη γωνία άλλες ομάδες από την πρώτη ταχύτητα της Euroleague, όσο και αν θα μπορούσε ο Γάλλος σέντερ να κεντρίσει το ενδιαφέρον από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Η ασφάλεια του Λεσόρ και η «υγεία» του Παναθηναϊκού

Είτε τραυματιζόταν, είτε όχι. Ο Λεσόρ θα έμενε στον Παναθηναϊκό. Και δεν το λέω τώρα εκ του ασφαλούς που ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα η τριετής ανανέωση, αλλά ήταν «φως φανάρι» ότι αυτό θα συνέβαινε. Άλλωστε οι δύο πλευρές ήταν σε ανοικτή γραμμή εδώ και μήνες αλλά μετά την άτυχη στιγμή στο ματς με την Μπασκόνια, οι «πράσινοι» (του) έδειξαν έμπρακτα το πόσο πολύ τον σέβονται, τον υπολογίζουν και τον θέλουν.

Και σε μια πολύ δύσκολη περίοδο (πρωτίστως και κυρίως) για τον ίδιο τον παίκτη όχι μόνο στάθηκαν στο πλευρό του, όχι μόνο του συμπαραστάθηκαν αλλά τον αντάμειψαν και μάλιστα με το παραπάνω. Και όταν ο παίκτης νιώθει ασφάλεια εκεί που βρίσκεται και μπορεί να απευθυνθεί σε ανθρώπους σαν να μιλούσε στην ίδια του την οικογένεια, δεν υπήρχε περίπτωση να πήγαινε κάπου αλλού. Γιατί; Επειδή ο Παναθηναϊκός είναι η δεύτερη οικογένειά του.

Το έχω αναφέρει ξανά. Και θα το επαναλάβω. Εδώ και δύο χρόνια ο Παναθηναϊκός ξεχειλίζει από «υγεία» εντός και εκτός των αποδυτηρίων. Ο όρος «οικογένεια» αποτυπώνεται στο έπακρο. Το «ένας για όλους» και «όλοι για έναν» ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν θυμάμαι κάνοντας το ρεπορτάζ των «πρασίνων» εδώ και πολλά χρόνια ανάλογο κλίμα μεταξύ των παικτών. Και θεωρώ ότι φαίνεται.

Οπότε, λοιπόν, για ποιον λόγο ο Ματίας Λεσόρ να πήγαινε κάπου αλλού; Απλά ήταν θέμα χρόνου να ολοκληρωθεί η συμφωνία και ο Γάλλος να «ριζώσει» στο ΟΑΚΑ. Όπως είχε «ριζώσει» και ο Μάικ Μπατίστ από το 2003 έως το 2012 επιστρέφοντας για μια σεζόν το 2013-14. Όπως «ρίζωσε» επίσης και ο Τζέιμς Γκιστ από το 2012 έως και το 2019. Βέβαια σε διαφορετικές εποχές ο καθένας και με διαφορετικά επιτεύγματα.

Δεν είναι μόνο τα στατιστικά του Λεσόρ...

Ο Γάλλος έχει όλα τα φόντα για να αφήσει τη δική του εποχή με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Από τη πρώτη του, κιόλας, χρονιά λατρεύτηκε από τους φίλους της ομάδας και τ' όνομά του έγινε σύνθημα στα χείλη τους. Και πώς να μην γίνει όταν έχει αυτήν την σύνδεση μαζί τους. Πώς να μην γίνει όταν πάλευε μόνος του με όλους τους ψηλούς της Euroleague. Πώς να μην γίνει όταν άντεξε τους κραδασμούς μιας ολόκληρης σεζόν με 30+ λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο. Πώς να μην γίνει όταν κέρδισε κατά κράτος τους Ταβάρες και Πουαριέ στον τελικό της Euroleague. Πώς να μην γίνει όταν έμαθε να τραγουδάει στα ελληνικά τα συνθήματα της εξέδρας.

Ένας παίκτης δεν χρειάζεται να σημειώνει απαραίτητα 15 πόντους και να παίρνει 7-8 ριμπάουντ σε κάθε ματς προκειμένου να συνδεθεί τόσο έντομα με μια ομάδα. Φανταστείτε όμως τον Λεσόρ ο οποίος εκτός όλων των άλλων που τον έχουν συνδέσει άρρηκτα με τον Παναθηναϊκό, αποτελεί και ένα από τα βασικά σημεία αναφοράς (αν όχι το βασικότερο) στο παιχνίδι των «πρασίνων». Και δοθείσας της ευκαιρίας θα ανοίξω μια παρένθεση και να πω ότι πολύ φοβάμαι ότι το «κενό» του θα φανεί έντονα στα επόμενα ματς. Δεν αναπληρώνεται.

Όσο τίμιος, μαχητικός και αν είναι ο Γκέιμπριελ, όσο ενέργεια και αθλητικότητα και αν διαθέτει, δεν πιστεύω ότι θα έχει την ίδια απόδοση σε όλα τα επόμενα ματς όπως είχε για παράδειγμα στην αναμέτρηση με την Μπάγερν όπου ήταν εκπληκτικός. Και αυτό διότι οι ομάδες θα διαφέρουν, το αγωνιστικό πλάνο θα είναι διαφορετικό, οι παίκτες δεν θα είναι ίδιοι, ενώ θεωρώ δεδομένο ότι θα λείψει το «σίγουρο» παιχνίδι στο χαμηλό ποστ όταν ο Σλούκας θα ψάχνει τα μις ματς σε κλειστά παιχνίδια. Ο Νοτιοδουδανός ούτε μπορεί να ποστάρει, αλλά ούτε και να «φθείρει» τους αντιπάλους του. Άλλα πράγματα κάνει καλά. Όχι αυτά. Κλείνω την παρένθεση και απλά περιμένουμε να δούμε τι «μέλλει γενέσθαι» στα επόμενα παιχνίδια.

Ο Παναθηναϊκός, πλέον, όποιον θέλει τον κρατάει ή τον αποκτά

Επιστρέφοντας σε αυτό που έλεγα νωρίτερα, τη λέξη «οικογένεια» χρησιμοποίησε τόσο ο ισχυρός άνδρας της «πράσινης» ΚΑΕ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος ο οποίος έσπευσε να ανακοινώσει την παραμονή του Γάλλου έως το 2028, αλλά και ο Γιώργος Πάνου, ο ατζέντης του Λεσόρ. Αν μη τι άλλο ο καλύτερος σέντερ της Euroleague «γουστάρει» που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό. Περνάει καλά. Κερδίζει τίτλους. Να έφευγε, να πήγαινε, που; Γι' αυτό και λέω ότι η παραμονή του ήταν δεδομένη από τη πρώτη στιγμή. Απλά ήταν θέμα χρόνου να επισημοποιηθεί.

Ο Παναθηναϊκός έκανε... πρόωρο ποδαρικό με το δεξί. Και αποδεικνύει με εμφατικό τρόπο ότι όποιον θέλει (και αποτελεί εφικτό στόχο) μπορεί και να τον αποκτήσει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό κομμάτι. Σίγουρα παίζει τεράστιο ρόλο το οικονομικό. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους εάν δεν έπαιζε ρόλο, τότε οι «πράσινοι» δεν θα είχαν γίνει «σάκος του μποξ» για την Euroleague από το 2020 έως και το καλοκαίρι του 2023 αλλά θα είχαν πρωταγωνιστήσει. Απλά δεν παίζει ρόλο μόνο το οικονομικό.

Δεν είναι μόνο η ευρωστία και οι ανάλογες αμοιβές με την αξία των παικτών, αλλά και όλο το περιβάλλον που μπορεί να προσφέρει μια ομάδα. Και ο Παναθηναϊκός αποδεικνύει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ότι αποτελεί το ιδανικότερο περιβάλλον και τον πιο «hot» προορισμό της Euroleague. Πέρυσι ήταν η ανανέωση του Κέντρικ Ναν που απέδειξε του λόγου το αληθές. Φέτος αυτή του Ματίας Λεσόρ. Το 2025;

Καλή Χρονιά σε όλους. Πάντα με υγεία. Όλα τα άλλα είναι για να απασχολείται η καθημερινότητά μας. Τίποτε το λιγότερο, τίποτε το περισσότερο...