Άτιμε Τζόρνταν!

Με πρόλαβε προχθές ο Πιτίνο που δεν έχει κιόλας ανάγκη να συγγράψει και να παρουσιάσει το εξ ορισμού πλούσιο βιογραφικό σημείωμα του…

Όπως τα λέει ο Ρικ είναι…

Όντως έχει παίξει σε επτά Final 4 του κολεγιακού πρωταθλήματος, μετά ή άνευ αστερίσκου, λόγω της ποινής στο Λούιβιλ, αυτό δεν έχει καμιά σημασία…

Όντως έχει αντιμετωπίσει στα playoffs τους Σέλτικς με τον Λάρι Μπερντ και έχει σκουπίσει τους Σίξερς με τον Τσάρλς Μπάρκλεϊ…

Απορώ όμως για ποιο λόγο δεν έβαλε σε αυτόν τον λογαριασμό και τον… ακατονόμαστο: τον Μάικλ Τζόρνταν εννοώ, τον οποίο βρήκε απέναντι του στη μακράν καλύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ και τον είδε πριν από τριάντα χρόνια να του φράζει με δυο γαμ…ες (όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος) βολές τον δρόμο προς τους τελικούς της Ανατολής!

Α, για να μην το ξεχάσω: ο Fabulous Rick μπορεί να μην έχει ανάγκη να συγγράψει το βιογραφικό του, αλλά προφανώς επιθυμεί σφόδρα να το επικαιροποιήσει, βάζοντας δίπλα στους τίτλους, στα ρεκόρ, στα Final 4, στα συναρπαστικά ανταμώματα στα playoffs και στις ανεξίτηλες αναμνήσεις μιας καριέρας με ups and downs (όπως συνηθίζει να χαρακτηρίζει ο ίδιος τέτοιες φάσεις) και μια επική πρόκριση που ο Παναθηναϊκός τη λαχταρά εδώ και επτά χρόνια!

Τόσα πέρασαν από τις 13 Μαΐου του 2012, όταν στο Sinan Erdem Dome της Κωνσταντινούπολης και στον μικρό τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα, οι Πράσινοι ενέγραψαν την ενδέκατη και εντέλει έσχατη (μέχρι νεωτέρας) συμμετοχή τους σε Final 4…

Από τότε ούτε φωνή, ούτε ακρόαση!

Στις επιγενόμενες έξι απόπειρες τους, οι Πράσινοι είδαν το Λονδίνο, το Μιλάνο, τη Μαδρίτη, το Βερολίνο, την Κωνσταντινούπολη και το Βελιγράδι να γίνονται, το ένα μετά το άλλο, τα κομμάτια του παζλ μιας αχαρτογράφητης και χαμένης Ατλαντίδας, την οποία προσδοκούν να βρουν και να δέσουν στον κάβο της!

Σε αυτή τη βγαλμένη από την ομηρική Οδύσσεια περιπλάνηση τους οι Πράσινοι έβλεπαν άλλοτε από κοντά και άλλοτε από μακριά την Ιθάκη που εν τέλει αποδείχθηκε οφθαλμαπάτη και μάλιστα σε αυτές τις έξι διαδοχικές απόπειρες αποκλείσθηκαν με όλους τους πιθανούς τρόπους: με πλεονέκτημα και με μειονέκτημα έδρας, με 3-0, με 3-1 και με 3-2, έχοντας νικήσει στον πρώτο αγώνα, έχοντας ισοφαρίσει τη σειρά εκτός έδρας, έχοντας προηγηθεί με 2-1 και δεν συμμαζεύεται…

Α, ναι, με όλους τους πιθανούς τρόπους και με πέντε διαφορετικούς προπονητές: τον Αργύρη Πεδουλάκη, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τον Σάσα Τζόρτζεβιτς και τον Τσάβι Πασκουάλ, που προσπάθησαν να χωρέσουν στα παπούτσια του Ομπράντοβιτς, που ωστόσο φορούσε μεγάλο νούμερο και η ευρυχωρία δεν καλυπτόταν ούτε με διπλή και τριπλή σόλα.

Ο Τσάβι το επιχείρησε δυο φορές και πάνω που βρισκόταν σε εξέλιξη η τρίτη επιχείρηση του, έπιασε δουλειά για να προσπαθήσει να τη φέρει εις αίσιον πέρας ο μορφονιός από τη Νέα Υόρκη!

Ζητείται πρόκριση λοιπόν. Ζητείται πρόκριση εδώ και τώρα, όπως σάλπισε την αντεπίθεση ο γιος του φορτηγατζή από το Μανχάταν, ο οποίος είναι (όχι σαράντα, αλλά) σαράντα πέντε χρόνια φούρναρης στους πάγκους και ελπίζει να βρει τον τρόπο για να θα φουρνίσει φρέσκο, γευστικό και θρεπτικό τον άρτον τον επιούσιον!

Ο προπονητικός βίος του Πιτίνο ως επί το πλείστον αναλώθηκε στο NCAA, το οποίο ωστόσο δεν περιλαμβάνει τη φόρμουλα των playoffs, αλλά μετά την κανονική περίοδο ανά περιφέρεια, εξελίσσεται με νοκ άουτ αγώνες στο Τουρνουά των 64, στα Regionals, στο Elite 8 και στο Final 4…

Ο Ρικ ζούσε τόσα χρόνια μέσα στην ατμόσφαιρα της March Madness και τώρα που έχει έρθει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κινείται στους ρυθμούς της τρέλας του Απριλίου, με τον πόθο αυτή να πάρει παράταση και να πιάσει και τον Μάιο, κατά Βιτόρια μεριά…

Ιδανικά ο Πιτίνο θα ήθελε να δει τη σειρά με τους Μαδριλένους να τελειώνει στα τρία ή το πολύ στα τέσσερα ματς, μπας και προλάβει έναν γάμο που έχει στη Νέα Υόρκη! Αλλά εάν τυχόν οι δυο ομάδες συρθούν σε πέμπτο ματς, τότε ασφαλώς δεν θα αφήσει τα μπασκετικά πουρνάρια για να πάει στον γάμο!

Ο τέταρτος αγώνας της σειράς με τη Ρεάλ είναι προγραμματισμένος στις 25 Απριλίου και ο πέμπτος (εφόσον η σειρά φτάσει στο 2-2) στις 30 του μηνός, αλλά στις 27 Απριλίου παντρεύεται η ανιψιά της γυναίκας του που την έχουν σαν.. ψυχοκόρη τους. «Νιώθω άσχημα επειδή μάλλον δεν θα παρευρεθώ στον γάμο και έχω και την Τζοάν να με ταράζει κάθε μέρα στη μουρμούρα από το skype» μου εκμυστηρεύθηκε τις προάλλες, αλλά ξα του!

Ο Πιτίνο που υπήρξε ο πρώτος κολεγιακός προπονητής, ο οποίος αποτόλμησε να διαβεί τον Ρουβίκωνα, να αφήσει την καβάτζα του NCAA και να πάρει τα μεγάλα ρίσκα του ΝΒΑ, δεν έδρεψε καρπούς επιτυχίας στην post season.

Στο πρώτο πέρασμα του από το ΝΒΑ οδήγησε δυο φορές τους Νικς στα playoffs, αλλά στη δεύτερη θητεία του (στον πάγκο των Σέλτικς) απέτυχε τρεις φορές που ήταν… τέσσερις!

Τι σημαίνει αυτό; Ο Ρικ αποχώρησε στις αρχές Ιανουαρίου του 2001, μετά από έναν αγώνα με τους Χιτ στο Μαϊάμι, και ενώ οι χειμαζόμενοι Σέλτικς βρίσκονταν στο 12-22 για να καταλήξουν εντέλει στο 36-46, με προπονητή τον συνεργάτη του, Τζιμ Ο’ Μπράιαν.

Τις προηγούμενες τρεις σεζόν οι πολυνίκες του ΝΒΑ τερμάτισαν με αρνητικό ρεκόρ και απείχαν πόρρω από τα play offs: 36-46 το 1998, 19-31 το 1999 (στην κολοβωμένη, ελέω του lock out, σεζόν) και 35-47 το 2000.

Σε αντίθεση με την πανωλεθρία στη Βοστώνη η διετία του στη Νέα Υόρκη υπήρξε πολύ πιο αποδοτική, αν και ο ίδιος πιστεύει ότι έκανε λάθος που άφησε το Πρόβιντενς, στο οποίο παρεμπιπτόντως πιστώνει το καλύτερο κομμάτι της μακράς και ένδοξης κολεγιακής καριέρας του.

Τη σεζόν 1987-88 οι Νικς με προπονητές πρώτα τον μέντορα του Ρικ, Χιούμπι Μπράουν και εν συνεχεία τον Μπομπ Χιλ (ο οποίος την επόμενη χρονιά κάθισε στον πάγκο της Βίρτους Μπολόνια) τερμάτισαν στην εσχατιά της Ανατολής με ρεκόρ 24-58.

Όταν ανέλαβε ο Πιτίνο κατάφερε να τους ανοικοδομήσει, να τους παλινορθώσει και να τους οδηγήσει στο 38-44 και στην πρόκριση στα playoffs, όπου όμως ως όγδοοι έπεσαν πάνω στους Σέλτικς και αποκλείσθηκαν με 3-1.

Oι Βοστωνέζοι, με προπονητή τον Κέι Σι Τζόουνς, προηγήθηκαν άνετα με 2-0, αλλά οι Νεοϋορκέζοι που τότε είχαν μεταξύ άλλων στο ρόστερ τους τον Πατ Γιούιν και τον Μαρκ Τζάκσον αντέδρασαν και μείωσαν σε 2-1, νικώντας στο Madison Square Garden με 109-100 με πολιορκητικό κριό τον Τζόνι Νιούμαν, ο οποίος σκόραρε 35 πόντους.

Tότε ήταν, που (όπως είπε προχθές) αντιμετώπισε τον Λάρι Μπερντ, ο οποίος σε εκείνη τη σειρά είχε μέσο όρο 24.5 πόντους, 8.8 ριμπάουντ και 6.6 ασίστ, περιστοιχιζόμενος από τον Κέβιν Μακ Χέιλ, τον Ρόμπερτ Πέρις, τον (νυν πρόεδρο των Σέλτικς) Ντάνι Ειντζ και τον συχωρεμένο Ντένις Τζόνσον.

Την επόμενη χρονιά οι Νικς επέστρεψαν μεταμορφωμένοι επί τα βελτίω, κατέλαβαν τη δεύτερη θέση στην Ανατολή με 52-39 (πίσω από τους μετέπειτα πρωταθλητές Πίστονς, 63-19), αλλά δεν κατάφεραν να ξορκίσουν τους δαίμονες που χρονολογούνται από το 1973…

Στον πρώτο γύρο ο Πιτίνο οδήγησε την ομάδα του στο sweep επί των Σίξερς με 3-0, μάλιστα ο τρίτος και τελευταίος αγώνας στο Spectrum της Φιλαδέλφειας κρίθηκε (116-115) κρίθηκε στα έξι δευτερόλεπτα της παράτασης με ένα καλάθι που πέτυχε o νεαρότερος αδερφός ενός σούπερ σταρ, ο οποίος μετά από έξι χρόνια έμελε να αριβάρει στην Αθήνα και να πέσουν τα τσιμέντα στο ΟΑΚΑ…

Ο Τζέραλντ Γουίλκινς, ο αδερφός του Ντομινίκ!

Οι Νικς υπερπήδησαν το εμπόδιο του Sir Charles (27.0π., 11.7ρ., 5.3ασ) και στον δεύτερο γύρο βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια ομάδα που φαινόταν ότι βρίσκεται σε διαδικασία εκπαίδευσης για να ανέβει στο θρόνο του ΝΒΑ, κάτι που θα συνέβαινε μετά από δυο χρόνια: τους εν αναμονή πρωταθλητές Μπουλς!

Παρεμπιπτόντως σε εκείνο το αντάμωμα έδωσαν παρών τρεις άνθρωποι που αργότερα θα έσκαγαν μύτη στην Ελλάδα: οι μεν Νικς είχαν στον πάγκο τους τον νυν προπονητή του Παναθηναϊκού, Ρικ Πιτίνο, οι δε Μπουλς τον Μπραντ Σέλερς ο οποίος αγωνίσθηκε στον Αρη τη σεζόν 1990-91 και τον πρωταθλητή του ΝΒΑ με τους Σέλτικς Σαμ Βίνσεντ που πρώτα έπαιξε στον Αρη (1993-94) και εν συνεχεία κάθισε στον πάγκο της Λάρισας (1999-2000).

Οι Νεοϋορκέζοι με πεντάδα την οποία απάρτιζαν οι Πατ Γιούιν, Μαρκ Τζάκσον, Τζέραλντ Γουίλκινς,, Τσαρλς Οκλεϊ, Τζον Νιούμαν είχαν το πλεονέκτημα έδρας σε αυτή τη σειρά, αλλά τζίφος. Με το καλημέρα έφαγαν την κρυάδα της ήττας με 120-109 στην παράταση (https://www.youtube.com/watch?v=q4qmxOsGHK0) και ενώ ισοφάρισαν (114-97), στη συνέχεια γνώρισαν δυο απανωτές ήττες στο Chicago Stadium (88-111, 93-106) και βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο.

Επέζησαν με τη νίκη τους στο Game 5 (121-114), αλλά οι ελπίδες τους απέβησαν θνησιγενείς στις 19 Μαΐου του 1989.

Εκείνο το βράδυ βρέθηκαν πολύ κοντά στο break, στην ανάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας και στην επιστροφή για έναν έβδομο ημιτελικό στο «Μεγάλο Μήλο», αλλά ας όψεται η αυτού… Αερότης!

Στην κυριολεξία το γράφω αυτό, διότι οι Νικς είδαν τις ελπίδες τους να ζωντανεύουν έξι δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη όταν ο Τρεντ Τάκερ με ένα απίθανο four-point play (τρίποντο και μία βολή) έφερε το ματς στα ίσια με 111-111. Ο Νταγκ Κόλινς στον πάγκο των Μπουλς παραπατούσε μέσα στην τρέλα του, αλλά τότε επενέβη με τη συνηθισμένη ιδιότητα του από μηχανής θεού ο Τζόρνταν (https://www.youtube.com/watch?v=SJNLIjQ6kl0).

Μετά το τάιμ άουτ και την επαναφορά από τον Πάξον πήρε την μπάλα, έκανε το drive, κέρδισε το φάουλ από τον Γουίλκινς και ενώ απέμεναν τέσσερα δευτερόλεπτα ευστόχησε με ολύμπια ψυχραιμία στις δυο βολές, διαμόρφωσε το τελικό 113-111 και (καθώς το τελευταίο σουτ των Νικς δεν βρήκε στόχο) έστειλε τους μεν Νικς για διακοπές, τον δε Πιτίνο incognito στο Λέξινγκτον για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Κεντάκι και να επιστρέψει μετά από το διάλειμμα των δυο ετών στο κολεγιακό γίγνεσθαι.

Σε αυτή τη σειρά, ο Τζόρνταν ήταν ως συνήθως σεληνιασμένος και ασυγκράτητος: σκόραρε κατά σειρά 34,15, 40,47,38 και 40 πόντους, πέτυχε triple double figure στο Game 1 και «έγραψε» μέσο όρο 35.6 πόντους, 9.5 ριμπάουντ, 8.3 ασίστ, 2.5 κλεψίματα και μια τάπα!

Από εκείνη την θλιμμένη νύχτα πέρασαν ακριβώς τριάντα χρόνια και απόψε ο πολύς Πιτίνο ανυπομονεί και λαχταρά να ξαναζήσει τη σπέσιαλ ατμόσφαιρα μιας σειράς playoffs, με την προσδοκία να μπορεί να κοκορεύεται ότι έχει παίξει (όχι σε επτά, αλλά) σε οκτώ Final 4!