Μόνο μην χαθεί στο τέλος και το δάσος...

Να ξεκινήσω από τα βασικά: Με δεδομένο ότι η φετινή EuroLeague έχει δύο ομάδες περισσότερες και παράλληλα αρκετές είχαν ενισχυθεί σημαντικά το καλοκαίρι, ποιος ήταν ο ρεαλιστικός στόχος του Παναθηναϊκού πριν από το πρώτο τζάμπολ της διοργάνωσης;

Μα φυσικά να καταφέρει να μπει στα playoffs και από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο μπορέσει να έρθει, θα είναι και καλοδεχούμενο. Όμως όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» και από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είχε φτάσει μια... ανάσα από την 4η θέση μετά το σπουδαίο «διπλό» στη Μόσχα, αμέσως άρχισε να ανεβαίνει ο πήχης των προσδοκιών. Σίγουρα έχει γίνει επένδυση φέτος, σίγουρα οι «πράσινοι» έχουν μεγάλο καημό το Final 4 με τελευταία τους συμμετοχή το μακρινό -πια- 2012, αλλά η Αρμάνι φρόντισε να τους προσγειώσει όλους στην πραγματικότητα και στον αρχικό στόχο.

Την είσοδο στην οκτάδα! Αυτό πρέπει και οφείλουν να έχουν όλοι στον Παναθηναϊκό στο μυαλό τους γιατί στο τέλος «όσοι θέλουν τα πολλά, χάνουν και τα λίγα». Προς Θεού, δεν λέω ότι η πρόκριση στα playoffs θα είναι μικρό πράγμα. Ίσα-ίσα. Θα είναι επιτυχία για τον Παναθηναϊκό βλέποντας τα ρόστερ των περισσότερων ομάδων της EuroLeague. Η ήττα από την Αρμάνι στο Μιλάνο ήρθε να μας υπενθυμίσει τρία πράγματα.

1) Ότι ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να έχει τεράστιο πρόβλημα στην άμυνα! Τεράστιο! Δεν είναι τυχαίο ότι διαθέτει μία από τις χειρότερες άμυνες στην διοργάνωση. Ούτε είναι τυχαίο ότι έχει δεχθεί στα τρία τελευταία ματς με ΤΣΣΚΑ (έστω και σε παράταση), ΑΕΚ και Αρμάνι σχεδόν 100 πόντους κατά μέσο όρο (99,3 για την ακρίβεια). Και ούτε είναι τυχαίο ότι έχει δεχθεί 47 τρίποντα στο σύνολο στα ίδια παιχνίδια.

Η περιφερειακή άμυνα των «πρασίνων» αντιμετωπίζει πολλά και σημαντικά προβλήματα, τα οποία ο Ρικ Πιτίνο καλείται να λύσει το συντομότερο δυνατόν. Άλλωστε «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση» με αποτέλεσμα να εξελίσσεται σε αδυναμία. Δουλειά και πάλι δουλειά στις προπονήσεις. Και αν κάποιοι παίκτες δεν φημίζονται για τις αμυντικές τους αρετές, τότε οφείλουν να κρυφτούν μέσα από την ομαδική λειτουργία.

2) Το δεύτερο πράγμα που μας υπενθύμισε (όχι ότι το είχαμε ξεχάσει) η ήττα στο Μιλάνο αφορά τον Νικ Καλάθη. Εννέα στις δέκα φορές, όταν ο Καλάθης δεν είναι καλός στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, αλλά αρκετά άστοχος στα σουτ που παίρνει, αυτομάτως παρασύρει και την υπόλοιπη ομάδα. Μπορεί να μοίρασε 11 ασίστ, αλλά οι περισσότερες από αυτές ήρθαν όταν το ματς είχε -ουσιαστικά- κριθεί και ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να κάνει την αντεπίθεσή του. Όμως... παραήταν αργά για να αντιδράσει. Οπότε... «No Calathes, No Party».

Καλώς ή κακώς, σωστό ή λάθος, ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα του Νικ. Εκείνος κρατάει τα κλειδιά της, εκείνος θα παίρνει και τις περισσότερες αποφάσεις μέσα στο παρκέ. Την περασμένη εβδομάδα είδαμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ήταν εξαιρετικός ο Καλάθης; Ο Παναθηναϊκός απέδρασε με τη νίκη από μια δύσκολη έδρα και από την οποία δεν πρόκειται να περάσουν πολλές ομάδες της φετινής EuroLeague.

3) Ριμπάουντ. Μην βιάζεστε. Ναι, η ομάδα ήταν βελτιωμένη σε γενικές γραμμές, ισορρόπησε την αδυναμία της «καθαρίζοντας» αρκετές φάσεις πάνω από τη στεφάνη με αποτέλεσμα να μαζέψει όσα ριμπάουντ μάζεψε και η Αρμάνι, αλλά την κρίσιμη στιγμή οι παίκτες έχαναν το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο. Σε αυτήν και μόνο την περίπτωση δεν έχουν ευθύνη τόσο οι ψηλοί, όσο η μηδαμινή έως και ανύπαρκτη συγκέντρωση συνολικά της ομάδας. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε 2-3 φάσεις οι παίκτες έχασαν τη μπάλα μέσα από τα χέρια τους και μάλιστα προσπαθώντας να την κρατήσουν μαζί!

Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα πριν, δεν έχει χαθεί τίποτα για τον Παναθηναϊκό. Συμφωνώ με τον Ρικ Πιτίνο ότι οι «πράσινοι» είναι ακόμα μέσα στον στόχο τους, αλλά στον ρεαλιστικό τους στόχο. Την είσοδο στα playoffs. Ας έχουν αυτό πρώτο στο μυαλό τους και στη συνέχεια αν είναι να έρθει κάτι καλύτερο, ας έρθει χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Μπορεί να είναι κλισέ όλων των παικτών στις δηλώσεις τους, αλλά στην EuroLeague άπαντες πρέπει να κοιτάζουν τις αγωνιστικές «μία προς μία». Σε καμία περίπτωση ποιο ματς είναι σε 3 αγωνιστικές, πότε παίζουν εντός έδρας, πότε εκτός έδρας κ.ο.κ. Και στην «διαβαολοβδομάδα» που έρχεται με τα δύο ματς κόντρα σε Μπάγερν και Ζάλγκιρις, ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει focus πρώτα στην γερμανική ομάδα (15/1) και μετά τους Λιθουανούς (17/1). Θα συμφωνήσουμε ωστόσο ότι οι επόμενες επτά αγωνιστικές (Μπάγερν εντός, Ζάλγκιρις εντός, Βιλερμπάν εντός, Βαλένθια εκτός, Ερυθρός Αστέρας εκτός, Ζενίτ εντός) προσφέρονται «λουκούμι» στον Παναθηναϊκό για ένα καλό σερί πριν από τις ισπανικές μάχες με Μπαρτσελόνα (εντός) και Ρεάλ Μαδρίτης (εκτός). Ουσιαστικά είναι και τα ματς που θα κρίνουν την πορεία των «πρασίνων» στην EuroLeague και το αν θα εδραιωθούν στην πρώτη οκτάδα, χωρίς να... αγχώνονται ιδιαίτερα για τα playoffs.

Όσο για το ματς με την Αρμάνι: Η αλήθεια είναι ότι ο Ρικ Πιτίνο παρουσιάστηκε λίγο «ντεφορμέ» στον πάγκο, με αργές -σε γενικές γραμμές- αντιδράσεις και αχρείαστο -σε αρκετά σημεία του αγώνα- ανακάτεμα της τράπουλας. Και όσο για τον Φριντέτ; Απέδειξε ότι χρειάζεται χώρο και εκείνος ξέρει τον τρόπο για να βρει ρυθμό. Θα μου πείτε ότι πήρε μπροστά όταν και η άμυνα της Αρμάνι Μιλάνο χαλάρωσε. Προσωπικά δεν θυμάμαι να είχε τόσο πολύ τη μπάλα στα χέρια του στο προηγούμενο ματς για να φτιάξει φάσεις για τον εαυτό του και να πάρει σωστά σκριν, την κατάλληλη στιγμή. Ακόμα και έτσι να είναι, δεν βάζει κάποιος 28 πόντους στην EuroLeague με τόσο άνεση , σουτάροντας με τόση αυτοπεποίθηση. Άλλωστε εκείνος δεν ήταν που ευθύνεται για την «πράσινη» αντίδραση στο τέλος;

Και λίγες κουβέντες για τον Άντι Ράουτινς. Σουτέρ. Killer. Εφάμιλλο σουτ με τον Τζίμερ Φριντέτ. Όμως μέχρι εκεί. Μέτριος αμυντικός και μέτριος δημιουργός. Παίκτης χωρίς αθλητικά προσόντα, αλλά με μπόι στα 193 εκατοστά που τον βοηθούν να παίξει άνετα δίπλα από τον Ράις (παρεμπιπτόντως, τραγικός σε αυτό το ματς) και τον Καλάθη. Δεν ξέρω πώς μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό από τη στιγμή που δεν έχει και καμία παράσταση στην EuroLeague όντας σχεδόν... 34 ετών. Το βέβαιο είναι ότι σουτάρει εξαιρετικά, κυρίως βγαίνοντας από τα σκριν που είναι και η... σπεσιαλιτέ του. Πιο πολύ σε... στυλ Λοτζέσκι φέρνει, αλλά χωρίς το υπόλοιπο «πακέτο» του Βελγοαμερικανού (δηλαδή καλύτερη άμυνα, ριμπάουντ και να βάλει τη μπάλα στο παρκέ).

Όμως πάντα οι προπονητές γνωρίζουν καλύτερα. Από εκεί και πέρα, το παρκέ θα αποτελέσει και τον καλύτερο καθρέφτη. Για όλους...