Οι βραδιές που σε κάνουν (πιο) μάγκα

Καθένας με τον πόνο του θα πείτε, αλλά πιστεύω πως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου (όντως) η “κρίση” μπορεί να είναι μια ευκαιρία. Επειδή αναφέρομαι στα ματς Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού με Παρτίζαν και Μπάγερν αντίστοιχα (απόψε και αύριο 21.15), προφανώς κάποιος θα αναρωτηθεί αν χρειάζεται επιπλέον κίνητρο από αυτό που έχουν με βάση το προφίλ και τον στόχο τους, οι ομάδες μας για να νικήσουν -και μάλστα ως γηπεδούχοι- τους συγκεκριμένους αντιπάλους. Φαβορί δεν ήταν ούτως ή άλλως, θα αναρωτηθείτε; Ναι, είναι η απάντηση, αλλά -κάπου εδώ- έρχονται τα μαντάτα που δημμιουργούν συνθήκες (μίνι) “κρίσης”. Οι σίγουρες απουσίες του Φουρνιέ και του Παπανικολάου για τους Ερυθρόλευκους και το ερωτηματικό (μέχρι τη στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο πόνημα) για την συμμετοχή (αρχικά) αλλά και την κατάσταση (αν τελικά είναι στη δωδεκάδα) των Σλούκα και Μπράουν για τους Πράσινους, βάζουν άλλα δεδομένα σε δύο ματς, στα οποία τα φαβορί ήταν πολύ πιο ευδιάκριτα πριν από αυτές τις ειδήσεις. Βάζουν όμως και άλλες προκλήσεις, από τις οποίες μπορείς να κερδίσεις ακόμα περισσότερα πράγματα ως ομάδα.

Να κάνω σαφές πως γνωρίζω ότι, πέρα από το τι λέει ο κάθε Κωνσταντινίδης, ο Αταμάν και ο Μπαρτζώκας, θα ήθελαν να έχουν όλους τους παίκτες τους υγιείς και ξεκούραστους ώστε να βγει το rotation ακριβώς όπως θέλουν αυτοί. Ακόμα δηλαδή και αν τέτοιου είδους...διαταραχές δημιουργούν (και) προπονητικές προκλήσεις και δίνουν την ευκαιρία σε άλλους παίκτες να έρθουν από τον πάγκο για να αποδείξουν ότι ξέρουν να αρπάζουν αυτές τις ευκαιρίες, οι προπονητές θέλουν τα λιγότερα δυνατά προβλήματα μέσα σε μια ζόρικη σεζόν στην οποία αναζητούνται δύο πράγματα για να έχεις σταθερή πορεία. Υγεία και...οξυγόνο. Παρ΄όλα αυτά μιλάμε αυτή τη στιγμή που από στη μία περίπτωση οι δύο πολύ σημαντικές απουσίες είναι δεδομένες και στην άλλη -στην καλύτερη περίπτωση- δεν θα υπάρχουν δύο κομβικοί παίκτες στο 100% τους. Και εδώ είναι που καλούνται να αποδείξουν οι υπόλοιποι πόσα και...τις είδους ψάρια πιάνουν ερχόμενοι από τον πάγκο για να μπουν στα παπούτσια βασικών.

Να διευκρινίσω βέβαια πως η συνθήκη είναι διαφορετική σε κάθε μια από τις δύο ομάδες. Γιατί στον Ολυμπιακό ναι μεν λέμε ότι το ρόστερ μένει ουσιαστικά μόνο με ΜακΚίσικ στη θέση του Παπανικολάου, αλλά δεν θα είναι η πρώτη φορά για αυτή τη σεζόν όπου κάποιος παίκτης θα κληθεί να παίξει σε άλλη θέση από αυτή στην οποία...βαφτίστηκε. Άρα έστω και με σχήματα όπου κάποιος θα ανεβαίνει ή θα κατεβαίνει θέση ο Μπαρτζώκας θα έχει (ποσοτικά) επιλογές. Το θέμα θα είναι πόσο θα ανταποκριθούν ο Λαρεντζάκης (πιο πιθανό) ή ο Ντόρσει (μέγα ερωτηματικό) σε περισσότερο χρόνο συμμετοχής (σε όποια θέση). Δεν αναφέρομαι στον Πίτερς γιατί αυτός είναι...case study προσφοράς, όποτε, όσο και όπου καλείται να παίξει. Στον Παναθηναϊκό, όμως αν οι δύο πιθανές απουσίες γίνουν οριστικές τότε είναι σοβατότατο το ζήτημα αφού πίσω από τον Γκραντ υπάρχει ο (ευρωπαϊκά) παροπλισμένος Μωραϊτης. Δεν πιστεύω πάντως ότι θα είναι εκτός και ο Σλούκας και ο Γκραντ. Περισσότερο “εντός” τους βλέπω και τους δύο, αλλά ομολογώ πως δίνω μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι πιο συνεπής όσο αγωνιστεί -έστω και ανέτοιμος- ο Σλούκας γιατι το έχει ξανακάνει και το υποστήριξε 100%. Το πλήρωσε με υποτροπές βέβαια. Και εδώ τίθεται ένα άλλο θέμα...

Εγινε χθες μεγάλη κουβέντα για τα (πρώτα) αποτελέσματα στην ψηφοφορία της Euroleague που αφορούσαν την ετυμηγορία των φιλάθλων για το Top25 των παικτών στην ιστορία της διοργάνωσης. Δεν θα μπω εδώ στη διαδικασία να κρίνω ούτε τα αποτελέσματα, ούτε το πως παρουσιάστηκαν. Για τρείς λόγους. Ο πρώτος είναι πως οταν βλέπω ένα σωρό παικταράδες μέσα σε αυτούς που ψηφίστηκαν δεν νιώθω την ανάγκη να επιλέξω. Ο δεύτερος πως η διαδικασία επιλογής του “καλύτερου” σε ένα ομαδικό άθλημα είναι περισσότερο για το...εφέ. Και ο τρίτος πως προτιμώ να τα πω (με μεγαλύτερη άνεση) με τον συνέταιρο Νίκο Παπαδογιάννη στο επόμενο Old School. Αυτό που θέλω να σημειώσω μέσα από τη διαδικασία εξέλιξης της διοργάνωσης είναι πως (πλέον) αν θέλει κάποιος να έχει πιο δίκαιο συμπέρασμα πρέπει να προθέσει στην “εξίσωση” της σκέψης του για την ανάδειξη του κορυφαίου και τον παράγοντα “υγεία”. Ποιος από τους επιδραστικούς (για την ομάδα τους) παίκτες, καταφέρνει και μένει “ζωντανός” περισσότερο διάστημα. Και όχι μόνο αυτό! Ποιοι είναι αυτοί που ακόμα και αν δεν είναι στο 100” “ματώνουν” δίνοντας περισσότερα από αυτά που δικαιολογεί η σωματική του κατάσταση ή η ηλικία τους ή και τα δύο μαζί. Δεν ήταν πάντα έτσι η Euroleague καθώς οι ανάσες ήταν περισσότερες παλαιότερα. Αν δει (τώρα) κάποιος το ιατρικό δελτίο κάθε αγωνιστικής και βέβαια τον αριθμό των αγώνων της σεζόν καταλαβαίνει τις διαφορές, αλλά και το τεράστιο άγχος ομάδων προπονητών και παικτών για την “επιβίωση”.

Παρ' όλα αυτά -και επιστρέφοντας στην αρχή- αφού αυτοί είναι οι κανόνες, καλείσαι να διαχειριστείς και πνευματικά την κατάσταση ώστε να κάνεις την κρίση που λέγαμε ευκαιρία και να παρουσιάσεις μαχητές πάνω στο παρκέ. Το προφίλ του Ολυμπιακού είναι ούτως ή άλλως τέτοιο εδώ και χρόνια και βγάζει αντίδραση με την πλάτη στον τοίχο, ενώ ήταν εντυπωσιακή η συσπείρωση και η εκτόξευση του Παναθηναϊκού με το πλήγμα με τον Λεσόρ. Στα μάτια μου οι ομάδες μας παραμένουν φαβορί (με όποια σύνθεση ρόστερ) στα ματς του διημέρου τα οποία -για να πω την αλήθεια- τα περιμένω και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον πλέον αφού δείχνουν να έχουν γίνει αρκετά πιο ντέρμπι απ' όσο περίμενα πριν από τα ιατρικά νέα.