Παναθηναϊκός: Και όταν δεν τα βάζει ο Ναν;

• Η Μπαρτσελόνα που αλλάζει για να επιβιώσει
• Κλειστό ρόστερ ναι αλλά με ποιούς;

Το τι είπε ο Εργκίν Αταμάν στο flash interview μετά το τέλος του αγώνα με την Μπαρτσελόνα και το ανέπτυξε παραπάνω στη συνέντευξη Τύπου είναι το ένα θέμα σχολιασμού για το ματς στην Καταλονία. Αναγνωρίζω 100% το δικαίωμα του (οποιουδήποτε) προπονητή να έχει νεύρα μετά από μια τέτοια ήττα, να προσπαθήσει να κερδίσει κάτι για το επόμενο (πολύ κοντινό) ματς, ακόμα και να φτάσει στην υπερβολή. Το τελευταίο άλλωστε είναι μέσα στα χαρακτηριστικά του Τούρκου κόουτς. Και πάλι όχι μόνο στα δικά του χαρκτηριστικά. Είναι αρκετοί οι...πριμαντόνες τεχνικοί με ιδιαίτερη συμπεριφορά (κατά καιρούς) στην Euroleague. Το βασικό θέμα, για την επόμενη ημέρα του Παναθηναϊκού, είναι τι είπε ο Αταμάν στους παίκτες του στα αποδυτήρια. Αν έμεινε μόνο στο κομμάτι που τόνισε ο ίδιος, δηλαδή τα συγχαρητήρια για την εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο και την επισήμανση ότι στο δεύτερo μέρος δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο american football και τους χάϊδεψε το κεφάλι με στοργή, υπάρχει θέμα. Αλλά πόσο αρμόζει αυτό στο προφίλ του κόουτς του Τριφυλλιού;

Συμφωνώ ότι καμία φοβερή ζημιά δεν έγινε στην Βαρκελώνη για τον Παναθηναϊκό. Είμαστε ακόμα στη φάση όπου (για λίγο ακόμα) δεν υπάρχουν “ζημιές” πουθενά. Τουλάχιστον όχι καθοριστικές. Ούτε αν χάσει αύριο στην Μπασκόνια είναι ζημιά. Αν έχει κάποιος κέφια θα πει ότι και από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ να ηττηθεί μπορεί να μην έχει γίνει ζημιά. Γιατί μπορεί να κρατήσει τη διαφορά. Αλλά και γιατί (σε τελική ανάλυση) οι έδρες σπάνε και στους τελικούς όπως έχουμε δει. Μπορεί όλα τα παραπάνω να ισχύουν. Αλλά δεν πιστεύω ότι αφορούν τον πρωταθλητή Ευρώπης, σαν λογική. Όχι μόνο γιατί υπάρχει η απαίτηση να κερδίζει παντού (υπερβολή), αλλά γιατί η υπάρχει η υποχρέωση όταν χάνει να το κάνει έστω με τρόπο που δεν του αφήνει πληγές. Και αν υπήρξαν τέτοιες μετά από το ματς στη Βαρκελώνη, έχουν να κάνουν με τον εαυτό του και όχι με τη διαιτησία.

Η Μπαρτσελόνα που αλλάζει για να επιβιώσει

Για να αρχίσουμε απο το τελευταίο. Η Μπαρτσελόνα τον τελευταίο μήνα παλεύει με νύχια και με δόντια να μείνει σε τροχιά play-offs στην Euroleague και στην οκτάδα στην ACB. Από ομάδα που δεχόταν κοντά στους 85-90 πόντους, προσπαθούσε να κερδίσει από την επίθεση της και έχανε, αποφάσισε να παίξει άμυνα με νύχια και με δόντια, να “δαγκώσει” και να ματώσει για να επιζήσει. Αυτό δεν συνέβη την τελευταίο εβδομάδα. Οπότε προφανώς και θα έπρεπε να το έχει διαβάσει αυτό το staff των Πράσινων. Και επειδή πιστεύω ότι το είχε κάνει, μετά έπρεπε αυτή η γνώση να γίνει κτήμα των παικτών. Να καταλάβουν ότι, ειδικά μέσα στο σπίτι τους, οι Καταλανοί θα τα έδιναν όλα για μια νίκη βαριά και πρακτικά και επικοινωνιακά και ψυχολογικά. Υπάρχουν τόνοι εμπειρίας στον Παναθηναϊκό για να πιστέψουν ότι οι συνεχόμενες κατοστάρες στο ΟΑΚΑ θα έριχναν αμαχητί τα κάστρα σε όλη την Ευρώπη όπου θα υποδεχονταν τον πρωταθλητή Ευρώπης με τα κλειδιά της πόλης. Ακριβώς το αντίθετο! Αυτές οι εμφανίσεις κάνουν ακόμα μεγαλύτερο το κίνητρο, ειδικά ιστορικών ομάδων, να σε γονατίσουν.

Όχι δεν ήταν έτοιμος για αυτό ο Παναθηναϊκός. Δεν αποδείχθηκε έτοιμος να απαντήσει με φωτιά στη φωτιά, όταν στο τρίτο δεκάλεπτο οι γηπεδούχοι αποφάσισαν ότι δεν είχαν άλλη λύση από το να είναι παντού, να παρενοχλούν, να βουτάνε, να βάζουν χέρια στη μπάλα, να βγάζουν δύο και τρεις παίκτες πάνω στον Ναν, κάνοντας τον αντίπαλο τους να εκδηλώνει λάθος επιθέσεις στο τέλος του χρόνου. Όπως κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της, όπως έχει κάνει πολλές φορές και ο Παναθηναϊκός, έτσι και οι μπλαουγκράνα πήραν δύναμη από την άμυνα τους για να χτυπήσει στην επίθεση έναν φανερά θολωμένο αντίπαλο που δεν ήξερε τι του φταίει. Γιατί ελάχιστα προσπάθησε ο πάγκος του να διορθώσει αυτό που έφταιγε.

Ας πούμε λοιπόν ότι έφταιγε η διαιτησία. Πως προσπάθησε ο Αταμάν να... εκθέσει τους διαιτητές; Έστησε την πεντάδα του έτσι ώστε να προσπαθήσει να απαντήσει με “καθρέφτη” στο αμυντικό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα; Ώστε, ακόμα και αν το ματς δεν γύριζε, τουλάχιστον ο Παναθηναϊκός να το είχε παλέψει, αλλά και να βλέπαμε αν τα σφυρίγματα ήταν τα ίδια και από τις δύο πλευρές. Θα σημειώσω ότι την τελευταία περίοδο όταν οι Πράσινοι κυνηγούσαν στο σκορ βρέθηκαν στο φινάλε του αγώνα με την ανάγκη να δώσουν βολές στην Μπαρτσελόνα αλλά είχαν μόλις δύο ομαδικά φάουλ! Στον πάγκο του Παναθηναϊκού υπάρχουν παίκτες που ξέρουν και το βάρος της φανέλας και είναι σκληροί όταν πρέπει. Περισσότερο από ορισμένους που έμειναν στο παρκέ 25-30 λεπτά και έδωσαν κάποια πράγματα στην επίθεση, αλλά στην άμυνα ήταν “βούτυρο”. Ξέρω καλά ότι ο καλύτερος είναι αυτός που δεν παίζει. Γνωρίζω όμως ότι ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου και ο Καλαϊτζάκης μπορούν να είναι και καμικάζι. Να χαλάσουν παιχνίδι και μυαλά για τον αντίπαλο. Ο πρώτος αγωνίστηκε 1.32, ο δεύτερος 12.46 και ο τρίτος... 9 δευτερόλεπτα, ενώ με την Παρτίζαν είχε πάρει 12 λεπτά.

Κλειστό ρόστερ ναι αλλά με ποιούς;

Δεν θα μπω σε συγκρίσεις. Άλλωστε είναι δικαίωμα του προπονητή να εμπιστεύεται όποιον αυτός θέλει. Αλλά για αυτό κρίνεται. Και στα καλά και στις στραβές. Ο Οσμάν δείχνει το ποιος είναι και δίκαια παίρνει χρόνο. Αλλά δεν μπορεί να είναι ο Ναν στη θέση του Ναν στην επίθεση, όταν αυτός δεν μπορεί. Και τα 35 λεπτά συμμετοχής σε γονατίζουν όταν δεν είσαι θηρίο σαν τον Λεσόρ. Όσο για τον Γιουρτσεβέν κατανοώ ότι από τη στιγμή που ο Γκάμπριελ μπαίνει στα πραγματικά του μεγέθη (και έχει πολλά να μάθει ακόμα) είναι σχεδόν η μοναδική σου επιλογή στο “πέντε” ακόμα και αν τον κατάπιαν στο πρώτο μέρος. Αλλά ούτε με αυτόν μόνο θα κερδίσεις, ειδικά αν ο αντίπαλος έχει αποφασίσει ότι θα τα φάει από τον συγκεκριμένο στο “ένας με έναν”, αφού όμως θα δώσει βάρος για να σου κλειδώσει την περιφέρεια. Οπότε έτσι δεν θα χάσει. Το κλειστό rotation είναι μια επιλογή που δικαιώθηκε πέρυσι. Αλλά είχες σούπερ Ναν, υγιή και ηγετικό Σλούκα, καθοριστικό Λεσόρ, killer Γκραντ, επιδραστικούς Γκριγκόνις, Μήτογλου και εξαιρετικούς Παπαπέτρου, Χούνατσο ειδικά από τα play-offs και μετά. Αυτοί έφταναν γιατί βρέθηκαν στην κατάσταση που έπρεπε (όλοι) το διάστημα που έπρεπε.

Αλλά ας πούμε ότι η Τετάρτη ήταν, απλά, μια κακή βραδιά για όλους στον Παναθηναϊκό. Χρειάζεται διαχείριση και ηρεμία γιατί μετά από τέτοιες λακούβες μπορεί και το κλίμα να μην είναι το καλύτερο. Λογικό και αυτό. Μετά τις ήττες από Εφές και Παρτίζαν (εκτός) οι Πράσινοι ανασυντάχθηκαν και απάντησαν εκκωφαντικά. Έχουν το ταλέντο, την εμπειρία και άμεσα την ευκαιρία (αύριο αρχικά) να το κάνουν ξανά. Σίγουρα κάποιος θα κατάφερνε σε ένα ματς να σταματήσει τον Ναν. Θα το επιχειρήσουν και άλλοι με την ίδια συνταγή. Το ερώτημα είναι αν ο Παναθηναϊκός θέλει 28-30 πόντους του Αμερικάνου πλέον για να φεύγει νικητής από ένα ματς (ίσως όχι στο ΟΑΚΑ, αλλά κυρίως εκτός) οπότε φτάνουμε σε εποχές (για τους παλαιότερους) με το ερώτημα “αν δεν τα βάλει ο Γκάλης τι γίνεται;”. Οι αντίπαλοι με βαθύ ρόστερ και παίκτες να θυσιάσουν θα εστιάζουν στο σημείο που μπορούν να σε μπλοκάρουν, να σε εκνευρίσουν και να σε ξεχαρβαλώσουν. Αλλά μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό οφείλει να έχει πλουραλισμό σε περισσότερες από μια-δύο θέσεις. Η υγεία των Σλούκα, Μπράουν (αν και για τον δεύτερο δεν ξέρω αν είναι μόνο αυτό το θέμα), η συνέπεια στο “3”, η φόρμα του Χουάντσο και η τέχνη για να κρύβονται οι αδυναμίες στο “5” (δύσκολο) είναι κρίσιμοι παράγοντες για τη συνέχεια. Από εκεί που θα ξεκινάνε όλα όμως (πάντα) είναι η θυσία στην άμυνα. Θα επαναλάβω ότι “καλές οι κατοστάρες αλλά καλύτερο το Μόναχο” και θα συμπληρώσω πως όση ποιότητα και να έχει το ρόστερ των Πράσινων το πλεονέκτημα έδρας είναι κομβικό για την παρουσιά τους στο Αμπού Ντάμπι.