Ή αλλάζουμε ή θα ξαναδούμε Final 4 με... κυάλια!

O «κύβος είχε ριφθεί» εδώ και μερικούς μήνες στις συναντήσεις των διευθυντών marketing της Euroleague. Σε κεντρικό επίπεδο γενικής συνέλευσης των μετόχων, ωστόσο, ερρίφθη στο Μόναχο, όπου ο εκτελεστικός διευθυντής, Τζόρντι Μπερτομέου, η πολυεθνική IMG και η συντριπτική πλειοψηφία των εταίρων της ECA, συμφώνησαν στις βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα βασιστεί ο εκσυγχρονισμός της διοργάνωσης και η προσέλκυση μεγαλύτερων εσόδων.

Η λέξη-κλειδί, λοιπόν, στην οποία εμείς εδώ στην Ελλάδα πρέπει να προσαρμοστούμε και μάλιστα ταχύρρυθμα, είναι το «επιχειρείν»! Δηλαδή η μετεξέλιξη των ομάδων που συμμετέχουν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός) αλλά και στο Eurocup (Προμηθέας) έχοντας μελλοντικές βλέψεις αγωνιστικής αναβάθμισης, σε αυτοχρηματοδοτούμενους οργανισμούς!

Δηλαδή σε αθλητικές επιχειρήσεις, που δεν θα στηρίζονται οικονομικά από τις περιουσίες των ζάμπλουτων «αφεντικών» τους, όπως είχαμε συνηθίσει τα τελευταία 30 χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ με τις οικογένειες Γιαννακόπουλου, Κόκκαλη και Αγγελόπουλου, αλλά θα βασίζουν τουλάχιστον το 60% του budget τους στα έσοδά τους.

Κοινώς ή οι «αιώνιοι» (ο Προμηθέας και όποιος άλλος ελληνικός σύλλογος συμμετάσχει στις διοργανώσεις της ECA) θα προσαρμοστούν στα νέα οικονομικά και εμπορικά δεδομένα της σύγχρονης επαγγελματικής αθλητικής πραγματικότητας (που αρχίζει να «φέρνει» στο μοντέλο του ΝΒΑ) ή θα αρχίσουν να οπισθοχωρούν στην κλίμακα του ευρωπαϊκού μπασκετικού «γίγνεσθαι» και κάποια στιγμή, σύντομα, θα τεθούν τελείως περιθώριο, γιατί απλά θα τους «αποβάλλει» ένα σύστημα που δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν.

Το μοντέλο της Ζάλγκιρις

Οι εξελίξεις τρέχουν και είναι τόσο ραγδαίες που το παράδειγμα της Ζάλγκιρις ισοδυναμεί με το πλέον ιδανικό μοντέλο λειτουργίας, για μία ομάδα με μακροχρόνια προοπτική στην Euroleague. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η βράβευση του προέδρου της πρωταθλήτριας Λιθουανίας, Παούλιους Μοτεγιούνας, για δεύτερη συνεχή σεζόν, με το αντίστοιχο βραβείο του «παράγοντα της χρονιάς».

Ποια ήταν τα επιτεύγματα των Λιθουανών, πέραν του ότι παρέμειναν ανταγωνιστικοί εντός γηπέδου και την χρονιά που ακολούθησε την πρόκριση στο Final 4 (2018), έφτασαν και πάλι στα playoffs της διοργάνωσης; Μα φυσικά, ο συνδυασμός της ομάδας με τις περισσότερες πωλήσεις εισιτηρίων (πέρυσι είχαν δέκα "sold out" σε συνολικά 17 εντός έδρας παιχνίδια), την υψηλότερη αύξηση εσόδων και την ξεχωριστή ατμόσφαιρα και τις υπερσύγχρονες υπηρεσίες που προσφέρουν στους φιλάθλους, χρησιμοποιώντας ένα από τα πλέον υπερσύγχρονα γήπεδα της Ευρώπης. Κι όλα αυτά σε μία από τις μικρότερες αγορές της Ευρώπης (Κάουνας) και σε μία πόλη 330.000 κατοίκων!

Επιπροσθέτως, η Ζάλγκιρις έδειξε τον δρόμο και σε ένα άλλο τομέα που έχει να κάνει με την προώθηση και την ανάπτυξη του εθνικού μπασκετικού προϊόντος της. Με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στην άκρη του πάγκου, δεν μπήκε ποτέ στη λογική της απόκτησης μεγάλων κι ακριβών ονομάτων από την αμερικανική και την ευρωπαϊκή αγορά, αλλά αντιθέτως, στήριξε την προσπάθειά της σε νέους και φθηνούς επί το πλείστον ξένους παίκτες, που πλαισιώθηκαν από έμπειρους βετεράνους γηγενείς αλλά και νεαρούς Λιθουανούς της νέας γενιάς. Κάνοντας εύστοχες επιλογές, κατόρθωσε να σιγά-σιγά να ανέβει τα σκαλιά της αγωνιστικής ιεραρχίας, να φτάσει μέχρι και το Final 4 (Βελιγράδι) και να έχει μία ανταγωνιστική παρουσία.

Γιατί το σύγχρονο ιδιόκτητο γήπεδο είναι μονόδρομος!

Με δεδομένο ότι οι ομάδες θα πρέπει να μεριμνήσουν για την άμεση αύξηση των εσόδων τους, η βελτίωση των υπηρεσιών προς τους πελάτες-φιλάθλους πρέπει να είναι βασική προϋπόθεση του πλάνου εργασίας για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου. Είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι απαιτείται ταχύρρυθμη και ουσιαστικότερη ενεργοποίηση σε τομείς όπως:

* Το marketing

* Η εκπόνηση ενός προγράμματος ψυχαγωγίας στην διάρκεια των αγώνων

* Το ticketing μέσω σύγχρονων μεθόδων αγοράς του εισιτηρίου και των παροχών του σε κατόχους διαρκείας και μη

* Το σύγχρονο χορηγικό πρόγραμμα που θα αυξήσει τα έσοδα από εταιρίες που θέλουν να διαφημιστούν

* Τα τηλεοπτικά δικαιώματα

* Οι άρτιες παροχές προς τους πελάτες/φιλάθλους (parking, bonuses και εκπτώσεις στους πιο πιστούς εξ' αυτών)

* Η ενεργοποίηση στο licensing και στην οργάνωση και την κατηγοριοποίηση των προϊόντων του οργανισμού, που μπορούν να αποτελέσουν πηγή ενός μεγάλου μέρους εσόδων.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει μία ομάδα, που αποτελεί έναν μοντέρνο επαγγελματικό οργανισμό, να αξιοποιήσει προς όφελός της όλους τους παραπάνω τομείς και αυξήσει τα έσοδά της, είναι η διαθεσιμότητα ενός σύγχρονου γηπέδου, για να «στεγάσει» όλο της «οικοδόμημα», να προσελκύσει μόνιμους και σταθερούς πελάτες και φυσικά να «εκπαιδεύσει» κατ' αυτόν τρόπο και τους φιλάθλους στη λογική και τη νοοτροπία του «πάω στο γήπεδο για να περάσω καλά και όχι απαραίτητα για να πανηγυρίσω!».

Μπορεί αυτό να ακούγεται εξαιρετικά δύσκολο για την ελληνική φίλαθλη ή καλύτερα οπαδική κουλτούρα, υπό την έννοια ότι στην Ελλάδα έχουμε μακράν περισσότερους οπαδούς της νίκης και πολύ λιγότερους λάτρεις του αθλήματος, ωστόσο, αυτή είναι ο προσανατολισμός στον οποί αναπόφευκτα οι ομάδες πρέπει να οδηγήσουν τους φιλάθλους τους. Γι' αυτό και το σύγχρονο γήπεδο, που θα παρέχει άρτιες παροχές στον επισκέπτη, είναι μία πολύ ουσιαστική κίνηση προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού και της αύξησης των εσόδων.

Μ' ένα γήπεδο τύπου "Zalgirio Arena" (15.000 θέσεων), που από μακριά θα «γυαλίζει» στο μάτι και το οποίο θα παρέχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις στους φιλάθλους, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ομάδες θα εξασφαλίσουν έναν σεβαστό αριθμό σταθερών πελατών (τουλάχιστον 7-8 χιλιάδες εισιτήρια διαρκείας) και από 'κει και πέρα θα είναι στο χέρι τους να αυξάνουν σταδιακά τα έσοδά τους, βελτιώνοντας συνεχώς τις υπηρεσίες τους σε όλα τα επίπεδα και πείθοντας ολοένα και περισσότερο τον επισκέπτη να διαχωρίσει το αποτέλεσμα από την διασκέδαση.

Η εύκολη απάντηση σε όλα αυτά είναι: «Ρε φίλε, εσύ που ζεις; Πιστεύεις ότι όλα αυτά μπορούν να ευδοκιμήσουν στην Ελλάδα;». Δεν διαφωνώ καθόλου ότι όλα τα παραπάνω είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν στο περιβάλλον που ζούμε και να γίνουν ένα με την κουλτούρα μας. Ωστόσο, αν οι ελληνικές ομάδες θέλουν να συνεχίσουν να αποτελούν μέρος της μπασκετικής Ευρώπης, ο δρόμος είναι ένας: Ή αλλάζουμε ή μας αποβάλλει το σύστημα...

Υγ.1: Σημαντική συνεισφορά στo έως τώρα άκρως επιτυχημένο project της Ζάλγκιρις στην Euroleague, είχε και η τεχνοκρατικού χαρακτήρα απόφαση της διοίκησης (με εισήγηση του Saras) να κάνει όλα της τα ταξίδια με πτήσεις τσάρτερ, βελτιώνοντας κατά πολύ τις συνθήκες δουλειάς αλλά και την ψυχολογία των παικτών και του staff.

Υγ.2: Όπως θα αντιληφθήκατε από την παραπάνω ανάλυση απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτή είναι και η «ντιρεκτίβα» της ECA όσον αφορά στον οικονομικό σχεδιασμό που πρέπει να κάνει μία ομάδα-επιχείρηση. Δηλαδή το αποτέλεσμα να μην παίζει τον πλέον κομβικό ρόλο στην πορεία του οργανισμού και σίγουρα να μην επηρεάζει άμεσα το τεχνοκρατικό κομμάτι λειτουργίας της εταιρίας.

Υγ.3: Αυτή τη στιγμή οι μεγαλομέτοχοι των 18 ομάδων της Euroleague έχουν δικαίωμα να συνεισφέρουν μέχρι στο 65% του συνολικού budget και το υπόλοιπο 35%, πρέπει να καλύπτεται από έσοδα. Σύμφωνα με τις αποφάσεις που ελήφθησαν στην πρόσφατη Γ.Σ. της διοργανώτριας αρχής, το ποσοστό αυτό θα πέσει στο 40% τη σεζόν 2022-23, στο πλαίσιο μίας προσπάθειας αύξησης του ανταγωνισμού και «ελέγχου» των ομάδων-κολοσσών όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ, που έχουν απεριόριστα χρήματα. Είναι μία κίνηση προς την κατεύθυνση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το ΝΒΑ (salary cap).

Yγ.4: Σε κάτι άσχετο με το θέμα μας, ακούω ότι η «ακροβασία» του Δ.Σ. του ΕΣΑΚΕ, που είχε ως αποτέλεσμα την «σωτηρία» του Λαυρίου, δεν πρόκειται να εγκριθεί από τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Γιώργο Βασιλακόπουλο, πολύ απλά γιατί αντίκεται στους κανονισμούς.

Υγ.5: Και μία πινελιά από ΝΒΑ: Μετά τον Ντουάϊτ Χάουαρντ και τον Κρις Πολ που πήγαν ως «μεσσίες» στο Χιούστον για να φτιάξουν σούπερ δίδυμο με τον Τζέιμς Χάρντεν και έφυγαν ως αποδιοπομπαίοι «τράγοι», τώρα έρχεται η σειρά του Ράσελ Ουέστμπρουκ να «αποδομηθεί» τελείως, δίπλα στον πιο εγωιστή superstar του «μαγικού κόσμου», ο οποίος θα περάσει στην ιστορία ως ο παίκτης που κάνει χειρότερους και στο τέλος «διώχνει» τους συμπαίκτες του.