«Ο Παύλος έδειξε τον δρόμο, ο Δημήτρης θα συνεχίσει την πορεία!» (gTV)

Τελευταία φορά που τον είδαμε στην Αθήνα ήταν πριν από περίπου 3,5 μήνες, όταν ταξίδεψε για να πει το δικό του «τελευταίο αντίο» στον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Τον Παύλο Γιαννακόπουλο, που στις 10 του περασμένου Ιουνίου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών και απόψε, στο σπουδαίο διεθνές τουρνουά που διοργανώνει ο σύλλογος που ο ίδιος αναμόρφωσε, τιμάται η μνήμη του και η ανεκτίμητη προσφορά του στο «τριφύλλι», στο μπάσκετ αυτό καθεαυτό, στον ελληνικό αθλητισμό, στην ευρωπαϊκή αθλητική κουλτούρα...

Ο λόγος για τον εκτελεστικό διευθυντή της Euroleague που είναι επίσημος προσκεκλημένος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός και θα δώσει το παρών στις κερκίδες του "Νίκος Γκάλης" για να τιμήσει τον σπουδαίο ευεργέτη των «πρασίνων».

Με την ευκαιρία της επίσκεψής του, ο Τζόρντι Μπερτομέου μίλησε στην Euroleague Greece, σε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, στην οποία επιχειρεί τον απολογισμό της διετίας με το νέο format, σχολιάζει τις αποχωρήσεις των κορυφαίων παικτών, προαναγγέλλει την διαφαινόμενη προσθήκη της γαλλικής Βιλερμπάν από τη νέα σεζόν, «φωτίζει» την ουσία της διαφωνίας του με τη FIBA και φυσικά πλέκει το εγκώμιο του τεράστιου Παύλου Γιαννακόπουλου, προβλέποντας ότι ο γιος του Δημήτρης, έχει όλα τα φόντα να συνεχίσει το έργο του πατέρα του στον Παναθηναϊκό.

Ακολουθεί η συνέντευξη γραπτώς αλλά και σε video:

Μπαίνουμε αισίως στην 3η χρονιά της διοργάνωσης με το ισχύον format. Είστε ικανοποιημένος με την εξέλιξη και την πρόοδο της Euroleague σε όλα τα επίπεδα;

«Μετά την πρώτη χρονιά, όταν όλοι ήταν ενθουσιασμένοι, είχα επισημάνει ότι το δείγμα του ενός χρόνου δεν είναι αρκετό για την σωστή αξιολόγηση του νέου συστήματος διεξαγωγής. Νομίζω ότι μετά την δεύτερη σεζόν, μπορούμε να βγάλουμε περισσότερα συμπεράσματα και πιστεύω ότι όλα είναι θετικά! Σε όλους τους τομείς και από όλες τις οπτικές γωνίες, πολύ απλά γιατί οι αριθμοί το αποδεικνύουν. Έχουμε αυξημένη προσέλευση στα γήπεδα, μεγαλύτερη τηλεθέαση, αύξηση της επισκεψιμότητας στο διαδίκτυο και παράλληλα εισπράττουμε και τον ενθουσιασμό των φιλάθλων, οι οποίοι – στο τέλος της ημέρας – είναι αυτοί που μας ενδιαφέρουν περισσότερο. Επομένως, έστω κι αν η απόφαση περιείχε ρίσκο, νιώθουμε δικαιωμένοι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μελλοντικά περιθώρια βελτίωσης.»

Πως αντιμετωπίζετε το φαινόμενο της αποχώρησης σπουδαίων παικτών (σ.σ.: φέτος για παράδειγμα του Ντόντσιτς) με προορισμό είτε την Αμερική (ΝΒΑ), είτε την Ασία (Κίνα);

«Αυτό είναι κάτι διαχρονικό, ειδικότερα όσον αφορά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Τελευταία υπάρχει και η επιλογή του κινεζικού πρωταθλήματος. Οι παίκτες πάντα πήγαιναν κι ερχόντουσαν, οπότε δεν θεωρώ σωστό να ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο, μιλώντας για τους παίκτες που φεύγουν, αντί να ασχολούμαστε με εκείνους που έρχονται ή επιστρέφουν! Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιστρέφουν! Νομίζω ότι πρόκειται για μία πραγματικότητα που έχει να κάνει με τον τρόπο που λειτουργεί η παγκόσμια αγορά στον αθλητισμό και ειδικότερα στο μπάσκετ. Δε νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα κι αν υπάρχει κάποιος τρόπος, τότε θα πρέπει να θεσπίσουμε καινούριους κανόνες παγκόσμιας ισχύος! Γι' αυτό είναι μόνο η FIBA, η οποία δε νομίζω ότι θα κάνει κάτι. Επομένως, πρέπει να ζήσουμε με την ισχύουσα νομοθεσία, η οποία λέει ότι όποιος δίνει τα περισσότερα, έχει και τις περισσότερες επιλογές για να προσελκύσει τους παίκτες που θέλει. Και αυτό ισχύει και στο ποδόσφαιρο, από την ανάποδη πλευρά, υπό την έννοια ότι η Ευρώπη έχει τα περισσότερα χρήματα και αυτόματα ελέγχει την αγορά. Κατά συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε σε συνθήκες, τις οποίες δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Παρά τις δυσκολίες, όμως, είμαστε ικανοποιημένοι γιατί η διοργάνωσή μας συνεχώς βελτιώνεται και ο ανταγωνισμός ολοένα και αυξάνεται. Κι αυτό σημαίνει ότι οι ομάδες κάνουν εξαιρετική δουλειά.»

Είναι μία αναπόφευκτη παγκόσμια αθλητική πραγματικότητα...

«Ακριβώς! Και τα τελευταία χρόνια έχουμε και την Κίνα, η οποία, για να σας πω την αλήθεια, δεν μας ανησυχεί ιδιαίτερα. Πολύ απλά γιατί λίγοι Ευρωπαίοι παίκτες την επιλέγουν, είναι μία σαφώς λιγότερο ποιοτική λίγκα, έχει μικρή χρονική διάρκεια και προσελκύει κυρίως αθλητές που βρίσκονται στην δύση της καριέρας τους. Οι νέοι παίκτες που θέλουν να εξελιχθούν, ξέρουν ότι η Euroleague είναι η σωστή επιλογή.»

Η νέα σεζόν είναι η τελευταία της διοργάνωσης με 16 ομάδες;

«Αυτό είναι οριστικό! Από του χρόνου η Euroleague θα έχει 18 ομάδες. Θα προστεθεί η Μπάγερν Μονάχου (σ.σ.: φέτος συμμετέχει ως πρωταθλήτρια Γερμανίας) που πήρε wild card για δύο χρόνια (σ.σ.: μέχρι το 2021) από την κεντρική επιτροπή της διοργάνωσης, ενώ χωρίς να έχουμε ακόμη καταλήξει, είμαστε σε συζητήσεις με την Βιλερμπάν, που είναι η πρώτη μας επιλογή από τη Γαλλία. Σε λίγο καιρό, όμως, θα είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε σε επίσημες ανακοινώσεις.»

Πάμε σε κάτι πιο περίπλοκο τώρα. Όλος ο φίλαθλος μπασκετικός κόσμος θέλει να μάθει αν υπάρχει πρόοδος στο θέμα που έχει προκύψει με την FIBA με φόντο τα «παράθυρα» των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Υπάρχει κάποιο σημείο επαφής;

«Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι δεν υπάρχει κάποια επαφή. Ό,τι είπαμε από την αρχή, μας αντιπροσωπεύει πλήρως. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πρόβλημα της Euroleague. Νομίζω ότι μετά από τα πρώτα τέσσερα “παράθυρα”, είναι ξεκάθαρο ότι το σύστημα είναι προβληματικό για όλους και όλες οι πλευρές τάσσονται ενάντια στο νέο καλεντάρι για τις Εθνικές ομάδες. Σχεδόν κάθε μέρα διαβάζουμε ή ακούμε δηλώσεις παικτών ή προπονητών ή ακόμη και διοικητικών παραγόντων ενάντια σε αυτή την μεταρρύθμιση. Η εναντίωση είναι σχεδόν ομόφωνη! Ελάχιστοι είναι οι φορείς του αθλήματος που έχουν θετική άποψη για το νέο σύστημα διεξαγωγής των προκριματικών! Που καταλήγουμε; Στο ότι οι Εθνικές ομάδες παίζουν χωρίς τους καλύτερους παίκτες τους, κάτι που δεν έχει κανένα νόημα σε κανένα άθλημα, επομένως και στο μπάσκετ. Ακόμη και το καλοκαίρι, όταν δεν υπήρχαν αγώνες της Euroleague, πάλι οι περισσότεροι παίκτες επέλεξαν να μην παίξουν! Νομίζω ότι η FIBA πρέπει να σκεφτεί διπλά και τριπλά αν σκέφτεται να διατηρήσει αυτό το format. Δεν βοηθάει ούτε τις Εθνικές ομάδες, αλλά ούτε και το ίδιο το άθλημα...»

Από την αρχή αυτής της «κόντρας» είχατε τονίσει ότι οι Εθνικές ομάδες πρέπει να απαρτίζονται από τους καλύτερους παίκτες κάθε χώρας. Εκτιμάτε ότι αν η FIBA μπορούσε να πετύχει την συμμετοχή και των παικτών του ΝΒΑ στα "παράθυρα", η στάση της Euroleague θα ήταν διαφορετική;

«Δε νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω μία υποθετική ερώτηση, ειδικότερα από τη στιγμή που ανάμεσα στην παγκόσμια ομοσπονδία και το ΝΒΑ, υπάρχει μία γραπτή συμφωνία, της οποίας δεν γνωρίζω τους ακριβείς όρους! Η αίσθησή μου, όμως, είναι ότι από τη στιγμή που υπάρχει μία συμφωνία, υπάρχει και μία καλή σχέση και συνεργασία. Επομένως, το καλεντάρι είναι το σημείο αναφοράς! Αν επιστρέψουμε σε όσα ίσχυαν μέχρι και πριν λίγα χρόνια, οι πιθανότητες να παίξουν ξανά οι καλύτεροι παίκτες στις διεθνείς διοργανώσεις, θα είναι αυξηθούν σημαντικά. Με καλές συνθήκες για τους πρωταγωνιστές, με σεβασμό στους όρους των υποχρεώσεων και της προετοιμασίας, νομίζω ότι οι περισσότεροι παίκτες θα δουν ξανά πολύ θετικά τη συμμετοχή τους. Σε αντίθεση με την παρούσα κατάσταση, όπου επιλέγουν είτε να ξεκουραστούν, είτε να κάνουν ατομικές προπονήσεις για βελτίωση, είτε να προπονηθούν με τις ομάδες τους, σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες. Νομίζω ότι όλα εξαρτώνται από την οργάνωση του καλεντάρι. Μετά από σχεδόν έναν χρόνο υπό το υπάρχον format των «παραθύρων», οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν. Ας ελπίσουμε ότι η FIBA θα αναγνωρίσει την συγκεκριμένη δυσλειτουργία και θα αναπροσαρμόσει το πρόγραμμα των διεθνών αγώνων. Αν όχι, τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα...»

Ένα αρνητικό παράδειγμα της όλης υπόθεσης για παράδειγμα, είναι ο σχεδόν βέβαιος αποκλεισμός της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Σλοβενίας από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας...

«Αυτό το παράδειγμα που αναφέρατε αντιπροσωπεύει την μικρή εικόνα! Η πιο σοβαρή επίπτωση του format των "παραθύρων", είναι ότι έχουμε φτάσει σε μία εποχή που πλέον δυσκολευόμαστε πλέον να αναγνωρίσουμε ή να συνταυτιστούμε με τις Εθνικές ομάδες, έτσι όπως αυτές εμφανίζονται στα προκριματικά. Αν δείτε την Ισπανία ή την Γαλλία, θα δείτε ότι οι κορυφαίοι παίκτες τους δεν παίζουν! Δηλαδή είχε άδικο ο Τόνι Πάρκερ, που πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι το ρόστερ που χρησιμοποιήθηκε στους πρόσφατους αγώνες, δεν αντιπροσωπεύει την δυναμικότητα της γαλλικής ομάδας; Ο πιθανός αποκλεισμός της Σλοβενίας, λοιπόν, μπορεί να είναι ένα συμβάν... Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο, όμως, δεν είναι ποια ομάδα θα αποκλειστεί, αλλά τι προϊόν προσφέρουμε στους φιλάθλους μας. Σας ερωτώ λοιπόν... Αν στην Euroleague, αποφασίσουμε να παίξουμε για δύο αγωνιστικές με τα αναπληρωματικά ρόστερ των ομάδων μας, ο κόσμος δεν θα απογοητευτεί; Βάζοντας στην άκρη όλα τα αποτελέσματα, το βασικό πρόβλημα είναι ότι η Εθνική Ελλάδας, για παράδειγμα, δεν είχε στην διάθεσή της τους καλύτερους Έλληνες παίκτες. Εκεί εδράζεται η μεγαλύτερη διαφωνία μας.»

Να αλλάξουμε κλίμα. Βρίσκεστε εδώ, όπως και πριν από λίγους μήνες για τον τελευταίο αποχαιρετισμό προς τον ευεργέτη του μπασκετικού Παναθηναϊκού, για να τιμήσετε με την παρουσία σας τον Παύλο Γιαννακόπουλο, στη μνήμη του οποίου διοργανώνεται ένα σπουδαίο διεθνές τουρνουά. Τον γνωρίσατε, συνεργαστήκατε μαζί του και ανταλλάξατε πολλές φορές απόψεις γύρω από την πρόοδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, οπότε υποθέτω ότι είστε σε θέση να μας πείτε τι θα θυμάστε για πάντα από τον ιστορικό ηγέτη της ομάδας;

«Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ήταν μόνο ο άνθρωπος-κλειδί για την εκτόξευση του Παναθηναϊκού. Ήταν κάτι περισσότερο απ' αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλήφθηκε την τεράστια επένδυση που έκανε, ο τρόπος με τον οποίο άσκησε διοίκηση στην ομάδα καθώς και η διαίσθηση που είχε για τα «θέλω» των φιλάθλων του συλλόγου, αποτελούν στοιχεία που τον καθιστούν ξεχωριστό και αυτόματα τον τοποθετούν στην «ελίτ» των σημαντικότερων προσωπικοτήτων στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σαφώς και οι τίτλοι που κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό «μιλούν» από μόνοι τους, ωστόσο, η διαδρομή του, το πάθος και η νοοτροπία που είχε ως διοικητικός ηγέτης, μπορώ να πω ότι έδειξε τον δρόμο στους νεότερους παράγοντες. Γι' αυτό κι εμείς, αντιπροσωπεύοντας ένα κομμάτι του ευρωπαϊκού μπάσκετ, νιώθουμε υποχρεωμένοι να τιμούμε τη μνήμη ενός τόσο θαυμαστού ανθρώπου.

Τα τελευταία χρόνια, τα ηνία του συλλόγου έχει πάρει ο γιος του, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ένας νέος άνθρωπος με τον οποίο είχατε τις διαφορές σας. Εκτιμάτε ότι θα διατηρήσει τον Παναθηναϊκό στον δρόμο των επιτυχιών, που χάραξε ο πατέρας του;

«Είμαι σίγουρος γι' αυτό, γιατί ξέρει καλύτερα από τον καθένα την κληρονομιά που του άφησε ο Παύλος. Μία κληρονομία που δεν είναι σημαντική μόνο για εκείνον, αλλά ταυτόχρονα υπερπολύτιμη για την οικογένεια του Παναθηναϊκού και κατ' επέκταση το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είμαι 100% πεπεισμένος ότι η δέσμευση του Δημήτρη με το τμήμα μπάσκετ της ομάδας είναι στο ίδιο επίπεδο με του πατέρα του.»