Τα γενέθλια και το υβρίδιον

Μια ελληνική παροιμία λέει πως «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» και- ως γνωστόν- με τη λαϊκή θυμοσοφία δεν μπορεί να τα βάλει κανείς...

Εάν ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους δεν ξέρει την ίδια την παροιμία (από την Ελληνίδα σύζυγο του) προφανώς αντιλαμβάνεται το νόημα της: το αντιλαμβάνεται, αλλά, όπως λέει και μια αμερικανική έκφραση «thanks, but no thanks».

Κοινώς, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω!

Το γεγονός ότι ο Big Saras βρέθηκε επί τέσσερις (3+1) σεζόν στη δούλεψη του Ομπράντοβιτς, δεν σημαίνει κιόλας ότι είναι ο νέος Ζέλικο, άλλωστε και ο ίδιος δεν θέλει να συστήνεται, ούτε να περνιέται για τέτοιος. Με την ίδια λογική ο Ζοτς μπορεί να υπήρξε μαθητής του Ντούσαν Ιβκοβιτς, αλλά δεν καμωνόταν και δεν έγινε κιόλας ο νέος Ντούντα...

Τι σημαίνουν όλα αυτά: ο Ζέλικο είναι ο Ζέλικο, ο Σάρας είναι ο Σάρας και πάει λέγοντας...

Μοιάζουν βεβαίως. Ίσως μοιάζουν πολύ, διότι συν τοις άλλοις, είναι και οι δυο ιχθείς, μάλιστα απόψε που βρίσκονται ενώπιος ενωπίω, ο Ομπράντοβιτς έχει και έναν ιδιαίτερο επί προσωπικού λόγο να επιδιώξει πάση θυσία τη νίκη: γιορτάζει τα 58α γενέθλια του!

Ο Ζέλικο γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1960 στο Τσάτσακ, ενώ ο Σάρας ήρθε στον κόσμο στις 5 Μαρτίου του 1976 στο Κάουνας. Οι δρόμοι τους, του ενός ως προπονητή και του άλλου ως παίκτη, έτρεχαν παράλληλα μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2007, όταν αίφνης διασταυρώθηκαν και μάλιστα πέρασαν μαζί το πράσινο φανάρι!

Έντεκα χρόνια αργότερα συγκρούονται για τέταρτη φορά από τους πάγκους τους, με το σκορ στο 2-1 υπέρ του Ομπράντοβιτς: η Φενέρμπαχτσε πέτυχε δυο νίκες στην περυσινή σεζόν (82-68 και 76-67), ενώ η Ζαλγκίρις απάντησε στις 14 του περασμένου Δεκεμβρίου αλώνοντας το σπίτι των Τούρκων με 90-89. Αυτή η τρίτη παρτίδα υπήρξε συγκλονιστική και εντέλει κρίθηκε στα 5’’ με το τρίποντο του Μιλάκνις που έγραψε το 86-90, για να ακολουθήσουν το κτύπημα του Σλούκα στα 3’’ επίσης από τα 6μ.75 (89-90), οι δυο άστοχες βολές του Πάνγκος και το άστοχο σουτ του Νάναλι από τη μεγάλη άρκτο.

Είναι λοιπόν ο Σάρας υβρίδιον του Ζοτς; Είναι άραγε ένας μικρός Ομπράντοβιτς; Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν στιγμές, φάσεις, δράσεις και αντιδράσεις που εάν δεν τους εξομοιώνουν, τουλάχιστον αποδεικνύουν τις επιδράσεις που έχει δεχθεί ο προπονητής της Ζαλγκίρις από τον «Goldfinger» του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Λογικό είναι άλλωστε να ασκούν επιρροές σε παίκτες και προπονητές το coaching style, το δόγμα, η φιλοσοφία και η νοοτροπία του Ομπράντοβιτς, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που ο Λιθουανός έζησε τέσσερα χρόνια μαζί του, υπήρξε ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του (δίπλα στον Διαμαντίδη και στον Σπανούλη) και σε τελική ανάλυση ο Σέρβος αποτελεί ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση!

Στον αντίποδα υπάρχει η θεωρία της παρθενογένεσης, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν πολλά επιχειρήματα για να την τεκμηριώσουν...

Βεβαίως ο χρυσοδάκτυλος ως παίκτης Σάρας που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού επί τέσσερις σεζόν (2007-2010 και 2011-12) έχει να φάει πολλά καρβέλια ακόμα για να πλασάρεται ως οιονεί Ομπράντοβιτς: στην ηλικία του (42), ο Σέρβος όδευε προς την κατάκτηση του πέμπτου τίτλου τον οποίο έδρεψε στην Μπολόνια , ενώ ελόγου του διανύει την τρίτη σεζόν του ως προπονητής και μέχρι τώρα βλέπει με τα κιάλια το Final 4.

«Μοιάζουν πολύ σε όλα και αυτό είναι λογικό και θεμιτό, διότι πάντα πρέπει να παραδειγματίζεσαι από έναν κορυφαίο» εξάγει το πόρισμα του ο Κώστας Τσαρτσαρής που υπήρξε συμπαίκτης του Γιασικέβιτσους και ένας από τους λοχαγούς του Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό «Μοιάζουν στο πώς προετοιμάζουν τις ομάδες τους, στο πώς κοουτσάρουν, στο πώς ανατρέπουν τα δεδομένα ενός αγώνα, στο πώς κάνουν δηλώσεις, στο πώς πανηγυρίζουν, ακόμη και στο πώς διαμαρτύρονται προς τους διαιτητές».

Ώρες ώρες είναι όντως tale quale, κυρίως όταν η ένταση ενός αγώνα κτυπάει κόκκινο και κάνει το μάτι τους να γυαλίζει! Είναι οι στιγμές, που όπως ανέκαθεν έλεγε ο Ομπράντοβιτς (και μάλιστα σιγοτραγουδούσε το ομώνυμο σουξέ της Άννας Βίσση). «με κυριεύει η σχιζοφρένεια»!

Έχω πάντως μερικές απορίες που πρέπει να τις λύσω: Η πρώτη έχει να κάνει με το αν η μούρη του Σάρας παίρνει εκείνο το ίδιο μελιτζανί χρώμα όταν εκνευρίζεται και η δεύτερη με το αν κι ελόγου του όταν τσαντίζεται με τον Πάνγκος ξεχνάει ότι τον λένε Kέβιν και τον αποκαλεί «Mίστερ Πάνγκος»!

Αυτές οι τεχνητές εκρήξεις και οι σκόπιμες μεταλλάξεις του Ομπράντοβιτς είναι γνωστές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά όσοι δεν τις γνώριζαν, τις έμαθαν διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Σάρας! Αυτό μου το εξομολογήθηκε τις προάλλες ο Κώστας Σλούκας, λέγοντας ότι ήταν προετοιμασμένος να τις αντιμετωπίσει προτού καν μπει στο γήπεδο για την πρώτη προπόνηση με τον Ζέλικο: «Ήξερα από πριν πως όταν παίζω καλά θα είμαι ο Κώστας και όταν κάνω λάθος θα γίνομαι ο Μίστερ Σλούκας. Είχα διαβάσει για τις μεταμορφώσεις και τις αντιδράσεις του στην αυτοβιογραφία του Γιασικέβιτσους, όμως είναι άλλο να το ακούς και άλλο να το ζεις».

· ΥΓ: Με παροιμία άνοιξα αυτό το κείμενο, με παροιμία το κλείνω: γίνεται να είναι η αλεπού εκατό χρονών και το αλεπουδάκι εκατόν δέκα; Αυτό πάντως έγινε τρόπον τινά στις 14 του περασμένου Δεκεμβρίου που η αλεπού έκανε ογδόντα εννέα και το αλεπουδάκι ενενήντα!