Τη λύση δεν θα τη δώσει μόνο (του) το ΟΑΚΑ

• Μόνο ένας...ίσον κανένας
• Άλλος Ναν χωρίς τον “πυλώνα” Λεσόρ
• Αν δεν βρουν άκρη μεταξύ τους

Γενικά δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ και προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα. Αφήνω τη δουλειά της καταστροφής του κόσμου στα ΜΜΕ που προαναγγέλουν τη σύγκρουση μετεωρίτη με τη γη, την (μέγα)έκρηξη ηφαιστείου και άλλα τέτοια ευχάριστα πράγματα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, αν κάποια από τις δύο ελληνικές ομάδες στην Ευρωλίγκα δεν πάρει την κούπα φέτος δεν θα καταστραφεί ο κόσμος.

]Σε ότι με αφορά (στο μυαλό μου) αυτό δεν θα συμβεί ακόμα και αν δεν φτάσουν καν μέχρι το Άμπου Ντάμπι. Δεν θα είναι το καλύτερο για τη δουλειά μας, αλλά έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν και δεν έσβησε ο ήλιος (ούτε επαγγελματικά). Γιατί όσο και αν φορτώνουμε το μυαλό μας, με την επιθυμία για το back to back του Παναθηναϊκού στον τίτλο και την παρουσία του Ολυμπιακού σε ακόμα ένα final four, ώστε να έχει ακόμα μια ευκαιρία, η κατάσταση φαντάζει από ζόρικη μέχρι και δυσοίωνη σε αυτή τη φάση. Και πρέπει να μετράμε τις καταστάσεις στην πραγματική τους διάσταση και όχι με οδηγό το ιδεατό.

Στο πρόσφατο Old School με τον συνοδοιπόρο Νίκο Παπαδογιάννη επέμεινα και μια και δύο και...τρεις φορές στην ανησυχία μου, για το πως θα διαχειριστούν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αποτελεσματικά στην τελική ευθεία (εκεί φτάνουμε πλέον) τις πολύ σημαντικές απώλειες σε έμψυχο δυναμικό. Είτε είναι μακροχρόνιες όπως του Λεσόρ και του Γιούρτσεβεν, είτε περιστασιακές αλλά επαναλαμβανόμενες, όπως του Γουόκοπ και αρκετών ακόμα παικτών στον Ολυμπιακό που χάνουν 1-2 παιχνίδια, αλλά με ανησυχητική συχνότητα. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχω καμία διάθεση να κινδυνολογήσω. Αλλά όταν βλέπεις ένα μοτίβο δεν μπορείς να μην εστιάσεις σε αυτό. Και ότι βλέπω το τελευταίο διάστημα μόνο αισιοδοξία δεν δικαιολογεί.

Το τι θα κάνει απόψε με την Εφές ο Ολυμπιακός θα το δούμε. Ότι μετά την επιτυχημένη απόβαση του στην Ισπανία, μοιάζει να έχει απωλέσει μεγάλο απόθεμα ενέργειας, που σε συνδυασμό με τις απουσίες του τον κάνουν πιο νωθρό και μη αποτελεσματικό φαίνεται από μόνο του. Φωνάζει για να είμαι σαφής! Ακριβώς γι αυτό απαιτείται η προστασία της έδρας του, καθώς η διπλή έξοδος σε Παρίσι και Βαρκελώνη την άλλη εβδομάδα, απαιτεί από αυτόν όχι απλή ενέργεια αλλά....πυρηνική! Και όπως είναι τα πράγματα τώρα δεν δείχνει φαβορί σε κανέναν από αυτούς τους δύο αγώνες της (νέας) διαβολοβδομάδας.

Μόνο ένας...ίσον κανένας

Μπορούμε να λέμε χίλια πράγματα για τα χαρακτηριστικά κάθε ομάδας. Την ικανότητα να αντιδρά με την πλάτη στον τοίχο, την ποιότητα, την εμπειρία, όπως και την ηγετική ικανότητα κάποιων παικτών που μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι μόνοι τους. Άλλα όλα αυτά συμβαίνουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις και κυρίως δεν συμβαίνουν πάντα, ούτε...για πάντα. Ακριβώς γι αυτό το λόγο είναι ξεχωριστά. Με μύθους και θρύλους μπορείς να επιβιώσεις μέχρι ένα σημείο. Με την πραγματικότητα καλείσαι να τα βγάλεις πέρα στην καθημερινότητα σου.

Είχα πει (για να μην κρύβομαι) ότι ο Παναθηναϊκός θα φύγει νικητής από το Μιλάνο. Έβλεπα ότι η Αρμάνι θα πάει να παίξει ξύλο, λόγω των απουσιών της και για να φρενάρει επιθετικά τους Πράσινους και είχα συμπληρώσει πως, επειδή δεν ξέρει πως να το κάνει (ούσα κυρίως επιθετική ομάδα) θα τα θαλασσώσει, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει αποδείξει ότι δαγκώνει στην άμυνα όταν τα πράγματα είναι ζόρικα. Δημήτρη χάσαμε! Και ότι “έχασα” εγώ στην πρόβλεψή μου είναι το λιγότερο. Το ότι έχασε ο Παναθηναϊκός με κάτω τα χέρια είναι το μεγάλο θέμα. Το οποίο επανέρχεται σε αυτό το περίφημο “γκάζι-φρένο” με τα εντός και εκτός έδρας παιχνίδια του. Όπου στο ΟΑΚΑ υπάρχει η τεράστια πίστη του κόσμου στην ομάδα που μετατρέπει την υποχρέωση σε δύναμη, ενώ στα υπόλοιπα γήπεδα της Ευρώπης (ειδικά τον τελευταίο μήνα) δεν υπάρχει πίστη σε τίποτα. Πέρα απο αυτή που θα δείξει κάποιος παίκτης ανά αγώνα χωρίς αυτό να αρκεί. Χθες το βράδυ ήταν ο Σλούκας, με αποφάσεις και εκτελέσεις τραβηγμένες και αποτέλεσμα την προσωπικής του τρέλας να μη φύγει ηττημένος από το γήπεδο. Ακολούθησε κάποιος; Στην ουσία όχι, ότι και αν έδωσαν κατά διαστήματα ορισμένοι κυρίως στην άμυνα. Αυτό το “κατά διαστήματα” μπορεί να αρκεί στο ΟΑΚΑ, ανάλογα και με το ποιος είναι ο αντίπαλος, αλλά έξω απο το σπίτι ο κόσμος είναι άγριος. Η μισή Αρμάνι το απέδειξε αυτό με σκληρό τρόπο...

Άλλος Ναν χωρίς τον “πυλώνα” Λεσόρ

Απόντος του Λεσόρ (να μην αναφερθώ πάλι στις γραφικότητες που ακούστηκαν με ένα καλό παιχνίδι του Γκάμπριελ και δύο του Γιουρτσεβέν -στην επίθεση- όταν κάποιοι έφτασαν να λησμονήσουν τον ένα από τους δύο βασικούς πυλώνες τίτλου του Παναθηναϊκού) η απειλή υπάρχει πλέον μόνο από την περιφέρεια. Και τον Γάλλο τον “τάϊζαν” οι κοντοί, αλλά έφτιαχνε και φάσεις με μισή πάσα, τελείωνε με επαφή με “γκολ φάουλ”, έπαιρνε επιθετικά ριμπάουντ και (κυρίως) τρόμαζε τον αντίπαλο. Σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό οι Πράσινοι δεν έχουν. Κυρίως στην επίθεση, ενώ χθες και στην άμυνα ο Γκάμπριελ με αντίπαλο στα δικά του χαρακτηριστικά (Γκιλέσπι) μόνο απόρθητος δεν έμοιαζε. Το βάρος πέφτει στην περιφέρεια, οι αντίπαλοι ρίχνουν πλέον δύο και τρεις παίκτες στον Ναν, που πέφτει σε “τείχος”, χάνει και την διείσδυσή του, και την ταχύτητα στο σουτ και την δυνατότητα της πάσας με πολλά χέρια πάνω στη μπάλα. Αναγκάζεται να σουτάρει από τα 7,5 μέτρα ή να επιχειρεί απονενοημένα drive με δύο παίκτες να τον σκεπάζουν. Και μετά έρχονται τα νεύρα. Η κάμψη της απόδοσης του Αμερικάνου παρουσιάζεται, όλο και περισσότερο, μετά τον τραυματισμό του Γάλλου και “φωνάζει” στα 3 από τα 4 εκτός έδρας παιχνίδι που έδωσε η ομάδα του από τότε, όταν ο αντίπαλος προσαρμόζεται πάνω του. Για να αποδειχθεί ότι μια ομάδα που έχει φτάσει να εξαρτάται από του +27-28 πόντους ενός παίκτη, έχει σοβαρό θέμα αυτοί δεν έρχονται “βρέξει, χιονίσει”. Άλλος Ναν με την άλλη μισή δουλειά να την κάνει ο Λεσόρ, όχι μόνο με τους ποντους αλλά και με τους χώρους που έδινε και άλλος χωρίς αυτόν, με το φορτίο σωματικά και ψυχολογικά ολόκληρο στις πλάτες του.

Δεν έχω καμία ιδιαίτερη “κάψα” να δείξω τον Αταμάν για τις ευθύνες του. Άλλωστε οποιοσδήποτε δημοσιογράφος είναι χειρότερος τεχνικά από τον οποιονδήποτε τεχνικό. Οι τίτλοι του και κυρίως αυτό που πέτυχε την πέρυσι είναι γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Τελεία και παύλα! Αλλά σε επίπεδο διαχείρισης χαρακτήρων, δεν θα έλεγα ότι ο Τούρκος παίρνει και μάστερ. Από την άλλη βέβαια αυτός είναι ο τρόπος του. Δεν θέλει οι παίκτες να παίζουν για αυτόν, αλλά για τα λεφτά που πληρώνονται και το επόμενο συμβόλαιο τους. Αυτή είναι καλή προσέγγιση για πολυεθνική εταιρία, αλλά μια ομάδα μπάσκετ θέλει το...συναίσθημά της. Όχι δεν δίνω δίκιο στον Λορέντζο Μπράουν για την εικόνα που παρουσιάζει. Αν επέλεξε το χρήμα, από το χρόνο συμμετοχής πρόβλημά του. Δεν του έκρυψε κανένας ούτε που έρχεται, ούτε ποιους θα έχει δίπλα του και (ίσως) μπροστά του στο rotation, ούτε το πως λειτουργεί ο κορυφαίος κόουτς των τελευταίων ετών στην Euroleague. Στην ίδια διοργάνωση έπαιζε. Που είναι η ευθύνη του Παναθηναϊκού στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπου ο Μπράουν εμφανίζεται ως ένας πιο ακριβός Βιλντόζα με ακόμα χειρότερη εικόνα στο παρκε; Ούτε καν στον χρόνο συμμετοχής που παίρνει ο παίκτης. Έτσι κρίνει ο κόουτς. Το ερώτημα το δικό μου είναι γιατί επέλεξε τον Μπράουν σε μια ήδη φανταχτερη γραμμή γκαρντ; Από που θα έβρισκε χρόνο ο Μπράουν; Δεν ήξεραν ότι έπαιρναν παίκτη 30+ λεπτών με χαρακτηριστικά (αυτονόητο αυτό) πριμαντόνας; Θα μου πείτε “ναι αλλά ο παίκτης είπε ναι”. Ωραία και τελικά τι αγόρασες και τι σου προσφέρει αυτό το απόκτημα πέρα από το να λες “Ω, έχω στο ρόστερ μου και τον Λορέντζο Μπράουν”;

Αν δεν βρουν άκρη μεταξύ τους

Θα πείτε βέβαια ότι έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας. Μα αυτή είναι η μόνιμη “πισινή” που κρατάμε πάντα όλοι, όταν έχουμε να κάνουμε με μεγάλες προσωπικότητες και μεγάλες ομάδες. Το έχουνε κερδίσει με ότι έχουν πετύχει! Αλλά αν είναι να μη γράφουμε και αυτά που βλέπουμε ας... πάρουμε άδεια και να επιστρέψουμε μετά το final four. Γιατί αφεντικό είναι μεν ο Τούρκος κόουτς (και έτσι πρέπει) αλλά να πούμε ότι το έχει και 100% στη διαχείριση των παικτών, δεν ισχύει. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Μπράουν. Να χαρείτε μην αρχίσετε “ναι αλλά και Μπαρτζώκας”! Άλλά θέματα έχει και αυτός. Τώρα μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Όπου, όπως συμβαίνει σε κάθε ομάδα που έχει ζόρια προκύπτουν ερωτήματα που καλείται να τα λύσει ο οργανισμός. Επίσης όχι δεν έχουμε πλέον και πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας, ώστε οι “στραβές” να σβήνονται εύκολα. Το Μιλάνο ήταν μια ευκαιρία που στον Παναθηναϊκό την πέταξαν στα σκουπίδια.

Στους Πράσινους είμαι πεπεισμένος πως τα όποια ζητήματα μπορούν να τα λύσουν βασικά οι παίκτες αν κάνουν κάποιον group therapy μεταξύ τους. Και αναφέρομαι στο πνευματικό σκέλος. Αν και δεν είναι καθόλου σίγουρος πως όλοι μέσα στην ομάδα βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο στίγμα. Αλλά ακόμα και αν το αφήσουμε αυτό στην άκρη, η κόπωση εμφανίζεται όλο και μεγαλύτερη το rotation κλείνει ακόμα περισσότερο και ο κόουτς φτάνει κάνει συνεχείς αλλαγές χωρίς να βρίσκει άκρη, φανερά θολωμένος από την εικόνα της ομάδας του.

Η λύση; Το απόρθητο ΟΑΚΑ που μοιάζει όμως να κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ αυτό το διάστημα και μια κομβική νίκη εκτός έδρας που μπορεί να γυρίσει το χαρτί και πνευματικά για τον Παναθηναϊκό. Ποια άλλη πιο ιδανική ευκαιρία για αυτό από το (ευρωπαϊκό) ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ; Αλλά μέχρι τότε έχουμε 1,5 μήνα και καλείται να εστιάσει στο “ζει” στο βασανιστικό ερώτημα... “μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει;”. Τα πράγματα πλέον έχουν γίνει πολύ πιο πιεστικά και όποιος δει την κατάταξη στην Euroleague από το 1 μέχρι το 11 θα καταλάβει εύκολα τι μπορεί να συμβεί με ένα σερί 2-3 ηττών.