Παναθηναϊκός: Ριμπάουντ, τι... δύσκολο πράγμα

Να πω την αμαρτία μου, όταν ο Παναθηναϊκός κρατούσε με νύχια και με δόντια το προβάδισμα στο 32' με 71-66, πίστευα μέσα μου ότι δύσκολα θα έφευγε από το Τελ Αβίβ με τη νίκη. Όπως το ίδιο πίστευα και όταν ήταν το ματς στο +18. Άλλωστε όποιος έχει πάει στο «Γιαντ Ελιάου» (εμείς έτσι το μάθαμε και έτσι θα το λέμε) γνωρίζει καλά τη δυναμική του και πόσο εύκολα μπορεί να γυρίσει ένα ματς. Πολλώ δε μάλλον αν η εικόνα μιας αναμέτρησης δεν «γεμίζει» με σιγουριά την ομάδα που δείχνει να ελέγχει το παιχνίδι.

Δεν γίνεται να παίζει ο Παναθηναϊκός ΤΟΣΟ ωραίο μπάσκετ στην επίθεση, να είναι ΤΟΣΟ διαβασμένος, να βγάζει τρομερή ενέργεια στην άμυνα, να «σημαδεύει» ΟΛΕΣ τις αμυντικές αδυναμίες της Μακάμπι με συνεχόμενα mismatch και να κάνει κάνει δώρο στην ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεύτερες και τρίτες επιθέσεις. Και δεν το έκανε τρεις ή τέσσερις ή και πέντε φορές που θα ήταν κάτι το λογικό και το φυσιολογικό. Το έκανε 21 φορές! 21! Όσες φορές και αν το γράψω δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Φυσικά αμέσως «ξύπνησαν» μνήμες από την περασμένη εβδομάδα και την αναμέτρηση με την Μπαρτσελόνα στην Βαρκελώνη. Αφού μου ήρθε να κάνω copy-paste το ίδιο κείμενο που είχα γράψει αμέσως μετά το τέλος εκείνου του ματς. Και τότε ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ. Αλλά ρε διάολε, άλλο τα 13 επιθετικά της Μπαρτσελόνα (τα οποία φυσικά και στοίχισαν στον Παναθηναϊκό) και... άλλο τα 21 επιθετικά ριμπάουντ της Μακάμπι. Μόνο... κορδέλα δεν είχαν βάλει οι «πράσινοι» στο Χριστουγεννιάτικο δώρο τους. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά αδίκησαν τους ίδιους τους εαυτούς και την μεγάλη προσπάθεια που είχαν κάνει σε όλους τους άλλους τομείς του αγώνα.

Ναι. Ο Παναθηναϊκός θέλει ΚΑΙ γκαρντ γιατί με τέσσερις γκαρντ, εκ των οποίων οι δύο κάτω από 188 εκατοστά και ο ένας ύστερα από χιαστό, δεν... βγαίνει η χρονιά. Πάλι ο Καλάθης θα παίζει συνέχεια 30-35 λεπτά, πάλι θα κουράζεται σωματικά και ψυχικά και πάλι δεν θα έχει «καθαρό» μυαλό και κουράγια για την σωστή απόφαση στο τέλος. Όμως οι «πράσινοι» θέλουν ψηλό. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην πάει στράφι η χρονιά. Από τη στιγμή που ο Ρικ Πιτίνο δεν δείχνει να εμπιστεύεται ιδιαίτερα τον Ουάιλι, τον Μπέντιλ σχεδόν καθόλου, τον Βουγιούκα να είναι για συγκεκριμένες και μόνο δουλειές (σ.σ. η φάση που ο Χάντερ πήγε να τον... καταπιεί αρπάζοντας το ριμπάουντ μέσα από τα χέρια του είναι η πλέον χαρκατηριστική) και τον Μήτογλου να παίζει μεταξύ «τέσσερα και πέντε», ο Παπαγιάννης δεν μπορεί να βγάζει μόνος του τα κάστανα από τη φωτιά.

Θεωρώ άδικη την κριτική στον Έλληνα σέντερ. Στο Τελ Αβίβ έπαιξε 17 λεπτά, πάλεψε στις δύο ρακέτες απέναντι στον τρομερό Χάντερ και μάζεψε και 9 ριμπάουντ. Δηλαδή πόσα έπρεπε να πάρει; 19 για να είναι όλοι ικανοποιημένοι; Απλά ξαναλέω. Ήταν και είναι μόνος του. Μπορεί απέναντι στη Φενέρ ο Παναθηναϊκός να μάζεψε 10 ριμπάουντ περισσότερα ωστόσο δεν ήταν ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Ο κανόνας κρύφτηκε κάτω από το χαλάκι και... εμφανίστηκε και πάλι στο Ισραήλ. Ο Παναθηναϊκός θέλει ψηλό τύπου Χάντερ ή Τζεκίρι για να μπορεί να κοιτάξει ψηλά στην φετινή EuroLeague.

Ναι μεν ο Ρικ Πιτίνο έχει το «know how», κάτι που απέδειξε την περσινή σεζόν αλλάζοντας την εικόνα του Παναθηναϊκού, αλλά μεσούσης της σεζόν έκανε δύο προσθήκες που τον βοήθησαν να παίξει το μπάσκετ που ήθελε. Και ας μην είχε σουτέρ. Τώρα αν δεν γίνει κάποια προσθήκη και ο Αμερικανός προπονητής αρχίσει να βγάζει λαγούς από το καπέλο του, μεταμορφώνοντας την ομάδα ως προς την ομαδική λειτουργία στο ριμπάουντ, μένει να το δούμε. Θεωρώ ότι το τεστ της ομάδας θα δοθεί στα τρία επόμενα παιχνίδια με Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ και Αρμάνι. Εκεί θα δει και ο Πιτίνο (άλλωστε αυτός ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον) αν ο Παναθηναϊκός χρειάζεται και άλλον παίκτη ή όχι. Ο ίδιος έχει πει ότι θα διορθώσει το πρόβλημα εκ των έσω. Αν το καταφέρει ΚΑΙ αυτό, τότε άλλη μια βαθιά υπόκλιση και ένα μεγαλύτερο respect στον Hall Of Famer.

Από εκεί και πέρα φυσικά και δεν έχει χαθεί τίποτα. Έχουμε ακόμα έναν ολόκληρο γύρο + δύο παιχνίδια όπου μπορούν να συμβούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Μην ξεχνάμε και την τριάδα των (θεωρητικά πάντα) εύκολων αγώνων που θα ακολουθήσει με τρία σερί ματς στο ΟΑΚΑ (με Μπάγερν, Ζάλγκιρις και Βιλερμπάν), δύο βατά σε Βαλένθια και Βελιγράδι και αμέσως μετά τη Ζενίτ ξανά στο ΟΑΚΑ πριν υποδεχθεί ο Παναθηναϊκός την Μπαρτσελόνα την 25η αγωνιστική. Ναι, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι τότε, αλλά θέλω να πω ότι ακόμα και 0/3 να κάνουν οι «πράσινοι» τώρα, μπορούν και πάλι να... εκτοξευθούν.

Στα θετικά κομμάτια του ματς (που δεν είναι και λίγα) ήταν η νέα σταθερή παρουσία του Ντεσόν Τόμας, ο οποίος στο επιθετικό post ίσως να είναι από τους καλύτερους παίκτες σε ολόκληρη την EuroLeague, όπως επίσης και ο (ξανά) ουσιαστικός (παρά το γεγονός ότι ήταν ταλαιπωρημένος λόγω του πυρετού) Ιωάννης Παπαπέτρου. Ο προβληματισμός αφορά περισσότερο τον Νικ Καλάθη, ο οποίος αρχίζει να βγάζει σημάδια κούρασης και να μοιάζει να έχει χάσει την φρεσκάδα του. Και πάλι αρκετές από τις πάσες του ήταν κάτι παραπάνω από ριψοκίνδυνες. Άλλες του βγήκαν, άλλες κατέληξαν σε χέρια αντιπάλων. Και σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτές πάσες... Καλάθη.

ΥΓ: Ράις εναντίον Ολυμπιακού: 41 πόντοι με 5/7 δίποντα, 8/16 τρίποντα, 7/7 βολές, 1 λάθος. Ράις εναντίον Μπαρτσελόνα, Φενέρ και Μακάμπι: 21 πόντοι με 4/11 δίποντα, 2/6 τρίποντα, 7/7 βολές και 8 λάθη.

ΥΓ1: Η Μακάμπι ζει και πάλι ένδοξες στιγμές. Όταν παίξει και πλήρης + την προσθήκη του Άαρον Τζάκσον αναμένεται να είναι από τις υποψήφιες για Final 4.

ΥΓ2: Ο Καλάθης στα τέσσερα τελευταία ματς έχει 2/21 τρίποντα (0/9 με Ολυμπιακός, 2/4 με Μπαρτσελόνα, 0/4 με Φενέρ, 0/4 με Μακάμπι) ενώ ξεκίνησε τη σεζόν με 16/37. Το 43% της 11ης αγωνιστικής έγινε 31% την 15η αγωνιστική. Και αυτό διότι αντιμετωπίζει πρόβλημα στην δημιουργία και αναγκάζεται να σουτάρει.