Μήπως τελικά να το κάνει... Γιάννης;

Όσοι δεν βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Πέμπτης (27/9) ενδεχομένως να μην μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν και να αντιληφθούν τη συγκινησιακή φόρτιση που επικρατούσε στα μάτια 13.000 ανθρώπων. Ήταν η στιγμή που το λάβαρο του Παύλου Γιαννακόπουλου ανέβαινε για πάντα στην οροφή του ΟΑΚΑ (εκεί ακριβώς που του αξίζει) και συνάμα αποκαλυπτόταν το εντυπωσιακό κορεό των φίλων του Παναθηναϊκού με τη μορφή του μεγάλου παράγοντα. Θαυμασμός. Ρίγος. Νοσταλγία. Ανατριχίλα. Μελαγχολία. Χαρμολύπη. Δέος!

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν... εκεί. Στις σκέψεις και στις καρδιές όλων. Χάρη σε εκείνον, κυρίως χάρη σε εκείνον, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γίνει μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζουν όλοι. Από τον πρώτο φίλαθλο του Παναθηναϊκού, μέχρι και τον τελευταίο αντίπαλο. Όμως δεν γίνεται να μην σταθώ στον δακρυσμένο Θανάση Γιαννακόπουλο, ο οποίος μετά βίας προσπάθησε να πει μερικές κουβέντες από το μικρόφωνο. Αλήθεια, ποιος τον είδε και δεν βούρκωσε; Ήξερε και εκείνος ότι ο αγαπημένος του αδερφός έβλεπε τα πάντα από ψηλά και χαμογελούσε. Σαν να έπαιρνε εκείνος το μικρόφωνο και να ευχαριστούσε τους φίλους του Παναθηναϊκού που είχαν βρεθεί στο γήπεδο. Έτσι έκανε πάντα. Και χθες το έκανε με τη φωνή του κύριου Θανάση...

Και κάτι τελευταίο... Αν κάποιος «πονάει» καθημερινά περισσότερο από οποιονδήποτε, αυτός δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από το ίδιο το παιδί του. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποτύπωσε τα πάντα σε μια φράση: «Δεν υπάρχει μέρα από τότε που έφυγε που να μην είναι δύσκολη». Και έτσι ακριβώς είναι. Πλέον ο ισχυρός άνδρας της «πράσινης» ΚΑΕ θα έχει να συνεχίσει και το μεγάλο έργο του πατέρα του. Και θα το κάνει. Τόσο για τον σύλλογο που αγαπάει, όσο -και πολύ περισσότερο- γιατί γνωρίζει καλά ότι αυτό ακριβώς θα ήθελε ο πατέρας του.

Να αλλάξω κλίμα τώρα και να επικεντρωθώ περισσότερο στο αγωνιστικό και μόνο κομμάτι. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας συνολικά το παιχνίδι είχε να κάνει με τον Ιωάννη Παπαπέτρου: «Άλλον παίκτη βλέπω ή είναι η ιδέα μου;» αναρωτιόμουν. Μπορεί να μην είχα παρακολουθήσει όλα τα ματς του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, αλλά απ΄όσα είχα δει -κυρίως αυτά της EuroLeague και φυσικά όλα τα ντέρμπι- δεν μπορούσα να θυμηθώ ανάλογο τρόπο παιχνιδιού από τον διεθνή φόργουορντ. Προσέξτε: Δεν αναφέρομαι στους 15 πόντους, έτσι; Δεν μου λέει τίποτα ο συγκεκριμένος αριθμός. Εστιάζω ΜΟΝΟ στον τρόπο που «πάταγε» στο παρκέ.

Φάνηκε να έχει τρομερή αυτοπεποίθηση, να βγάζει ηγετικά χαρακτηριστικά, να παθιάζεται ύστερα από μια καλή άμυνα, να τραβάει τα μαλλιά του ύστερα από ένα χαμένο λέι απ στο δεύτερο ημίχρονο με την Χίμκι το οποίο θα μπορούσε να μετατρέψει σε «γκολ-φάουλ», να δίνει συνέχεια βοήθειες στα «τεσσαροπεντάρια», να καλύπτει την weak side ιδανικά κλέβοντας μπάλες, να πιέζει ασφυκτικά τον προσωπικό του αντίπαλο και να σκοράρει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους! Με post παιχνίδι, με «κόψιμο» στην baseline, με τζαμπ σουτ, ακόμα και στον αιφνιδιασμό ύστερα από δικό του κλέψιμο. Πραγματικά δεν μπορώ να ξέρω αν απλά... έτυχε να παίξει, αλλά σίγουρα παρουσιάστηκε στο κοινό του ΟΑΚΑ (ως γηπεδούχος αυτή τη φορά) σαν να ήταν άλλος παίκτης και όχι αυτός του... Ολυμπιακού. Μπορεί να ακούγεται χαριτολογώντας από πολλούς, αλλά μήπως να το ξανασκεφτεί ο Παπαπέτρου και το «Ιωάννης» να το κάνει «Γιάννης» στον Παναθηναϊκό; Λέω, μήπως...

Βέβαια ΜΗΝ ξεχνάμε κάτι. Ήταν απλά και μόνο ένα παιχνίδι προετοιμασίας και σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για μεγάλη κριτική ωστόσο στέκομαι σε μια ατάκα του Τσάβι Πασκουάλ πριν από μερικές ημέρες: «Τα ματς του τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος θα τα αντιμετωπίσουμε σαν να είναι επίσημα» είχε πει ο Καταλανός τεχνικός. Αν όντως ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε το παιχνίδι με την Χίμκι ως επίσημο, τότε έχει και κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος. Γιατί -αν μη τι άλλο- άφησε πολλές υποσχέσεις για κάτι... καλύτερο μελλοντικά.

Όπως φάνηκε η «σταθερά» των «πρασίνων» θα είναι η άμυνα. Η πεντάδα με Καλάθη, Λάνγκφορντ, Θανάση, Λάσμε και Γκιστ στο τρίτο δεκάλεπτο δεν άφησε την Χίμκι να πάρει ανάσα. Για την ακρίβεια δεν την άφηνε καν να... σουτάρει. Πολλά deflections, πίεση στη μπάλα και κλέψιμο σε πρώτο χρόνο, όπως επίσης και κλεψίματα στις πάσες χάρη στα... πάμπολλα χέρια που έστηναν πραγματικά οδοφράγματα.

Ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει να βελτιώνει ο Παναθηναϊκός και στο οποίο «πονούσε» αρκετά πέρυσι είναι ο τομέας των ριμπάουντ. Τόσο στο αμυντικό όσο και στο επιθετικό. Αν δεν κάνω λάθος σε τρεις περιπτώσεις οι «πράσινοι» σημείωσαν follow κάρφωμα, ενώ σε κάθε χαμένο σουτ (ή έστω στα περισσότερα) πηδάνε και διεκδικούν τη μπάλα. Αν μη τι άλλο η αθλητικότητα του Παναθηναϊκού φέτος αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα όπλα της, κυρίως -ξαναλέω- στην άμυνα.

Και κάτι τελευταίο. Ο Καλάθης δεν χρειάζεται να σκοράρει για να κάνει την διαφορά. Την κάνει και έχοντας σε όλο το ματς 0/5 σουτ και 4 λάθη. Παρά τα συγκεκριμένα νούμερα ήταν από αυτούς που ξεχώρισαν στο ματς προσδίδοντας άλλη σιγουριά στους συμπαίκτες του κάθε φορά που βρίσκεται στο παρκέ. Όχι ότι ο Λεκαβίτσιους τα πήγε άσχημα. Θετικότατο το πρόσημο.

ΥΓ1: 8/18 τρίποντα ο Παναθηναϊκός με τον «καθαρό» σουτέρ (Λοτζέσκι) να μην έχει πάρει ούτε μία προσπάθεια. Not bad για μια ομάδα που έχει αλλάξει τρόπο παιχνιδιού προσπαθώντας να βρει περισσότερες φορές το σκορ με διαφορετικούς τρόπους.

ΥΓ2: Κιθ Λάνγκφορντ: Όταν ο χρόνος μετράει αντίστροφα, απλά... δώστε του τη μπάλα! Φοβερή ποιότητα και... clutch player.

ΥΓ3: Παπαγιάννης: Μπορεί να μπήκε όταν το ματς είχε -σχεδόν- κριθεί, αλλά βρίσκεται σε πολύ καλύτερο επίπεδο απ' όσο περίμεναν (και περίμενα) οι περισσότεροι.

ΥΓ4: ΝτεΣόν Τόμας: Όταν πάρει τη μπάλα την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο σημείο, δύσκολα αστοχεί. Από την άλλη όταν εκβιάζει την προσπάθεια, υπάρχει... θέμα.

ΥΓ5: Πάλι μετά από τάιμ άουτ του Πασκουάλ, ο Παναθηναϊκός έβρισκε σκορ. Είτε με άμεσο τρόπο (δίποντο ή τρίποντο), είτε με έμμεσο (βολές). Δεύτερο σερί φιλικό που συμβαίνει κάτι τέτοιο.

ΥΓ6: Άντονι Γκιλ: Παικτάρα