Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός: Είπαμε να αντιδράσουν και αυτοί...απογειώθηκαν

• Η αντίδραση αναμενόμενη, το μέγεθος της όχι!
• Τώρα η νίκη και η ήττα μετράνε περισσότερο

Σήμερα ας μιλήσουμε για το αυτονόητο, που δεν είναι καθόλου...αυτονόητο και αυτή ακριβώς είναι η τεράστια επιτυχία σε αυτό που χτίζουν οι ελληνικές ομάδες στην Euroleague. Οι δύο κορυφαίες ομάδες αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση. Το “αυτονόητο” να σμπαραλιάζουν τον αντίπαλο τους, με όποια χαρακτηριστικά και αν έχει αυτός, ακόμα και σε βραδιές που αγωνίζονται χωρις αρκετούς βασικούς (κομβικούς) παίκτες τους.

Ξέρω πως, μετά από τέτοια βραδιά όπως η χθεσινή του Ολυμπιακού με τη ραψωδία Βεζένκοβ, ο οπαδός του θέλει να διαβάσει μόνο για την ομάδα του και δεν του κάνει “κλικ” η αναφορά σε οποιονδήποτε άλλον. Το ίδιο και ο οπαδός του Παναθηναϊκού που θα πει “ναι αλλά εμείς έχουμε τρείς κατοστάρες και τον Ναν πάντα κοντά στην τριαντάρα” και άλλα τέτοια ελληνικά. Γνωστά πράγματα και δεν θα τα λύσω εγω (όπως και κανένας άλλος). Από την πλευρά μου θα προτιμήσω την προσέγγιση του Σάσα που..στάζει μπασκετάρα. “Ας χαρούμε αυτό που έχουμε. Απλά αυτό”. Και δεν μιλούσε μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά για ότι προσφέρουν και οι δύο ομάδες σε αυτές τις υπέροχες παραστάσεις τους. Αμφιβάλλει κάποιος πως όταν βρεθούν αντιμέτωποι στο παρκέ ο Βεζένκοβ θα κάνει τα πάντα για να βγει νικητής ο Ολυμπιακός; Ακριβώς γι αυτό τα λόγια του (όπως και ότι είπε για τον Ναν) έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία. Θα ζήσουμε την τοξικότητα των εγχώριων αναμετρήσεων μέχρι τον Ιούνιο (αλλά κυρίως τότε). Ας χαρούμε για ότι μπορούμε να ζήσουμε καθαρά μπασκετικά μέχρι τότε λοιπόν. Για όποιον μπορεί να σκεφτεί ότι αγαπάει το ρημάδι το άθλημα και το έχει μάθει λιγάκι, παρακολουθώντας αυτές τις δύο ομάδες τα τελευταία 15 χρόνια, όπως και άλλες που προηγήθηκαν από την δεκαετία του '80 και μετά. Αυτά με την... Γκάντι προσέγγιση που προκαλεί η ευφορία τέτοιων εκκωφαντικών εμφανίσεων και αποτελεσμάτων και πάμε παρακάτω.

Η αντίδραση αναμενόμενη, το μέγεθος της όχι!

Δεν θα ευλογήσω τα γένια μου για ότι έγραψα την Πέμπτη πριν το τζάμπολ γιατί και αυτά προσεγγίζουν την λογική του αυτονόητου. Η οποία έλεγε ότι με τις επιπλέον απουσίες, οι συγκεκριμένες ομάδες θα βγάλουν επιπλέον αντίδραση έχοντας και την ευτυχή συγκυρία να παίζουν μπροστά το κοινό τους και με αντίπαλο ομάδα στην οποία “χρωστούσαν”. Ότι θα το κάνουν σε αυτό τον βαθμό, όχι δεν το περίμενα! Επαναλαμβάνω ότι η αντίδραση είναι χρόνια στο DNA του Ολυμπιακού και είναι (δεύτερη σεζόν πλέον) που αυτό προστίθεται στο προφίλ του Παναθηναϊκού ακόμα και αν αυτός φαντάζει λιγότερο “προλεταριακός” από τον αιώνιο αντίπαλό του. Ναι έχουν άλλη προσέγγιση (λένε πολλοί) οι δυό τους και οι Πράσινοι στηρίζονται περισσότερο στην επίθεσή τους για να τρομοκρατήσουν όποιον έχουν απέναντί τους. Ας το δεχθώ. Αν και η αλήθεία (για εμένα) βρίσκεται στους 7 πόντους (συνολικά) των Κάρλικ Τζόουνς, Ντιλίκινα και Ουάσινγκτον την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ και στο ολοστρόγγυλο “0” του Έντουαρντς και το 5 του Νέϊπιερ χθες στο ΣΕΦ. Θα το ξαναπώ... Υπέροχες οι 100ρες για να κόβεις εισιτήρια και να πηγαίνουν όλοι κορνάροντας στο σπίτι τους αλλά τις κούπες τις δίνουν τα -70 του αντιπάλου. Όταν αυτός γονατίζει μπροστά σου, ότι και να έχει προσπαθήσει να κάνει γιατί είσαι όχι μόνο καλύτερος αλλά ακραία αποφασιστικός. Η “παραίτηση” και...απόσυρση στον πάγκο του, κάπου στις αρχές της τέταρτης περιόδου του Ομπράντοβιτς και το “να εμφανιστούμε στο γήπεδο” του Χέρμπερτ όταν ρωτήθηκε τι καλύτερο μπορούσε να κάνει η ομάδα του, είναι η απόδειξη της κυριαρχίας Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Όχι σε μια κακή βραδιά του αντιπάλου τους, αλλά σε αυτή που οι ίδιοι είχαν αποφασίσει πως δεν θα του αφήσουν περιθώρια να αμφισβητήσει οτιδήποτε.

Αρα δεν μπορεί ο Κωνσταντινίδης να...αυτοαποθεώνεται για ότι έγραφε πριν τα ματς, πρώτον γιατί αυτά τα πέτυχαν οι παίκτες και οι προπονητές και δεύτερον απλά πρέπει να διαβάζεις τα σημάδια. Αυτό δεν ακυρώνει αυτούς που έλειπαν. Αλλωστε σε βάθος χρόνου (όχι πολύ, ακόμα και βραχυπρόθεσμα) αυτές είναι απουσίες που μετράνε πολύ. Όσο και αν και οι δύο κόουτς (αλλά κυρίως ο Αταμάν) φτάνουν να προτιμούν πιο κλειστό ρόστερ όταν η μπάλα καίει, Φουρνιέ, Παπανικολάου, Γουόκαπ, Σλούκα, Λεσόρ και Μπράουν με την εμπειρία, το ταλέντο αλλά και τη διάθεση να δώσουν πράγματα δεν τους αντικαθιστάς εύκολα. Το κέρδος όμως από τέτοιες βραδιές είναι ότι βλέπεις και άλλους παίκτες να ανεβαίνουν αποφασιστικά στην κεντρική σκηνή και να αρπάζουν την ευκαιρία τους. Και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το διήμερο μόνο ο Ντόρσεϊ από τη μια και ο Γκάμπριελ από την άλλη έδειξαν να μην μπορούν να καβαλήσουν το κύμα. Με τον δεύτερο να έχει σαφώς περισσότερες δικαιολογίες.

Τώρα η νίκη και η ήττα μετράνε περισσότερο

Η σεζόν όσο και αν κονταίνει είναι ακόμα μεγάλη και τα ζόρικα είναι μπροστά και για τους δύο. Αυτό που χτίζουν όμως δεν είναι μόνο επικοινωνιακό, αλλά έχει και πρακτική αξία. Ναι μεν (θα συμφωνήσω με τον Μελάγιες) είτε με 5 είτε με 35 πόντους η νίκη μετράει το ίδιο (οπότε εδώ κρατάς την ανάταση που σου προσφέρει η κυριαρχία) αλλά από εδώ και πέρα η νίκη μετράει περισσότερο από το πρώτο μισό της σεζόν. Ναι θα έρθουν και στραβές. Ισως! Υπάρχει και η πρόκληση για τον αντίπαλο να φρενάρει μια ομάδα για την οποία μιλάει όλη η Ευρώπη. Τα ραντεβού με Μπαρτσελόνα και Ρεάλ (κυρίως) επί ισπανικού εδάφους την ερχόμενη εβδομάδα, ασφαλώς και είναι ευκαιρία και τις κορυφαίες ομάδες της Ιβηρικής να επιβεβαιώσουν ότι ανακάμπτουν, ενώ η Μπασκόνια δεν έχει φήμη ομάδας που παραιτείται στο σπίτι της. Οπότε ναι, υπάρχει το “λίπος” που έχουν φτιάξει οι ομάδες μας, αλλά θα ήθελαν και ένα 4/4 ή έστω 3/4 τις επόμενες εβδομάδες για να μπορέσουν να δούν το μέλλον τους με μεγαλύτερη ασφάλεια. Ακόμα και έτσι να μην είναι όμως, εβδομάδες όπως αυτή που πέρασε έδειξε ότι έχουν προσθέσει πολλούς πόντους στο ενεργητικό τους και στο κομμάτι της διαχείρισης κρίσεων. Και δεν έχουν περάσει και λίγες φέτος μέσα στη σεζόν. Αυτή δεν άρχισε ιδανικά για τον Ολυμπιακό με αρκετές αναταράξεις που σήμαναν εσωτερικό συναγερμό και ανασύνταξη για να βρεθούν οι ρόλοι, ενώ είχε και μια βύθιση για τον Παναθηναϊκό με εκείνες τις λακούβες με Εφές και Παρτίζαν, που γύρισαν τον διακόπτη ενώ σα να πήρε επιπλέον ενέργεια η ομάδα από το πλήγμα με τον Λεσόρ.

Αυτό που απαιτείται σίγουρα είναι να μπαίνει η σωστή διάσταση στα πράγματα όμως. Και αυτό θα το κάνουν πάντα οι σταρ μέσα στο γήπεδο και οι κόουτς. Δεν ακυρώνεται ο ρόλος των υπολοίπων. Ομαδικό είναι το άθλημα! Αλλά στον Παναθηναϊκό (για παράδειγμα) φτάσαμε σε σημείο με μια καλή εμφάνιση του Γκάμπριελ και την επιθετική άνοδο του Γιουρτσεβέν να ακυρώσουμε την προσφορά και τον όγκο του Λεσόρ. Σοβαροί να είμαστε και κυρίως μετρημένοι! Αυτό είναι το πρώτο που θα κριθεί στην ερχόμενη “διαβολοβδομάδα”. Η σοβαρότητα και η συνέπεια. Η ήττα είναι μια πιθανότητα. Το θέμα είναι αν έρθει πως θα έρθει. Αυτό μπορεί να είναι το πραγματικό πισωγύρισμα. Γι αυτό και μέσα στην θριαμβολογία ο Μπαρτζώκας σημείωσε -on camera- τις βραδιές που η ομάδα του δεν είχε την ίδια ενέργεια. Γιατί αυτός πρώτος απ' όλους οφείλει να θυμάται τι μπορεί να μην πάει (καθόλου) καλά.

Μετά από όλα αυτά θα μπορούσα να πω ότι αναμένονται με αγωνία οι συνεχόμενες συγκρούσεις των αιωνίων σε Basket League, κύπελλο και Euroleague. Και μπασκετικά το λέω με όλη μου την καρδιά ότι θέλω να αγωνία να δω τη σύγκρουση των δύο κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης. Για όλα τα υπόλοιπα όμως το μυαλό μου λέει... βοήθα Παναγιά. Μακάρι να έχουμε πάει παρακάτω από την καφρίλα και την τοξικότητα βέβαια. Αλλά πόσο πιθανό είναι;

ΥΓ: Μια προσέγγιση στην αλλαγή του Βεζένκοβ την ώρα που υπήρχε το κυνήγι του ρεκόρ πόντων (ίσως και τριπόντων) στην ιστορία της Euroleague. Βλέποντας το τελευταίο τρίλεπτο το κλίμα στο ΣΕΦ από ευφορία να μεταβάλεται σε υπερβολικό αστείο την περίμενα της κίνηση του Μπαρτζώκα να τον τραβήξει στον πάγκο. “Μα για 2,5 λεπτά;” θα πείτε, Εδω μπαίνουν τρία ζητήματα. Πρώτα αυτό την υγείας που επικαλέστηκε ο κοουτς του Ολυμπιακού και έχει βάση. Ολη η πεντάδα στο παρκέ έφτασε να ψάχνει τον Σάσα ο οποίος ήταν η πρώτη αν όχι η μοναδική επιλογή για την εκδήλωση των επιθέσεων. Αυτό προσέγγισε το ανορθόδοξο που προσθέτει κόπωση και κάνει τα πράγματα πιο επικίνδυνα. Το δεύτερο είναι η...υπόμνηση “εδώ υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα και όχι μόνο ένας παίκτης”. Το τρίτο (έχω την αίσθηση) αφορά τον σεβασμό στον αντίπαλο. Έχεις κάποιον νοκ άουτ στο καναβάτσο λιπόθυμο κιόλας, αλλά συνεχίζεις να ρίχνεις γροθιές για κάτι που δεν έχει σχέση με τον σκοπό του παιχνιδιού αλλά πάει στην επιδίωξη ατομικού ρεκόρ. Προσωπική εκτίμηση όλα τα παραπάνω την οποία ασφαλώς δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να αποδεχθεί. Σίγουρα (και είναι λογικό) ο παίκτης “ξίνισε” εκείνη τη στιγμή αλλά θεωρώ πως επειδή είναι αυτός που είναι (εξαιρετική προσωπικότητα και εκτός παρκέ) σήμερα έχει καταλάβει περισσότερα. Αν όχι καλύτερα. Για να το κάνει ξανά...