Παναθηναϊκός: Έδωσε δικαιώματα και δέχθηκε... touchdown

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Χάθηκε ο κόσμος από την ήττα του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη; Όχι. Θα χαθεί τίποτα εάν επιστρέψει και από την Βιτόρια με άδεια τα χέρια; Και πάλι όχι. Μετά τις πέντε σερί νίκες οι οποίες συνοδεύτηκαν, μάλιστα, και από εξαιρετικές εμφανίσεις, κατάφερε να «φτιάξει» την εικόνα του στην κατάταξη της Euroleague.

Βαθμολογικά δεν κοστίζει η ήττα από την Μπαρτσελόνα, όπως δεν θα κοστίσει και σε περίπτωση back to back ήττας από την Μπασκόνια το βράδυ της Παρασκευής. Μπορεί ωστόσο να στοιχίσει ψυχολογικά ενόψει του ντέρμπι για την Stoiximan GBL κόντρα στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και να «χαλάσει» κάπως το μυαλό των παικτών όπως «χάλασε» και του Κέντρικ Ναν στο «Palau Blaugrana».

Α, όλα και όλα. Σε αυτό οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στην Μπαρτσελόνα και στο προπονητικό της team. Στόχευσαν στο να «πιπιλίσουν» το μυαλό του Αμερικανού σταρ, να παίζουν επιθετική άμυνα με συνεχόμενα double teams και παράλληλα να γίνεται και το απαραίτητο «trash talking» (σ.σ. χωρίς να γνωρίζουμε ωστόσο τι μπορεί να έλεγε ο Πάντερ στον Ναν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα) ώστε να βγει έξω από τα νερά του.

«Χάλασαν» το μυαλό του Ναν

Και το κατάφεραν στον απόλυτο βαθμό. Ο Κέντρικ Ναν πραγματοποίησε το χειρότερο φετινό του (σ.σ. ίσως και από τη μέρα που φόρεσε τα πράσινα με εξαίρεση το πρώτο του ματς στο Βερολίνο) παιχνίδι με 3/15 εντός παιδιάς και με μόλις 7 πόντους στο σύνολο! Ε, πώς θα μπορούσε να νικήσει ο Παναθηναϊκός την Μπαρτσελόνα και μάλιστα μέσα στην έδρα της; Έτσι έχει μάθει να παίζει και όσο θα λείπουν οι πόντοι του, άλλο τόσο θα αντιμετωπίζουν προβλήματα οι πράσινοι.

Βρε μήπως να αφήσει και πάλι την αφάνα; Λέω εγώ τώρα... Όχι, εντάξει. Να σοβαρευτούμε. Ο Ναν πρώτη φορά αντιμετώπισε τόσα πολλά επιθετικά προβλήματα. Και από τη στιγμή που υπήρχε και αυτή η ανοχή από τους Μογκούλκοτς, Ζαμοΐλσκι και Ράσις, αυτομάτως το έργο των αντιπάλων έγινε πιο εύκολο. Πιο διαχειρίσιμο.

Τον οδήγησαν σε πολλές λανθασμένες αποφάσεις λόγω της μεγάλης πίεσης που του ασκούσαν στα όρια (τα οποία και ξεπερνούσαν) του φάουλ, ενω τον ανάγκαζαν να σουτάρει υπό πίεση και να αστοχήσει 12 φορές συνολικά σε σουτ εντός παιδιάς. Πραγματικά δεν θυμάμαι με μια πρόχειρη σκέψη άλλο ματς του Αμερικανού ο οποίος να είναι «μονοψήφιος» στο σκοράρισμα και να έχασε τόσα πολλά σουτ.

Και γιατί έγινε αυτό; Επειδή από ένα σημείο και μετά και ενώ ο Παναθηναϊκός είχε «κολλήσει» συνολικά στην επίθεση ένιωσε την ανάγκη (ή αν προτιμάτε το χρέος) να σκοράρει με αποτέλεσμα να παρασυρθεί από αλλεπάλληλες λανθασμένες αποφάσεις. Από τη στιγμή που και ο Λορέντζο Μπράουν δεν ήταν στο 100% έτοιμος, κάτι που φάνηκε από την ολιγόλεπτη συμμετοχή του, μειώθηκαν αισθητά και οι επιθετικές λύσεις. Και όταν και η άμυνα παθαίνει μπλακ άουτ και δεν υπάρχει στο παρκέ ούτε το μεγάλο ατού των «πρασίνων» φέτος που είναι η επίθεση, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα.

Ήπιε τη θάλασσα της... Μπαρτσελονέτα

Πάντως για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, ο Παναθηναϊκός είναι ο πρώτος που ευθύνεται για την ήττα. Έτσι; Όλα και όλα. Δεν γίνεται να ελέγχει το ματς για ένα ολόκληρο ημίχρονο, να «αγγίζει» διψήφια διαφορά πόντων, να κλείνει τα δύο πρώτα δεκάλεπτα στο +8 και αντί να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο ημίχρονο προκειμένου να ρίξει την χαριστική βολή στην Μπαρτσελόνα να μην.. παρουσιάζεται καν στο 3ο δεκάλεπτο.

Κακές κάκιστες (και βιαστικές) επιλογές στην επίθεση, ενώ αμυντικά έμοιαζαν οι «πράσινοι» να έχουν πιει όλη τη θάλασσα της... Μπαρτσελονέτα! Κακές αμυντικές περιστροφές με αποτέλεσμα οι Καταλανοί να βρουν πολλά ελεύθερα (και ίδια) σουτ με τον Τζαμπάρι Πάρκερ και τον Ντάριο Μπριθουέλα και να πετύχουν 29 πόντους στην 3η περίοδο, ενώ είχαν σημειώσει 30 σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο.

Και όταν το ένα εύστοχο σουτ διαδέχεται το άλλο αυτομάτως «διαλύεται» και η ψυχολογία της ομάδας που δέχεται αυτά τα σουτ. Αποτέλεσμα; Το «θέλω να μειώσω» του Παναθηναϊκού έγινε «βιάζομαι να μειώσω» και ακολούθησαν και οι τραγικές επιλογές στην επίθεση. Οι πέντε πόντοι των «πρασίνων» από το 20' έως το 25' και οι συνολικά 12 του 3ου δεκαλέπτου «μιλούν» από μόνοι τους.

Ο Αταμάν δοκίμασε πολλά σχήματα, ανακάτευε συνέχεια την τράπουλα σε κοντούς και ψηλούς ωστόσο δεν μπόρεσε να βρει το σχήμα που θα μπορούσε να αναχαιτίσει τον επιθετικό οίστρο (πρωτίστως) του Τζαμπάρι Πάρκερ, ο οποίος είχε πετύχει τους 15 από τους 25 πόντους του σε αυτό το διάστημα. Αν συνυπολογιστούν και τα «πράσινα» λάθη, δεν ήθελε και πολύ να έρθει ο... κατήφορος στο πάντα αφιλόξενο «Palau Blaugrana». Έγραφα ανήμερα του αγώνα για το «τελευταίο οχυρό» που είχε μείνει να... ρίξει ο Παναθηναϊκός αλλά θα πρέπει να περιμένει (τουλάχιστον) έναν χρόνο ακόμα. Προς το παρόν τα χρόνια χωρίς νίκη στην Βαρκελώνη έγιναν 12 και οι συνεχόμενες ήττες... 14!

Μεγάλο λάθος αν μείνει στο κομμάτι της διαιτησίας

Από εκεί και πέρα ο Παναθηναϊκός έχει παράπονα από τους διαιτητές. Μετά το τέλος ο Αταμάν είπε ότι «στα αποδυτήρια έδωσα συγχαρητήρια στους παίκτες μου γιατί κέρδισαν το παιχνίδι μπάσκετ που παίχτηκε στο πρώτο μέρος. Στο δεύτερο μέρος δεν ήμασταν έτοιμοι για να παίξουμε american football» ενώ εξήγησε εμφανώς νευριασμένος ότι «νομίζω πως έχουμε ένα νέο ρεκόρ. Όχι από τους παίκτες. Επτά επιθετικά φάουλ σε βάρος μας. Νέο ρεκόρ. Δεν κάνουν μόνοι οι παίκτες ρεκόρ. Μπορείτε να το τσεκάρετε αν θέλετε. Επτά επιθετικά φάουλ σε βάρος μας. Νέο ρεκόρ.»

Ως προς το πρώτο σκέλος των δηλώσεων του Αταμάν, τα είπαμε. Η Μπαρτσελόνα έπαιξε επιθετική άμυνα στα όρια του φάουλ τα οποία ξεπερνούσε μερικές φορές θέλοντας να «διώξει» την μπάλα από τα χέρια του Ναν. Όμως όσο ο Παναθηναϊκός έδινε δικαιώματα βάσει της εικόνας που παρουσίασε στο δεύτερο ημίχρονο, άλλο τόσο οι γηπεδούχοι έκαναν το ένα... touchdown μετά το άλλο (βάσει των δηλώσεων του Τούρκου τεχνικού για αμερικάνικο ποδόσφαιρο) «χτίζοντας» διαφορά στο σκορ.

Αν πρέπει να έχει παράπονα ο Παναθηναϊκός για τον τρόπο με τον οποίο (δεν) αντιμετωπίστηκε η physical άμυνα της Μπαρτσελόνα; Ναι. Ενδεχομένως πρέπει να έχει. Αν πρέπει να τα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για την ήττα; Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Σε καμία περίπτωση. Οι «πράσινοι» έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους στην Βαρκελώνη καθώς δεν εξαργύρωσαν το εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο. Σαν να μην μπήκε στο παρκέ άλλη ομάδα. Σαν να έκανε την εμφάνισή του ο Μίστερ Χάιντ και ο Δόκτορ Τζέκιλ να είχε μείνει στα αποδυτήρια.

Και είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται στον Παναθηναϊκό να ασχοληθούν άλλο με τα σφυρίγματα των διαιτητών. Ό,τι έγινε-έγινε. Τα αφήνουν πίσω και πάνε παρακάτω. Στο ματς της Παρασκευής με την Μπασκόνια (17/1, 21:30). Αν υπάρχει το «πρέπει»; Και ναι και όχι. Όχι επειδή και να χάσει δεν έχει χαθεί τίποτα ως προς το αβαντάζ της έδρας στα playoffs. Ναι επειδή ακολουθεί το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Και το ενδεχόμενο του 0/2 στην ισπανική «διαβολοβδομάδα» ίσως και να επηρεάσει ψυχολογικά τους παίκτες. Αν και σε αυτά τα ματς, συνήθως, δεν παίζουν κανέναν ρόλο τα όσα έχουν προηγηθεί...