Ο Ολυμπιακός πήρε το περυσινό μήνυμα και φέτος στέλνει το δικό του!

Για τον εφετινό Ολυμπιακό έχουν γραφτεί ήδη πολλά και το πιθανότερο είναι ότι μέχρι το τέλος της σεζόν, θα γραφτούν ακόμη περισσότερα. Ένα από τα λίγα που δεν χωρούν καμία αμφισβήτηση είναι ότι το εφετινό του ρόστερ είναι πληρέστερο και το πιο ποιοτικό που είχε ποτέ και χτίστηκε στην λογική της διεκδίκησης όλων των τίτλων.

Αν με ρωτάτε, όμως, ποιο από τα τρία εναπομείναντα τρόπαια είναι αυτό που επιθυμούν περισσότερο να κατακτήσουν φέτος στον Πειραιά, θα επιλέξω χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτό της Euroleague κι αυτό όχι γιατί έχουν περάσει 12 χρόνια από την τελευταία φορά στο Λονδίνο (2013).

Ο βασικότερος λόγος είναι γιατί το έχουν απωθημένο, ειδικότερα τα τρία τελευταία χρόνια, που έφτασαν κοντά του, συμμετέχοντας στα αντίστοιχα Final 4, με αποκορύφωμα εκείνο του Κάουνας (2023), όπου δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι δικαιούνταν περισσότερο από ποτέ! Βάσει του μπάσκετ που έπαιξαν όλη την χρονιά και της απόδοσης που είχαν στην μεγαλύτερη διάρκεια του ημιτελικού και του τελικού.

Κι επειδή η περυσινή σεζόν (εκείνη που ακολούθησε τον χαμένο τελικό στην Λιθουανία), δεν είχε το ανάλογο αποτέλεσμα, λόγω του ελλείματος σε μπασκετική ποιότητα, η απόφαση που πήρε η διοίκηση το περασμένο καλοκαίρι και οι κινήσεις που έκανε για να την υλοποιήσει, προσέφεραν στον Γιώργο Μπαρτζώκα το κατάλληλο υλικό για να έρθει η επιτυχία.

Όπως αυτή την αντιλαμβάνονται στην «ερυθρόλευκη» ΚΑΕ (από την άποψη του πολύ ψηλού πήχη) και με την τεράστια πίεση που συνοδεύει το συγκεκριμένο εγχείρημα.

Τηρουμένων των αναλογιών και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι φέτος – και λόγω των τραυματισμών – οι Πειραιώτες αναγκάστηκαν να κάνουν τις περισσότερες προσθήκες των τελευταίων ετών, η αγωνιστική εικόνα που παρουσιάζει εδώ και κάτι περισσότερο από έναν μήνα, είναι σταθερά ανοδική και έχει πολλά περιθώρια για περαιτέρω βελτίωση.

Θα σταθώ, όμως, σε ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον εφετινό Ολυμπιακό, για το οποίο υπάρχουν αρκετές διαφωνίες και διχογνωμίες. Κι αυτό έχει να κάνει με το αν μπορεί να παίξει την άμυνα που μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν, λόγω του περίσσιου ατομικού ταλέντου που διαθέτει και της μεγάλης ποιότητας που βγάζει στην επίθεση.

Ε, λοιπόν δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι η αχίλλειος πτέρνα των «ερυθρόλευκων» είναι η αδυναμία τους να αμυνθούν με συνέπεια και ότι αυτό το μειονέκτημα, θα τους βγει στην συνέχεια όταν θα αρχίσουν τα πιο δύσκολα.

H δική μου η άποψη, η οποία σχετίζεται και με το παιχνίδι της Μαδρίτης, είναι ότι οι παίκτες του Μπαρτζώκα έχουν και την ικανότητα και τα χαρακτηριστικά αλλά και ενίοτε και την διάθεση να το κάνουν, απλά ξέρουν ότι είναι μία από τις ελάχιστες ομάδες στην Ευρώπη, που μπορούν να επιβληθούν μέσα από την επίθεση! Και αυτός ίσως είναι ένας από τους λόγους, που δεν το κάνουν τόσο συχνά! Γιατί νιώθουν ότι δεν τους χρειάζεται για να πάρουν αυτό που θέλουν.

Παραδοσιακά, άλλωστε, ο οργανισμός του Πειραιά έχει αποδείξει ότι αποδίδει εξαιρετικά όταν νιώθει την πίεση και την απειλή και η αμυντική του δράση, πηγάζει πάντα από το DNA που εκπέμπει η φιλοσοφία του και μεταλαμπαδεύεται από τους παλιούς στους νεότερους.

Για να πάμε, όμως και στο μπασκετικό αριστούργημα της Μαδρίτης. Ταξιδεύοντας στην ισπανική πρωτεύουσα με 6 σερί νίκες και με «αέρα» δύο νικών από την 2η θέση, ο Ολυμπιακός είχε την πολυτέλεια να μην φορτσάρει και να μην πιεστεί.

Ειδικότερα από την στιγμή που είχε παίξει παράταση πριν από δύο εικοσιτετράωρα και καπάκι είχε ταξιδέψει από την Βιτόρια και πολλώ δε μάλλον, από την στιγμή που έχει μπροστά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και τέσσερις μέρες αργότερα την σημαντική εντός έδρας αναμέτρηση με την Φενερμπαχτσέ.

Ποιος θα του έλεγε τίποτε, αν επέλεγε να κάνει οικονομία δυνάμεων και να επιστρέψει στην Ελλάδα με απολογισμό μία νίκη σε δύο αγώνες επί ισπανικού εδάφους; Εκεί που πέρυσι νίκησε μόνο την Βαλένθια...

Τα μηνύματα, όμως που επέλεξε να στείλει σε όλη την Ευρώπη ήταν ηχηρά και πιστεύω απολύτως κατανοητά και την δεδομένη στιγμή τον καθιστούν ως το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση της πρωτιάς στην κανονική περίοδο της EL!

Και αυτό όχι μόνο λόγω της απόδοσής του, αλλά και της νοοτροπίας του να μην σηκώνει το πόδι απο το γκάζι για να «κόψει» ταχύτητα και της επιθυμίας τους να επιβάλλει τον δικό του νόμο.

Αν εξαιρέσουμε το πρώτο αναγνωριστικό τρίλεπτο και το δέος που προκαλεί πάντα στον Φαλ ο Ταβάρες, αλλά και το τελευταίο 4λεπτο (όταν όλα είχαν κριθεί) ο Ολυμπιακός στην “Movistar Arena”, ήταν εντυπωσιακός, απολαυστικός και συνάμα πολλά υποσχόμενος!

Κατ’ αρχάς είχε αρκετά διαστήματα με τρομερή αμυντική λειτουργία (με μπροστάρη τον Παπανικολάου που είχε πληθωρική παρουσία), στην διάρκεια των οποίων βραχυκύκλωσε την επίθεση των γηπεδούχων που στα τελευταία 6 ματς, είχαν τρομερό ρυθμό σκόραραν κατά μέσο όρο σχεδόν 93 πόντους!

Σκεφτείτε ότι 48 ώρες νωρίτερα είχαν φορτώσει με 116 πόντους το καλάθι της Μακάμπι. Σταμάτησαν την δημιουργία και τα ρήγματα που προκαλεί ο Καμπάτσο (7π. & 4ασ. με μόλις 5 σουτ) και έβαζαν δύσκολα στον Ταβάρες (όταν οι συμπαίκτες του τον «τάϊζαν»), αναγκάζοντάς τον να διώξει την μπάλα από τα χέρια του. Και φυσικά τους βγήκε το σχετικό ρίσκο με τα μακρινά σουτ της «βασίλισσας» (28,6% με 8/28 τρίποντα)!

Η «μαγεία» του Ολυμπιακού, όμως, ήταν στην επίθεση, που οδήγησε το παιχνίδι στον τρόπο που εκείνος ήθελε, επιβάλλοντας την θέλησή του σε συνάρτηση πάντα με αυτά που του έδινε η άμυνα της Ρεάλ. Του έδινε το τρίποντο; Τα έβαζε απ’ έξω! Πίεζε στην περιφέρεια; Πόσταρε είτε τον Βεζένκοβ, είτε τον Μιλουτίνοφ ή πήγαινε σε ρήγματα που του έδιναν την ευκαιρία για να βρει τον ελεύθερο παίκτη.

Πήγαινε σε ασφυκτικό man to man στην περιφέρεια; Η μπάλα πήγαινε στον Φουρνιέ, ο οποίος, πέραν της δεινότητας στο μακρινό σουτ, είναι από τους λίγους εξαιρετικούς δημιουργούς για τον εαυτό του και τους άλλους, που μπορεί παράλληλα να πάει με την μπάλα μέχρι μέσα ή να σταματήσει για midrange.

Τεράστιο... champeau στον Γάλλο διεθνή guard, με την τρομερή αυτοπεποίθηση και την σπουδαία μπασκετική αύρα! Καιρό είχαμε να δούμε στην Ελλάδα τόσο πολυδιάστατο σκόρερ και με τόσο μεγάλη δίψα να πετύχει αλλά και χαρά για το παιχνίδι!

Το υπερηχητικό πέρασμα του Ολυμπιακού (96-86) από την έδρα της προπερσινής πρωταθλήτριας Ευρώπης και της περυσινής φιναλίστ της Euroleague (τον νίκησε και στα δύο προηγούμενα Final 4), έχει μεγάλη αξία αν αναλογιστεί κάποιος την απουσία του Τόμας Γουόκαπ, που εκτός του ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός guard της ομάδας, είναι και ο πρώτος πασέρ! Αλλά και το πρόβλημα με τα φάουλ που αντιμετώπισε ο Γουίλιαμς-Γκος (έπαιξε μόλις 14’).

Το ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει την πολυτέλεια να διαθέτει και τρίτο ποιοτικό point-guard, που να μπορεί να παίξει άμυνα, να πάρει αποφάσεις και να εκτελέσει με την ποιότητα του Βιλντόζα, δείχνει πόσο βάθος έχει το ρόστερ του Ολυμπιακού.

Και πόσο «τρομακτικός» μπορεί να γίνει τους επόμενους μήνες, αν ο βασικός κορμός παραμείνει υγιής και η ενσωμάτωση του Κίναν Έβανς, γίνει ομαλά και με τρόπο που δεν θα χαλάσει την «χημεία» της. Τα καλύτερα έρχονται...

Υγ.1: Την σεζόν 2022-23 που ο Ολυμπιακός τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο ισοφαρίζοντας το τότε ρεκόρ της Μπαρτσελόνα, με 24-10 (το οποίο προσπέρασε η Ρεάλ πέρυσι με το 27-7), μετά την 22η αγωνιστική είχε ρεκόρ 15-7! Δηλαδή μία νίκη λιγότερη απ’ όσες έχει φέτος...

Υγ.2: Ο εφετινός απολογισμός απέναντι στις ισπανικές ομάδες είναι 5/5 για τους «ερυθρόλευκους». Πέρυσι το αντίστοιχο ρεκόρ ήταν 1-7!