Τα… άδεια χέρια της Αρμάνι Μιλάνο

Μερικές φορές οι αριθμοί είναι τόσο απόλυτοι, σε σημείο να καταδεικνύουν και το μέγεθος της αποτυχίας μιας ομάδας. Βάσει αποτελέσματος, του αποκλεισμού δηλαδή από την προημιτελική φάση της Euroleague, στην Αρμάνι Μιλάνο δεν έχουν λόγο να νιώθουν ικανοποιημένοι γιατί πολύ απλά δεν υλοποιήθηκε ο αυτονόητος στόχος. Αν υπάρχει λόγος παρηγοριάς, αυτός σχετίζεται με το γεγονός ότι σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχε ρόλο κομπάρσου, αλλά διεκδίκησε τον σκοπό της μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Γιατί την περίοδο 2015-16 τερμάτισε τελευταία στον όμιλό της, ενώ την αντίστοιχη 2016-17 με μόλις 8 νίκες κατετάγη τελευταία και καταϊδρωμένη. Πέρυσι, επίσης δεν είχε καμία πιθανότητα διάκρισης καθώς κατέληξε στην 15η θέση με 10 νίκες σε 30 αγώνες, ενώ φέτος (14-16) παρουσιάστηκε… άλλη ομάδα. Κι όμως, ούτε αυτό ήταν αρκετό. Κι έτσι, παραμένει η περίοδος 2013-14 ως η τελευταία στην οποία η Αρμάνι έπαιξε στα PlayOffs

Μένοντας στη γλώσσα των αριθμών, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό το στοιχείο των 52 παικτών που φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας στην τελευταία πενταετία. Ξεκάθαρα αποδεικνύει ότι κάθε καλοκαίρι, η ιταλική ομάδα χτίζει κάτι από την αρχή με την ελπίδα της διάκρισης στην Euroleague. Προς αυτήν την κατεύθυνση, προχώρησε σε συνεργασίες και με τρεις διαφορετικούς πρώτους προπονητές. Με αρχή τον Λούκα Μπάνκι, συνέχισε ο Γιάσμιν Ρέπεσα τη διετία 2015-17, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια είναι ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι.

Το χτίσιμο από την αρχή οδήγησε και σε σταδιακή αύξηση του μπάτζετ. Κατά δήλωση του προέδρου της, Λίβιο Πρόλι, ο φετινός προϋπολογισμός της ιταλικής ομάδας αυξήθηκε στα 25 εκατομμύρια ευρώ (σ. σ. σ’ αυτό το ποσό δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο τα συμβόλαια αθλητών και προπονητών αλλά όλα τα έξοδα) και κατά (περίπου) 70% καλύπτεται από τα έσοδα του οργανισμού, ενώ το υπόλοιπο 30% καλύπτει ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Τζιόρτζιο Αρμάνι. Ωστόσο κι αυτή η αύξηση δεν οδήγησε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι δύο (εντός έδρας) ήττες που κόστισαν

Σ’ έναν μαραθώνιο 30 αγωνιστικών είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τα 1-2 αποτελέσματα που κόστισαν στην Αρμάνι. Ενδεχομένως όμως η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά, αν η ιταλική ομάδα απέφευγε τις δύο εντός έδρας ήττες από Γκραν Κανάρια και Μπάγερν Μονάχου οι οποίες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην υποχώρησή της από τις πρώτες θέσεις προς τα τέλη του πρώτου γύρου. Γιατί άρχισε με έξι νίκες σε οκτώ αγώνες και οι πέντε διαδοχικές ήττες που γνώρισε, ουσιαστικά της… έκοψαν τη φόρα.

Η Αρμάνι είχε πολλά από τα στοιχεία που οφείλουν να διαθέτουν οι ομάδες οι οποίες θέλουν να φτάσουν στο τέλος του δρόμου. Δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό, ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Μάικ Τζέιμς και ο Αμερικανός τον δικαίωσε καθώς η προσαρμογή του σ’ ένα στιλ παιχνιδιού, διαφορετικού σε σχέση με αυτό που είχε στον Παναθηναϊκό, αποδείχθηκε σωτήρια. Η ομάδα χτίστηκε γύρω από τον βραχύσωμο γκαρντ και σε ρόλο συμπρωταγωνιστών εναλλάχθηκαν οι Βλάντιμιρ Μίτσοφ, Τζέιμς Νάναλι, υπήρξαν όμως και δύο τραυματισμοί οι οποίοι αλλοίωσαν τον αρχικό σχεδιασμό και σε μεγάλο βαθμό ανάγκασαν τον Πιανιτζιάνι να αναπροσαρμόσει τα σχέδιά του.

Γκουντάιτις και Νέντοβιτς

Ο παίκτης-αποκάλυψη της φετινής Αρμάνι ήταν ο Αρτούρας Γκουντάιτις με τους 12.5 και τα 7.1 ριμπάουντ που έδινε ανά παιχνίδι. Ο τραυματισμός του στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη είχε σοβαρό αντίκτυπο στην Αρμάνι. Ήταν λογική η απόφαση αναβάθμισης του ρόλου του Ταρτσέφσκι, εξίσου φυσιολογική και η προσθήκη του Σλοβένου Άλεκς Όμιτς. Ωστόσο, η συνολική προσφορά των συγκεκριμένων δύο παικτών δεν ήταν αρκετή για να καλύψει το κενό του Λιθουανού σέντερ ο οποίος έχασε τα τελευταία εννιά παιχνίδια. Ο δε Νεμάνια Νέντοβιτς βίωσε μια πολύ προβληματική αγωνιστική περίοδο καθώς στη διάρκειά της ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς. Συνολικά, ο Σέρβος γκαρντ έχασε τα μισά παιχνίδια της κανονικής περιόδου με συνέπεια να μην καταφέρει να βρει ρυθμό. Ο φιλότιμος Κέρτις Τζέρελς δεν ήταν επαρκής για να καλύψει το κενό. Η μοναδική αλλαγή που βρήκε ωφελημένη την Αρμάνι ήταν αυτή του Ντάιρις Μπέρτανς με τον Τζέιμς Νάναλι. Η άφιξη του τελευταίου έδωσε πνοή στην περιφερειακή γραμμή της Αρμάνι σε μια περίοδο όπου οι υπόλοιποι γκαρντ ήταν σε περίοδο ντεφορμαρίσματος.

Η χειρότερη άμυνα της Euroleague

Στο τέλος της κανονικής διάρκειας, ο Αρμάνι Μιλάνο μπορεί να καυχηθεί ότι διέθετε την καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης με τους 2.601 πόντους που σημείωσε συνολικά. Ωστόσο, αυτό που της κόστισε σε μεγάλο βαθμό ήταν η αμυντική αδυναμία της. Αυτή τη στιγμή έχει τη χειρότερη άμυνα και η μοναδική ομάδα που μπορεί να της «αφαιρέσει» αυτόν τον αρνητικό τίτλο είναι η Γκραν Κανάρια, αν δεχθεί 68 πόντους στο Μόναχο από την Μπάγερν. Σε κάθε περίπτωση όμως, η επίδοση των 86.6 πόντών που δέχθηκε κατά μέσο όρο είναι τουλάχιστον απογοητευτική αλλά και απαγορευτική για μια ομάδα η οποία είχε σαν στόχο να προκριθεί στα PlayOffs. Ο μέσος όρος άμυνας στην Euroleague είναι περί των 80.2 πόντων. Η μοναδική ομάδα που είχε αμυντικό μέσο όρο πάνω από τους 80 πόντους και προκρίθηκε είναι η Αναντολού Εφές. Και ο δικός της μέσος όρος δεν ξεπέρασε αυτόν της διοργάνωσης (σ. σ. μη φανταστείτε, 80.2π. για την ακρίβεια). Από την άλλη πλευρά, τα χαρακτηριστικά των περισσοτέρων παικτών της Αρμάνι, προφανώς και δεν είχαν έντονη σχέση με την άμυνα για να αποτρέψουν τη συγκεκριμένη επίδοση.