Παναθηναϊκός: Scary hours

• To «beast mode» έχει και εξήγηση
• Χρωστούσε ο Γιούρτσεβεν τέτοιο ματς, ζητούμενο η συνέπεια
• Ο «εξωγήινος» Ναν και ο τρόπος που πρέπει να λειτουργεί ένας μεγάλος οργανισμός

Αν και δεν έχω πρόχειρα τα κιτάπια μου, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τον Παναθηναϊκό να έχει σημειώσει 100+ πόντους στα τρία από τα τέσσερα τελευταία παιχνίδια του στην Euroleague.

Δεν θυμάμαι να ήταν τόσο επιβλητικός μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και πιο συγκεκριμένα σε διάστημα δύο, μόλις, εβδομάδων.

Δεν θυμάμαι να είχε βγάλει τόσο εμφατική αντίδραση ύστερα από δύο back to back εκτός έδρας συντριβές (από Παρτίζαν και Εφές).

Δεν θυμάμαι να έχει διαφορές της τάξεως των +24 πόντων κατά μέσο σε τέσσερα σερί ματς στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική.

Δεν θυμάμαι να ήταν τόσο συσπειρωμένος και οι παίκτες τόσο δεμένοι μεταξύ τους σαν μια μεγάλη οικογένεια.

Δεν θυμάμαι να είχε το βάθος και τα «υλικά» προκειμένου να καλύψει παίκτες πρώτης γραμμής όπως οι Λεσόρ και Γκριγκόνις.

Και για να σας πω την πάσα μου αλήθεια, ούτε περίμενα (και μάλιστα το είχα εκφράσει και δημόσια) ότι θα άλλαζε τόσο γρήγορα και τόσο εκκωφαντικά το «τσιπάκι» μετά από μια περίοδο ντεφορμαρίσματος (ή αν προτιμάτε μη φορμαρίσματος) και ότι θα παρουσίαζε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο σε τόσο μεγάλο βαθμό. Φυσικά ως προς το (πολύ) καλύτερο.

To «beast mode» έχει και εξήγηση

Ο Παναθηναϊκός το έκανε (και αυτό). Και όχι μόνο το έκανε με τις τέσσερις συνεχόμενες νίκες του στα ματς της Euroleague, αλλά όπως είχαν πει και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μετά το 103-74 απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο, ήθελαν να στείλουν και ένα μήνυμα σε όλη τη διοργάνωση. Ότι ο Πρωταθλητής Ευρώπης, ήταν, είναι και θα παραμείνει... εδώ.

Όχι μόνο... εστάλη το μήνυμα αλλά στην Euroleague είδαν την ομάδα που «πάτησε» κάτω τους πάντες στο Final Four του Βερολίνου να επιστρέφει με την ίδια ορμή και την ίδια «πείνα» για διάκριση. Αυτό έλειπε από τον Παναθηναϊκό στο μεγαλύτερο κομμάτι της φετινής σεζόν. Η περσινή «λύσσα». Και θαρρώ ότι στα τελευταία επτά ματς εντός και εκτός των συνόρων οι «πράσινοι» θέλουν να «κατασπαράξουν» τους πάντες στο πέρασμά τους.

Και όχι μόνο στην Euroleague αλλά και στην Stoiximan GBL, εκεί όπου έδειξαν (και θα συνεχίσουν να δείχνουν) τη δέουσα σοβαρότητα και στοχοπροσήλωση σε όλα τα ματς. Ίσως να αποτελεί και αυτό ένα στοιχείο της τόσο εντυπωσιακής εικόνας του Παναθηναϊκού στις αναμετρήσεις της Euroleague. Δεν επιτρέπει ο Αταμάν καμία χαλάρωση. Θυμάστε τι είχε προηγηθεί πριν από κάποιες εβδομάδες; Τότε που οι «πράσινοι» είχαν γλιτώσει από του Χάρου τα δόντια σε Πυλαία και Ρόδο; Την ίδια απόδοση είχαν μετά και στην Euroleague; Οπότε τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Όπως κάθε ομάδα αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό μέσα στα ματς την δουλειά που γίνεται στην προπόνηση, το ίδιο (πιστεύω εγώ) συμβαίνει και με τα παιχνίδια του εγχώριου πρωταθλήματος.

Ο Παναθηναϊκός έχει μπει στο «beast mode» δεν λέει να βγει από εκεί! Οι αριθμοί σε αυτά τα ματς αποτυπώνουν και την αλήθεια. Σκοράρει κατά μέσο όρο 99.5 πόντους έχοντας 64% στα δίποντα με 85/132 σουτ, 48% με 59/124 έξω από τα 6.75 μέτρα, 75% με 51/68 από τη γραμμή της φιλανθρωπίας ενώ οι παίκτες των «πρασίνων» έχουν μοιράσει 83 ασίστ (20.7 κατά μέσο όρο) για 40 λάθη (10 κατά μέσο όρο). Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι και μοναδικοί για τέσσερα συνεχόμενα ματς στην Euroleague, εκ των οποίων στα δύο από αυτά χωρίς τον βασικό σέντερ ή αν προτιμάτε χωρίς τον καλύτερο σέντερ της διοργάνωσης.

Χρωστούσε ο Γιούρτσεβεν τέτοιο ματς, ζητούμενο η συνέπεια

Το πιο ενθαρρυντικό όλων έχει να κάνει με την παρουσία του Ομέρ Γιούρτσεβεν. Ήταν δεδομένο ότι μετά τον τραυματισμό του Ματίας Λεσόρ, ο Τούρκος θα έπαιρνε... προαγωγή σε πρώτο σέντερ και ότι θα ήταν στο χέρι του να φανεί αντάξιος των (πολύ υψηλών) προσδοκιών και απαιτήσεων. Απέναντι στο Μόναχο δεν μπήκε στο κλίμα του αγώνα στην αρχή, πέρασε στον πάγκο και έκτοτε δεν ξαναπάτησε στο παρκέ.

Αν μη τι άλλο είχε αρχίσει να δημιουργείται ανησυχία, σκορπώντας και πολλές αμφιβολίες. Βέβαια γνωρίζαμε (ή έστω μάθαμε) τι είδους παίκτης είναι ο Γιούρτσεβεν. Σχεδόν «τσακωμένος» από την άμυνα χώρου έχοντας λανθασμένες τοποθετήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλά αμυντικά «ρήγματα» στο «ζωγραφιστό» και οι «πράσινοι» να δέχονται εύκολα καλάθια. Από την άλλη πλευρά ωστόσο μπορεί να γίνει άκρως αποτελεσματικός στο low post, αρκεί να πάρει σωστά την μπάλα.

Ε, ο Παναθηναϊκός έχει ικανότατους «δημιουργούς» και αυτό φάνηκε (και) κόντρα στη Βίρτους! Από τις 31 ασίστ, οι 23 ήρθαν από τα τέσσερα γκαρντ (Γκραντ, Ναν, Σλούκας, Μπράουν), κάτι που αποδεικνύει και του λόγου του αληθές. Ο Γιούρτσεβεν ευστόχησε σε 13 δίποντα (έχοντας 13/16), εκ των οποίων τα 11 από αυτά ήταν προϊόν «ταΐσματος» και δημιουργίας. Δεν ξέρω αν θα πραγματοποιήσει ξανά τόσο «γεμάτη» και «πληθωρική» εμφάνιση αλλά σίγουρα μπορεί να γεμίσει από (τη χαμένη) ψυχολογία και να συνεχίσει να είναι επιδραστικός στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Προέρχεται και εκείνος από το NBA χωρίς να είχε παίξει κάποιο ουσιαστικό ματς όταν ήταν στην Ευρώπη και δη στη Φενέρ. Οπότε χρειαζόταν (και εξακολουθεί να χρειάζεται) χρόνο προσαρμογής. Και πως να τον έβρισκε όταν έπαιζε «λειψά» δεκάλεπτα κάνοντας τα... ρεπό του Λεσόρ. Ο Αταμάν τον γνωρίζει καλά. Και Γιούρτσεβεν γνωρίζει αντίστοιχα πολύ καλά τον Αταμάν από την εθνική Τουρκίας. Οπότε πιστεύω ότι αργά η γρήγορα θα αρπάξει την ευκαιρία που του δίνεται. Οφείλει και πρέπει να το κάνει. Άλλωστε η συνέπεια και η συνέχεια είναι το ζητούμενο. Όχι οι εμφανίσεις «φωτοβολίδες» σε μέρες και σε περιόδους όπου υπάρχουν προβλήματα.

Ο «εξωγήινος» Ναν και ο τρόπος που πρέπει να λειτουργεί ένας μεγάλος οργανισμός

Σίγουρα εμφανίσεις... της μίας βραδιάς δεν κάνει ο Κέντρικ Ναν. Για τον Αμερικανό το ματς με την Βίρτους Μπολόνια ήταν απλά και μόνο «μια μέρα στην δουλειά» έτσι όπως έχει εκτοξεύσει και ο ίδιος το status του. Άλλωστε στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια όπου ο Παναθηναϊκός έχει κάνει το 4/4, ο Αμερικανός γκαρντ μετράει κατά μέσο όρο 30 πόντους. Σκοράρει όταν θέλει, όποτε το θέλει και με όποιον τρόπο θέλει. Simple as that όπως θα έλεγε και ο ίδιος στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Σικάγο.

Μιλάμε για τον καλύτερο παίκτη της Euroleague. Και δεν πιστεύω ότι η χωρεί η παραμικρή αμφιβολία πάνω σε αυτό. Θέλει λίγο χώρο, ένα καλό screen (είτε όταν έχει τη μπάλα στα χέρια, είτε όταν παίζει οffball), μια καλή πάσα όταν βρίσκεται στην weak side και θα καταφέρει να κάνει τη δουλειά. Θα έλεγα ότι βρίσκεται σε ημιάγρια κατάσταση αλλά δεν πιστεύω ότι αποτυπώνει τις «Scary hours» που προσφέρει στους αντιπάλους του. Και όχι μόνο αυτό αλλά «δημιουργεί» κιόλας φτάνοντας κόντρα στη Βίρτους τις 5 ασιστ. Σχεδόν τέσσερις τελικές πάσες (3.8 για την ακρίβεια) μοιράζει ο Ναν. Ο Ναν! Επαναλαμβάνω. Ο Κέντρικ Ναν. Ο καλύτερος σκόρερ σε ολόκληρη την Euroleague.

Είναι δυνατόν να μην θέλει ο Παναθηναϊκός να τον «κλειδώσει» στο ΟΑΚΑ και με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους ώστε να τον μετατρέψει στον επόμενο franchise παίκτη της ομάδας; Και όταν λέμε «καλύτερους όρους» εννοούμε να μην υπάρχει το NBA Out. Ακόμα το έχει στο μυαλό του ο Αμερικανός σκόρερ. Για πόσο ακόμα; Δεν ξέρω. Πάντως η «πράσινη» διοίκηση κάνει τα πάντα ώστε να τον «δέσει» για άλλα τρία χρόνια στο ΟΑΚΑ χωρίς να υπάρχει η επιλογή του ΝΒΑ. Και με χρήματα που αρμόζουν στην αξία του Κέντρικ Ναν.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι ο Παναθηναϊκός ενεργεί ως μεγάλος οργανισμός που σέβεται και τιμάει τους παίκτες του. Ως οργανισμός που αναγνωρίζει την μεγάλη τους προσφορά και θέλει να τους ανταμείψει. Οι ενέργειες γίνονται. Και θα συνεχισουν να γίνονται. Μέχρι να πειστεί ο Ναν να αφήσει στην άκρη το NBΑ και να επεκτείνει με τη σειρά του το συμβόλαιό του. Θα το κάνει μετά τους Λεσόρ και Χουάντσο; Γιατί όχι; Άλλωστε ο Κέντρικ Ναν το απολαμβάνει στον Παναθηναϊκό και μάλιστα σε τεράστιο βαθμό.

Όπως το απολαμβάνουν και οι Λεσόρ, Ερνανγκόμεθ οι οποίοι παρέμειναν και με τη βούλα στον Παναθηναϊκό, αφήνοντας άλλες ομάδες της Euroleague στο «περίμενε». Μετά τον Γάλλο πήρε σειρά και ο Χουάντσο. Και το χάρηκαν μέσα στην ομάδα καθώς άρχισε να ποστάρουν φωτογραφίες του Ισπανού και να αποθεώνει ο ένας τον άλλον. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλά και μόνο μια ομάδα. Έχει ανέβει πολλά επίπεδα σε θέματα οργάνωσης και ενεργεί όπως αρμόζει στο μεγαλύτερο κλαμπ της Euroleague ωστόσο το μυστικό της επιτυχίας είναι το τρομερό και οικογενειακό κλίμα που υπάρχει εντός των αποδυτηρίων.

Πάρτε ένα μικρό παράδειγμα: Μετά το ματς ο Ναν έχει βγάλει την μπλούζα του και ο Παπαπέτρου του έδωσε να φορέσει το warm up μπλουζάκι του για να μην κρυώσει. Κάπως έτσι «χτίζονται» και οι σπουδαίες ομάδες...