Ολυμπιακός: Δεδομένα... διψασμένος και έτοιμος

• Ο λόγος που χρειάζεται τον Ράιτ
• Η ώρα του Φουρνιέ
• Το… δεδομένο του Μπαρτζώκα

Στην Ελλάδα μας αρέσει να κουβαλάμε έναν αρνητισμό σε κάθε τι. Πιστοί στις παραδόσεις μας, τις τελευταίες ημέρες ή και εβδομάδες καλύτερα, η κουβέντα γύρω από τον Ολυμπιακό και την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου, περιστρέφεται στον άξονα της… κατάρας. Ποτέ κανείς, με το υπάρχον φορμάτ της EuroLeague, δεν έφτασε ως τον τίτλο από την πρώτη αυτήν θέση.

Τι σημαίνει όμως τελικά για μια ομάδα να έρχεται πρώτη στον μαραθώνιο. Σημαίνει πολλά και ταυτόχρονα τίποτα. Ο Ολυμπιακός το γνωρίζει αυτό από πρώτο χέρι. Απ’ το χέρι του Γιουλ, που του στέρησε έναν τίτλο προ διετίας, που κατά κοινή ομολογία άξιζε και κρατούσε στα χέρια του στον τελικό, επί 39’57’’. Τέτοια είναι η πληγή, που ο ίδιος ο Γιώργος Μπαρτζώκας παραδέχτηκε το… γαμώτο, όταν βλέπει και ξαναβλέπει εκείνο το σουτ.

Μπορεί όμως να μη σημαίνει απολύτως τίποτα για μία ομάδα η κορυφή σε έναν μαραθώνιο 34 αγωνιστικών, με αφετηρία τον Οκτώβριο; Πολλώ δε μάλλον όταν σε όλη τη διαδρομή, τα μεγαλύτερα εμπόδια που συνάντησαν οι «ερυθρόλευκοι» δεν τοποθετήθηκαν από τους ανταγωνιστές τους, αλλά από τον ίδιο τους τον λαβωμένο εαυτό.

Ο Ολυμπιακός επί της ουσίας δεν έπαιξε ποτέ πλήρης και το πιθανότερο, ακόμα και αν φτάσει ως το φινάλε της διαδρομής, να μην παρουσιαστεί και ποτέ ως το τέλος. Το πλεονέκτημα της έδρας, όμως, το εξασφάλισε προτού καλά καλά να μπει η άνοιξη. Φτάνοντας σε ρεκόρ ίδιο και απαράλλαχτο με αυτό της μαγικής σεζόν 2022-23. Υπόδειγμα σταθερότητας, αυταπάρνησης και κατάθεσης τεχνογνωσίας.

Δεν κράτησε ποτέ όλα τα χαρτιά του στο χέρι, αλλά πάντα έβγαινε αυτός με το καλύτερο φύλλο στο τραπέζι. Ακόμα και όταν χρειάστηκε να παρουσιαστεί στο πάλκο με έναν καθαρό γκαρντ και πότε - πότε δίχως κανέναν καθαρό ψηλό. Αυτή η πρωτιά για τον Ολυμπιακό ήρθε ως απότοκο της σκληρής δουλειάς και του μπάσκετ του. Την κατέκτησε δίκαια και έχει το δικαίωμα να δρέψει τους καρπούς της, αφού ο δρόμος για το Άμπου Ντάμπι περνάει από το ΣΕΦ. Όχι πως αυτό εξασφαλίζει κάτι από μόνο του. Δύο απ΄τις τελευταίες τρεις χρονιές, οι Πειραιώτες αναγκάστηκαν να κάνουν ριφιφί σε Μόντε Κάρλο και Κωνσταντινούπολη για να μη λοξοδρομήσουν.

Αλλά η ομάδα των 11 «διπλών», που κατέκτησε με τέτοιες δυσκολίες την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου, περισσότερο ατσαλωμένη παρά ευάλωτη είναι. Τώρα είναι σειρά των αντιπάλων, όποιοι τελικά και να ‘ναι αυτοί από τα play in, να τον κοιτάξουν με φόβο.

Ο λόγος που χρειάζεται τον Ράιτ

Για να έρθει ως επιστέγασμα στο κλείσιμο της κανονικής περιόδου η πρωτιά, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να κάνει το καθήκον του απέναντι στη Μακάμπι. Ω, τι έκπληξη, με 11άδα. Ωστόσο ο Μόουζες Ράιτ αρχίζει να μπαίνει σταδιακά σε αγωνιστικό ρυθμό και φέρνει πράγματα που η ομάδα του δεν είχε.

Μιλουτίνοφ και Φαλ αποτελούν δύο ψηλούς εντελώς διαφορετικού τύπου και η περιπέτεια της υγείας του Ράιτ, που τον κράτησε για τόσο μεγάλο διάστημα εκτός, κόστισε. Ο Αμερικανός έχει τα δικά του θέματα στην άμυνα. Η Μακάμπι προσπάθησε να τον στοχεύσει στο pick n’ roll, όπως σημάδεψε αρκετές φορές και τους φόργουορντ των «ερυθρολεύκων». Όμως ο Ράιτ φέρνει έξτρα διάσταση στην επίθεση, με το γρήγορο ρολάρισμά του προς το καλάθι και την επαφή που έχει. Δίνοντας και επιλογές στους γκαρντ να τον τροφοδοτήσουν με μεγάλη ευκολία. Το δημιουργικό… μάστερκλας του Γουίλιαμς Γκος με τις 13 ασίστ, οφείλεται σε έναν βαθμό σε όσα είπαμε παραπάνω.

Σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός αντέδρασε με τους συνήθεις υπόπτους. Για τον Πίτερς τα είπαμε από την περασμένη εβδομάδα. Το small ball εμφανίστηκε ξανά από ανάγκη και μπορεί να υστερεί σε μέγεθος και ριμπάουντ, αλλά επιθετικά παραμένει «όπλο», με την ταυτόχρονη παρουσία αυτού και του Βεζένκοβ. Είτε με τον Φουρνιέ στην πεντάδα, είτε με τον Ντόρσεϊ που τα πήρε τα σουτ στο τρίτο δεκάλεπτο, ασχέτως αν αστόχησε. Την παρουσία του βέβαια την κέρδισε από τη διάθεση στην άμυνα, καθώς τα δύο deflections που έκανε πανηγυρίστηκαν σαν τρίποντα στο ΣΕΦ.

Η ώρα του Φουρνιέ

Το τελευταίο διάστημα του Φουρνιέ, μετά από το παιχνίδι απέναντι στην Μπαρτσελόνα στην Καταλονία, δεν υπήρξε το καλύτερο του Γάλλου. Πέραν από τον τραυματισμό του και το αιμάτωμα στην ποδοκνημική που τον ταλαιπώρησε, ο Φουρνιέ δεν ήταν αυτός που ξέραμε επιθετικά.

Εδώ έρχεται ο διπλός αστερίσκος. Ο πρώτος έχει να κάνει με την παρουσία του και τη βαρύτητα που κουβαλάει, τραβώντας την προσοχή της αντίπαλης άμυνας ακόμα και σε περιόδους ντεφορμαρίσματος. Ο δεύτερος φυσικά με την προσωπικότητά του. Κανείς δεν είχε την αμφιβολία ότι θα γυρίσει έτοιμος να φωνάξει «παρών» στα κρίσιμα. Στην ούγια πολλών, ου μην και όλων των επικρατήσεων μακριά από τη θαλπωρή του Φαλήρου, άλλωστε, μπήκε η δική του υπογραφή.

Ο τρόπος που ηγήθηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο απέναντι στη Μακάμπι, περισσότερο με εικόνα από τα προσεχώς μοιάζει. Στα playoffs οι κρίσιμες αποφάσεις θα περάσουν από τα χέρια του και ένα παιχνίδι στο οποίο θα τίναζε τη σκόνη από τους ώμους του, λίγο πριν την τελική ευθεία, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν.

Το… δεδομένο του Μπαρτζώκα

Μετά και το πέρας αυτού του μαραθωνίου της κανονικής περιόδου, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επανέλαβε πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Μιλώντας βέβαια για τις νίκες που έφεραν τον Ολυμπιακό εδώ που είναι σήμερα, σε ένα περιβάλλον άκρως ανταγωνιστικό, όπως αυτό της EuroLeague.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Gazzetta.gr (@gazzetta.gr)

Όντως, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ο κόουτς των «ερυθρολεύκων» γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον την πίεση που συσσωρευτεί γύρω από την ομάδα του, που έθεσε ως αυτοσκοπό της χρονιάς τον τίτλο. Αυτός και αν δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένος. Ο Ολυμπιακός έχει αποτελέσει αρκετές φορές το αντιπαράδειγμα, απέναντι σε superteams του παρελθόντος.

Αυτό που όμως είναι δεδομένο και αυταπόδεικτο, έχει να κάνει με τη νοοτροπία της ομάδας. Που με τον ίδιο στον πάγκο, ως καθοδηγητή, παντρεύτηκε τη σταθερότητα, την παρουσία στα μεγάλα ραντεβού και την ικανότητα να ξεπερνάει τα δύσκολα. Και η πορεία ως την κορυφή της κανονικής περιόδου μπορεί να μην εξασφαλίζει από μόνη της το ευ ζην, αν ο Ολυμπιακός δε γίνει η ομάδα που θα κόψει το νήμα, όμως αποτελεί έναν καθρέπτη του έργου του προπονητή του. Στην εποχή που τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και τα όλοι κρίνονται με περίσσεια ευκολία, ο Μπαρτζώκας πιστώνεται πως η ομάδα του έχει μάθει να πρωταγωνιστεί υπό οποιαδήποτε συνθήκη.

Αυτό τελικά, πέραν από την… κατάρα, σημαίνει η κορυφή. Η σφραγίδα της σταθερότητας. Το διάστημα του προβληματισμού και των τριών διαδοχικών ηττών ήχησε ως το καλύτερο δυνατό καμπανάκι. Στα playoffs οι αντίπαλοι θα προβληματιστούν, που συναντούν την καλύτερη ομάδα της σεζόν. Μία ομάδα «διψασμένη» (η ίδια ελπίζει υγιή) και προσηλωμένη στον στόχο που θα κρίνει την επιτυχία της. Και το μόνο σίγουρο είναι πως θα παρουσιαστεί έτοιμη για την πρόκληση!