Παναθηναϊκός: Δεν τον παίρνει πλέον να μην... εμφανίζεται και ο Αταμάν!

Τέτοια ματς όπως αυτό στο “Forum”, τα «έχουμε δει» τόσες φορές να περνούν... από μπροστά μας, που θα ‘λεγε κανείς ότι οι «χτυπητές» απουσίες της Αρμάνι (Μίροτιτς, Κοζέρ, Ρίτσι, Φλακαντόρι και Ντιόπ «συνάντησαν» τον εδώ και καιρό τραυματία Τζος Νίμπο στην λίστα των προβλημάτων), «φώναζαν» ότι θα προσδώσουν στους γηπεδούχους συσπείρωση και θα τους δώσουν κίνητρο να παρουσιαστούν πολύ πιο συμπαγείς απ’ ότι συνήθως.

Τι χρειαζόταν, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός; Τίποτε περισσότερο από το φορέσει το «γαμπριάτικο» αμυντικό του «κοστούμι» (όπως αυτό στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και στο 2ο μέρος του προηγούμενου ματς με την Ζάλγκιρις, ώστε να θέσει από τα μετόπισθεν τα θεμέλια ενός «διπλού» που έψαχνε από τον... σταθμό του Μονάχου και το οποίο, αν ερχόταν, θα ισοδυναμούσε με... χρυσάφι!

Οι Μιλανέζοι, άλλωστε, είναι ομάδα που βρίσκει ρυθμό κατ’ εξοχήν από την επίθεση (5η με μ.ο. 85,0 πόντους) και χωρίς τον πρώτο σκόρερ της (Μίροτιτς μ.ο. 18,3 πόντους) αλλά κι έναν ακόμη παίκτη με εμπειρία κι επιθετική ευχέρεια (Κοζέρ μ.ο. 7,8 πόντους με 57,9% στα τρίποντα), αν δεν έβρισκε έναν σταθερό πυλώνα στο σκοράρισμα, δύσκολα θα μπορούσε να προβάλει μεγάλη αντίσταση.

Όπως ακριβώς, δηλαδή, συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στην Πόλη, όπου γνώρισε την πιο βαριά εφετινή της ήττα (66-110) από την Εφές, σούταρε με 38,8% εντός πεδιάς και δεν είχε κανέναν παίκτη να ξεπερνάει τους 13 πόντους! Αλλά και στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι, όπου Μίροτιτς παρόντος (16 πόντους), δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φράγμα των 70 και ηττήθηκε με 20 πόντους διαφορά (70-90) από την Παρτίζαν!

Παρά το επιθετικό κρεσέντο του Ζακ ΛεΝτέι (έπαιξε τραυματίας και έγινε «ήρωας» από την προσωπική άμυνα του «τριφυλλιού» καταγράφοντας ρεκόρ καριέρας με 33 πόντους και 5 εύστοχα τρίποντα), ο οποίος κάποια στιγμή πέτυχε 12 συνεχόμενους πόντους και πήγε την διαφορά στο +7 (31-24 στο 15’) για τους γηπεδούχους, αν η ομάδα του Μεσίνα ήλεγξε το ματς στο 1ο μέρος, αυτό έγινε επειδή έπαιξε καλά το παιχνίδι των κερδισμένων βολών (πριν το τζάμπολ, ήταν 2η στα κερδισμένα φάουλ και 3η στις εκτελεσμένες βολές).

Οι 8/8 βολές που είχε από το 5ο έως το 10ο λεπτό την βοήθησαν να παραμείνει ενεργή επιθετικά στο μόνο διάστημα που η άμυνα του «τριφυλλιού» ήταν αποτελεσματική και δεν δέχτηκε καλάθι εντός πεδιάς.

Οι 12/12 με τις οποίες πήγε στην ανάπαυλα, της είχαν βάλει την σχετική πλάτη ώστε να έχει βραχεία κεφαλή (39-37), την ίδια ώρα που τόσο ο Ναν (18 πόντους και 5 ασίστ με 7/18 σουτ) όσο και ο Γκέιμπριελ ήταν απρόσεχτοι και είχαν φορτωθεί με 3 φάουλ!

Ειδικά ο πρώτος, που μπήκε ζεστός στο παιχνίδι και είχε 8 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, αναγκαστικά χρειάστηκε να επιστρέψει στον πάγκο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διακοπή του ρυθμού που είχε βρει.

Αν το παθητικό των 39 πόντων με 12/28 σουτ (42,8%), με 12 εύστοχες βολές και με 5 ασίστ, δεν χαρακτήριζε ως ανεπαρκή την αμυντική προσπάθεια στο πρώτο ημίχρονο, η συνέχεια ήταν αποκαρδιωτική! Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι «πράσινοι» φάνηκαν να μην έχουν την παραμικρή συναίσθηση της ζημιάς που επέτρεψαν να τους συμβεί με το “no-show” του 2ου μέρους.

Σε ένα ματς με μεγάλο «πρέπει» και στο οποίο έπρεπε να υποστηρίξει την ταμπέλα του φαβορί, ο «επτάστερος» μπήκε χωρίς «να μασάει σίδερα» στην 3η περίοδο και πριν προλάβει να καταλάβει τι έχει συμβεί, είχε δεχθεί ένα επιμέρους double score plus (27-13), το οποίο «άναψε φωτιά» στην εξέδρα!

Οι 87 πόντοι που δέχτηκε από έναν αντίπαλο, που πριν ενάμιση μήνα στο ΟΑΚΑ μετά βίας προσπέρασε τους 70 (με μοναδικό απόντα τον Νίμπο), συνιστούν αμυντικό σοβαρό πισωγύρισμα.

Κακά τα ψέματα, χωρίς σκληράδα στα ανασταλτικά τους καθήκοντα, δύσκολα θα μπορέσουν να καλύψουν την διπλή δουλειά που έκανε ο Λεσόρ με τα δυναμικά hedge out που έσπαγαν το pick και τις δυναμικές βυθίσεις που απέτρεπαν το roll!

Και δεν συζητάω για τα τελειώματα κοντά στο καλάθι και τους χώρους που άνοιγε με τα άκρως αποτελεσματικά σκριν του, δημιουργώντας αποστάσεις για τον Σλούκα (ήταν ο καλύτερος εφετινός και ο μοναδικός που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων) και τον Ναν!

Επιπροσθέτως, τι να πει κανείς για την εικόνα του Παναθηναϊκού στα ριμπάουντ, ειδικότερα στο 3ο δεκάλεπτο (13-7) που οι Ιταλοί έχτισαν την διαφορά; Απολύτως χαρακτηριστικό της έλλειψης συγκέντρωσης και μαχητικού χαρακτήρα, ήταν το σκηνικό που ακολούθησε μετά από δύο φάσεις (κοντά στο 25ο λεπτό), που οι φιλοξενούμενοι έβγαλαν ενέργεια στα μετόπισθεν, ανάγκασαν τον Μάνιον να υποπέσει σε διαδοχικά λάθη και με καλάθι του Όσμαν στο transition μείωσαν σε 54-48...

Στην επίθεση αστόχησαν σε ελεύθερο τρίποντο με τον Ερνανγκόμεθ και εν συνεχεία έχασαν τρία αμυντικά ριμπάουντ σε μία κατοχή (από δύο άστοχα τρίποντα του Ντιμιτρίεβιτς και δύο χαμένες βολές από τον Σιλντς), με αποτέλεσμα ο Αμερικανός forward να βρει ελεύθερο τρίποντο και να «τιμωρήσει» την «κοιμώμενη» άμυνα για το -9 (57-48).

Ο δε Φρέντι Γκιλέσπι, που λόγω των απουσιών μέσα στην ρακέτα, έπαιξε διπλάσιο χρόνο από τον μέσο όρο του (13,1’), υπήρχαν στιγμές που έμοιαζε ψηλός από το πρώτο ράφι για την Euroleague και δυστυχώς για την ελλιπή frontline του «επτάστερου» έκανε party, καταγράφοντας το εφετινό ατομικό του ρεκόρ σε πόντους (11) και αξιολόγηση (14).

Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Αταμάν όταν έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα πάρει ψηλό γιατί κανείς στην αγορά δεν είναι καλύτερος από τον Μήτογλου (χρειάζεται παίκτης επειγόντως) αλλά όταν χάνει με κάτω τα χέρια από την χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης στα ριμπάουντ (στο σύνολο και στα επιθετικά), τότε είναι πασιφανές ότι η ρακέτα του... μπάζει!

Καταλαβαίνω την πρόθεση του Τούρκου τεχνικού να «φτιάξει» τον Ντίνο σε μία εποχή που τον χρειάζεται σφόδρα, ωστόσο, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η ψυχολογία ενός παίκτη δεν ρυθμίζεται από τις δημόσιες τοποθετήσεις, αλλά από την σχέση που χτίζει κάποιος μαζί του και από τον χρόνο που του δίνει ένας προπονητής.

Με τον Αντετοκούνμπο εντελώς εκτός ρυθμού (απόλυτα φυσιολογικό) και τον Χουάντσο σε off night και στις δύο πλευρές του γηπέδου (με εξαίρεση τα 13 ριμπάουντ), πως είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος από τον “Mito” (9 πόντους & 3 ριμπάουντ με 4/11 σουτ σε 26’) να πατήσει ξαφνικά ένα κουμπί και να γίνει ο επιδραστικός παίκτης του πρώτου μισού της περυσινής σεζόν; Ειδικότερα όταν στα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια είχε μέσο όρο συμμετοχής 9 λεπτά και αυτά όχι μαζεμένα!

Κάτι ανάλογο ισχύει και με την περίπτωση του Λορέντζο Μπράουν, ο οποίος είναι εκτός τόπου και χρόνου (έχει και ο ίδιος ευθύνη με το πόσο άνευρα παίζει), ενώ η ομάδα του τον έχει κάτι περισσότερο από ανάγκη.

Με αυτά και με εκείνα, ο Παναθηναϊκός «πέταξε στα σκουπίδια» (75-87) της ιταλικής μεγαλούπολης την ευκαιρία να κρατάει σφιχτά στα χέρια του την τύχη του βασικού στόχου που έχει στην κανονική περίοδο και δεν είναι άλλος από το πλεονέκτημα της έδρας, μέσω μίας θέσης στην πρώτη 4άδα.

Το τρένο δεν χάθηκε, ωστόσο, μην ξεχνάτε ότι με τόσο σημαντικές απουσίες (Λεσόρ, Γκριγκόνις, Γιούρτσεβεν) και με αρκετούς παίκτες εκτός ρυθμού (Παπαπέτρου, Μπράουν, Μήτογλου, Αντετοκούνμπο) και συγκεκριμένων δυνατοτήτων (Γκέιμπριελ), οι «πράσινοι» είναι πλέον αναγκασμένοι να παίζουν κάθε εβδομάδα έναν ή δύο τελικούς!

Όπως αυτοί της επόμενης εβδομάδας με την Φενερμπαχτσέ και την Εφές! Σύμφωνοι στο ΟΑΚΑ, η ατμόσφαιρα αλλά και η αμυντική τους μεταμόρφωση αλλάζει αρκετά τα δεδομένα, όμως, όταν οι λύσεις είναι περιορισμένες (Ναν, Σλούκας, Γκραντ, Όσμαν και Ερνανγκόμεθ), δεν γίνεται κάθε φορά να τρυπάνε το ταβάνι τους.

Επομένως, πλέον έχει φτάσει η ώρα του Αταμάν. Ο Τούρκος οφείλει να σταματήσει επικοινωνιακά τρικ και τα παράπονα για την διαιτησία και να σκύψει πάνω στην ομάδα του, που τον έχει ανάγκη ουσιαστικά. Κατ’ αρχάς για να κοουτσάρει, γιατί απέναντι στον Μεσίνα ήταν ουδέτερος παρατηρητής, δεν είχε την παραμικρή επίδραση στο ματς και δεν έκανε το παραμικρό για να ανατρέψει την άσχημη εικόνα.

Καλοί οι τρεις ευρωπαϊκοί τίτλοι και η ταμπέλα του πιο επιτυχημένου Ευρωπαίου προπονητή της τελευταίας 5ετίας, αλλά να τον δούμε και στα πιο δύσκολα, με τους τραυματισμούς και τις απουσίες κι εκεί που πρέπει να ρίξει τον εγωισμό του και να πάρει την μπαγκέτα στα χέρια του...