Σάρας: «Το βράδυ που ο Ομπράντοβιτς μού φώναξε, όσο κανείς» (vid)

• «Ο Ομπράντοβιτς μού λέει συνέχεια ότι μού άλλαξε τη ζωή»
• «Απέφευγα την προπονητική, δεν είναι ότι δεν θέλω να πάω στο ΝΒΑ, αλλά...»
• «Με τον Διαμαντίδη χρειαζόσουν μόνο ένα βλέμμα»

Ο προπονητής της Ζαλγκίρις στάθηκε στο 12:50 για τον ρατσισμό που είδε, αλλά και βίωσε, όταν ήταν στο Maryland: «Ήταν δύσκολη η προσαρμογή, σε μια διαφορετική κουλτούρα. Στο σχολείο μου ήταν πέντε μαύρα αγόρια, στα 1.000 παιδιά. Εγώ είχα πέντε στο δωμάτιο. Σε κοιτούν λίγο διαφορετικά. Ήταν λίγο ένα πολιτισμικό σοκ, γιατί ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα και δέχθηκα τον ρατσισμό. Ζούσαμε δίπλα σε πέντε παιδιά που ήταν από άσχημα μέρη της Βαλτιμόρης ή της Βιρτζίνια. Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα, γιατί μέχρι τότε δεν καταλάβαινα τι ήταν ο ρατσισμός. Δεν είχαμε μαύρους στη Λιθουανία, δεν μεγαλώσαμε με ρατσισμό. Το αντιμετώπιζαν αυτό σε όλη τη ζωή τους. Ήταν σοκ αυτό για μένα στην αρχή. Δεν με έπαιρναν πουθενά, δεν με καλούσαν πουθενά. "Το λευκό αγόρι το ένα, το λευκό αγόρι το άλλο". Ένιωσα αυτά τα αληθινά προβλήματα στην Αμερική».

Για την επιλογή του να πάει στους Πέισερς το 2005 και γιατί δεν διάλεξε τους Καβαλίερς, σχολίασε στο 37:35: «Έπρεπε να είχα διαλέξει τη Γιούτα ή το Πόρτλαντ. Νομίζω πως αυτή θα ήταν η καλύτερη επιλογή για μένα. Εκείνο το καλοκαίρι, πριν από το ΝΒΑ, νομίζω έκανα μεγάλα λάθη, με την επιλογή μου, αλλά και την προετοιμασία. Ήμουν κουρασμένος, ήθελα να ξεκουραστώ από το μπάσκετ, από τους ανθρώπους και προφανώς είχα το λάθος σκεπτικό. Έπρεπε να είχα κλειδωθεί στο γυμναστήριο και να προετοιμαστώ περισσότερο. Ο Ρικ Καρλάιλ φαινόταν πως μπορεί να με χρησιμοποιήσιε σωστά. Στο τέλος, δεν υπάρχει κάποιος άλλος για να κατηγορήσεις περισσότερο, από τον ίδιο σου τον εαυτό».

Στο 39:00 αποκάλυψε για το αν τού έκαναν καψόνια οι συμπαίκτες του, ως rookie που ήταν: «Τους είπα "παιδιά είμαι 30, πάρτε το χαλαρά". Μού έλεγαν να φέρνω την εφημερίδα κάθε ημέρα, ενώ ο πιο νέος, ο Ντάνι Γκρέιντζερ, έφερνε ντόνατς από ττο αεροδρόμιο. 25 λεπτά πήγαινε, 25 λεπτά έλα, κάθε πρωί».

«Ο Ομπράντοβιτς μού λέει συνέχεια ότι μού άλλαξε τη ζωή»

Η συζήτηση πήγε φυσικά και στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (50:00), με τον Σάρας να αποκαλύπτει μια αστεία ιστορία: «Τα πήγαμε καλά εξαρχής, γιατί μού έστελνε πολλά καλά μηνύματα, πριν πάρω την απόφασή μου. Μετά κατάλαβα ότι ήταν η κόρη του που έγραφε τα μηνύματα, γιατί είχε θέματα με το τηλέφωνο τότε! Μετά από μερικά χρόνια, όταν ήμουν ακόμα παίκτης του, γίναμε φίλοι. Με εκείνον, αν όλα είναι καλά, μπορείς εύκολα να βγεις έξω στην πόλη, σε ένα μπαρ. Είχαμε μια καλή σχέση. Και είδα ότι δεν έστελνε σε κανέναν. Οπότε, τον ρώτησα αν ήταν αυτός που μου έστελνε. "Αυτό είναι άλλο", μού είπε. Τώρα, οπότε πάμε για φαγητό και είναι και η κόρη του μαζί, μού κάνει πλάκα, λέγοντας "πόσα μηνύματα σού είχα στείλει". Πάντα μου τονίζει τη σχέση που έχω τώρα με την Αθήνα, με την γυναίκα μου. Μού λέει συνέχεια "Στο έλεγα, αυτή είναι η καλύτερη πόλη, άλλαξα τη ζωή σου! Έχεις μια Ελληνίδα γυναίκα τώρα, είσαι ευτυχισμένος, έχεις παιδιά"».

Ο εκ των παρουσιαστών σημείωσε πως «Σε κάποιο σημείο, δεν ήσουν πια παίκτης του Παναθηναϊκού» και απάντησε «Ναι, έγινε αυτό. Και το έχω γράψει και στο βιβλίο μου. Εκείνο το βράδυ, όταν αποφασίσαμε να πάρουμε διαζύγιο (με την πρώην γυναίκα του), δεν ήταν καλή περίοδος για το ηθικό μου. Τότε, ένας φίλος μου με βοήθησε συναισθηματικά, με επισκέφθηκε σπίτι μου και παίξαμε σκάκι, κάνονας μια συζήτηση από καρδιάς. Μετά βγήκαμε έξω, είδαμε ταινία και εκεί ήταν ο Ομπράντοβιτς. Μού φώναξε με τρόπο που δεν μού έχει φωνάξει ποτέ κανείς. Μού είπε "θα σού δώσω το μεγαλύτερο πρόστιμο", αν και δεν πήρε ποτέ ούτε ένα ευρώ από παίκτη. Με φόβισε. Για 3-4 ημέρες δεν ήθελα να δώσω εξηγήσεις. Πέντε μέρες μετά, είδα πως ήταν ακόμα θυμωμένος μαζί μου, οπότε ζήτησα από τον ατζέντη μου να του γράψει ένα μήνυμα, ότι δεν διασκέδαζα και πέρναγα αλλά, αλλά είχα πάρει διαζύγιο. Λίγες μέρες μετά, έκανε πίσω».

«Απέφευγα την προπονητική, δεν είναι ότι δεν θέλω να πάω στο ΝΒΑ, αλλά...»

Στο 54:00 δήλωσε για την προπονητική: «Πάντα απέφευγα αυτή την ιδέα. Πολλοί μού έλεγαν ότι θα γίνω καλός προπονητής, αλλά σκεφτόμουν πως δεν έχω υπομονή, πώς θα γίνω καλός; Ήξερα πως καταλαβαίνω το μπάσκετ, αλλά υπάρχουν πολλοί παράγοντες που σε κάνουν καλό ή κακό. Κατάλαβα ότι ήμουν έξυπνος παίκτης, όταν έγινα προπονητής. Ίσως δεν ήμουν αθλητικός ή γρήγορος, αλλά όλοι έχουμε προτερήματα και ελαττώματα. Η φράση "δεν υπάρχει εγώ στην ομάδα" είναι αληθινή. Χρειάζεσαι ταλέντο, αφοσίωση, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην τύχη. Πρέπει να δίνεις προσοχή στις λεπτομέρειες, οι μικρές κάνουν την διαφορά. Ένα σουτ μπορεί να κάνει τα πάντα».

Στο 1:12:00 σημείωσε για το πόσο κοντά ήταν σε Ράπτορς ή Γκρίζλις φέτος το καλοκαίρι: «Δεν μπορώ να πω πόσο κοντά ήταν όλα. Είχαμε ένα οκτάωρο με φαγητό και συνεντεύξεις, και ήταν όλα εντυπωσιακά. Συναντήθηκα με τον ιδιοκτήτη, που μού έδειξε τις αληθινές του προθέσεις. Επέλεξαν άλλον υποψήφιο. Μού έδωσαν εξηγήσεις, γιατί επέλεξαν άλλον, λέγοντάς μου πως δεν κατάλαβαν ακριβώς αν ήθελα πραγματικά να πάω στο ΝΒΑ. Δεν είναι ότι δεν ήθελα να πάω στο ΝΒΑ, αλλά ήθελα να είμαι μέρος ενός καλού οργανισμού. Έχω πάει από εδώ και από εκεί κι είμαι 43. Θέλω να νιώθω καλά. Αν πάω σε ομάδα του ΝΒΑ ή σε υπερδύναμη της Ευρώπης και περιτριγυρίζομαι από παράξενους, δεν θα λειτουργήσει. Θες να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά σου με ανθρώπους που ταιριάζεις. Αν είναι και φίλοι σου, φανταστικά: Η θέση του προπονητή είναι πολύ περίεργη, είσαι πάντα ο νούμερο ένα στόχος. Χρειάζεσαι υποστήριξη. Πιστεύω θα συμβεί μια μέρα. Ίσως και όχι. Πρέπει να ζεις κάθε ημέρα/εβδομάδα ξεχωριστά και να προχωράς».

«Με τον Διαμαντίδη χρειαζόσουν μόνο ένα βλέμμα»

Έπειτα, απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού. Στην καλύτερη πεντάδα έβαλε «Διαμαντίδης, Πάρκερ, Βούισιτς, Σαμπόνις», αλλά άλλαξε τον Βούισιτς με τον «Μποντιρόγκα».

Για το ποιος είναι καλύτερος στα πάρτι, ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης, είπε γελώντας: «Πρέπει να πάω σπίτι του, να πάω τον Διαμαντίδη και το μπουφάν του, να τον βάλω στο αμάξι και να κλειδώσω τις πόρτες, για να μην τις ανοίξει! Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να βγεις μαζί του έξω!»

Για το ποιους παίκτες, εκτός ΝΒΑ, θα ήθελε να έχει στην ομάδα του, ανεξάρτητα από χρήματα και άλλους παράγοντες, είπε: «Μίροτις και ίσως Μίτσιτς. Ή τον Σλούκα».

Για τον καλύτερο δεσμό που είχε με συμπαίκτη, συμπλήρωσε: «Πιθανώς με τον Διαμαντίδη ή τον Πάρκερ. Πλέον, δεν μιλάνε οι παίκτες με τα μάτια. Με τον Διαμαντίδη, το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ένα βλέμμα. Με τους μεγάλους παίκτες συμβαίνουν όλα πολύ απλά».