Βατούτιν: «Δεν είδα ποτέ ξανά το καλάθι του Πρίντεζη»!

Οι απανταχού φαν της EuroLeague περιμένουν τη στιγμή που αρχίζουν τα playoffs ώστε να μπορέσουν να κάνουν bracket για να επιλέξουν την… ΤΣΣΚΑ Μόσχας και άλλες τρεις ομάδες που θα την ακολουθήσουν στο Final 4, με δεδομένο ότι οι Ρώσοι παρουσιάζουν τρομακτική συνέπεια στο μεγάλο ραντεβού του Μαΐου, μετρώντας συνολικά 15 παρουσίες από τη σεζόν 2001-02! Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρχει μια ομάδα που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλη ότι τίποτα δεν τελειώνει πριν από την απονομή, αυτή είναι η ΤΣΣΚΑ.

Σε ό,τι αφορά τον πρόεδρό της, ο Αντρέι Βατούτιν είναι ένας κομψός άνθρωπος χωρίς απωθημένα, ρεαλιστής, ο οποίος ανέλαβε να διοικήσει έναν οργανισμό με τεράστιο βάρος σε ηλικία μόλις 36 ετών, το 2009. Η EuroLeague Greece συνομίλησε στο ΟΑΚΑ με τον ιθύνοντα νου της «ομάδας του στρατού», ο οποίος έχει ζήσει ουκ ολίγες συγκινήσεις τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την κραυγή στο Βερολίνο που ήλθε ως εξιλέωση για όλες εκείνες τις στιγμές που η κάμερα έπιασε το βλέμμα της απόγνωσης στα προηγούμενα Final 4.

«Το Final 4 δεν είναι δίκαιο όμως τι μπορώ να κάνω»;

Το γεγονός ότι μόνο δυο αγώνες -ο ημιτελικός και ο τελικός της EuroLeague κρίνουν αν η χρονιά της ΤΣΣΚΑ είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη είναι άδικο, παράλογο ή ρεαλιστικό για την ομάδα σας;
«Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Γνωρίζετε την άποψή μου, δεν μου αρέσει το σύστημα του Final 4, δεν το θεωρώ δίκαιο. Νομίζω ότι δεν αρέσει σε κανέναν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα μεγάλα κλαμπ όπως η Φενέρμπαχτσε και η Ρεάλ Μαδρίτης. Σίγουρα δίνει ευκαιρίες σε "σταχτοπούτες" ωστόσο προτιμώ τα playoffs. Σε κάθε περίπτωση, το Final 4 είναι το image της EuroLeague, άπαντες γνωρίζουν ότι ο τίτλος στην EuroLeague κρίνεται στο Final 4. Μίλησα πολλές φορές στο παρελθόν με τον Τζόρντι Μπερτομέου σχετικά με την πιθανότητα να αλλάξει κάτι όμως θεωρώ ότι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με αυτό το μοντέλο, επομένως πρέπει να επιβιώσουμε και να πετύχουμε σε αυτό το σύστημα. Δουλεύεις σκληρά κάθε μέρα όμως αν χάσεις στον ημιτελικό, τέλος! Δεν είναι δίκαιο όμως τι μπορώ να κάνω»;

Έχετε νιώσει στο παρελθόν ότι σας έχει γονατίσει η πίεση; Με δεδομένο ότι η ΤΣΣΚΑ πρέπει να νικάει σε κάθε παιχνίδι, πρέπει να περάσει στα playoffs και το Final 4, πρέπει να κερδίσει την EuroLeague...
«Είναι αλήθεια, η πίεση είναι τεράστια, ζούμε με τη βελόνα στο κόκκινο όμως αυτή είναι η επιλογή μου. Οι μόνες μέρες του χρόνου που δεν νιώθουμε πίεση είναι αυτές οι 2-3 εβδομάδες πριν από το Final 4. Ενδεχομένως να συμβαίνει το ίδιο στη Φενέμπαχτσε και τη Ρεάλ, δεν ξέρω. Όλοι περιμένουν τον τίτλο κάθε χρόνο όμως αν χάσεις σε εκτελούν από τα πέντε μέτρα! Αυτή είναι η πραγματικότητα».

Γνωρίζετε ενδεχομένως ότι στην «Ιθάκη» του Καβάφη σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Ακούγεται πολύ ρομαντικό για να είναι αληθινό για μια ομάδα σαν την ΤΣΣΚΑ;
«Θα σας απαντήσω ειλικρινά... Προσωπικά δεν με καλύπτει μόνο το αποτέλεσμα. Το ζητούμενο είναι η πρόοδος. Προσπαθώ να παίρνω κάτι θετικό από το μπάσκετ κάθε μέρα. Σε κάθε περίπτωση, ουδείς μπορεί να δημιουργήσει και να φορτώσει περισσότερη πίεση στις πλάτες μου από εμένα τον ίδιο όμως έχω μεγάλη εμπειρία για να επιβιώσω! Είναι αλήθεια, θέλουμε να βλέπουμε την ΤΣΣΚΑ κάθε χρόνο στο Final 4 ωστόσο προσπαθώ να "κερδίζω" πράγματα από κάθε παιχνίδι κι από κάθε ταξίδι μας στην Αθήνα, τη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, το Κάουνας κλπ».

«Η πρώτη μου δουλειά ήταν δημοσιογράφος»

Πως ήταν η ζωή σας πριν από την ΤΣΣΚΑ;
«Σπούδασα δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Η πρώτη μου δουλειά ήταν δημοσιογράφος, εργάστηκα σε διάφορα ΜΜΕ κι εν συνεχεία ασχολήθηκα με το αθλητικό management. Και στις δυο περιπτώσεις όλα έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις. Σήμερα η ευθύνη είναι σαφώς μεγαλύτερη όμως μου αρέσει να παίρνω αποφάσεις. Επίσης έπαιξα μπάσκετ στα πανεπιστημιακά μου χρόνια όμως δεν ήμουν τόσο καλός... Γεννήθηκα στη Μόσχα κι έχω μια κόρη 4 ετών».

Θα ήσασταν καλός δημοσιογράφος;
«Δεν ξέρω... Τα τελευταία 20 χρόνια η ζωή μου έχει να κάνει αποκλειστικά με το μπάσκετ. Προχώρησα βήμα-βήμα από τη δημοσιογραφία στο αθλητικό management, βρέθηκα στην Ουράλ Γκρέιτ και την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ρωσίας, το 2002 εντάχθηκα στην ΤΣΣΚΑ και από το 2009 είμαι πρόεδρος της ομάδας».

Οι φήμες είναι μέρος της δουλειάς μας όμως τι σας έχει κάνει περισσότερο έξαλλο όλα αυτά τα χρόνια; Ποιο ήταν το χειρότερο πράγμα που έχετε διαβάσει;
«Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν διαβάζω και δεν βλέπω τι λέγεται εκεί έξω. Μερικές φορές γίνομαι τόσο νευρικός όμως πάντα σκέφτομαι ότι πρέπει να δείχνω θετικός, ότι πρέπει να προσέχω τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις μου. Έχω έναν θεσμικό ρόλο, είμαι πρόεδρος ενός τεράστιου οργανισμού όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και δεν έχω τη δυνατότητα να δείχνω αρνητισμό ή την κακή πλευρά μου στον κόσμο! Προσπαθώ να είμαι ουδέτερος και ήρεμος, είναι δύσκολο όμως είναι η επιλογή μου. Πολλές φορές οι φήμες με κάνουν να... χαμογελώ όμως πάντα σκέφτομαι την εικόνα της ΤΣΣΚΑ. Το πρόσωπό μου είναι η ΤΣΣΚΑ και πρέπει να είμαι θετικός και έξυπνος».

«Η EuroLeague στο Βερολίνο ήταν σαν το πρώτο μου μωρό»

Η μοναδική περίπτωση που ξεφύγατε ήταν η... κραυγή στο Βερολίνο;
«Κραυγή σαν ζώο! Ήταν ένα όνειρο. Ξέφυγα τόσο πολύ για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ένιωσα μια ανακούφιση, μια εξιλέωση, ένα απίθανο συναίσθημα, σαν το πρώτο μου μωρό! Ακόμα κι εγώ ένιωσα έκπληξη όταν είδα τους πανηγυρισμούς στο YouTube όμως ήλθαν από τα βάθη της ψυχής μου! Μια πραγματικά σπουδαία στιγμή».

Η μοναδική απουσία σε ό,τι αφορά τη σχέση της ΤΣΣΚΑ με τα Final 4 σημειώθηκε το 2010-11, όταν η ομάδα αποκλείστηκε στην πρώτη φάση με προπονητή τον Βουγιόσεβιτς. Τι δεν πήγε καλά;
«Η ευθύνη δεν ήταν αποκλειστικά του Βουγιόσεβιτς. Είχαμε πολλούς τραυματισμούς.. Του Χόλντεν, του Καούν, του Χριάπα. Πολλές μαζεμένες και αρνητικές καταστάσεις. Ήταν ένα καλό μάθημα για όλους μας. Ο "Ντούλε" είναι ένας πραγματικά καλός προπονητής, δυστυχώς όμως απέτυχε στην ΤΣΣΚΑ. Θυμάστε ότι είχαμε αρχίσει πολύ καλά, κερδίσαμε τους Καβαλίερς στις ΗΠΑ όμως η συνέχεια ήταν τραγωδία. Δυο μέρες μετά από την επιστροφή στη Μόσχα και το τζετ λαγκ, χάσαμε από την Αρμάνι στην έδρα μας. Την επόμενη εβδομάδα μας κέρδισε εδώ ο Ομπράντοβιτς, έπειτα χάσαμε από τη Βαλένθια στην Ισπανία και τέλος. Ήταν μια εμπειρία. Κακή αλλά εμπειρία».

«Σκεφτόμασταν τον Σπανούλη στην ΤΣΣΚΑ μαζί με τον Μεσίνα»

Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό τα προηγούμενα χρόνια να σκεφτείτε τον Σπανούλη στη δική σας πλευρά και όχι απέναντί σας;
«Έχω πολύ καλές σχέσεις με τον Βασίλη. Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν σκεφτόμουν αυτή την πιθανότητα, περίπου 5-6 χρόνια πριν. Το σκεφτόμασταν μαζί με τον Μεσίνα και τίποτα παραπάνω. Ο Σπανούλης είναι ένας σπουδαίος ανταγωνιστής. Έχει χαρακτήρα, το νιώθεις από τα πρώτα δευτερόλεπτα της κουβέντας μαζί του. Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος... Νομίζω ότι ήταν πολύ δύσκολο να έλθει στη Μόσχα, να αλλάξει χώρα και κλίμα, να φέρει μαζί την οικογένειά του. Πλέον είναι αδύνατον. Επίσης θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Πολλοί λένε ότι τον παίκτη που σε κερδίζει πρέπει να τον φέρεις δίπλα σου. Δεν μου αρέσει αυτή η λογική, ότι δηλαδή "ο Ολυμπιακός σε νίκησε, ο Σπανούλης σε νίκησε, δώσε αμέσως συμβόλαιο στον Σπανούλη". Δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας».

Έπειτα από 10 χρόνια στην προεδρία της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ποιο είναι πλέον το μεγάλο όνειρό σας;
«Δεν έχω όνειρο. Στόχος μου είναι το επόμενο παιχνίδι στο Κάουνας. Βήμα - βήμα. Το τελευταίο όνειρό μου ήταν να κερδίσω την EuroLeague στο Βερολίνο. Τα καταφέραμε. Τώρα θέλω απλώς να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Δεν ξέρω αν θα βρίσκομαι 50 χρόνια στον πάγκο. Η θέση του προέδρου είναι... ηλεκτρική. Μεγάλη η πίεση, ακόμα μεγαλύτερες οι ευθύνες».

Ποιους παίκτες σας αγαπήσατε περισσότερο;
«Πολλούς. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε να υπογράφουμε έξυπνους ανθρώπους και όχι μόνο καλούς παίκτες. Ό,τι συνέβη για παράδειγμα με τον Σμόντις, τον Σισκάουσκας, τον Μίλος, τον Νέναντ (Κρστιτς), τον Λάνγκτον, τον Χόλντεν, τον Παπαλουκά... Ο Τεό είναι θρύλος, ένας φανταστικός άνθρωπος. Βασικά, ήταν άλλος Παπαλουκάς την άνοιξη κι άλλος τον χειμώνα».

«Ο Μίλος δεν είναι 100% επαγγελματίας αλλά είναι 100% ταλέντο»

Από την πρώτη στιγμή που ο Μίλος Τεόντοσιτς αποκάλυψε ότι θέλει να επιστρέψει στην Ευρώπη, πολλοί σκέφτηκαν εξ αρχής την ΤΣΣΚΑ ως πιθανό προορισμό. Θα τον δούμε ξανά στη Μόσχα;
«Έχω τρομερή σχέση με τον Μίλος, με τη γυναίκα του και την οικογένειά του. Η μητέρα μου τον λατρεύει! Τον έχει σαν παιδί της. Για μένα είναι σαν αδελφός όμως τώρα είναι στο ΝΒΑ. Νομίζω ότι δεν είναι τόσο χαρούμενος εκεί όσο ήταν στην ΤΣΣΚΑ όμως αυτή τη στιγμή είναι πολύ πρόωρο να μιλάμε για το επόμενο καλοκαίρι. Εξάλλου δεν ξέρει ακόμα αν θα μείνει, αν θα του "σπάσουν" το συμβόλαιο οι Κλίπερς. Είναι ένας φανταστικός παίκτης και σίγουρα αξίζει περισσότερα από ό,τι λαμβάνει στο ΝΒΑ όσον αφορά τον χρόνο συμμετοχής του. Είναι μια ιδιοφυΐα του μπάσκετ. Δυστυχώς κέρδισε μόνο έναν τίτλο μαζί μας όμως δεν ήταν λάθος μόνο του Μίλος... ΟΚ, δεν είναι 100% επαγγελματίας, όμως είναι 100% ταλέντο».

Πώς είναι οι σχέσεις σας με τους αδελφούς Αγγελόπουλους και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο;
«Έχω εξαιρετικές σχέσεις με τα αδέλφια και επίσης με τον κύριο Γιαννακόπουλο. Σε προσωπικό επίπεδο έχουμε εξαιρετική επικοινωνία και τίποτα παραπάνω. Είμαι πάντα χαρούμενος όταν τον βλέπω εδώ ή στη Μόσχα, το ίδιο ισχύει και με τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Είναι μεγάλη η προσφορά τους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν είναι εύκολο να βάζεις λεφτά κάθε χρόνο και να κρατάς την ομάδα σου στο top επίπεδο. Πρέπει να τους σεβαστούμε».

«Υπογράφεις τρία χρόνια έναν προπονητή; Δούλεψε ως το τέλος μαζί του»

Επίσης όλα αυτά τα χρόνια και με εξαίρεση την περίπτωση Βουγιόσεβιτς, πήγατε ως το τέλος με τον προπονητή που είχατε κάθε φορά στον πάγκο. Σημαίνει κάτι αυτή η στάση;
«Προσπαθώ να έχω υπομονή με κάθε παίκτη και κάθε προπονητή. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Συμφωνείς με έναν προπονητή και παίρνεις την ευθύνη... Αν υπογράψεις μαζί του τρία χρόνια, πρέπει να δουλέψεις μαζί του ως το τέλος! Να τον αφήσεις να κάνει τη δουλειά του και να του παρέχεις τα πάντα ενώ θα πρέπει να έχεις υπομονή, να είσαι έξυπνος και να περιμένεις το αποτέλεσμα. Ποτέ δεν μιλώ με τους προπονητές μου για συστήματα και θέματα τακτικής».

Ποια ήταν η μεγαλύτερη κρίση που αντιμετωπίσατε όλα αυτά τα χρόνια;
«Η Κωνσταντινούπολη... Ήταν καταστροφή. Μια μεγάλη καταστροφή. Έχουν περάσει έξι χρόνια όμως δεν είδα ποτέ ξανά εκείνο το παιχνίδι ή το τελευταίο καλάθι του Πρίντεζη. Ποτέ! Είχαμε τη νίκη στην τσέπη μας, νιώθαμε ασφαλείς όμως κάποιος άρχισε να πανηγυρίζει πριν τελειώσει το παιχνίδι. Ήταν ένα σκληρό βράδυ εκείνο και όσα ακολούθησαν. Και ήταν πολλά... Ένα ακόμα σκληρό μάθημα».